Lage Vaart

Verzorgingsplaats Lepelaar is een Nederlandse verzorgingsplaats langs de A6 Muiderberg-Joure tussen afritten 8 en 9 ter hoogte van natuurreservaat Oostvaardersplassen, in de gemeente Lelystad. Deze parkeerplaats ligt langs de A6 richting Lelystad, vandaar de L van Lepelaar. De verzorgingsplaats dankt haar naam aan de lepelaar, een witte vogel met een spatelvormige verbrede snavel. Deze vogel komt steeds meer voor in de naastgelegen Oostvaardersplassen. In de omgeving van de verzorgingsplaats, in de gemeente Zeewolde, liggen veel wegen met een vogel in de naam, zoals de Reigerweg, Ooievaarsweg, Roerdompweg en ook de Lepelaarweg met een zijstraat die het Lepelaarpad wordt genoemd. Als extra service voor de vrachtwagenchauffeurs zijn een aantal strepen op de grond getrokken. Wanneer een chauffeur zijn vrachtwagen correct binnen de lijnen zet is het mogelijk om alle spiegels netjes te stellen. Aan de andere kant van de snelweg ligt verzorgingsplaats Aalscholver.

Verzorgingsplaats Aalscholver is een Nederlandse verzorgingsplaats langs de A6 Joure-Muiderberg tussen afritten 9 en 8 ter hoogte van natuurreservaat Oostvaardersplassen, in de gemeente Lelystad. De verzorgingsplaats dankt haar naam aan de Aalscholver, een grote zwarte vogel met een lange snavel met daaraan een haakvormige punt. Deze vogel komt voor in de naastgelegen Oostvaardersplassen. In de omgeving van de verzorgingsplaats, in de gemeente Zeewolde, liggen veel wegen met een vogel in de naam, zoals de Reigerweg, Ooievaarsweg, Roerdompweg. Ook is er de Schollevaarweg te vinden, die betrekking heeft op de Aalscholver, aangezien Schollevaar een andere naam voor die vogel is. Aan de andere kant van de snelweg ligt verzorgingsplaats Lepelaar.

De Tong (voorheen genaamd: De Tong van Lucifer) is een beeld in de vorm van een reusachtige ovaal. Het beeld van kunstenaar Ruud van de Wint staat langs de A6, op de Knardijk, in de Nederlandse provincie Flevoland en is in september 1993 onthuld. Het beeld is negen meter hoog, vier meter breed en anderhalve meter dik.

Het Hollandse Hout is een natuurgebied van circa 900 hectare bij de Oostvaardersplassen. Het natuurgebied werd na het opspuiten van Flevoland in de jaren 1972 en 1973 beplant met voornamelijk populieren, wilgen en elzen, omdat deze bomen snel groeien. Een ander deel van het bos zou een woonwijk worden. De woonwijk kwam er uiteindelijk niet. Er werden langzamer groeiende planten geplant, waaronder eiken en beuken. In de januaristorm van 1990 waaide een deel van de bebossing om. In 1995 werd 36,8 ha van het natuurgebied tot bosreservaat aangemerkt. In het gebied van het reservaat komen vier zeldzame - op de Rode Lijst vermelde - paddenstoelensoorten voor. Ook komen er de houtsnip, de wielewaal en de appelvink voor. Het gebied wordt beheerd door Staatsbosbeheer. Het Hollandse Hout ligt vier meter onder zeeniveau en de bodem bestaat uit kalkrijke zeeklei.

