Torontobrug

De Sarphatikade is sinds 1878 een straat in Amsterdam-Centrum. De straat ligt in het begin op de noordelijke oever van de Singelgracht en verderop op de westoever van de Amstel. Zij begint bij Oosteinde tegenover De Nederlandsche Bank, volgt de Singelgracht tot aan de Amstel en gaat vervolgens "de hoek om", langs de Amstel tot aan het talud van de Hogesluis in de Sarphatistraat. Dat laatste stuk ligt recht tegenover het Amstelhotel. Aan beide delen van de kade zijn ligplaatsen voor woonschepen en -arken. Naamgever van de kade was Samuel Sarphati, tevens naamgever van de nabijgelegen straat en het verder weg gelegen Sarphatipark. In 1942 (tijdens de bezetting in de tweede wereldoorlog) werd de straatnaam gewijzigd in Vening Meineszkade. Ook veel andere namen van Amsterdamse straten en parken die naar joden of toen nog levende leden van het koninklijk huis verwezen werden toen aangepast. Deze naamsverandering werd vlak na de bevrijding teruggedraaid, op 18 mei 1945. Aan de kade staat een gemeentelijk monument: Sarphatikade 13, alwaar architect Constantijn Muysken aan het eind van de jaren tachtig van de negentiende eeuw enige tijd gewoond en gewerkt heeft. Dit huis is niet door Muysken ontworpen, maar door J.P. Wolff. Van september 1897 tot oktober 1900 heeft ook de componist Julius Röntgen met zijn gezin op de Sarphatikade 13 gewoond en daar onder anderen zijn Noorse collega Edvard Grieg en diens vrouw Nina als logés gehad .

Het pand Stadhouderskade 160 is het laatste gebouw aan de Stadhouderskade in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het staat op de hoek met de Amsteldijk, maar is uitsluitend toegankelijk via de ingang aan de Stadhouderskade. Men had kennelijk wel rekening gehouden met een toegang aan de Amsteldijk, want de nummering daarvan begint in 2015 pas bij huisnummer 6. Het gebouw is ontworpen architect J.G. Wesselink en opgetrokken in de neorenaissancestijl van de 19e eeuw. Het pand, dat meestentijds diende tot woonhuis/kantoren is bekend vanwege haar sgraffitokunst aan de gevel aan de Amstelkade. Het pand valt door de lichte kleur (het pand op nummer 159 heeft een donkerbruine kleur) en de (relatief) vele versieringen op. Opvallend aan het huis is dat alleen een balkon is geplaatst op de tweede etage en dan alleen op de hoekpunt. In het gebouw is in 2015 de Stichting tot Behoud van Monumenten Laurentius en Petronella van makelaar Jos van de Mortel gevestigd, dat uitsluitend in monumentale gebouwen belegt. Ook andere kantoren vonden er onderdak. Er is voorts een dansschool gevestigd. Het gebouw kijkt uit op het talud voor de Torontobrug.

Het gebouw Stadhouderskade 158 is een herenhuis aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid, aan de rand van De Pijp. Het herenhuis is opgetrokken volgens een of meerdere ontwerpen van de heren Jan Willem Hartgerink en Hendrik Dirks Kramer. Zij bouwden de Stadhouderskade grotendeels vol vanaf Stadhouderskade 125 (dat is nabij de hoek met de Van Woustraat). Hartgerink was van huis uit timmerman, Kramer voornamelijk speculant in terreinen, dus in wezen geen architecten. Het gebouw is neergezet in de stijl van het eclecticisme. De natuurkundige en Nobelprijswinnaar (in 1902) Pieter Zeeman kocht dit pand van de bouwers of de toenmalige bewoners, advocatenfamilie Vollenhove, waarschijnlijk in 1903, toen hij lector was aan de Universiteit van Amsterdam. Ter nagedachtenis aan Zeeman is in de gevel een gedenksteen gemetseld. Stadhouderskade 159 is een spiegelbeeld van Stadhouderskade 158, uiteraard zonder de gedenksteen.

Brug 325 is een viaduct in Amsterdam-Oost. Het is rond 1969 gebouwd als ongelijkvloerse kruising, maar werd later een fietstunnel. De brug is gelegen in de oostelijke toerit van de Torontobrug. Het verkeer, alleen fietsers (gegevens 2018), dat onderlangs gaat, gaat noord-zuid in de route Professor Tulpplein, Tulpbrug via de tunnel naar de Weesperzijde. Bovenlangs gaat het verkeer west-oost van de Stadsroute 100 komend van de Stadhouderskade, Torontobrug over het viaduct naar de Mauritskade. Het viaduct werd samen met de Torontobrug gebouwd. Het ontwerp kwam de Dienst der Publieke Werken. Het technisch gedeelte is afkomstig van haar toenmalige directeur Gerrit Feiko Janssonius, het esthetische gedeelte komt van Dick Slebos, tevens verantwoordelijk voor die Torontobrug. De tunnel heeft een lengte van circa 33,5 meter (de breedte van de Torontobrug); de overspanning van het viaduct/breedte van de tunnel is circa 5 meter. Het complex werd op 23 oktober 1969 geopend door de wethouder van Publieke Werken Roel de Wit. Op 9 november 1983 speelde het kunstwerk een rol in de ontvoering van Freddy Heineken en Ab Doderer; zij moesten hier onder dwang van Willem Holleeder en consorten overstappen in andere vluchtauto’s. Ook toen was de brug niet bereikbaar voor autoverkeer, maar Martin (Remmetje) Erkamps had de Amsterdammertjes voor de ontvoering weg gehaald. Hierdoor konden de ontvoerders met Heineken en Doderer via het tunneltje ontsnappen.

De Tulpbrug (brug 255) is een vaste brug in Amsterdam, op de grens van de stadsdelen Centrum en Oost. De brug vormt de verbinding tussen het Professor Tulpplein met het Amstel Hotel en de Huddekade enerzijds en de Weesperzijde anderzijds. Ze overspant de Singelgracht. Het zuidelijke brughoofd van de Tulpbrug komt uit in het talud van viaduct 325 en de Torontobrug aan de Mauritskade. Er kwam hier in 1883 een ijzeren brug vanwege de aanleg van een tramlijn, die ging rijden tussen het Professor Tulpplein en de andere eindhalte aan de Grensstraat en vanaf 1885 tot aan de remise nabij de huidige Schollenbrug (Schulpbrug). Toen de paardentram vervangen werd door een elektrische tram, het is dan 1903, werd de brug versterkt. In 1942 verdween de tram hier weer. Deze brug verdween eind jaren zestig bij de aanleg van de Torontobrug. Deze moest dermate hoog worden dat het talud de brug 255 volledig zou blokkeren. De brug 255 werd gesloopt en werd vervangen door een betonnen modern exemplaar. Het werd tevens gedegradeerd van verkeersbrug tot voetgangers- en fietsersbrug. De Tulpbrug heeft in haar brugpijlers, de brugpijlers van de Torontobrug in het klein. Het gehele systeem aan drie bruggen is afkomstig van architect Dick Slebos, werkend voor de Dienst der Publieke Werken; de drie bruggen werden in een bouwproject aanbesteed en gebouwd. In 1943 had Piet Kramer een ontwerp gemaakt voor een nieuwe brug, maar dat werd niet overgenomen. De Tulpbrug is net als het Professor Tulpplein en Tulpdwarsstraat vernoemd naar Nicolaas Tulp.

Het pand Stadhouderskade 157 is een gebouw aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het voormalige herenhuis is opgetrokken naar een ontwerp van Christiaan Posthumus Meyjes sr.. De bouwstijl is eclectisch alhoewel ook stijlkenmerken zijn te vinden uit de Lodewijk XVI-stijl. In het gebouw hebben zich onder de woningen meestal kantoren gevestigd, maar ook een studentensociëteit (Unitas-Studiosorum Amstelodamensium). De gevel van de begane grond heeft waarschijnlijk in verband met de wisseling van bestemmingen een vernieuwd uiterlijk gekregen, waardoor het meteen niet meer als monument ingeboekt kon worden. In de jaren tien van de 20e eeuw was hier gevestigd Van der Linde en Teves met haar fusiepartner Stokvis; zij zouden later de basis leggen voor Lindeteves-Jacoberg.

Het pand Stadhouderskade 156 is een gebouw aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het voormalige herenhuis is opgetrokken naar een ontwerp van Jan Willem Hartgerink, en Hendrik Dirks Kramer, die bijna dit gehele gedeelte van de Stadhouderskade volbouwden. De bouwstijl is eclectisch, Hartgerink en Kramer waren van huis uit geen echte architecten. Het gebouw heeft dezelfde uiterlijke kenmerken als Stadhouderskade 155. Het huis werd in eerste instantie verkocht aan een particulier. Later waren er ook bedrijven gevestigd, zoals het hoofdagentschap van Sanatogen (sterkt lichaam en zenuwen; geneesmiddel voor overspannen huisvrouwen en “kwijnende kinderen”) en een kaashandel Formageries Gervais, maar ook seksclubs genaamd Mistinquett, Huize Veronique en Peggy en Blow Up (jaren zeventig, de namen wisselden per maand) waren hier gevestigd. Men kon er discreet ontvangen, er was een achteruitgang aan de Hemonylaan. In 2015 dient het gebouw tot kantoor en woningen.

Het Amstel Hotel (officieel InterContinental Amstel Amsterdam) is een luxueus hotel in Amsterdam. Het gebouw staat aan het Professor Tulpplein 1, aan de Amstel, vlak bij de Sarphatistraat. Het hotel was de eerste logeergelegenheid op internationaal niveau in Amsterdam. Het was in 2006 nog steeds het enige Nederlandse hotel in de hotelclassificatie van het gezaghebbende 'World's Best Hotels' van het beleggerstijdschrift Institutional Investor. Het Amstel Hotel stond in die lijst op de 44e plaats. Het Amstel Hotel was onderdeel van de hotelketen InterContinental Hotels die het in 2006 verkocht aan Morgan Stanley. In 2011 werd het eigendom van de Libanese zakenman Toufic Aboukhater en in 2014 werd het overgenomen door Katara Hospitality uit Qatar. Het beheer blijft in handen van InterContinental Hotels Group.

(De) Jonge Rembrandt is een beeld van Wim van Hoorn dat op vier plekken ter wereld te vinden is. Het origineel werd in 1968 gemaakt ter gelegenheid van de 300e sterfdag van Rembrandt van Rijn; het werd nooit voltooid, maar de mal (en wellicht ook beeld) kwam op Schiphol terecht. Deze schonk in de jaren nul van de 21e eeuw afgietsels aan bevriende luchthavens JFK International Airport nabij New York en Brisbane Airport. Van 2009 tot en met 2011 waren er plannen voor de aanleg van een Rembrandtpad (wandelpad) tussen Amsterdam en Ouderkerk aan de Amstel, elf kilometer lang. De route zou beginnen bij het Rembrandthuis en zuidwaarts lopen langs plekken waar Rembrandt geschilderd zou hebben langs de Amstel. Als inspiratiebronnen voor dat pad golden Het landschap van Rembrandt. Wandelingen in en om Amsterdam van Boudewijn Bakker en Op pad met Rembrandt van Ken Wilkie en Eddy Posthuma. Een van de plekken waar een teken aan de wandelroute zou komen was het Professor Tulpplein, vernoemd naar Nicolaes Tulp door Rembrandt vereeuwigd in zijn De anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp. In 2011 werd daarom Jonge Rembrandt geplaatst op de middenberm/parkeergelegenheid van het plein. Het beeld werd volgens een plaquette gefinancierd door Delta Lloyd Vastgoed (had enkele panden aan het plein in bezit), Amstel Hotel, Stadsherstel Amsterdam, Gemeente Amsterdam en Stichting Rembrandt aan de Amstel. Op 3 mei 2011 werd het onthuld. Het beeld van Han Wezelaar maakte ook deel uit van de route. Het Rembrandtpad is er nooit gekomen.

Het pand Stadhouderskade 155 is een gebouw aan de Stadhouderskade/Singelgracht in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het voormalige herenhuis is opgetrokken naar een ontwerp van Jan Willem Hartgerink, en Hendrik Dirks Kramer, die bijna dit gehele gedeelte van de Stadhouderskade volbouwden. De bouwstijl is eclectisch, Hartgerink en Kramer waren van huis uit geen echte architecten. Het gebouw heeft dezelfde uiterlijke kenmerken als Stadhouderskade 154 en Stadhouderskade 156. In 2016 is de begane grond al enige tijd tussen de nummer 154 en 155 doorgebroken om huis te bieden aan een sportschool, daarvoor waren er ook al bedrijven gevestigd. De eerste huurder van het pand was ambtenaar Frederik Rudolf Seelig (geboren Batavia 20 mei 1853) en Henriëtte Catharina Geertruida Pluijgers (1842-1908). Zij kregen hier zoon Johan Carl Louis Jules. F.R. Seelig werkte bij Wijnhandelaars De Vos en Ter Meulen aan het Rokin. Seelig ging in 1889 failliet en tevens onvindbaar. In 1892 was er een kleine binnenbrand in het gebouw. Rond 1930 was hier woonachtig de familie Hartog Joël van Frank en Francina (Fransje) Davidson. Van Frank was ook de makelaar die de bovenwoning in 1931 te huur zette voor 1400 gulden per jaar. Zij stierven beiden voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Hun kinderen Josina van Frank (1910-1943) en Irene van Frank (1916-1945) werden omgebracht door Nazi-Duitsland. Ook de directie familie Fransje Davidson werd daar omgebracht.

Het Professor Tulpplein (officieel Prof. Tulpplein) is een plein in Amsterdam-Centrum.

Het gebouw Tweede Jan Steenstraat 112-114 bestaat uit een tweetal woonhuizen aan de Tweede Jan Steenstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid.