Lange Nieuwstraat (Utrecht)

Museum Catharijneconvent is een rijksmuseum voor religieuze kunst in Utrecht. Het museum is gevestigd in het voormalige klooster het Catharijneconvent, dat vermoedelijk reeds in de 12de eeuw gewijd was aan Catharina van Alexandrië. Het kloostergebouw is tegen de Sint-Catharinakathedraal aangebouwd. Het museum komt voort uit verschillende collecties. Het vast bezit van het museum wordt permanent ontsloten. Verder grijpen er op regelmatige basis tijdelijke tentoonstellingen plaats. Rond Kerstmis is in het museum een achttiende-eeuwse Napolitaanse Kerststal te zien met vele kerstfiguren en miniaturen van Utrechtse eyecatchers. Deze kerststal is gratis te bezoeken.

De Sint-Catharinakathedraal, beter bekend als de Catharijnekerk, is een kerk in de Nederlandse stad Utrecht, die in gebruik is als de kathedraal van het rooms-katholieke aartsbisdom Utrecht.

De Korte Smeestraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze begint bij de Smeebrug over de Oudegracht en eindigt zo'n 100 meter verder op de Lange Nieuwstraat. Halverwege de straat bevindt zich een doorgang naar het Dorstige Harthof. Het is een vrij smalle straat waar eenrichtingsverkeer geldt voor auto's. De Korte Smeestraat is in de 14e eeuw aangelegd dan wel verbreed. Ze werd onder meer ook aangeduid als Nieuwe Smeesteeg, dit ter onderscheid van de Lange Smeestraat aan de andere kant van de Smeebrug. De bebouwing bestaat uit huizen, daterend deels uit de 19e eeuw en deels uit nieuwbouw van rond 1982. In de kern is nummer 12 een middeleeuws huis dat in de 19e eeuw fors is verbouwd. In de straat staan anno 2013 geen monumenten. De straat is sinds 1991 voorzien van een lichtinstallatie door de Amerikaanse kunstenaar Allen Ruppersberg in het kader van een tentoonstellingsproject van het Centraal Museum.

De Zuilenstraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De ruim 100 meter lange Zuilenstraat loopt van de Lange Nieuwstraat naar de Nieuwegracht met de Quintijnsbrug. Ze ontleent volgens het straatnaambordje haar naam aan het geslacht Van Zuylen van Nievelt. Mogelijk bestond de straat reeds rond 1300. In de late middeleeuwen viel dit gebied onder het gerecht van de nabijgelegen Paulusabdij. Een belangrijke ontwikkeling in de verdere ontstaansgeschiedenis van de Zuilenstraat is de stedenbouwkundige transformatie geweest die werd ingezet door de Reformatie (vanaf ca. 1570). Daarin werd in Utrecht kerkelijk bezit geseculariseerd, waardoor grote gebieden vrijkwamen die vervolgens heringericht werden met nieuwbouw. De Zuilenstraat is in dit verloop tussen 1570 en 1670 als openbare straat aangelegd. Vandaag de dag heeft ze nog een overwegend 17e-eeuws karakter. Diverse ruime welgestelde huizen zijn er gebouwd waarbij een tweebeukige opzet niet ongewoon is. Er bevinden zich in de Zuilenstraat zo'n 14 monumentale panden waaronder 11 rijksmonumentale woonhuizen.

De Kleine Vleeshal is een 15e-eeuws gebouw van het voormalig slagersgilde in de Nederlandse stad Utrecht. Het was in gebruik als openbaar slachthuis en als verkooplocatie voor vleeswaren. Aan het begin van de 15e eeuw hadden de gilden in Utrecht aanzienlijke macht. Het vleeshuis van het Vleeshouwersgilde was in deze tijd bij het Utrechtse stadhuis gelegen en gezien hun werkzaamheden was bepaald dat de leden van dit gilde als enigen met lange messen door de stad mochten. Op 21 augustus 1425 kozen Vleeshouwers partij in de strijd om de macht, begaven zich naar het huis van de Utrechtse burgemeester Beernt Proys aan de Oudegracht en vermoordden hem in zijn bed. De moordenaars bleven ongestraft. Na enkele jaren werd wel besloten dat het oude slachthuis gesloten werd en opgesplitst op twee verder gelegen locaties moest komen: het Grote Vleeshuis aan de Voorstraat, en in 1432 de Kleine Vleeshal aan de Lange Nieuwstraat. Daarbij werd bepaald dat het slagersgilde opgeheven werd en de leden over de andere Utrechtse gilden verdeeld moesten worden.

De Sionskameren is een deels bewaard gebleven hofje in de Nederlandse stad Utrecht. Het hofje is vanuit de middeleeuwen gelegen aan de Nieuwegracht/ A.B.C.-straat.

