Vlinders (Loes van der Horst)

Het Flevohuis is een verzorgingstehuis voor ouderen aan het Kramatplantsoen, oorspronkelijk Kramatweg, in Amsterdam-Oost.

De John Rädeckerbrug (brug 1916) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. Ze is gelegen in de Th. K. van Lohuizenlaan, tot 1998 Ijburglaan geheten en voert over het Lozingskanaal. Ze vormt samen met de gelijkende Ad Grimmonbrug (brug 1915) de verbinding tussen de wijk Zeeburg en het Cruquiuseiland. De bruggen trekken qua geschiedenis en uiterlijk met elkaar op. De inspraakronde voor deze bruggen begon in 1989 en in 1991 werd ze gebouwd. De John Rädeckerbrug is echter wel langer dan de Ad Grimmonbrug; het Lozingskanaal is nu eenmaal breder dan de Nieuwe Vaart. Het is een betonnen brug met opvallend gele leuningen/balustrades. De brug heeft geen brugpijlers; de doorvaartwijdte tussen de landhoofden is ongeveer 14 meter. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg, die toen als zelfstandig architect voor de Dienst der Publieke Werken (of haar opvolgers) werkte. Hij verwerkte ook enige abstracte kunst in de borstweringen van de brug; Sterenberg was ook kunstenaar. Hij ontwierp meer dan 170 bruggen in en rond Amsterdam. De brug kreeg in april 2020 haar naam. De brug ligt in het verlengde van de Ad Grimmonbrug, die in 2017 werd vernoemd. Het Archief Grimmon (Cilly Jansen) droeg de naam voor beide bruggen voor. De gemeente benoemde de brug per abuis Johan Rädeckerbrug, maar herstelde dit later. John Rädecker was kunstenaar, de brug ligt in een omgeving waar meerdere straten en pleinen vernoemd zijn naar architecten kunstenaars, zoals de eerder genoemde Ad Grimmon; een aantal van hen werkte voor de oorlog bij of voor de gemeente Amsterdam. Grimmon en Rädecker waren jeugdvrienden en werkten vaak samen. Theodoor Karel van Lohuizen was civiel ingenieur bij de gemeente Amsterdam.

De Th. K. van Lohuizenlaan is een straat in Amsterdam-Oost.

De Ad Grimmonbrug (brug 1915) is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De overspanning is genoemd naar Ad Grimmon, een Amsterdamse interieurarchitect die in de eerste helft van de twintigste eeuw veel interieurontwerpen in die stad heeft gerealiseerd. De brug is gelegen in de Th. K. van Lohuizenlaan, tot 1998 IJburglaan geheten, en voert over de Nieuwe Vaart. Ze verbindt tevens het Zeeburgerpad met het Cruquiuseiland.

Kramatwegbrug (brug 459) is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Alhoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Kramatweg, dat hier een voet- en fietspad is. Ook het voet- en fietspad dat zij overspant heet de Kramatweg. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit west), Kramatweg (vanuit west), de Flevoweg (vanuit zuid) en Zuiderzeeweg samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg-Flevoweg-Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel Flevocircuit genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers/fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. Kortom de gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Pas in 1980 kwam er dit losliggende viaduct, dat aansluit op brug 462Vanaf dan konden de bewoners van de Indische buurt via het viaductenstelsel de drukke oversteken mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de architect Dirk Sterenberg werkend voor/bij de Dienst der Publieke Werken, terug te vinden in de destijds blauw gekleurde leuningen/balustraden tegenover wit beton. De brug ging vanaf oplevering naamloos door het leven. In maart 2019 kreeg deze brug alsnog een vernoeming naar de weg die in de buurt ligt; de Kramatwegbrug.

Brug 462 is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Hoewel genummerd als brug is het een viaduct. Het viaduct is gelegen in de Flevoweg en overspant de Kramatweg, die hier een voet- en fietspad is. Het maakt deel uit van het kruispunt waar de Zeeburgerdijk (vanuit het noordwesten), Kramatweg (vanuit het zuidwesten), de Flevoweg (vanuit het zuiden) en Zuiderzeeweg (vanuit het noordoosten) samenkomen. Voor de voltooiing van de Rondweg Amsterdam maakte de doorgaande route Insulindeweg – Flevoweg – Zuiderzeeweg deel uit van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en de Schellingwouderbrug. Deze ligt voor wat betreft voetgangers en fietsers in het verlengde van brug 459. Tot zomer 1970 lag hier een gelijkvloerse kruising, ook wel 'Flevocircuit' genoemd. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepakt en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers en fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. De gehele omgeving ging op de schop. Verkeer inclusief buslijnen moest omgeleid worden. Oplevering in 1972 had tot gevolg dat zebrapaden ter plaatse over de Flevoweg verwijderd werden. De bewoners van de Indische Buurt konden nu via het viaductenstelsel de drukke oversteek mijden en via de onderdoorgangen naar het Flevopark komen. Het viaduct is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Kenmerkend waren de destijds blauw gekleurde leuningen / balustraden met wit beton. Sinds 1980 rijdt er een tram over het viaduct, tegenwoordig tramlijn 3 en tramlijn 14. Ook buslijn 37 en buslijn N89 maken gebruik van het viaduct. Alle lijnen hebben haltes op het viaduct.

Brug 461 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De brug ligt in de Zeeburgerdijk, ongeveer 15 meter voor de kruising met de Flevoweg en Zuiderzeeweg. Hier lag tot eind jaren zestig het kruispunt van Zeeburgerdijk (vanuit het noordwesten), Kramatweg (vanuit het zuidwesten), Flevoweg (vanuit het zuiden) en de Zuiderzeeweg (vanuit het noordoosten). Het was tot aan de voltooiing van de Ringweg Amsterdam deel van de drukke verbinding tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord via de Amsterdamsebrug en Schellingwouderbrug. Er lag destijds een circuit dat officieus met 'Flevocircuit' werd aangeduid. In 1970 werd begonnen met de bouw van het toen grootste bejaardentehuis van Amsterdam, het Flevohuis. Ongeveer gelijktijdig werd het kruispunt aangepast en werd er een scheiding doorgevoerd tussen langzaam (voetgangers / fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. De gehele omgeving ging op de schop. Het verkeer, inclusief de buslijnen, moest worden omgeleid. De oplevering in 1972 had tot gevolg dat zebrapaden ter plaatse werden verwijderd. Via een ingenieus viaductenstelsel konden fietsers en voetgangers komende vanuit Amsterdam-Noord de Indische Buurt intrekken zonder het drukke verkeerspunt te hoeven oversteken. De komst van de ringweg rondom Amsterdam in 1990 zorgde voor een afnemende verkeersstroom. De brug van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken kreeg het standaard witte beton en de blauwe balustrades mee. Rond 2000 kwamen er plannen om het gebied ten oosten van de brug Zeeburgerdijk-Oost te bebouwen tot uitvoer na diverse strubbelingen. Er werden daarbij veel graafwerkzaamheden verricht waarbij ook archeologische vondsten werden gedaan. Vermoedelijk ter voorkoming van wateroverlast door de dichte bebouwing (gebouwen en straten) werd er rond 2002 een vijver aangelegd, waarbij het eerder genoemde fietspad verdween. Er kwam een vijver (in de buurt bekend als 'Flevovijver') die onder het viaduct werd doorgetrokken; zo werd een viaduct een brug. Het aantal rijbanen werd teruggebracht van 2x2 naar 2x1, de middenberm bleef en er kwamen fietspaden op de brug.

Man en schaap is een beeld in Amsterdam-Oost. Het staat in een vijver omringd door de Flevoparkweg, de Zeeburgerdijk en de Zuiderzeeweg. De basis voor het kunstwerk was Merijn Bolinks idee ooit eens een fontein te ontwerpen. Hij wilde dat laten figureren in een beeld van een man en een vrouw. Voor inspiratie toog hij naar een feestwinkel. Hij kwam met een masker van een mannenkop, dat aan Alfred Hitchcock deed denken, en een schapenkop. Bolink vond dat spannender, want hij werd al vaker geïnspireerd tussen de onmogelijkheid van werkelijk contact tussen mens en dier. Frappant is dat de twee hoofden elkaar aankijken en er eigenlijk geen communicatie over en weer (mogelijk) is. Uiteindelijk kwam de Hitchcock-figuur slechts ten dele in het kunstobject tevoorschijn; hij vond binnen zijn kennissenkring een markantere kop, bovendien hoorde die toe aan iemand met de achternaam Schaap (Otto Schaap, kunsthandelaar). Van beide objecten steken dus alleen de hoofden boven het water uit; van het basisidee van een fontein bleef alleen een waterstraal(tje) over van de man naar het schaap. In 2011 was het beeld de winnaar in de slechts een keer uitgereikte Amsterdamse Straatkunstprijs.