Het Flevomeer (Middelnederlands Vlies) is een historische naam van een groot water in de Lage Landen, waarvan de naam vooral bekend is geworden dankzij een beschrijving door Pomponius Mela, een Romeins geograaf. Het Flevomeer is vermoedelijk ontstaan doordat verschillende zeeboezems samenkwamen. Deze zeeboezems waren eerder het resultaat geweest van doorbraken van de Noordzee in het 2e millennium v.Chr., waarna zich door zandophoping en kweldervorming nieuw land vormde zodat de boezems niet meer in verbinding stonden met de Noordzee. Het latere meer stond via een stroomgeul wel weer rechtstreeks in verbinding met de zee. In zijn De Chorographia in 44 na Christus spreekt Pomponius over een Lacus Flevo. Hij schreef: "De noordelijke tak van de Rijn verbreedt zich tot het meer Flevo, dat een eiland met dezelfde naam omsluit en daarna als een normale rivier naar zee vloeit". Andere bronnen spreken over Flevum, dat vliestroom betekent. Deze naam is grammaticaal gezien waarschijnlijker voor een geografische aanduiding, reden waarom wel wordt aangenomen dat de vorm 'Flevo' door Pomponius ten onrechte voor een grondvorm in plaats van een verbuiging van 'Flevum' is aangezien. Het Flevomeer ontwikkelde zich na de Romeinse tijd door de afslag van de oevers tot het Almere. Waarschijnlijk ontstond in de middeleeuwen met het stijgen van de zeespiegel en het afgraven van veengronden door de Friezen in West-Friesland (Enkhuizen, Medemblik etc.) via het Vlie een verbinding tussen het Almere en de Waddenzee. Na nog meer grote overstromingen ontstond hieruit uiteindelijk in de 13e eeuw een echte binnenzee, de Zuiderzee.

Zuidelijk Flevoland is de vierde en vooralsnog laatste droogmakerij (polder) die is aangelegd in het kader van de Zuiderzeewerken. Het is sinds 1986 onderdeel van de Nederlandse provincie Flevoland. Het grenst aan Oostelijk Flevoland. De polder is aangelegd tussen 1959 en 1968 en heeft een grootte van 430 km². Op 1 januari 2007 had de polder 200.808 inwoners. Zuidelijk Flevoland is aan drie zijden omgeven door water. Aan de noordwestzijde ligt het Markermeer, aan de oost- en zuidkant wordt het van het oude land gescheiden door Randmeren: van rechts naar links het Wolderwijd, het Nulder- en Nijkerkernauw, het Eemmeer, het Gooimeer en het IJmeer. Aan de noordoostkant wordt het begrensd door de Knardijk. Almere is de grootste plaats in de polder. Daarnaast is er alleen nog de plaats Zeewolde. De polder kenmerkt zich door grootschalige akkerpercelen en veel windmolens. De belangrijkste wegen door de polder zijn de A6, die Amsterdam via Almere en Lelystad met Emmeloord verbindt en de A27 die Almere via Hilversum met Utrecht verbindt. Sinds 1987 is Almere via de Flevolijn vanaf Amsterdam te bereiken. In 1988 werd de spoorlijn verlengd naar Lelystad en in 2012 tot Zwolle (Hanzelijn).

De middengolfzender Flevoland werd gebruikt voor radio-uitzendingen op de middengolf. Hij stond dicht bij Zeewolde in de Nederlandse provincie Flevoland. Het zendstation werd op 24 april 1980 officieel geopend door toenmalig staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat Neelie Smit-Kroes. Op 9 januari 2019 zijn de zendmasten neergehaald. De twee zenders werden gebruikt voor het uitzenden op 747 kHz en 1008 kHz. Oorspronkelijk hadden deze een vermogen van maximaal 600 kW, waarbij in de praktijk met maximaal 400 kW werd uitgezonden. Door de antenneconstructie met twee masten kende het stralingsdiagram een maximum van ca. 4 dB in noordoostelijke en zuidwestelijke richting, waardoor het effectief uitgestraalde vermogen dan maximaal 1000 kW was. De masten waren 207 meter hoog, daartussen bevonden zich de kabels die de feitelijke antenne vormden. Een paar kilometer verderop bevindt zich het kortegolfzendstation Flevo.

