Maria Skłodowska-Curiebrug

Samos is een gebouw met 87 woningen in Amsterdam-Oost; het wordt in de volksmond De Tweeling genoemd. Het is een van de grootste gebouwen in de buurt aan de noordelijke rand van het Amsterdam Science Park. Het is ontworpen door 24H Architecten, waar destijds Maartje Lammers en Boris Zeisser een architectenduo vormden. Het gebouw staat ingeklemd tussen de Ringvaart van de Watergraafsmeer en de Carolina MacGillavrylaan. Het architectenduo kwam twee L-vormige gebouwen, die door middel van een plint contact hebben. Die plinten van beide toren sluiten hier niet op elkaar aan, maar zijn gestapeld. Dit geeft het resultaat dat de oostelijke flat geheel op de grond staat; de woontoren van de westelijke flat heeft als begane grond een open ruimte. Dat laatste resulteerde in een doorkijk van de laaggelegen polder naar de hooggelegen ringdijk. Ook de oostelijke toren heeft een dergelijke doorkijk maar dan in de hoedanigheid van een hal/doorgang. De flat is deels in het dijklichaam gebouwd, waardoor er in een driedimensionale paalfundering moest worden voorzien (niet alleen van boven naar beneden en van links naar rechts, maar ook schuin de grond in). Het heeft ten opzichte van andere gebouwen in de directe omgeving een groot bouwvolume. Dit had tot gevolg dat het architectenduo aanpassingen in verband met zonlicht, geluidshinder (er ligt rangeerterrein Watergraafsmeer in de omgeving) en gevelisolatie moesten doorvoeren. Beide torens (een van veertien en een van zeventien verdiepingen) hebben een licht glooiende overstek meegekregen, waardoor op de hoger gelegen verdiepingen een luchtspouw ter isolatie kon worden toegepast. Het gebouw valt niet alleen door haar grootte op. De gevels bestaan uit een onregelmatig patroon van 80.000 Braziliaanse natuurleien, ramen en balkons. De natuurleien verschieten daarmee van onderaf van bruin naar grijs; het wordt omschreven als zijnde "langzaam opgaand in de lucht". Per lei moesten in verband met windkracht meerdere bevestigingen (nagels, haken en schroeven) aangebracht worden. Verticaal lopende houten strips (sierstijlen) lijken het gebouw enigszins kleiner te maken. Om de wind niet in te grote vlakken op te vangen zijn bijvoorbeeld perforaties aangebracht in de balkons. Het gebouw werd juni 2012 opgeleverd en in 2013 genomineerd voor de nieuwbouwprijs.

Het Sumatraplantsoen is een straat en plantsoen annex plein in de Indische Buurt in Amsterdam-Oost. Het zou na het Museumplein het grootste plein in Amsterdam zijn.

Omgekeerde spijkerbroek is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. De titel hebben de omwonenden gegeven aan de hand van de vorm. De scheppend kunstenaar Helly Oestreicher (1936, leerling Gerrit Rietveld Academie) was minder poëtisch; ze noemt het Gevelbekroning. Buitenkunst Amsterdam kwam niet verder dan Blauwe glazen objecten op het dak. Het werk is inderdaad een bekroning en accentuering van de gevel van het gebouw Sumatraplantsoen 22-38 (1981), een door Gemeentelijke Dienst Volkshuisvesting (het later Ymere) gebouwde reeks woningen naar ontwerp van Jan Abels. Ter bekroning van de reeks woningen, werd er een kunstwerk van gehard spiegelglas ontworpen en geplaatst, dat met haar blauwe kleur ruimtelijk afsteekt tegen het roodbruine baksteen van de gevels. Tegenover een blauwe lucht is het minder zichtbaar. Het werd ook wel gezien als twee geknakte zuilen, uitgevoerd met medewerking van glazenier Norbert van der Broek.

