Neu-Westend (metrostation)

Westend is een stadsdeel van Berlijn dat deel uitmaakt van het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Het stadsdeel telt bijna 41.000 inwoners en ligt, zoals zijn naam aangeeft, ten westen van Charlottenburg. Westend werd gesticht als villadorp, vernoemd naar het Londense Westend, maar kent ook dichter bebouwde wijken met een stedelijk karakter. In het zuiden van het stadsdeel bevindt zich het uitgestrekte beurs- en tentoonstellingscomplex Messe Berlin. Ook het Olympiastadion, gebouwd voor de Olympische Spelen van 1936, staat in Westend. Het stadsdeel Westend ontstond op 30 september 2004 als afsplitsing van Charlottenburg. De nieuwe indeling volgde op de fusie van het voormalige district Charlottenburg met Berlin-Wilmersdorf, die in 2001 plaatsvond. Westend wordt in het noorden begrensd door de Spree, in het oosten door de stadsringweg en de S-Bahnring, in het zuiden door het Grunewald en in het westen door de Stößensee en de Spandauer Vorortbahn. Volgende wijken maken thans deel uit van Westend: Villenkolonie Westend Neu-Westend Pichelsberg Ruhleben Siedlung Eichkamp Siedlung Heerstraße

Het Georg-Kolbe-Museum is gelegen aan de Sensburger Allee 25 in Berlijn.

Olympia-Stadion is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij het Olympiastadion in het stadsdeel Westend. Het metrostation werd geopend op 8 juni 1913 onder de naam Stadion en maakt tegenwoordig deel uit van lijn U2. Even ten noorden van het station, dat ook een metromuseum herbergt, bevindt zich de hoofdwerkplaats Grunewald voor kleinprofielmaterieel.

Theodor-Heuss-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Westend. Het metrostation werd geopend op 29 maart 1908 als voorlopig eindpunt van de lijn naar het Westend en droeg aanvankelijk de naam Reichskanzlerplatz. Tegenwoordig wordt station Theodor-Heuss-Platz bediend door metrolijn U2.

De Theodor-Heuss-Platz (door de omwonenden Theo genoemd) is een groot Berlijns plein, gelegen in het stadsdeel Westend van het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Op de Theodor-Heuss-Platz komen de Heerstraße, Reichsstraße, Kaiserdamm, Linden-, Ahorn-, Pommern- en Masurenallee uit. Onder het plein bevindt zich het gelijknamige metrostation. Het plein werd in 1904-1908 aangelegd als sierplein en kreeg de naam Reichskanzlerplatz. Oorspronkelijk was het plein onbebouwd, met uitzondering van de Villa Tanneck, die gebruikt werd als meisjeskostschool. In 1933 werd het plein omgedoopt tot Adolf-Hitler-Platz, maar in 1947 kreeg het zijn oorspronkelijke naam weer terug. Na het overlijden van bondspresident Theodor Heuss in 1963 kreeg het plein zijn huidige naam.

Het Mommsenstadion is een multifunctioneel stadion in Berlijn, de hoofdstad van Duitsland. Het stadion is vernoemd naar Theodor Mommsen (1817–1903), Duits geschiedkundige en Nobelprijswinnaar.

De Deutschlandhalle was een evenementenhal in het stadsdeel Westend van de Duitse hoofdstad Berlijn. De hal werd in gebruik genomen door rijkskanselier en rijkspresident Adolf Hitler op 29 november 1935. Aanleiding tot de bouw van de Deutschlandhalle waren de Olympische Zomerspelen 1936. Tijdens de Spelen vonden hier de boks-, gewichthef- en worstelwedstrijden plaats. De arena bood plaats aan 8.764 toeschouwers. Op 19 februari 1938 voerde testpilote Hanna Reitsch in de hal voor het eerst een indoorvlucht uit met een Focke-Wulf Fw 61 helikopter. In 1943 werd het gebouw door geallieerde bombardementen zwaar beschadigd. Na de Tweede Wereldoorlog werd de accommodatie herbouwd en vanaf 1957 werd ze gebruikt als ijshockeyhal, indoorvoetbalstadion en boksarena. De Halle werd ook gebruikt voor muziekevenementen: Ella Fitzgerald trad op in 1960 en op 4 september 1970 gaf Jimi Hendrix er zijn voorlaatste concert. In de film Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo uit 1981 komt een optreden van David Bowie in de Deutschlandhalle voor. Na de Duitse hereniging in 1990 verloor de Deutschlandhalle zijn positie als voornaamste evenementenlocatie in Berlijn aan het nieuwe Velodrom, de Max-Schmeling-Halle en O2 World. In 1995 werd het gebouw op de monumentenlijst geplaatst, maar nadat het diverse malen wegens reparatiewerkzaamheden moest worden gesloten, werd in 2011 toch besloten om het gebouw af te breken en er een nieuw ijsstadion te bouwen. Op 3 december 2011 werd begonnen met de sloop door het dak op te blazen.