Warande wordt een nieuw woongebied in het zuiden van de Nederlandse gemeente Lelystad. Volgens de gemeente Lelystad gaat het gebied ruimte bieden aan 8.500 huizen en 450 vrije kavels, waarmee het bewonersaantal zal stijgen naar 80.000 inwoners.

Lelystad-Haven is de oudste wijk van de Nederlandse stad Lelystad (hoofdstad van de provincie Flevoland). Het is een vroeger zelfstandige kern, in 1951 ontstaan door de bouw van de eerste huizen voor de pioniers die aan de drooglegging van Oostelijk Flevoland werkten op het zogenaamde 'Perceel P', later 'Werkeiland Lelystad-Haven' . Zo ontstond een kleine nederzetting met een stuurhuis, een kantine die dienstdeed als dorpshuis en houten barakken voor de arbeiders. Voor de ingenieurs waren er stenen huizen, later werden er ook arbeidershuisjes gebouwd. De wijk telt samen met villawijk Hollandse Hout, Werkeiland, 't Bovenwater en industrieterrein Noordersluis zo'n 3260 inwoners. Daarmee is het qua inwoners de vierde wijk van Lelystad. Lelystad-Haven is een van de wijken in Lelystad die beschikken over een wijkwinkelcentrum. Hier komt ook het kanaal de Lage Dwarsvaart uit, een zijtak van het andere kanaal de Lage Vaart.

De Oostvaardersplassen vormen een natuurgebied van zo'n 5600 ha (56 km²) tussen Almere en Lelystad in de Nederlandse provincie Flevoland. Het gebied is ontstaan na de drooglegging van de Flevopolders (1950–1968) en dus relatief jong. De Oostvaardersplassen zijn van internationaal belang als moerasgebied en overwinteringsgebied voor vogels. Het gebied is ruwweg in twee gedeelten te onderscheiden: een nat (ca. 3600 ha) en een droog (ca. 2000 ha) gedeelte. Het droge gedeelte wordt open gehouden door grote grazers (rund, paard en edelhert) en kleine grazers (m.n. ganzen). Het gebied maakt deel uit van het in 2018 opgerichte Nationaal Park Nieuw Land. Het gebied is beperkt toegankelijk voor bezoekers en geniet wettelijke bescherming. Het is vrijwel geheel aangewezen als Vogelrichtlijngebied (5505 ha) en Staatsnatuurmonument (5600 ha). Sinds 1999 is het natuurgebied voorzien van het Europees diploma voor Natuurbeheer, een erkenning door de Raad van Europa die iedere vijf jaar wordt geëvalueerd. In 2009 zijn de Oostvaardersplassen definitief aangewezen als Natura 2000-gebied. De Oostvaardersplassen worden beheerd door Staatsbosbeheer. De in de jaren '80 van de vorige eeuw uitgezette grote grazers geven, net als hun verwante voorouders, mede vorm aan het landschap. In de jaren '90 werd het uitgangspunt gehanteerd dat zij in het natuurgebied op een 'volledig natuurlijke manier' zouden kunnen leven, waarbij bijvoorbeeld kadavers van dode dieren bleven liggen en de dieren ook bij grote voedseltekorten niet zouden worden bijgevoerd. Deze voor Nederland bijzondere beheervorm leidde naarmate de kuddes groeiden en de dieren door te weinig voedsel verzwakten tot steeds meer discussie onder leken en deskundigen. Beheeraanpassing, waaronder grootschalige afschot van dieren, bleek noodzakelijk. Sinds 2018 is het beheer aangepast en wordt gestuurd op een maximaal aantal grote grazers.

Het Werkeiland Lelystad was het eerste bewoonde deel van het nog niet ingepolderde Oostelijk Flevoland. Het vroegere eiland maakt tegenwoordig deel uit van de wijk Lelystad-Haven en is te herkennen aan de hogere ligging ten opzichte van de rest van Lelystad en aan de oudste bebouwing van de Flevopolder.

Het Gemaal Wortman is een gemaal bij Lelystad.