Hubertustunnel

Het Sint Hubertuspark is een park in Den Haag met een oppervlakte van 17,7 ha.

Het (Sint) Aloysius College in Den Haag was van 1917 tot 2016 een school voor voortgezet onderwijs (tot 1971 alleen voor jongens) op rooms-katholieke grondslag, voor de niveaus mavo, havo, atheneum, gymnasium en "gifted education".

S.E.T.T. is een tafeltennisvereniging in Den Haag. Sinds 1949 wordt er gespeeld in de gymzalen van het Aloysius College in de Haagse wijk Benoordenhout. S.E.T.T. staat voor Snel En Tactisch Tafeltennis.

Het Delihofje in de Archipelbuurt in Den Haag ligt aan de Delistraat 2b-18. Toen in 1880 de Delistraat werd aangelegd, dempte men een kleine zij-arm van de Koninginnegracht. Aan dat stroompje lag een uitspanning, die toen ook werd afgebroken ten behoeve van de straat die toen werd aangelegd. Parallel erachter kwam in 1891 het hofje, dat gebouwd werd door Govert van der Vliet, timmerman, en Pieter Westbroek, de latere directeur van de Gemeentelijke Plantsoenendienst. Langs de huisjes loopt een bestraat pad, aan de overkant daarvan hebben de bewoners een tuintje. Het werd gebouwd voor mensen die aan het Hof werkten, zodat het ook wel het Hofje van de Hofhouding werd genoemd. Wat dit hofje van andere hofjes onderscheidt zijn de blauwe Portugese tegels, die een deel van de huizen sieren. De eigenaar werkte bij Focke & Meltzer, en had zo de nodige contacten.

De S102 is een stadsroute in Den Haag die loopt over een gedeelte van de Raamweg. De weg verbindt de S100/Centrumring, vanaf het punt waar deze van de Raamweg afslaat naar de Laan Copes van Cattenburch, met de S200/Ring Den Haag, ter hoogte van de overgang tussen de Hubertustunnel en het Hubertusviaduct. De S102 is slechts een halve kilometer lang en is daarmee de op een na kortste stadsroute in Den Haag, na de S103.

Het Hofje van Elf bevindt zich in de Sumatrastraat in Den Haag. Het hofje ligt vrijwel naast Sumatrastraat 268-310, een naamloos hofje. Het Hofje van Elf heeft de huisnummers 230B/L en 232. Hier was vroeger een garagebedrijf, nu staan er elf huisjes die een gezamenlijke, weelderig begroeide binnentuin omringen. In mei 2008 is een van de woningen uitgebrand, waarbij de 77-jarige bewoner om het leven kwam.

De Mobarakmoskee, gelegen aan de Oostduinlaan 79 in Den Haag, was de eerste moskee in Nederland. De moskee is eigendom van de Ahmadiyya Moslim Gemeenschap. De Ahmaddiyya Moslim Gemeenschap kwam naar Nederland in 1947; Hafiz Qudrat-Ullah was de eerste missionaris. De grond voor de moskee werd aangekocht in 1950⁣, maar de eisen van de welstandscommissie van de gemeente Den Haag waren streng, daardoor kon de bouw pas in 1955 beginnen. De welstandscommissie vond dat het gebouw, dat op de oorspronkelijke tekening vier minaretten had, niet in de omgeving paste. Het ontwerp van de moskee werd zo vaak aangepast dat het gebouw aanvankelijk meer leek op een villa in de stijl van de Delftse School. De moskee werd gebouwd naar een ontwerp van de Voorburgse architect Frits Beck; vrouwen van de moskeeleden hadden geld voor de bouw ervan verzameld. De eerste steen werd op 20 mei 1955 gelegd door Muhammad Zafrullah Khan, voormalig minister van Buitenlandse Zaken van Pakistan en toen president van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag. De plechtige opening vond plaats op 9 december 1955, ook door Muhammad Zafrullah Khan. Pas later kreeg de Mobarakmoskee een herkenbaar uiterlijk. Sinds de jaren zestig heeft het gebouw twee kleine koepeltorentjes op het dak en staat de naam Mobarakmoskee in het Nederlands en het Arabisch op de voorgevel. Inmiddels heeft de moskee drie minaretten. In 1987 brak er brand uit. Bij de herstelwerkzaamheden werd het pand aan de achterzijde uitgebreid. Op 2 juni 2006 bezocht koningin Beatrix de Mobarakmoskee om het 50-jarig bestaan van het bouwwerk te vieren. Ter ere van dit jubileum werd een minaret gebouwd.

Het Militair erehof Den Haag Kerkhoflaan is de laatste rustplaats van Nederlandse militairen die sneuvelden tijdens de Slag om Den Haag op 10 mei 1940.

De Algemene Begraafplaats aan de Kerkhoflaan is een 19e-eeuwse begraafplaats in de Archipelbuurt in Den Haag, aan de rand van de Scheveningse Bosjes. De begraafplaats werd in 1830 in gebruik genomen, nadat er in 1829 een koninklijk verbod was uitgevaardigd om nog mensen in kerken te begraven, om redenen van de volksgezondheid. De nieuwe begraafplaats aan de Kerkhoflaan werd ontworpen door de stadsarchitect Zeger Reyers. Deze begraafplaats lag toen ver buiten de stad, net als de katholieke Begraafplaats Sint Petrus Banden, die iets zuidelijker ligt en die ook uit die periode dateert. Het is daar al duingrond, waardoor het terrein niet vlak is. In 1991 werd het een gemeentelijke begraafplaats.

Het Bunkerbosje Goetlijfpark is een complex van bunkers in het Goetlijfpark, omgrensd door de Oostduinlaan, Ruychrocklaan, Van der Houvenstraat en het Goetlijfpad. Het complex maakte deel uit van de Atlantikwall als onderdeel van Stützpunktgruppe Scheveningen. Het complex bestaat uit negen (ontoegankelijke) onderdelen: X1: Keuken Van standaardtype Regelbau 645, Baunummer 8745 ter verzorging van maximaal 200 man. Deze bunk X2: Munitiebergplaats Van standaardtype Regelbau 134, Baunummer 8744. X3: Groepsonderkomen Van standaardtype Regelbau 622, Baunummer 8716, ter onderbrenging van twee maal tien man X4: Munitiebergplaats gelegen buiten het Goetlijfpark in de berm tussen de Ridderlaan en de vijversloot. X5, X6, X7: Woonschuilplaatsen Feldmässiger Ausbau X8: Badhuis Feldmässiger Ausbau met een aantal kleed- en badruimten met op het dak een betonnen waterreservoir X9: Toiletgebouw Feldmässiger Ausbau Bij het complex zijn met uitzondering van X4 de overige acht onderdelen nog intact. De bunkers X1, X2 en X3 hebben buitenmuren van 200 cm dikte. Het complex werd gecamoufleerd met behulp van beplanting, omdat het grootste deel bovengronds was neergezet. Na 1945 is het complex verder in het landschap geïntegreerd.

Op Sumatrastraat 268-310 in Den Haag is een naamloos hofje. Het merendeel van de Haagse hofjes heeft geen naam, hetgeen verwarrend kan zijn. In de Sumatrastraat zijn vier hofjes: het Hofje van Kortekaas (nrs 179-183), De Witte Poort (nrs 249-271), het Hofje van Elf (nrs 230-232) en dit hofje. De Witte Poort en dit hofje zijn uit de tweede helft van de 19de eeuw. Door een poort en een vaak gesloten deur, waarboven het jaartal 1869 is aangebracht, komt men op een binnenterrein waar rug aan rug twee rijen huisjes staan. Langs de huisjes loopt een pad, de huisjes van de achterste rij hebben aan de andere kant van het pad een tuin. Soms zijn twee huisjes samengevoegd. Nummer 310 staat los van de rijtjes. In 1955 zijn de huisjes gerenoveerd en kregen ze een nieuwe, eenvoudige keuken en WC. Sindsdien zijn veel huisjes verkocht en verbouwd.

De Balistraat in Den Haag ligt in de Archipelbuurt en loopt van de Javastraat naar de Sumatrastraat. In het stukje van de Balistraat tussen de Laan Copes van Cattenburch en de Sumatrastraat is een klein hofje op nummer 109. De huizen zijn uit de tweede helft van de 19e eeuw, uit 1883 of 1887. Ze werden in neorenaissancestijl gebouwd door Johannes Mutters, die zelf nog op nummer 103 woonde en in 1896 naar de Jan van Nassaustraat 13 verhuisde, wat ook gebouwd werd volgens zijn ontwerp. Sinds 1771 had Den Haag al de Frederikskazerne, die net buiten de grachtengordel lag, naast waar nu de Frederikstraat is. Na de komst van het koningshuis werden er nog twee kazernes gebouwd, de Alexanderkazerne (1841–1848) in het Willemspark en de Oranjekazerne (1827) net binnen de grachtengordel. Dit trok veel mensen naar Den Haag, niet alleen militairen maar ook handelaren, kooplui, zadelmakers en paardenhandelaren. Zo'n paardenkoopman, A G J Mulder, had zijn bedrijf in de Balistraat. Vanaf de straat zie je een poort waardoor paarden en koetsen naar een binnenplaats konden gaan. Naast de poort waren twee koetshuizen, bereikbaar vanaf de binnenplaats. Boven de poort was een woning. Aan de westkant van de binnenplaats waren stallen. Er hangen aan de muur nog ringen om paarden vast te maken. Aan de voorgevel zijn nog twee lege plekken waar ooit twee paardenkoppen waren. Na de paardenhandelaar kwam er een fruithandel, mogelijk van C. M. de Kok, die van een van de koetshuizen een kantoortje maakte en een ontvangstruimte. De stallen werden opslagruimten. In de jaren zestig kwam er een autohandelaar en in de jaren zeventig een lijstenmakerij. In die periode stond er een grote blauwe tent op de binnenplaats. Toen dit bedrijf nog meer ruimte nodig had, verhuisde het, en nam een projectontwikkelaar het project onderhanden. Van de stallen aan de binnenplaats werden drie huisjes gemaakt. De ramen werden vergroot en er kwam nog een verdieping op. De renovatie was in 2005 klaar. Links en rechts van de poort zijn nu twee woningen die al eerder bewoond werden.