De Hartmanbrug (brug nr. 190) is een plaatbrug in Amsterdam-Oost. Ze is gelegen in de Molukkenstraat en overspant de Ringvaart. De brug verbindt zo de Indische Buurt met de Watergraafsmeer. De kade langs de Ringvaart heet aan de noordzijde de Valentijnkade en aan de zuidzijde de Ooster Ringdijk. Aan de zuidoostkant van de brug ligt de Carolina MacGillavrylaan. Begin 1927 zou hier een houten noodbrug neergelegd worden, maar de bewoners van met name de Celebesstraat protesteerden; zij vonden een brug in het verlengde van hun straat een betere optie. De gemeenteraad ging overstag. Er volgde discussie en pas in 1932 werd er door de Publieke Werken een brug ontworpen. Piet Kramer ontwierp haar in zijn vertrouwde Amsterdamse Schoolstijl met veel baksteen. In 1935 volgde een aanbesteding, waarbij een aannemer de brug voor 26.000 gulden kon leveren. In 1936 werd de brug geopend voor verkeer. Het werd een grote uitvoering van een duiker met veel baksteen (ook de balustraden), maar toch ook met de sierblokjes van natuursteen. Ook is in de brug eenvoudig beeldhouwwerk terug te vinden, zo zijn Anno en 1935 uitgehakt uit het graniet. De balustraden zijn scheef afgewerkt terwijl de daarin liggende granieten blokjes waterpas liggen. De 25 meter brede brug had van oorsprong aan weerszijden van het rijdek twee voetpaden van elk 4,50 meter, daarin werden later ook de fietspaden gelegd. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering. Het was echter pas in 2007 dat de brug een naam kreeg, de Hartmanbrug. Dit was een eerbetoon aan de op 6 november 1993 bij een roofoverval om het leven gebrachte André Hartman, een sigarenwinkelier op de hoek Molukkenstraat/Valentijnkade. Zijn weduwe, die de zaak tot 2015 voortzette en in 2016 overleed, onthulde op 6 november 2007 het naambordje op de brug, waarmee de naam officieel werd. GVB buslijnen 40 en 65 rijden over de brug.

De voormalige Elthetokerk was een hervormd kerkgebouw op de hoek van de Insulindeweg en Kramatweg in de Indische Buurt in Amsterdam-Oost.

Rangeerterrein Watergraafsmeer (afgekort Wgm) is een rangeerterrein in Amsterdam-Oost. Het ligt in de Watergraafsmeer, aan de Oosterspoorweg tussen station Amsterdam Muiderpoort en Diemen. In 1904 werd al een klein emplacement met twaalf sporen en een zanddepot aangelegd. In 1939 werd dit emplacement met twaalf sporen in het kader van de Spoorwegwerken Oost sterk uitgebreid tot een groot rangeerterrein, compleet met twee rangeerheuvels. Het rangeerterrein was vanaf 1905 aan de noordwestkant met een aparte goederenspoorlijn verbonden met het Rangeerterrein De Rietlanden, aan de zuidoostkant sloot vanaf 1939 een aparte goederenspoorlijn aan via Diemen-Zuid naar Duivendrecht aansluiting. In 1952 werd het terrein gemoderniseerd met een hoge rangeerheuvel, die uitliep op 35 verdeelsporen. Het emplacement en de spoorlijn richting De Rietlanden en Amsterdam Centraal werden geëlektrificeerd. Tussen 1939 en 1990 werd vanuit de Watergraafsmeer een groot deel van het goederenverkeer in Noord-Holland verzorgd. Door afname van het goederenverkeer per spoor en reorganisaties in het spoorwegbedrijf is het rangeerterrein in 1990 voor goederenverkeer gesloten. Het gebruik van de rangeerheuvel stopte in 1984, de verbindingsbaan naar Duivendrecht werd in 1989 buiten dienst gesteld en vervolgens verbouwd voor de Zuidelijke tak van de Ringspoorbaan. Vervolgens is het emplacement verbouwd voor gebruik als opstelterrein en onderhoudslocatie voor reizigerstreinen. In 1994 kwam het hiervoor in gebruik ter vervanging van het opstelterrein Dijksgracht. Met name de internationale treinen die in Amsterdam vertrekken en aankomen hebben hier hun uitvalsbasis. Dit betreft onder andere de Intercity direct, ICE, Thalys en Eurostar. De DinnerTrain van Railpromo had hier zijn thuisbasis tot het faillissement van het bedrijf op 6 augustus 2019. Sinds 1954 is er een onderhoudswerkplaats voor diesellocs. Deze is vervangen door een werkplaats van NS Onderhoud & Service, dat in november 2007 een nieuw onderhoudsbedrijf heeft geopend. De loods is 250 meter lang en 50 meter breed en speciaal ontworpen voor het onderhoud aan hogesnelheidstreinen. Het is het grootste kunststof gebouw van Europa. Voor het testen tijdens het onderhoud is de bovenleidingsspanning in deze loods omschakelbaar. Daarnaast is er een wasstraat waar treinen met radiografische diesellocomotieven doorheen geduwd worden. Naast het rangeerterrein ligt sinds december 2009 Station Amsterdam Science Park.

