De geboorte van Venus (Meursing)

De Hannie Schaftbrug (brug nr. 601) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West, wijk Slotermeer.

De Henriette Voûtebrug (brug nr. 629) is een brug in het Gerbrandypark in de wijk Slotermeer in Amsterdam Nieuw-West. De fietsbrug ligt in het verlengde van de Dirk Bonsstraat. De werkzaamheden in voorbereiding op het plaatsen van de betonnen paalfundering begonnen op 12 maart 1956. Er moesten voor de brug 22 palen de grond in, voor elk landhoofd elf. Amper een half jaar later was het werk aan de brug afgerond op schilderwerk na. De esthetisch architect van deze brug en ook de Hester van Lennepbrug (brug 628), die in dezelfde periode is aanbesteed en gebouwd, is Cornelis Johannes Henke, destijds werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Daar waar de meeste fietsbruggen een slijtlaag op het beton krijgen, werd hier nog gekozen voor stoeptegels. De brug is op 4 mei 2016 officieel vernoemd, althans toen werd de naamplaat bevestigd, naar de verzetsstrijdster Hetty Voûte.

Brug 489 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze nauwelijks opvallende brug ligt in de Bos en Lommerweg, direct ten oosten van de ringspoorbaan. In 1959 werd daar ten behoeve van de ringspoorbaan en de omliggende woonwijken een afwateringstocht gegraven, maar er moest een doorgaande weg blijven. Het ontwerp voor deze zogenaamde duikerbrug kwam van de hand van Cornelis Johannes Henke werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Hij zou ongeveer 35 bruggen ontwerpen in Amsterdam, maar deze is vrijwel onzichtbaar. Vanaf voet- en fietspad is zij nog te herkennen aan de geplaatste brugleuningen, maar auto- en tramverkeer merken niet dat ze hier over water gaan. Het water stroomt (noord-zuid) door twee parallel lopende buizen. De duiker kwam door stadsverdichting (woningbouw, onder andere New Kid) aan de kruising Bos en Lommerweg en Leeuwendalersweg, die hier loodrecht op de Bos en Lommerweg loopt, steeds meer in de verdrukking.

De Vlugtlaan is een station van de Amsterdamse metro in het stadsdeel Nieuw-West. De naam van het station is afgeleid van de nabij het station beginnende Burgemeester De Vlugtlaan, die vernoemd is naar een vroegere burgemeester van Amsterdam, Willem de Vlugt. Het station ligt aan Ringlijn 50 en werd geopend op 28 mei 1997. Per 3 maart 2019 wordt dit station ook aangedaan door metrolijn 51, die vanaf die datum vanaf station Zuid naar Isolatorweg is verlegd. Tussen 1986 en 2000 lag aan de overzijde van de De Vlugtlaan een gelijknamig treinstation. Sinds de jaren dertig lag op de plek van het huidige metrostation de ononderbroken Ringspoorbaan. Begin jaren vijftig bij de aanleg van de Burgemeester de Vlugtlaan in het verlengde van de Bos en Lommerweg werd de ringspoorbaan doorbroken en in 1954 verscheen in het midden een vrij liggende trambaan in het zand. Oorspronkelijk was het station voorzien aan dezelfde zijde als het NS station waarbij zijperrons zouden komen met een gemeenschappelijk eilandperron met de NS. Omdat men afzag van een oorspronkelijk ook gepland station aan de Wiltzanghlaan, omdat men onvoldoende reizigers verwachte, besloot men het station te verplaatsen naar de noordzijde met een eigen eilandperron. Een mogelijke noordelijke toegang aan de kant van de Wiltzanghlaan is niet gerealiseerd. Voor de opening van lijn 50 zou het metrostation de naam Bos en Lommerweg krijgen. Om verwarring te voorkomen, heeft men dit naar het ernaast liggende treinstation hernoemd. Daarmee is dit het enige station in Nieuw-West dat genoemd is naar een straat die alleen ten westen van de Ringspoorbaan ligt, want alle andere stations in dit stadsdeel dragen de naam van de straten aan de oostzijde van de Ringspoorbaan. Bij de start van de bouwwerkzaamheden aan de Hemboog in 2000 werd het treinstation gesloten, drie jaar na de opening van lijn 50. Er is een overstapmogelijkheid op tramlijn 7 en de buslijnen 21 en 80.

Station Amsterdam De Vlugtlaan was een spoorwegstation in Amsterdam. Het station werd geopend op 1 juni 1986 met de ingebruikname van de Westelijke Tak van de Amsterdamse Ringspoorbaan als rechtstreekse verbinding tussen Schiphol en Amsterdam CS. Tegelijk werden ook station Lelylaan en het hooggelegen perron van station Sloterdijk in gebruik genomen. In het jaar 2000 werd het station wegens de bouw van de Hemboog gesloten. De naam van het station is afgeleid van de nabij het station beginnende Burgemeester De Vlugtlaan, die vernoemd is naar een vroegere burgemeester van Amsterdam, Willem de Vlugt.

