Coelius

De Santo Stefano Rotondo is een vroegchristelijke kerk in Rome. De kerk werd in de eerste helft van de 5e eeuw op de Caelius gebouwd in opdracht van de West-Romeinse keizer Valentinianus III (425-455) of Paus Sixtus III (432-440). Het gebouw werd tijdens het pontificaat van Paus Simplicius (468-483) ingewijd. Op dit terrein stond eerder de Castra Peregrina. De Santo Stefano Rotondo heeft een ronde vorm, die mogelijk is gebaseerd op de eerste Heilig Grafkerk in Jeruzalem die honderd jaar eerder was gebouwd. De kerk bestond oorspronkelijk uit een centraal deel dat werd omgeven door twee concentrische beuken. Vier exedra's waren als kapellen in een kruisvorm tegen de middenbeuk aan gebouwd. Het centrale deel van de kerk heeft een diameter en een hoogte van 22 meter en wordt gedragen door 22 antieke zuilen met 5e-eeuwse kapitelen in de Ionische orde. 22 halfronde ramen laten licht de kerk binnen. Tegen het centrale deel is de concentrische middenbeuk met een diameter van 45 meter aan gebouwd. Tussen de middenbeuk en de buitenste ring was een open corridor, die door de vier kapellen werd onderbroken. De buitenste ring had destijds een diameter van 64 meter. Onder Paus Adrianus I (772-795) was de constructie dusdanig verzwakt, dat het centrale deel met drie bogen versterkt moest worden. In mei 1084 vielen de Noormannen onder Robert Guiscard Rome binnen en brachten daarbij grote schade toe aan onder andere de Santo Stefano Rotondo. De kerk kon niet goed hersteld worden en onder Paus Innocentius II (1130-1143) werden de buitenste ring en drie van de vier kapellen afgebroken. De 44 arcaden van de middelste ring werden dichtgemetseld en de oostelijke kapel werd verbouwd tot entreeportaal. In 1453 kreeg de kerk zijn huidige uiterlijk toen een dubbel portaal werd aangebouwd. Bij opgravingen in 1658 zijn de restanten van een mithraeum onder de kerk gevonden. Ook werden restanten van barakken van de Castra Peregrina aangetroffen.

De Santa Maria in Domnica, ook wel de Santa Maria alla Navicella is een basiliek in Rome, aan de Via della Navicella, 10. De eerste naam dankt de kerk aan het woord Domnicum waarmee in de Romeinse Oudheid een kerk van Christelijke samenkomst werd aangeduid, de tweede naam heeft betrekking op het kleine stenen scheepje (Navicella) dat - eveneens in de Oudheid - door matrozen voor de kerk werd opgesteld als votiefgave aan Isis. Dit scheepje werd door paus Leo X omgebouwd tot fontein. Op de plek van de huidige kerk heeft dus al lange tijd een tempel gestaan. De oudste vorm van de huidige kerk stamt uit de zevende eeuw. In het begin van de negende eeuw werd de kerk grotendeels herbouwd door paus Paschalis I. Uit die tijd dateert ook het mozaïek in de koepel van de basiliek. Paus Leo X liet de kerk in 1513-14 grondig restaureren. Bij de restauratie werd de portico gemaakt voor de ingang. De fresco's in de kerk zijn van Perin del Vaga, naar een ontwerp van Giulio Romano.

De Castra Peregrina of Castra Peregrinorum was een castrum in het oude Rome. De Castra Peregrina werd in het begin van de 1e eeuw n.Chr. gebouwd, mogelijk in opdracht van keizer Augustus. Het kamp werd gebruikt door de frumentarii, legioensoldaten uit alle delen van het Rijk die met een speciale opdracht in Rome op bezoek waren. Zij begeleiden onder andere gevangen die in Rome terecht moesten staan en werden vanaf de 2e eeuw ook ingezet als geheime politie. Op het terrein van de castrum werd in de 5e eeuw de ronde kerk Santo Stefano Rotondo gebouwd. Restanten van het kamp werd in 1904-1909 ontdekt bij opgravingen in de tuin van een klooster. Deze restanten bestonden uit vier rechthoekige gebouwen met kleine kamers.

De Porta Querquetulana was een stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het Oude Rome. De poort stond op de Coeliusheuvel, die tijdens de beginjaren van het Romeinse Koninkrijk nog Mons Querquetulana ("heuvel begroeid met eiken") heette. Het is niet duidelijk of de poort zijn naam ontleent aan de heuvel, of dat de vroege naam van de Caelius door latere schrijvers bedacht is om de naam van de poort te verklaren. Door de poort verliet de Via Tusculana de stad. Van de architectuur van de Porta Querquetulana is niets bekend en er zijn geen restanten van teruggevonden.

De basiliek van San Clemente is een rooms-katholieke kerk, gewijd aan Paus Clemens I. Ze is gesticht in de vierde eeuw en behoort daarmee tot de oudste christelijke kerken van Rome. Ze maakt deel uit van een van de meest intrigerende gebouwencomplexen van de stad, omdat er doorheen de eeuwen vier opeenvolgende bouwlagen over elkaar heen zijn aangelegd, waarvan de bovenste drie kunnen worden bezocht. Bovendien hebben talrijke kunstenaars uit verschillende eeuwen bijgedragen tot de verfraaiing van de San Clemente, die aldus kunstwerken bevat gaande van de vroegste middeleeuwen tot in de 18e eeuw.