Molukkenstraat 200, Amsterdam is een monumentaal gebouw aan de Molukkenstraat, Amsterdam-Oost. Het gebouw wijkt architectonisch sterk af van de overige bebouwing aan de straat. De Molukkenstraat is vanaf het begin 20e eeuw volgebouwd met woonhuizen met aan de oostzijde winkels en aan de westzijde hier en daar een winkeleenheid. In de jaren tachtig vond er een uitgebreide sanering plaats, maar woonhuizen en winkels bleven. Echter aan het eind van de straat tussen de Hartmanbrug en Molukkenspoorbrug staat een eenzaam van oorsprong industrieel complex ten behoeve van Utermöhlen & Co uit 1955. Utermöhlen wilde uitbreiden aan de Weesperzijde, maar vond daar onvoldoende ruimte en een verbouwing van het gebouw kostte meer dan nieuwbouw. De firma regelde een grondruil met gemeente Amsterdam. In die nieuwe omgeving waren voorts verwarmings- en elektrische installatie eenvoudiger te plaatsen. Aan de Molukkenstraat kon in een open vlakte gebouwd worden aan een gebouwencomplex waarbij het grondoppervlak met factor drie toenam, met nog voldoende ruimte om uit te breiden. In 1957 was het gehele complex in gebruik. De plek waarvoor gekozen werd is eigenaardig want het gebouw ligt verdiept in een soort oksel tussen de dijklichamen van de Ringvaart Watergraafsmeer (waarover de brug) en het spoor van Amsterdam-Hilversum/Amersfoort (waarin de spoorbrug). Het werd gebouwd in een moeilijk in te richten gebied. Het complex van de minder bekende architect J. van Amstel jr. geldt als typisch industrieel complex, waarvan de bedrijfshal na het vertrek van Utermöhlen onherkenbaar is verbouwd tot winkelcentrum. Aan de Molukkenstraat zelf staat nog het herkenbare kantoorgebouw. Dat kantoorgebouw is volgens de principes uit de jaren vijftig gebouwd: zo goedkoop mogelijk omdat bouwmaterialen nog schaars waren na de Tweede Wereldoorlog. Het was kaal beton met veel glas in stalen kozijnen en drie lage verdiepingen. De relatief smalle staanders tussen de glaspartijen maakten een ruime lichtinval naar binnen mogelijk. Aan isolatie en werkcomfort werd destijds weinig tot geen aandacht besteed. Een dergelijk gebouw zou de grens van de 20e en 21 eeuw niet overleefd hebben, maar het werd als architectonisch en stedenbouwkundig gezichtsbepalend ingeschat (orde 2). Na het vertrek van de originele gebruiker in 1989 vestigden zich allerlei bedrijfjes in het gebouw, totdat rond 2020 verbouwd werd om het aan te passen aan modern gebruik. De onhandige stalen kozijnen in stoeltjesprofiel met enkel glas werden vervangen door aluminium profielen met thermische beglazing; systeemplafonds door akoestische plafond etc. Er kwam voorts een duurzame klimaatinstallatie en lift. Bij de verbouwing kwam aan het licht dat de plint bestond uit het weinig gebruikte Bochholzer zandsteen. Andere opvallende details zijn de schuine luifel en trap met natuursteen. De verbouwing vond plaats onder begeleiding van Heyligers D+P, die wel vaker dit soort verbouwingen begeleidden. Naast de trap stond enige tijd het beeld De Barmhartige Samaritaan van Han Wezelaar, gemaakt voor de nieuwbouw en het 75-jarig bestaan van het bedrijf Utermöhlen. Waar het beeld is gebleven is in maart 2022 nog onbekend.

Dwazen denken te beschermen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Er bestaan twee versies, beide van Berend Peter. De kunstenaar was daarbij van mening dat het object van alle kanten bekeken moet kunnen worden, zonder dat "het verhaal" verloren mag gaan; het heeft dus geen specifieke voor-, zij- of achterkant.

Brug 337 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug met veel ruimte voor voetgangers is gelegen in het Galileïplantsoen en overspant de Molenwetering, die hier ook in het midden ligt van het Archimedesplantsoen. De brug in de vorm van een grote duiker komt uit de pen van Piet Kramer en dateert van ongeveer 1928. Ze kostte destijds samen met drie andere bruggen over de Molenwetering 60.000 gulden. Kramer gebruikte daarbij zijn Amsterdamse Schoolstijl. Het bouwwerk heeft de typische kenmerken van Kramer. Een daarvan is de mengeling van baksteen en natuursteen in de vorm van graniet, die hier ook is toegepast in de dragende pijlers van de brug, die door die wisseling eruitzien als een stapel damstenen. De voor Kramer gebruikelijk siersmeedijzeren balustrades zijn hier tot een minimum beperkt, ze zijn alleen aan de uiteinden (landhoofden) toegepast. De balustrades op de brug zelf zijn van baksteen met een sierlint van metaal erop, gedragen door pijlertjes die ontstaan uit granieten blokjes. De brug is voor wat betreft het ontwerp een zusje van brug 338, die er bijna hetzelfde uitziet. De brug vormt een bouwkundig eenheid met brug 336, de walkanten zijn met elkaar verbonden.

AMOLF (voorheen het FOM-instituut voor Atoom- en Molecuulfysica) is een organisatie voor natuurkundig onderzoek, onderdeel van de institutenorganisatie van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO).

De worstelaars is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. De plastiek is ontworpen door Hans IJdo. Hij schiep twee (zwevende) worstelaars in brons, die in een gevecht zijn verwikkeld. Een van de worstelaars ligt al op zijn rug, maar houdt de armen van de bovenliggende partij in bedwang. Volgens sommigen staat het voor het worstelen met het leven. Het verzoek tot het beeld kwam van de gemeente Amsterdam en was een vrije opdracht. De gemeente kocht het vervolgens in 1961 aan, waarna een voorstudie te zien was in het Stedelijk Museum Amsterdam in een tentoonstelling van kunstaankopen van dat jaar. In het voorjaar van 1963 werd een eerste afgietsel geplaatst in het Flevopark. Dat beeld staat op een hardstenen sokkel. Een tweede afgietsel uit rond 1966 werd tentoongesteld in Park Sonsbeek om daarna naar Utrechts Park Transwijk te verhuizen. Een vermoedelijk kleinere versie van het beeld was in 1962 te zien in Madurodam.

De Tweede Ceramstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Oost.