De Camera Obscurabrug (brug 322) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in het verlengde van de Leeuwendalersweg zuidwaarts. Ze overspant de Erasmusgracht, die ten westen van de brug de naam Burgemeester Van Tienhovengracht krijgt. De brug dateert van 1961/1962, vlak na de oplevering kwam een stadsfotograaf van de Gemeente Amsterdam langs om een foto te maken. In die jaren waren zowel Dick Slebos als Dirk Sterenberg werkzaam voor de Dienst der Publieke Werken, maar deze brug werd ontworpen door tijdelijke collega Peter Pennink. De brug vertoont wel gelijkenissen met bruggen van Sterenberg en Slebos, bijvoorbeeld in de betonnen overspanning en de strak uitgevoerde rechthoekige metalen blauwe balustrades. De brug is alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers. De brug ging tot 10 april 2006 naamloos door het leven. Ze kreeg toen haar naam verwijzend naar het werk van Nicolaas Beets. In deze omgeving zijn straten en pleinen vernoemd naar bekende werken uit de Nederlandse literatuur (Leeuwendalers is een landspel van Joost van den Vondel). De vernoeming maakte deel uit van een hele serie vernoemingen van bruggen, zoals de Saïdja en Adindabrug.

New Kit is een appartementencomplex in Amsterdam Nieuw-West. De naam verwijst naar de Opstandingskerk, vanwege haar vorm in de volksmond bekend als de Kolenkit. Het gebouw met haar puntige kerktoren vormde sinds de oplevering in 1956 een blikvanger aan het begin van de Bos en Lommerweg ten westen van het Bos en Lommerplein. Door de vele nieuwbouw met hoogbouw rondom dat plein raakte ze echter steeds meer uit zicht. New Kit vormt sinds 2012 een vervanger dan wel tegenhanger van die Kolenkit en staat aan het westelijk eind van de weg, op de hoek met de Leeuwendalersweg. De buurt werd gekenmerkt door de bouw van portiekwoningen met 3 à 4 bouwlagen. New Kit, gezien als baken, is echter 58 meter hoog en telt zeventien verdiepingen. Bovendien valt de toren op doordat zij "hellend" (Het Parool had het in 2012 over "Wonen uit het lood") opgetrokken is (9 graden uit het lood), terwijl de omliggende woningen en stratenpatroon rechthoekig zijn. Verder valt de kleur op, met haar bijna witte uiterlijk valt ze op ten opzichte van de bakstenen woningen die haar omringen. Opdrachtgever voor deze woontoren was Eigen Haard, die haar keus liet vallen op het ontwerp van HM Architecten (Will Weerkamp, Maarten van Noort, Henk Duijzer). De woningen zijn gelegen langs een centraal geplaatst trappenhuis en lift, dat zorgde voor hoofdbrekens, een verticale constructie in een toren die scheef staat. Er zijn bedrijfsruimten ingebouwd en de bovenste etages wordt in beslag genomen door penthouses. In de toren bevonden zich tijdens oplevering zowel koop- als huurwoningen. De huurwoningen werden deels gebruikt voor huurders die elders in verband met stadsvernieuwing hun huizen gesloopt zagen worden. Het gebouw werd genomineerd voor de Nieuwbouwprijs 2012 en Zuiderkerkprijs 2011. Het won beide prijzen niet. De Nieuwbouwprijs ging naar het Borneohof aan het Javaplein. Bij de Zuiderkerkprijs viel zij juist af vanwege haar opmerkelijke verschijnen; ze paste niet in de buurt. De winnaar was daar De Keyzer aan de Czaar Peterstraat.

Under Heaven 03 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het kunstwerk bestaat uit een kinderhuisje op een "onbereikbaar eiland" in een vijver in een water dat onder het begin van de Burgemeester Vening Meineszlaannoordzuid loopt. Het huisje staat net ten zuiden van de Frieda Belinfantebrug. Het huisje, of folly, is ontworpen door kunstenaar Leonard van Munster die hier in de buurt woont. Het huisje staat op een kunstmatig eiland en is voorzien van alle gemakken. Er is 's nachts verlichting en het heeft een schuurtje. Gordijntjes kunnen open en dicht en af en toe is een radio te horen. Men moet een vaartuig hebben om er te geraken en vervolgens kan men via een trapje het eiland bestijgen. Het kunstwerk werd slachtoffer van vernieling. In het talud van de Frieda Belinfantebrug zijn stenen onder gaas verwerkt. Het gaas was vernield en jeugd bekogelde Under Heaven 03. Toen de kunstenaar er wat van zei, werd hij slachtoffer van geweld. Opmerkelijk daarbij is dat de vijver juist werd uitgegraven om vandalisme door hangjongeren te voorkomen. Het kunstwerk werd door middel van crowdfunding gefinancierd. De kunstenaar omschreef het in 2010 als volgt: "Een eiland waar je graag wilt zijn, met eeuwig bloeiende Japanse kers, een waterval en een charmant thuishuis". De kunstenaar verleende op verzoek toegang tot het huisje, indien je een bijdrage had geleverd. Under Heaven 03 maakt deel uit van een kleine serie. Under Heaven 01 uit 2004 is inmiddels uit het straatbeeld verdwenen; het was een boomhut van negen meter hoogte op het inmiddels gesloopte Post CS-gebouw. Under Heaven 02 is eveneens een paradijsje onder het nabijgelegen viaduct in de Rijksweg 10. Aan de noordkant van de brug staat ook in een vijver het kunstwerk All that glitters... van dezelfde kunstenaar.