Het Olympiastadion ligt in het westen van Berlijn, in het stadsdeel Westend. Het stadion is onderdeel van het grote Olympiagelände (voorheen Reichssportfeld), waartoe verder het Sportforum, olympisch hockeystadion, olympisch zwemstadion, Reitstadion, de Waldbühne, het Maifeld (meiveld), de beroemde klokkentoren en de Langemarckhalle behoren.

Ruhleben is een station van de metro van Berlijn, gelegen langs de Charlottenburger Chaussee in de wijk Ruhleben, op de grens van de stadsdelen Westend en Spandau. Het metrostation werd geopend op 22 december 1929 en is het westelijke eindpunt van lijn U2. Station Ruhleben ligt op een spoordijk in een overwegend groen gebied en bestaat uit een overdekt eilandperron en een daaronder gelegen stationshal. Onder de sporen bevinden zich tevens enkele winkels. Voor het ontwerp van het metrostation, een beschermd monument, tekende Alfred Grenander, destijds huisarchitect van de Berlijnse metro. Terwijl de meeste eindstations over uitloopsporen beschikken, keren de treinen in station Ruhleben aan het perron. Ruhleben was oorspronkelijk bedoeld als tijdelijk eindpunt van de lijn, die uiteindelijk naar Spandau zou moeten leiden. Vanwege de economische crisis verdween de westelijke verlenging echter voorlopig in de ijskast. Terwijl de plannen bleven bestaan, ontwikkelde het metrostation zich tot een bijzonder druk overstappunt, vanwaar diverse buslijnen reizigers uit het centrum van de stad verder vervoerden. Het station werd vanwege het hoge aantal passagiers met roltrappen uitgerust en speciale lampen op het op het voorplein gelegen busstation gaven een zojuist binnengekomen trein aan. Nadat in 1984 echter lijn U7 in plaats van de U2 naar Spandau werd verlengd, werd het een stuk rustiger in het station. Sinds 2004 komt ongeveer de helft van de treinen van de U2 niet eens meer in het dunbevolkte Ruhleben – zij eindigen aan de Theodor-Heuss-Platz. Desondanks werd het station aan het einde van de jaren 1990 voorzien van een lift. Volgens de laatste plannen voor de U2 zal de lijn ooit via Rathaus Spandau, waar reeds extra sporen aanwezig zijn, het Falkenhagener Feld bereiken. Of deze verlenging ooit realiteit zal worden valt nog te bezien, aangezien ze niet opgenomen is in het uitbreidingsplan tot 2030. Daarnaast zou het traject grotendeels parallel lopen aan de S-Bahnlijn naar Spandau (Spandauer Vorortbahn).