Wijk A is de voormalige benaming voor een gedeelte van de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. De grenzen van de wijk kwamen ongeveer overeen met die van het zuidoostelijk deel van het huidige Museumkwartier. Vanaf 1573 heette de wijk Oranjestam. Na de Bataafse Revolutie werd zij in 1795 omgedoopt tot Eijkestam. Na de annexatie door het Franse Keizerrijk in 1811 werden de wijken echter met een letter aangeduid vanwege de problematische uitspraak van de oude wijknamen voor de Franse bezetter. Wijken in de huidige historische binnenstad kregen een letter die liep van A tot en met H. De buitenwijken kregen er een die liep van I tot en met M (J werd niet gebruikt). Wijk A werd ruwweg begrensd door de Hamburgerstraat, de Herenstraat, de Stadsbuitengracht en de Oudegracht. Tot 1898 werd de wijknaam Wijk A gebruikt.

De A.B.C.-straat is een straatje in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De straat vormt over een afstand van circa 150 meter een verbinding tussen de Lange Nieuwstraat en Nieuwegracht. Bij deze gracht eindigt de straat op de Magdalenabrug. Mogelijk bestond het straatje reeds rond 1300 maar met zekerheid in 1485. Achter de noordelijke bebouwing van de A.B.C.-straat zijn nog deels de in de 15e eeuw gestichte Sionskameren bewaard gebleven. In het verleden bevonden zich aan de zuidzijde van de straat de vrijwoningen van de Fundatie van Thomas van Nijkerken. De bebouwing van het zuidelijk deel werd rond 1965 gesloopt ten behoeve van uitbreiding van het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Het ziekenhuis vertrok in 1999. Op het vrijgekomen terrein werd nieuwbouw neergezet voor Victas, een centrum voor verslavingszorg. Het ontwerp won de Rietveldprijs 2013 voor architectuur. Bijzondere gebouwen in deze straat zijn nog drie gemeentelijke monumenten.

Fontys Theologie Levensbeschouwing (FTL) is een katholieke instelling voor hoger beroepsonderwijs (HBO) in Utrecht.

Payenborg is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen weerbare huis is in de 14e eeuw aan de Oudegracht 320 gebouwd voor de familie (de) Paye of Payo. Het samengestelde huis is destijds op een 95 meter diep perceel gebouwd langs de gracht. Het heeft een bijzondere opzet ten opzichte van andere stadskastelen omdat de nok van het hoofdgebouw evenwijdig aan de straat/gracht ligt in plaats van in de diepte. Bij het oorspronkelijke hoofdgebouw behoort ook aangrenzend een smal woonhuis dat vooral in de koude maanden beter bruikbaar was voor permanente bewoning. Een of meer aangrenzende achterhuizen zijn iets later toegevoegd aan het hoofdgebouw. Hoogstwaarschijnlijk werd rond 1555 het pand gesplitst. Na de splitsing bestonden tot in de 18e eeuw Groot Payenborg en Klein Payenborg (zijhuis) als aparte huizen. Groot Payenborg fungeerde in die periode als pronkhuis waarin welgestelden vertoefden, in Klein Payenborg vonden menigmaal handwerklieden onderdak. In de 18e eeuw kwam Payenborg weer in bezit van één eigenaar en is onder meer de huidige voorgevel van het hoofdgebouw aangebracht. Brouwerij De Aker of Het Keteltje was vervolgens een tijdlang in Payenborg gevestigd. Het grootste deel van de 20e eeuw was de Utrechtse universiteit de eigenaar en in die periode werd Payenborg grootschalig gewijzigd. Van 1909 tot 1929 was de faculteit Tandheelkunde in Groot en Klein Payenborg gevestigd. In de ruime achtertuin, die doorliep tot het koetshuis op de Lange Nieuwstraat, was in 1909 een groot onderwijsgebouw neergezet. Nadat Tandheelkunde vanwege plaatsgebrek naar de Jutfaseweg verhuisd was, zat vervolgens van 1929 to 1979 het Geologisch Instituut in Groot en Klein Payenborg. Na vertrek van de geologen in 1979 naar De Uithof werd Payenborg nog jaren tijdelijk gebruikt. De panden zijn in de jaren 1990 particulier verkocht, los van het achterterrein met het onderwijsgebouw, daar kwam in de jaren 1990 de Payenhof. Vandaag de dag fungeert Payenborg als woonhuis/kantoorpand met een opslagfunctie. Klein Payenborg heeft een poortje dat in vroegere tijden naar de Payenborchsteeg leidde. Vanaf 1954 gaf de Utrechts Geologen Vereniging het naar het huis Payenborg vernoemde tijdschrift Payenborchiana uit.

De Nieuwegracht is een van de bekendste grachten in de binnenstad van de Nederlandse stad Utrecht. Het is ook de naam voor de twee straten aan weerszijden van deze gracht. Karakteristiek zijn de vele monumentale grachtenpanden, de werfkelders, werven met bomen, en bruggen.

De Brigittenbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug kent een overspanning en overspant de Nieuwegracht ter hoogte van de Brigittenstraat. In de landhoofden bevinden zich brugkelders en aan de brug grenzen werven, een stenen werftrap en werfkelders. De brug is vernoemd naar het verdwenen nabijgelegen Brigittenklooster.