De Frieda Belinfantebrug (brug 600) is een plaatbrug in Amsterdam Nieuw-West.

De Jacoba van Tongerenbrug (brugnummer 602) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West, Slotermeer. De verkeersbrug is gelegen in de Burgemeester Fockstraat en is gelegen over de Afwateringstocht. Ze voert naar het zuidelijk gelegen Gerbrandypark. De brug is aangelegd in 1953 naar een ontwerp van Piet Kramer uit 1950 (de jaarstenen vermelden 1951). De brug is aangelegd in de Amsterdamse Schoolstijl en laat de kenmerken van Kramer zien. Baksteen afgewisseld met graniet en de siersmeedijzeren balustrades zijn van zijn hand. Opvallend aan de brug waren een aantal granieten blokken, waar kunstwerken van Hildo Krop gepland waren, maar die er niet in het tijdperk Kramer zijn gekomen. In 1987 werden de blokken bewerkt en gerangschikt door beeldhouwer Ton Kalle. Het is van de zes bruggen die Kramer voor de westelijke stadsuitbreiding ontwierp, nog geen twintig meter zuidwaarts ligt de door hem ontworpen Brug 609. De brug is op verzoek van ex-burgemeester Job Cohen (vergadering 26 mei 2015, publicatie 27 mei 2015) vernoemd naar verzetsstrijdster Jacoba van Tongeren en dochter van Hermannus van Tongeren sr.. Het naambord werd in 2016 op de brug bevestigd in het bijzijn van haar biograaf Paul van Tongeren, neef van Jacoba en kleinzoon van Hermannus van Tongeren sr.

Granietblokken Jacoba van Tongerenbrug is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De Jacoba van Tongerenbrug, vernoemd naar Jacoba van Tongeren werd in 1953 opgeleverd als Brug 602. Esthetisch architect van de vaste brug was Piet Kramer; het technische deel kwam uit de koker van de Dienst der Publieke Werken. Zowel architect als dienst werkte veelal samen met Hildo Krop, stadsbeeldhouwer. De granietblokken zouden nog door Krop bewerkt worden, maar het kwam er niet van. In 1987 kreeg de op het bedrijventerrein De Heining werkende kunstenaar Ton Kalle het verzoek die sluitstenen te voltooien; het was zijn eerste opdracht. In tegenstelling tot Krop die veelal figuratief werk leverde, hield Kalle het bij abstracte kunst. Hij bewerkte de granietblokken licht naar een gebogen vorm en liet ze gedraaid (45 graden) terugplaatsen. Door de kromming en de gedraaide stand maakte het beeld contact met de ruimte rondom de brug, aldus de kunstenaar. Van de brug komend zou het het open veld in leiden, komend vanuit open veld, leiden de blokken je juist naar de brug. Door de gekozen vorm krijgen de granietblokken ook contact met de lucht eromheen of zoals de kunstenaar zelf zei: “hiermee pakt het de hemel”. Hij omschreef het als een kleine werking in de omgeving, zeker in vergelijking met soortgelijke kunstwerken die hij ontwierp voor de Oude Kinkerbrug (brug 169), waarbij hij hetzelfde doel kon nastreven, maar in een grotere opzet.

Dans van de vrede en welvaart is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Alternatieve titels luiden Boom der kennis en Jongen, meisje, vogels. Het is een gevelreliëf uit de koker van Frits Sieger. Het reliëf is geplaatst aan een schoolgebouw in Slotermeer aan de Burgemeester Fockstraat. Deze school, toen genoemd naar die burgemeester maar in 2018 Basisschool Slotermeer geheten, moest onderdak bieden aan de jonge leerlingen in toen de nieuwe wijk Slotermeer. De school werd al in gebruik genomen in februari 1955 (Amsterdam kwam hier scholen tekort), maar moest toen nog afgebouwd worden zodat de officiële opening pas in februari 1956 kon plaatsvinden. Het bood toen onderdak aan vijfhonderd kinderen. Het krantenartikel uit 1956 van het Algemeen Handelsblad meldde al de aandacht voor decoratieve inrichting. Het reliëf werd aangebracht in juli 1955. Dans van de vrede en welvaart bestaat uit vier onderdelen. De gevelplaat laten een meisje (links) en een jongen (rechts) zien, die dansen tussen korenaren (linker benedenhoek) en bloemen (rechter benedenhoek). Tussen hun hoofden hangt fruit aan een boom. In de linker- en rechterbovenhoek zijn twee vliegende vredesduiven te zien. Boven de gevelplaat zijn nog drie 'losse" vliegende duiven te zien. Het schoolgebouw zelf is een gemeentelijk monument.