Rohrdamm is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Nonnendammallee, nabij de kruising met de Rohrdamm, in het Berlijnse stadsdeel Siemensstadt. Station Rohrdamm werd geopend op 1 oktober 1980 als voorlopig noordwestelijke eindpunt van lijn U7. Precies vier jaar later verlengde men deze lijn naar zijn huidige eindpunt Rathaus Spandau. Het metrostation bevindt zich op de grens tussen een groot industriegebied en de woonwijken van de Siemensstadt. De Rohrdamm (Buisweg) dankt zijn naam aan een belangrijke waterleiding, die sinds 1873 tussen het Scheepvaartkanaal Berlijn-Spandau en de Spree ligt en het tracé van de huidige weg volgt.Voor het ontwerp van station Rohrdamm tekende architect Rainer Rümmler, die verantwoordelijk was vooral vrijwel alle naoorlogse stations op de U7. In Rümmlers werk spelen verwijzingen naar de omgeving een belangrijke rol en station Rohrdamm is hierop geen uitzondering. De industriële omgeving komt tot uitdrukking in afbeeldingen van buizen en tandraderen, die dicht opeen zijn aangebracht op aan de betonnen wanden bevestigde metaalplaten. Ook het dak draagt met in het zicht gelaten ophangingselementen voor de verlichting bij aan het industriële uiterlijk van het station. De zuilen op het perron zijn bekleed met de vooral in jaren zeventig in de Berlijnse metro populaire aluminiumplaten. Station Rohrdamm heeft eilandperron met uitgangen aan beide uiteinden. Via een tussenverdieping bereikt men beide zijden van de Nonnendammallee ten westen van de kruising met de Rohrdamm. Het station is vooralsnog alleen toegankelijk via trappen en roltrappen, maar moet uiteindelijk zoals alle Berlijnse metrostations over een lift beschikken. Volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift in het niet bijzonder drukke station Rohrdamm pas na 2010 plaatsvinden.

De Funkturm (radiotoren) is een zendmast in Berlijn, die tussen 1924 en 1926 door Heinrich Straumer werd gebouwd. Hij kreeg de bijnaam "der lange Lulatsch" ("lange knul") en is een van de bekendste aandachtspunten in de stad Berlijn. Hij is gebouwd op een tentoonstellingsterrein in het district Charlottenburg-Wilmersdorf. Op 3 september 1926 werd de toren ingehuldigd ter gelegenheid van de derde "Grossen Deutschen Funkausstellung" (derde Grote Duitse radiotentoonstelling). De toren is nu een beschermd monument. De toren is gebouwd als een staalconstructie en lijkt op de Eiffeltoren in Parijs. De 150 m hoge en ongeveer 600 ton wegende toren was oorspronkelijk uitsluitend bedoeld als zendmast, maar er zijn in de loop der tijd delen aan toegevoegd als een restaurant op ongeveer 52 m hoogte, en een observatiedek op een hoogte van zo'n 125 m. Bezoekers bereiken het restaurant en het observatiedek door middel van een lift die vier meter per seconde aflegt. De Funkturm heeft twee zeer opmerkelijke structurele kenmerken. Ten eerste is hij gebouwd op een vierkant vlak van slechts 20 meter per zijde. De verhouding van horizontale afmeting tot hoogte is 1 : 6,9. Ter vergelijking: de Eiffeltoren is gebouwd op een vierkant van 129 meter per zijde, met een horizontale tot verticale verhouding van 1 : 2,3. Ten tweede is de toren (waarschijnlijk) de enige observatietoren ter wereld die op porseleinen isolatoren is gebouwd. Hij werd ontworpen als steuntoren voor een T-antenne voor de middengolf, en de isolatie was bedoeld om energieverlies via de toren te verhinderen. Dit bleek echter onpraktisch omdat de bezoekers aan enorme elektrische schokken blootgesteld zouden worden. Later werd de toren geaard via de liftschacht. De gebruikte isolatoren werden vervaardigd in "Koeniglich Preussische Porzellanmanufaktur" (de Koninklijke Pruisische Porseleinfabriek). Op 22 maart 1935 werd het eerste televisieprogramma ter wereld via een antenne boven in de toren uitgezonden. Sinds 1962 wordt de toren niet meer gebruikt voor het uitzenden van televisiesignalen. Sinds 1973 dient de Funkturm ook niet meer als zendtoren voor het uitzenden van radiosignalen, maar wordt hij nog wel gebruikt als relaispost voor amateurradio, politieradio, en mobiele telefoondiensten. De laatste volledige vernieuwing gebeurde in het jaar 1987 ter gelegenheid van de 750e verjaardag van de stichting van Berlijn.

Het Internationales Congress Centrum Berlin (ICC Berlin) in de wijk Westend van het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg-Wilmersdorf is een van de grootste congrescentra ter wereld. Het 320 meter lange, 80 meter brede en 40 meter hoge gebouw werd ontworpen door de Berlijnse architecten Ralf Schüler en Ursulina Schüler-Witte en na een bouwtijd van slechts vier jaar op 2 april 1979 geopend. Het kostte meer dan 924 miljoen Duitse mark (rond 473 miljoen euro).