Sporen volgen het Javaplantsoen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost, Indische Buurt. Het is een werk of verzameling werken van Wim Tap, dat op het Javaplantsoen staat of ligt. Het noordelijk deel van het plantsoen is uitgevoerd als een veld van cement/asfalt dat behoort bij het kunstwerk. Vanuit die ondergrond rijst een aantal granieten vormen de lucht in, die doet denken aan menhirs uit de Keltisch tijd. De basis wordt gevorm door Bretons graniet dat op sommige plekken bewerkt is door de kunstenaar. Zijn motto is/was "Natura artis magistra" (natuur is leermeester van de kunst) en dat is terug te vinden in de door de natuur ontstane breuklijnen die in het materiaal te vinden zijn. Hij wilde hiermee de natuur de stad binnen halen. In een van de objecten is een watersproeier geplaatst. Een torentje, dat deel uitmaakt van de groep, is in de periode 2012-2019 verwijderd; in het voorjaar van 2020 weer teruggeplaatst.

Het Javaplantsoen is een grotendeels versteend plantsoen in Amsterdam-Oost, Indische Buurt.

Brug 472 is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Hoewel genummerd als brug is er sprake van een viaduct / tunnel. Het kunstwerk is gelegen in de Flevoweg. Deze weg werd rond 1958/1959 aangelegd als verbinding tussen de Insulindeweg en de Zuiderzeeweg om zo een verbinding te vormen tussen Amsterdam-Oost en Amsterdam-Noord. Deze weg zou voor langere tijd de hoofdverbinding vormen tussen deze twee delen van de stad, totdat de IJ-tunnel in 1968 werd opgeleverd en in 1990 de Zeeburgertunnel. In verband met de te verwachten verkeersdrukte werd een gedeelte van de Flevoweg al verhoogd aangelegd, in ieder geval het zuidelijk gedeelte, de aansluiting met de Insulindeweg. Deze doorgaande weg maakte hier een bocht van 90 graden naar het noorden en kruiste daarbij de toegang vanuit de Javastraat / Javaplantsoen naar het Flevopark. Het was al de tijd van de splitsing tussen langzaam (voetgangers en fietsers) en snel (gemotoriseerd) verkeer. Er werd besloten die toegang ongelijkvloers aan te leggen. De bouw van het viaduct / de tunnel begon in juli 1959. De weg zou pas later opgeleverd worden. Er kwam een wit betonnen viaduct / tunnel met blauwe balustrades, de architectonische handtekening destijds van de Dienst der Publieke Werken. De voetgangers kregen bij die toegang naar het park wel een cultuurshock; de ingang van het Flevopark wordt al veel langere tijd gevormd door de zogenaamde Hekkepoort uit 1770, een gemeentelijk monument. Sinds 1980 rijdt er een tram over het viaduct, tegenwoordig tramlijn 3 en tramlijn 14. Ook buslijn 37 en buslijn N89 maken gebruik van het viaduct. In 2014 werd het viaduct opgefleurd door twee muurschilderingen van de plaatselijk kunstenaar Domingos Martins. Hij beschilderde de twee tunnelwanden met vogels van diverse pluimage, wellicht een verwijzing naar het Amazonegebied, Brazilië, het geboorteland van de kunstenaar.

De Joodse Begraafplaats Zeeburg is de enige Joodse begraafplaats binnen (de bebouwde kom van) de gemeente Amsterdam. Het nog bestaande deel ligt in het Flevopark en is eigendom van de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge.