WG-Plein 1-78

De dag is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het beeld stamt uit de jaren 1933 tot 1937 uit het oeuvre van Hildo Krop. Hij maakte De dag voor de oogheelkundige kliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Dat gebouw staat aan de zuidkant van het WG-Plein. Krop beeldde een in een veld geknielde vrouw af met een vogel in haar hand. Naast haar schijnt de zon volop. Het totaal staat als een soort hoeksteen op een muurtje aan de oostzijde van het gebouw, aan de westzijde staat De nacht.

Het WG-Plein is een plein in Amsterdam Oud-West.

Microben (ook wel Microbe) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Kunstenaar Pauline Wiertz ontwierp een 2003 een twaalftal ronde hardstenen tegels voor het WG-Plein, vernoemd naar het Wilhelmina Gasthuis, dat tussen 1891 en 1983 hier gevestigd was. Toen het daadwerkelijke ziekenhuis was verhuisd naar het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam-Zuidoost werden de omliggende terreinen heringericht. Voor de deur van het oorspronkelijke hoofdgebouw werd een pleintje aangelegd. In 2003 werd dat (deels) weer opnieuw betegeld waaronder de twaalf tegels van Wiertz en sportveldjes. Wiertz beeldde micro-organismen/ziektekiemen af door afbeeldingen door het zandstralen van hardsteen. Het is of de kijker ze onder een microscoop of een petrischaal ziet liggen. De tegels worden begeleid door een betonnen plaquette met een afbeelding van elf ziekten: miltvuur Ziekte van Lyme Tuberculose Tyfus Lepra Malaria Difterie Syfilis Tetanus Longontsteking Pest Ze werden aangevuld met een weergaven van gistmicroben. Binnen het oeuvre van Pauline Wiertz zijn de Microben een unicum; ze was voornamelijk ontwerper van kunst in keramiek en porselein. De kunstenaar woonde en werkte op WG-plein 25.

De nacht is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het beeld stamt uit de jaren 1933 tot 1937 uit het oeuvre van Hildo Krop. Hij maakte De nacht voor de oogheelkundige kliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Dat gebouw staat aan de zuidkant van het WG-Plein. Krop beeldde een reeënpaar af met daarboven een uil op een boomtak. Rondom de uil zijn sterren te zien; erachter de volle maan. Het totaal staat als een soort hoeksteen op een muurtje aan de westzijde van het gebouw, aan de oostzijde staat De dag.

De beeldengroep Entree WG-Plein 100-873 is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. De groep bestaande uit vier (eigenlijk zes) beelden van graniet van Hildo Krop versiert beide entrees van de voormalige chirurgische klinieken van het Wilhelmina Gasthuis. Dat gebouw van het ziekenhuis werd ontworpen door stadsarchitecten Eduard Pieter Messer en Allard Remco Hulshoff, beiden werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Het gebouw bestaande uit een centraal gebouw en twee vleugels, is in strak symmetrische vorm opgezet volgens de expressionistische stijl. Het centrale deel heeft dan ook twee ingangen. Voor beide ingangen ontwierp Krop twee beelden met elk een toevoeging. De linker toegang laat links een verpleegster met patiënt zien en rechts een manlijke chirurg; de rechter toegang links een manlijke chirurg en rechts de verpleegster met patiënt. Beide paren zijn ingepast in de symmetrie van het gebouw. Krop zorgde ook voor asymmetrie. Bij de linker toegang staat boven de verpleegster met patiënt een boogschutter, bij de rechter een afbeelding van een “schot in de roos”. Beide tableaus stammen uit de periode rond 1931. De aanbestedingen van bouw van de gebouwen vonden plaats in de periode 1931 tot 1937, De dubbele kliniek kon in november 1937 geopend worden.

De Helmersbuurt is een buurt in Amsterdam-West, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk werd vernoemd naar de Nederlandse dichter Jan Frederik Helmers en maakte deel uit van een van de stadsuitbreidingen aan het eind van de 19de eeuw. In de oorspronkelijke Stads- en Godshuispolder lag het Sophiapark dat als een achterbuurt werd beschouwd. Op de plaats hiervan verrees de bebouwing nabij de hoek van de Stadhouderskade en de Eerste Helmersstraat. Ontwerper was stadsingenieur J.G. van Niftrik. De N.V. 'Overtoom', exploitatie maatschappij van bouwterreinen, en architect Redeker Bisdom werden in 1883 met de uitwerking belast. Met de aanleg van het Jacob van Lennepkanaal werd in 1884 begonnen. De Overtoomsevaart werd in 1902 gedempt. Dat werd de belangrijke stadsstraat Overtoom, waar sinds 1904 tramlijn 1 over rijdt. De Helmersstraten (Eerste, Tweede en Derde Helmersstraat) worden rond 1891-1902 gebouwd. Ook andere straten in de buurt werden naar schrijvers en dichters genoemd. De eerste straten kregen in 1883 hun naam. De belangrijkste straat dwars op de Helmersstraten is de Eerste Constantijn Huygensstraat, waar sinds 1902 tramlijn 3 over rijdt. Evenwijdig daaraan ligt de Tweede Constantijn Huygensstraat, met een vroegere ingang van het Wilhelmina Gasthuis (1891-1983). De hoofdingang van dit ziekenhuis was aan de Eerste Helmersstraat. De nieuwe wijk werd ook bekend als de Dichtersbuurt of het Letterkundig kwartier. In 1889 was bepaald dat de straten nog maar 15 meter breed hoefden te zijn en de blokken 45 meter diep. Er werd zogenoemde revolutiebouw gepleegd. De bouw was matig van kwaliteit. Soms werd gesjoemeld met het aantal heipalen en het metselwerk was vaak slecht; in 1904 storten enkele huizen al tijdens de bouw in. De Woningwet van 1901 stelde daarna strengere eisen aan de woningbouw. Alhoewel aangelegd als volksbuurt waren de huurprijzen er te hoog voor de armen. Er werd veel onderverhuurd aan studenten en leraren. Onder de schrijvers die er kortere of langere tijd woonden kunnen genoemd worden: Lodewijk van Deyssel, Willem Kloos, Belcampo, Werumeus Buning op Overtoom 21 tegenover de Spieghelschool, en niet te vergeten W.F. Hermans in de Eerste Helmersstraat 208. Onder de scholen in de buurt waren de De Christelijke Voorbereidende Fröbelschool op de Overtoom 105, de Spieghelschool voor lager onderwijs daar schuintegenover op no.16. In de Da Costastraat waren ook enkele scholen, waaronder de Jacob van Lennepschool voor MULO. Alhoewel oorspronkelijk een volksbuurt steeg zij in de naoorlogse jaren in aanzien. De wijk had een gunstige ligging, dicht bij het centrum en winkelstraten. De nauwe kamertjes in de huizen werden al gauw uitgebroken tot grotere eenheden. Door gentrificatie is het een geliefde enclave geworden en worden aanzienlijke prijzen bedongen voor de woningen.

Huygenika is een muurschildering in Amsterdam-West. Huygenika is daarbij een samentrekking van de twee onderwerpen in het schilderij: de wetenschapper Constantijn Huygens en het schilderij Guernica van Pablo Picasso uit 1937. Het kunstwerk is vanaf januari 2018 te zien op een blinde muur van het voormalige Wilhelmina Gasthuis aan de Tweede Constantijn Huygensstraat. Het kunstwerk is vervaardigd in opdracht van Stadsdeel West, dat een wedstrijd uitschreef voor kunst voor hun kunstroute tussen Amsterdam-Centrum en Amsterdam Nieuw-West. Het Street Art Museum Amsterdam kwam met kunstenaars Uriginal en Irene Lopez Leon uit Barcelona die de hele wand wisten te vullen. Zij haalden delen uit Picasso's schilderij en plantte daarin van links naar rechts portretten van Frederik Hendrik van Oranje, Constantijn Huygens en Christiaan Huygens. Andere zaken die afgebeeld zijn, zijn de planeet Saturnus, maar meer aards is de zwaan, een vogel die veelvuldig rondzwemt in het nabij gelegen Jacob van Lennepkanaal. Uriginal in Het Parool: "Ik haal het lijden van de slachtoffers van de bombardementen in 1937 op Guernica eruit, en toon de historie van Constantijn Huygens door middel van de portretten. Op deze manier smelt ik een maatschappelijk thema samen met de omgeving". De kunstenaar werkte er circa twee weken aan met hulp van leerlingen van het tegenover het kunstwerk gevestigde Huygens College. Huygenika werd geplaatst over een reeds bestaande graffiti-kunstwand, die op haar beurt slachtoffer werd van door anoniem geplaatste tags.

De Tweede Constantijn Huygensstraat is een straat in Amsterdam Oud-West. De straat kreeg in drie fasen haar naam (1894, 1898, 1985). Een eerdere naam voor de straat was de Tweede Bilderdijkstraat, de Eerste Bilderdijkstraat werd de Eerste Constantijn Huygensstraat.

De Jan Swammerdambrug (brug 2291) is een vaste brug in Amsterdam Oud-West. De brug verbindt de Bilderdijkkade (de westelijke oever van de Bilderdijkgracht) met de Tweede Constantijn Huygensstraat. Ze overspant het Jacob van Lennepkanaal. De brug maakt onderdeel uit van een fietsroute, die eind jaren negentig werd aangelegd. De toenmalige route over de parallel lopende Bilderdijkstraat en Eerste Constantijn Huygensstraat met Pesthuysbrug was door het overvloedig verkeersaanbod gevaarlijk geworden voor fietsers. Na het gereedkomen van de brug werd die parallelroute aangepast met separaat liggende fietspaden. De vernoeming van deze voetgangers- en fietsersbrug is tot stand gekomen na een prijsvraag. Die vernoeming had nogal van voeten in aarde. Eigenlijk kon de naam Jan Swammerdambrug niet, want Amsterdam had al een Jan Swammerdamstraat, die kilometers verwijderd van deze brug ligt in de wijk Watergraafsmeer. Ook de toen geopperde naam van Pesthuisbrug werd afgewezen, vanwege de negatieve connotatie. De naamcommissie kwam met de naam WG-brug, naar het voormalige Wilhelminagasthuis, maar ook die naam sneuvelde. Dat de brug toch de naam Jan Swammerdam draagt is te danken aan het toen nabijgelegen Jan Swammerdam Instituut. Het gebouw werd in 2004 gesloopt (ongeveer gelijk met de naamgeving van de brug), het zou gaan dienen tot woningen en verpleegruimten, maar bleek bij herinrichting te veel asbestcement te bevatten. Ten zuidwesten van de brug staat het rijksmonument WG-plein 500, het voormalige hoofdgebouw van het WG. Voor een voetgangers- en fietsersbrug is het bouwwerk relatief steil. Op het noordelijk landhoofd is/was geen ruimte voor een talud, terwijl de brug wel een doorvaarthoogte moest krijgen die gelijk was aan bijvoorbeeld de eerder genoemde Pesthuysbrug. Ook vanuit het zuiden kreeg de brug geen aanloop. Bij sneeuw en ijzel is brug dus nauwelijks begaanbaar. De brug is daarbij tevens bijna geheel van staal. De brug vertoont qua uiterlijk enige overeenkomst met de Enneüs Heermabrug, maar dan in enkelvoudige vorm.

Eerste Helmersstraat 115-119 te Amsterdam betreft een drietal portiekwoningen aan de Eerste Helmersstraat te Amsterdam Oud-West. Bij de bebouwing van de straat werd er portiekwoning na portiekwoning gebouwd. Af en toe werd dit afgewisseld door een blokje van een aantal portiekwoningen, zoals bijvoorbeeld op Eerste Helmersstraat 69-83. Een combinatie van die twee bouwvormen is te vinden op Eerste Helmersstraat 115-119. Het drietal panden is ontworpen en/of gebouwd door Louis Beirer, aannemer en architect in één, hetgeen een gebruikelijke combinatie was. De panden hebben een gelijke constructie tot aan de daklijst. Die gelijkenis is terug te vinden in de ontlastingsbogen bij portiek en ramen. Boven de daklijst treedt een aanmerkelijk verschil op. Huisnummers 115 en 117 hebben voor het puntdak een houten topgevel, huisnummer 119 heeft een stenen trapgevel. De topgevel en bijbehorende verdiepingen van de nummers 115 en 117 verschillen daarbij van uitvoeringen. Onder ontlastingsbogen van die nummers zijn allerlei mozaïekwerkjes te zien, huisnummer 119 ontbeert dat. Boven de drie portieken zijn eveneens werkjes te zien, maar deze zijn bijna vergaan. Op 119 is nog te lezen “Slamat” (een gelukswens of berg in Indonesië), wellicht een verwijzing naar de bewoners. Scheidingen tussen de gebouwen zijn zichtbaar gemaakt via geglazuurde groene bakstenen. Portieken 115 en 119 hebben nog enkele abstracte tegeltableaus. In april 2009 werd het complex tot gemeentelijk monument verklaard. De eerste eeuw (1893-1983) was het onrustig voor de deur; er was daar de ingang (poortgebouw) van het Wilhelmina Gasthuis.

Het Wilhelmina Gasthuis (WG) is een voormalig ziekenhuis in Amsterdam. Op 28 mei 1891 legde de tienjarige, toen nog prinses Wilhelmina, de eerste steen voor het Wilhelmina Gasthuis. Het zou een ziekenhuis worden in een parkachtige omgeving. Het ziekenhuis kwam in de buurt van het vroegere pesthuis en Buitengasthuis, gelegen buiten de stadswallen, zuidwestelijk van de Singelgracht. In de loop der tijd raakte het ziekenhuis ingebouwd door de bebouwing van Oud-West. In 1925 werd een begin gemaakt met bouwactiviteiten die het karakter van het WG geheel hebben veranderd. Er werden nieuwe paviljoens opgetrokken waar diverse klinieken werden gehuisvest. Het WG was decennialang een academisch ziekenhuis bij de Universiteit van Amsterdam, samen met het oudere en nog centraler gelegen Binnengasthuis. In 1981 werden beide ziekenhuizen samengevoegd en verhuisden naar het uiteindelijke AMC in Holendrecht (Amsterdam-Zuidoost). Tussen 1981 en 1983 verhuisde het WG, in gedeelten, naar de nieuwe locatie. Na de sluiting in 1983 is het terrein gedeeltelijk gesaneerd; enkele oude gebouwen staan nog overeind en kregen nieuwe functies. Verschillende nieuwe straatnamen op het terrein werden vernoemd naar medisch personeel dat hier vroeger werkzaam was. Op het terrein van het voormalige ziekenhuis bevinden zich diverse bedrijven en woningen. Het staat bekend als het "WG-terrein".

Het Buitengasthuis was een gasthuis (een vroeg soort ziekenhuis) nabij de Overtoomse Vaart in Amsterdam, in de buurt van het latere Wilhelmina Gasthuis. Het gasthuis speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van de verpleging in Nederland.