De Tempel van Claudius (Latijn:Templum Divi Claudii) was een antieke tempel op de Caelius in het Oude Rome.

De Santi Giovanni e Paolo - naar zijn ligging, op de heuvel Coelius, ook wel Santi Giovanni e Paolo al Celio genoemd, is een basiliek in Rome, gewijd aan de, als duo vereerde heilige martelaren Johannes en Paulus, die in 362 A.D. werden doodgemarteld in de stad Rome.

De basiliek San Sisto Vecchio is een kerk in Rome, gewijd aan de heilige paus Sixtus II (257-258), wiens relieken zich in de kerk bevinden. Volgens de overlevering werd de kerk gebouwd op de plaats waar de paus Laurentius van Rome ontmoette, vlak voordat beide mannen slachtoffer werden van de christenvervolgingen onder keizer Valerianus I. Het eerste gebouw kwam tot stand in de 4e eeuw en had de status van ‘titulus’ (ook wel aangeduid als domus ecclesia). Hierdoor was het gebouw naast een bestuurlijk en administratief centrum onder leiding van een kardinaal, ook de plaats waar het toegestaan was om de sacramenten toe te dienen, dit in tegenstelling tot de oratoria (privéhuizen) of dekenaten. De naam ‘Titulus Crescentianae’, die betrekking had op de San Sisto Vecchio, zou erop wijzen, dat de stichter van de vroegchristelijke kerk een Romeinse vrouw was met de naam Crescentia. Tijdens het pontificaat van paus Anastasius I (399-401) werd het gebouw officieel als kerk erkend. Onder paus Innocentius III (1198-1216) werd de kerk herbouwd en door zijn opvolger paus Honorius III (1216-1227) geschonken aan de later heilig verklaarde Dominicus Guzman, oprichter van de orde van Dominicanen. De toen aangebrachte fresco’s met scènes uit het Nieuwe Testament en de Apocriefen bevinden zich nog in de kerk. Tijdens het pontificaat van paus Benedictus XIII (1724-1730) kreeg de Italiaanse architect Filippo Raguzzino de opdracht de kerk te restaureren en renoveren. Hierbij werd de in de 13e eeuw gebouwde toren en apsis gehandhaafd. Het bij de kerk behorende klooster van de orde van Dominicanen wordt nog steeds bewoond door nonnen van de orde. In de tuin achter de kerk vindt ieder najaar een tentoonstelling van chrysanten plaats. De San Sisto Vecchio is een van de titelkerken binnen Rome. Titelkardinaal is sinds 28 november 2020 Antoine Kambanda.

De Ludus Magnus (Grote gladiatorenschool) was de grootste van de vier ludi (gladiatorenscholen) die bekend zijn uit Rome. Het gebouw lag in het dal tussen de Caelius en de Esquilijn net ten oosten van het Colosseum, waarmee het door een onderaardse gang was verbonden.

De Santi Nereo e Achilleo is een basiliek in Rome, gewijd aan de heiligen Nereus en Achileus, gelegen in de wijk Celio, nabij de Thermen van Caracalla.

De Porta Capena was een stadspoort in de Muur van Servius Tullius in het oude Rome.

San Gregorio Magno al Celio, ook bekend als Santi Andrea e Gregorio al Monte Celio of San Gregorio al Celio of korter San Gregorio, is een kerk te Rome. De kerk bevindt zich op de Coelius, een van de zeven heuvels van Rome. De eerste kerk op deze plaats werd gebouwd in 575 als bidkapel ter ere van Sint Andreas bij het huis van de latere Paus Gregorius I. Het huidige bouwwerk is van de hand van Giovanni Battista Soria (1629-1633); Francesco Ferrari ontwierp het interieur (1725-1734). Voor de kerk staat een brede trap, die oploopt vanuit de Via di San Gregorio, de straat die de Coelius en de Palatijn scheidt. De voorgevel in travertijn lijkt op die van de San Luigi dei Francesi. Voor men de kerk binnengaat, moet men eerst langs een portiek, waar enkele graftombes staan, onder andere van een 17e-eeuwse geestelijke (op deze plaats stond vroeger de tombe van Imperia, minnares van de rijke bankier Agostino Chigi (1511). Binnenin zijn ornamenten te zien van Ferrari. Achteraan het schip staat het altaar van Sint Gregorius de Grote, daterend uit de 15e eeuw. De Cappella Salviati werd ontworpen door Francesco da Volterra en voltooid door Carlo Maderno in 1600; deze kapel bevat een antiek fresco dat volgens een legende zou gesproken hebben met Sint Gregorius. Ook staat er een marmeren altaar van Andrea Bregno en zijn leerlingen uit 1469. Links van de kerk staan drie kapellen bij elkaar. Deze werden gebouwd in opdracht van kardinaal Cesare Baronio in het begin van de 17e eeuw, als herinnering aan het oorspronkelijke klooster dat er stond. De middelste kapel, gewijd aan Sint Andreas, bevat fresco’s van Domenichino, Pomarancio en Guido Reni. Rechts staat de kapel van Sint Silvia, de moeder van Sint Gregorius (waarschijnlijk is de kapel gebouwd op haar graf). De kapel van de Heilige Barbara bevat het beroemde triclinium, een tafel met drie aanligbanken, waar Sint Gregorius de armen van maaltijden voorzag. De tafel zelf is van marmer. Rond de kerk zijn nog resten terug te vinden van de Agapetische bibliotheek en van een Romeinse winkel.