place

Vrije Universiteit Berlijn

Duitse universiteitOnderwijs in BerlijnSteglitz-Zehlendorf
Siegel FU Berlin
Siegel FU Berlin

De Vrije Universiteit Berlijn (Duits: Freie Universität Berlin, afgekort als FU Berlin), is de grootste universiteit van Berlijn.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Vrije Universiteit Berlijn (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Vrije Universiteit Berlijn
Thielallee, Berlijn Dahlem

Geografische coördinaten (GPS) Adres Externe links Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Vrije Universiteit BerlijnLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.453055555556 ° E 13.290555555556 °
placeToon op kaart

Adres

Freie Universität Berlin (FU Berlin)

Thielallee
14195 Berlijn, Dahlem
Duitsland
mapOpenen op Google Maps

linkWikiData (Q153006)
linkOpenStreetMap (11148577)

Siegel FU Berlin
Siegel FU Berlin
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Dahlem-Dorf
Dahlem-Dorf

Dahlem-Dorf is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan de Königin-Luise-Straße in het centrum van het Berlijnse stadsdeel Dahlem. Het metrostation werd geopend op 12 oktober 1913 aan het eerste deel van de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, de huidige lijn U3. In de directe omgeving van station Dahlem-Dorf bevinden zich onder meer de Freie Universität, het openluchtmuseum Domäne Dahlem en het Museumszentrum Berlin-Dahlem. De naam van het station ("Dahlem-dorp") verraadt het oorspronkelijk zeer landelijke karakter van de omgeving. Doordat Dahlem ten tijde van de opening van Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn nog grotendeels onbebouwd was, trok de lijn slechts weinig reizigers en werden er grote verliezen geleden. In station Fehrbelliner Platz moest men dan ook op kortere treinen richting Thielplatz overstappen. Het gebied is inmiddels ontwikkeld en de nabijheid van de Freie Universität zorgt voor een grote toeloop van reizigers naar station Dahlem-Dorf. Het metrostation is gelegen in een uitgraving en heeft een eilandperron. Aan de noordzijde van het station leiden trappen naar het aan de Königin-Luise-Straße gelegen toegangsgebouw. Dit vakwerkgebouw in Noord-Duitse landhuisstijl met rieten dak werd ontworpen door Friedrich en Wilhelm Hennings. Vanwege de voorname locatie van het station, op een voormalig koninklijk domein, bemoeide keizer Wilhelm II zich persoonlijk met het ontwerp. Het interieur van de stationshal doet door het beschilderde houten dak eerder aan een jachtslot denken dan aan een metrostation. Toch past het gebouw, dat op de monumentenlijst is opgenomen, goed in de omgeving, die door het openluchtmuseum en villawijken nog steeds landelijk aandoet. Van later datum is de uitgang aan de westzijde van het station, bij het viaduct van de Fabeckstraße. Hier bevindt zich tevens een lift. In 1980 brandde het monumentale stationsgebouw bijna volledig af, waarna het een jaar later getrouw aan het origineel werd herbouwd.

Freie Universität (Thielplatz)
Freie Universität (Thielplatz)

Freie Universität (Thielplatz) is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het Thielpark, tussen de Löhleinstraße en de Brümmerstraße, in het Berlijnse stadsdeel Dahlem. Het metrostation werd op 12 oktober 1913 geopend onder de naam Thielplatz, als zuidwestelijk eindpunt van het eerste deel van de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, de huidige lijn U3. Per 11 december 2016 kreeg het de huidige naam. Het station heeft de monumentenstatus.Doordat Dahlem ten tijde van de opening van Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn nog grotendeels onbebouwd was, trok de lijn slechts weinig reizigers en werden er grote verliezen geleden. In station Fehrbelliner Platz moest men dan ook overstappen op kortere treinen richting Thielplatz. De provisorische werkplaats die zich oorspronkelijk achter het eindstation bevond werd met de verlenging van de lijn naar Krumme Lanke op 22 december 1929 gesloten. Tegenwoordig brengt met name de nabijgelegen campus van de Freie Universität station Thielplatz een groot aantal reizigers. Het metrostation is gelegen in een uitgraving en heeft een eilandperron. Het boven het perron gelegen toegangsgebouw aan de noordoostzijde van het station is van de hand van Heinrich Straumer. Kenmerkend voor dit gebouw zijn de grote klok boven de ingang en de plattegrond in de vorm van een halve zeshoek, die gebaseerd is op de door Hermann Muthesius ontworpen villa Haus Freudenberg in Nikolassee. In de twee zijvleugels zijn kiosken gevestigd. In 1980 bouwde men aan de zuidwestzijde een tweede toegangsgebouw, waarin ook een onderstation is ondergebracht. Deze toegang is een kopie van het gebouw van Straumer.

Podbielskiallee (metrostation)
Podbielskiallee (metrostation)

Podbielskiallee is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan de Kaiser-Wilhelm-Platz (kruising Pobielskiallee / Archivstraße) in het Berlijnse stadsdeel Dahlem, nabij de faculteit voor land- en tuinbouw van de Humboldt Universiteit en het instituut voor genetica van de Vrije Universiteit van Berlijn. Het metrostation werd geopend op 12 oktober 1913 aan het eerste deel van de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, de huidige lijn U3. Het station is vernoemd naar Viktor von Podbielski. Ten tijde van de opening van Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn was het Koninklijke Domein Dahlem een nog grotendeels onbebouwd, landelijk gebied. De lijn trok daardoor slechts weinig reizigers en er werden grote verliezen geleden. In station Fehrbelliner Platz moest men dan ook overstappen op kortere treinen richting Thielplatz. Inmiddels is de omgeving van station Podbielskiallee vrijwel volledig bebouwd, al is het landelijke karakter niet helemaal verloren gegaan. Station Podbielskiallee ligt in een uitgraving aan de ingang van de metrotunnel. Treinen in westelijke richting (Krumme Lanke) vervolgen hun weg vanaf hier bovengronds, richting het centrum van de stad loopt de lijn onder de grond. Het toegangsgebouw aan de Kaiser-Wilhelm-Platz, dat dwars boven de sporen staat, is uitgevoerd als een middeleeuws kasteeltje en werd ontworpen door Heinrich Schweitzer. Alleen de U boven de ingang verraadt dat het hier om een metrostation gaat. Dit soort rijk gedecoreerde stations is kenmerkend voor de U3. Het rijke Wilmersdorf spaarde kosten noch moeite bij de inrichting van haar ondergrondse stations, die als visitekaartje voor de goedburgerlijke stad dienden; in Dahlem besteedde men vooral aandacht aan de toegangsgebouwen, aangezien de bovengrondse perrons weinig mogelijkheden tot opsmuk boden. Vrijwel alle stations op de U3, waaronder Podbielskiallee, staan dan ook onder monumentenbescherming.

Station Botanischer Garten
Station Botanischer Garten

Botanischer Garten is een S-Bahnstation in het Berlijnse stadsdeel Lichterfelde. Het station is genoemd naar de nabijgelegen botanische tuin van de Freie Universität. Station Botanischer Garten ligt aan de Wannseebahn en werd geopend op 1 mei 1909. De Wannseebahn opende in 1891 als aparte voorstadslijn parallel aan de sporen van de Stammbahn. Tussen 1900 en 1902 vond op deze lijn het eerste proefbedrijf in Berlijn met elektrische tractie (750 V gelijkstroom plaats, maar toen in 1909 het station Botanischer Garten in gebruik kwam, werd de Wannseebahn nog altijd gedomineerd door stoomtreinen. Het nieuwe station moest de ontwikkeling van de omgeving, waar een villawijk gebouwd werd, een impuls geven en werd dan ook betaald door de projectontwikkelaar. Voor het ontwerp van het station werden de architecten Gustav Erdmann en Ernst Spindler aangetrokken. Ten noorden van de sporen verrees een drie verdiepingen tellend representatief gebouw waarin de stationshal en een aantal woningen werd ondergebracht. Van hieruit leidt een overdekte brug naar het eilandperron. Een tweede, eenvoudigere ingang, eveneens aan de westzijde van het station, bevindt zich aan de Enzianstraße, die de sporen op een viaduct kruist. Het geheel is opgenomen op de Berlijnse monumentenlijst.In 1933 was de Wannseebahn een van de laatste voorstadslijnen in Berlijn die door elektrificatie (800 V gelijkstroom via een derde rail) in het S-Bahnnet werd opgenomen. Op 15 mei stopten de eerste elektrische S-Bahntreinen in station Botanischer Garten. De Tweede Wereldoorlog overleefde het station ongeschonden, maar de naoorlogse deling van de stad zou grotere gevolgen hebben. Station Botanischer Garten lag in de Amerikaanse sector en was deel van West-Berlijn. De S-Bahn werd echter zowel in het oosten als in het westen van de stad geëxploiteerd door de Oost-Duitse spoorwegen (Deutsche Reichsbahn). Na de bouw van de Muur in 1961 werd de S-Bahn daarom massaal geboycot in West-Berlijn. Het dalende aantal reizigers leidde tot bezuiniging op het onderhoud van stations en sporen, en ook de dienstregeling werd steeds verder uitgedund. Na een staking van het West-Berlijnse S-Bahnpersoneel in september 1980 zou een groot aantal trajecten, waaronder de Wannseebahn, zelfs helemaal niet meer bediend worden. Station Botanischer Garten sloot zijn deuren. Nadat het stadsvervoerbedrijf BVG in 1984 het westelijke deel van de Berlijnse S-Bahn had overgenomen werd een aantal jarenlang verwaarloosde lijnen opgeknapt en geleidelijk weer in bedrijf genomen. Op 1 februari 1985 kwam de Wannseebahn, die het lijnnumer S1 had gekregen, weer in dienst en stopten er voor het eerst in vier en een half jaar weer treinen in station Botanischer Garten, dat sindsdien weer onafgebroken in dienst is.