Leidsekade 68-69 (Amsterdam)

De Wim Sonneveldbrug (brug 175) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de Marnixstraat en overspant de Leidsegracht. De brug is in 1935/1936 geplaatst naar een eenvoudig ontwerp van Piet Kramer, er zijn geen versieringen of beeldhouwwerken toegepast.

Het Raamplein is een plein in het centrum van Amsterdam. Het ligt aan de Marnixstraat ter hoogte van de Passeerdersgracht. De Raamstraat en de Raamdwarsstraat komen uit op het plein. Het plein is een gedempt deel van de Lijnbaansgracht. Op het plein ligt een bewaakte parkeerplaats. Het Raamplein is vernoemd naar de houten raamwerken waarop men hier in vroeger tijden geverfd textiel te drogen hing. Ook de namen van de elders in de stad gelegen Raamgracht en de Verversstraat herinneren aan de lakenindustrie. Aan het plein staat de voormalige Hogeschool voor Economische Studies, oorspronkelijk de Eerste Openbare Handelsschool op Raamplein 1. Willem Drees volgde hier onderwijs. Het gebouw uit 1899-1901 kreeg in 2001 status als rijksmonument. Op nummer 6 stond vanaf 1744 een hoefsmederij annex rijtuigenreparatiebedrijf met woonhuis, later bekend als Smederij Gebr. Schous Autoveren. Op de begane grond van het woonhuis vestigde zich voor de Tweede Wereldoorlog een kapperszaak en rond 1960 stomerij 'Kwiek'. Eind zestig werd het dak van de smederij afgebroken i.v.m. bouwvalligheid; eind jaren tachtig zijn de smederij en het woonhuis gesloopt. Aan de Marnixstraat op nummer 360, recht tegenover het Raamplein, had na de Tweede Wereldoorlog fotograaf Paul Huf z'n studio. Later werd hij daar opgevolgd door fotograaf Jan Schiet. Op nummer 362 woonde en werkte tussen 1944 en 1960 de Amsterdamse kunstschilder Klaas Pijlman. Schuin tegenover het plein, op de hoek van de Nieuwe Passeerdersstraat, staat het Jeugdtheater De Krakeling.

Nieuwe Passeerdersstraat 1 te Amsterdam is een rijksmonument aan de Nieuwe Passeerdersstraat in Amsterdam-Centrum, op de hoek van de Marnixstraat. In het gebouw, oorspronkelijk een turnzaal, was van 1978 tot 2020 Jeugdtheater De Krakeling gevestigd. Aan de gevel hangt een plaquette ter herdenking van de Tweede Wereldoorlog. Dit monument van de hand van Henk Dannenburg werd in 1952 onthuld. De tekst op de plaquette luidt: "Aan onze gevallen makkers 1940 – 1945".

Het Monument aan de Nieuwe Passeerdersstraat is een oorlogsmonument in Amsterdam-Centrum.

Brug 94 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen over de Leidsegracht en vorm de verbinding tussen de Raamdwarsstraat (noord) en de kade van de Lijnbaansgracht (zuid). Ten noorden van de brug staat het gebouw en rijksmonument Leidsegracht 108 uit oude tijden, ten zuiden van de brug staat het moderne politiebureau Lijnbaansgracht uit de jaren zeventig. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert tekende op zijn ontwerpkaart van 1662 hier al een brug. Het is onzeker of de brug er toen al lag, er is ten zuiden van de Leidsegracht dan bijna nog geen enkele bebouwing te zien. Stalpaert kon de ontwikkeling van de brug volgen, want hij was de bewoner van Leidsegracht 108, toen nog de woning van de stadsarchitect en werknemer van de Stadsmetseltuinen, die achter die woning lag. Op de kaart van Frederik de Wit van 1688 is bijna het gehele terrein tussen Leidsegracht en Amstel volgebouwd. De moderne geschiedenis begon in 1864. Toen werd het besluit genomen de houten brug voor 3800 gulden te vernieuwen; een jaar later ging een aannemer aan de slag. De huidige brug dateert vermoedelijk uit 1902. Op 17 februari van dat jaar werd aanbesteed Het vernieuwen van de brug no, 94 over de Leidschegracht aan de Lijnbaansgracht, met bijbehorende werken. In mei begonnen de werkzaamheden, waarbij al het verkeer, weg- en scheepvaart-, gestremd was; voetgangers konden over een noodbrug. Er kwam een ijzeren liggerbrug. In 1913 sneuvelde de brug bijna; er werd gesproken over demping van de Leidschegracht om er een hoofdverkeersweg van te maken. Het bleef bij plannen. De brug werd bij de vernieuwing niet verlaagd zoals andere bruggen in de stad. Ook bij latere herstelwerkzaamheden bleef de brug zijn oorspronkelijke hoogte en structuur behouden, ze werd dus bij hersteld niet vervangen door welfbrug, zoals elders in de stad. Toch stootte in 1938 een schipper van een zolderschuit nog zijn hoofd aan de balken van de brug; hij stortte in het water, werd gered, maar hield een schedelbasisfractuur aan het voorval over.

De Nieuwe Passeerdersstraat is een straat in de Jordaan in Amsterdam-Centrum.

De Leidsekade is een straat in Amsterdam-Centrum.

Theater Bellevue is een theater met drie zalen aan de Leidsekade in Amsterdam

De Nassaukade is een straat in Amsterdam-West, aan de oever van de Singelgracht tussen het Nassauplein en de Overtoom. De straat maakt deel uit van een reeks van drie aan de Singelgracht gelegen bebouwde kades, die het centrum begrenzen. De Nassaukade maakt samen met de in het verlengde gelegen Stadhouderskade en de Mauritskade deel uit van de s100, de Amsterdamse binnenring. De Nassaukade is in 1879 genoemd naar het vorstenhuis Oranje-Nassau. De kade werd voordien aangeduid met Buitensingel. Ook het Nassauplein en de Eerste en Tweede Nassaustraat in de Staatsliedenbuurt zijn hiernaar genoemd. De belangrijkste straten die door de Nassaukade worden gekruist zijn: Eerste en Tweede Hugo de Grootstraat, De Clercqstraat, Kinkerstraat en Bosboom Toussaintstraat. De belangrijkste grachten die door de Nassaukade worden gekruist zijn: Kattensloot, Hugo de Grootgracht en Jacob van Lennepkanaal. Over de Kattensloot ligt een beweegbare brug, de Kattenslootbrug die in 1954 werd vernieuwd. Tussen deze brug en het Frederik Hendrikplantsoen reed tramlijn 14 sinds 1910.

De Liefde was de naam van een stellingmolen op het Amsterdamse bolwerk Sloten, niet ver van het Leidseplein. De molen is gebouwd als vervanger van een eerdere molen met dezelfde naam die op deze plek stond. De molen was in gebruik als korenmolen, en is vermoedelijk rond 1765 gebouwd. Toen bij de slechting van de stadswallen in het midden van de 19e eeuw duidelijk werd dat deze molen ook gesloopt zou gaan worden is het terrein en de opstallen verkocht aan de firma Ketjen, die er na de sloop van de molen een zwavelzuurfabriek vestigde.

Brug 98 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de oostelijke kade van de Lijnbaansgracht en voert over de Passeerdersgracht. De Lijnbaansgracht stuit hier al sinds eind 18e eeuw op het Raamplein (eerst nog Malagplein geheten) om pas weer bij de Leidsegracht te gaan stromen (er zou een duiker onder het terrein lopen). De brug, per 10 oktober 1995 een gemeentelijk monument, is omringd door andere monumenten: Lijnbaansgracht 211-218/Passeerdersgracht 34-38, een woonblok van Göbel en den Hertog, gemeentelijk monument brug 99, gemeentelijk monument Passeerdersgracht 27, de conciërgewoning behorende bij de Openbare Handelsschool, een rijksmonument Raamplein 1, gymnastieklokaal en hoofdgebouw van de Openbare Handelsschool, een rijksmonument Nieuwe Passeerdersstraat 1, dat Jeugdtheater De Krakeling herbergt, een rijksmonument. Aan de overkant van de Lijnbaansgracht met haar kade Marnixstraat begint een bijna 100 meter lange duiker. Op de kaart van Joan Blaeu uit 1649 is de brug net als de andere brug 96 over de Passeerdersgracht al ingetekend. Net als de bruggen over de Looiersgracht was ook deze brug er bijna niet meer geweest. In 1913 kwam een plan boven tafel de Passeerdersgracht te dempen en hier een grote brede weg neer te leggen, De nabijgelegen Leidsestraat kon het verkeer niet aan. Het plan hield ook in dat er historische gebouwen aan de Herengracht en Keizergracht gesloopt moesten worden en de Beulingsloot gedempt. De schoonheidsschade zou blijvend zijn, terwijl toen nog niet zeker was, dat de route voldoende verkeersaanbod zou krijgen. Het plan ging dus niet door. De huidige brug (gegevens 2017) dateert van 1927. Toen werd het deel van de kade Lijnbaansgracht tussen de Passeerdersstraat en -gracht afgesloten voor het vernieuwen de brug. Van 9 mei tot 4 september 1927 werd hier een brug geplaatst naar een ontwerp (van het bureau) van Piet Kramer, bruggenarchitect van de Dienst der Publieke Werken. De brug (met name de walkanten) heeft de voor Kramer kenmerkende Amsterdamse Schoolstijl. De overspanning zelf is vrij standaard, maar de balustrades van siersmeedwerk zijn ook duidelijk van de hand van Kramer. Deze balustrades lopen door tot natuurstenen kolom, hier eenvoudig bewerkt.

Het gebouw Stadhouderskade 1 is een symmetrisch ontworpen kantoorgebouw dat staat tussen de Stadhouderskade en de Singelgracht te Amsterdam-West. Het pand werd in de jaren 1922/1923 in opdracht van de Dienst der Publieke Werken (PW) gebouwd als hoofdkantoor van de Gemeentetram. Architect Pieter Lucas Marnette, werkzaam bij PW, ontwierp het in de Amsterdamse Schoolstijl, die in directe omgeving vaker is toegepast. Beeldhouwer Hildo Krop ontwierp voor het gebouw een aantal kunstwerken. In de beginjaren was er aan de westkant een speciaal opstelspoor voor de geldtram die de opbrengsten van de kaartverkoop van de conducteurs aan het hoofdkantoor op een veilige manier kon afleveren. De Gemeentetram, na 1943 het Gemeentevervoerbedrijf Amsterdam (GVB), verliet in 1983 het gebouw wegens ruimtegebrek en verhuisde naar het Scheepvaarthuis. Vervolgens trok de Stadsreiniging erin. Dit gemeentelijk bedrijf bleef er tot de opsplitsing in 1990. Daarna werd het een particulier kantoorgebouw. Tegenwoordig is softwarebedrijf Miro de huurder, eerder was Tommy Hilfiger er gevestigd. Het pand is van de bebouwing aan de Stadhouderskade het enige dat direct aan het water ligt, met de ingang op het zuidwesten. Alle andere gebouwen staan aan de andere kant van de straat met de ingang richting binnenstad. Ten zuidoosten van het gebouw ligt een deel van het Leidsebosje. Stadhouderskade 1 belemmert het zicht vanaf de Overtoom op de Singelgracht. Een vergelijking met het Station Amsterdam Centraal en het (geblokkeerde) uitzicht op Het IJ dringt zich op.