Stadhuis van Dordrecht

De Visbrug is een brug over de Voorstraatshaven in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Ter hoogte van de Visbrug sloot deze haven aan op de oude Thuredricht. De brug verbindt de Visstraat met de Groenmarkt. Op de Visbrug staat het standbeeld van de gebroeders De Witt (1918). Diverse monumentale gebouwen zijn rond de brug te bezichtigen, zoals de De Gulden Os.

Het standbeeld van de gebroeders De Witt is een 20e-eeuws gedenkteken in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het beeld is opgericht ter nagedachtenis aan raadpensionaris Johan de Witt en zijn broer Cornelis de Witt.

De Voorstraat is een winkelstraat en dijk in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De stad is ontstaan aan de Voorstraatshaven, die zich aan de westkant van de straat bevindt. De Voorstraat loopt vanaf de kruising Bomkade/Prinsenstraat bij de Leuvebrug naar het oosten en met een bocht richting het noorden tot aan de Riedijk/Torenstraat. De straat met een lengte van 1,2 km is deel van de hoogwaterkering in Zuidwest-Nederland. De Voorstraat als zeedijk is nog even hoog gelegen als rond 1900. De zeedijk kan door het plaatsen van schotbalken tegen waterstanden van maximaal 3,60 m +NAP beschermen.De Voorstraat mag zich de langste winkelstraat van Nederland noemen. Het noordelijke deel van de Voorstraat is het oudste deel; hier hebben zich veel creatieve ondernemers gevestigd: vormgevers, architectenbureaus, antiquariaten, antiquairs, galeries, kunstenaars en enkele culturele instellingen.Van de ruim duizend monumentale panden die Dordrecht telt, zijn er bijna 200 rijksmonumenten op de Voorstraat te vinden, waaronder de H. Maria Maior, de Augustijnenkerk en het smalste huis van Dordrecht. De Voorstraat is deels gesloten voor gemotoriseerd verkeer en ingericht als een voetgangersgebied (tussen de Bomkade en het Steegoversloot). Tussen het Steegoversloot en Riedijk zijn auto's wel toegestaan.

Huis De Sleutel is een pand met trapgevel (Dordtse gevel) in de plaats Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het gebouw is een rijksmonument. Al in 1410 stond op deze locatie aan de Groenmarkt een brouwerij "In den Slotel", later "Bierbrouwerij De Sleutel". Dit huis liep door tot aan de Varkenmarkt, waar zich de eigenlijke bierbrouwerij bevond. In 1550 werd het pand verbouwd. Het pand is jarenlang gebruikt als woonhuis door de eigenaar van de bierbrouwerij. Tussen 1967 en 1972 waren op de begane grond een jongerensoos en de galerie "de Sleutel". Op de verdiepingen waren enkele ateliers voor startende kunstenaars. Tegenwoordig zijn op de bovenverdiepingen appartementen gerealiseerd en op de onderste verdieping een ondernemerssociëteit.

De Spuipoort was een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht aan het eind van de Grote Spuistraat, op het huidige Spuiplein. De oudste vermelding van de poort stamt waarschijnlijk uit 1312, toen de poort "de nieuwe poerte" werd genoemd. De benaming Spuipoort is sinds 1439 (als "spoypoert") bekend. De naam verwijst naar een nabijgelegen, 14e-eeuwse spuisluis in de stadsmuur, die al in 1377 werd afgedamd. In 1609 werd een nieuwe poort gebouwd, die in 1870 is gesloopt. Deze poort was voorzien van drie gedenkstenen. Een daarvan is tijdens de renovatie van de Groothoofdspoort in de jaren 1970 in de nieuwe voorpoort aldaar gemetseld. Deze steen herdacht het onsuccesvolle beleg van 1418 door Jan IV van Brabant en Jacoba van Beieren. De andere stenen verwezen naar de Sint-Elisabethsvloed en de wapenfeiten van graaf Dirk IV die in 1049 werd vermoord in de omgeving van de plek waar later Dordrecht ontstond.

Lange IJzeren Brug is de naam van een stalen brug over de Nieuwe Haven in de stad Dordrecht, in Zuid-Holland. De brug is ontworpen in 1855 door G.N. Itz (stadsbouwmeester van Dordrecht 1832-1867), en diende ter vervanging van een 40 m lange houten brug. De Lange IJzeren Brug is een slanke brug die bestaat uit twee vaste brugdelen van elk 25 meter. In het midden van de haven is een beweegbaar gedeelte uitgevoerd als dubbele basculebrug. De brug heeft een totale lengte van 60 m en is 2,8 m breed. In 2005 werd de brug gerestaureerd.

De Botgenspoort was een doorgang in de stadsmuur in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het poortje bevond zich aan het eind van de Botgensstraat, ten westen van de Spuipoort. De Botgenspoort kwam uit op een steiger in de Spuihaven, de Botgenssteiger of het Bossche Hoofd, waar in de middeleeuwen de veerschepen op Oudenbosch aanlegden. De poort en steiger wonnen waarschijnlijk aan belang na de Sint-Elisabethsvloed van 1421, toen de Spuipoort werd afgesneden van het verdronken achterland van Dordrecht en noodgedwongen een waterpoort was geworden. Het veer naar Oudenbosch werd in de 16e eeuw verplaatst naar buiten de Vuilpoort.De poort en de steiger zijn vernoemd naar de Botgensstraat die in 1393 voor het eerst in de bronnen voorkomt als "butkensstraet". De poort wordt in 15e eeuw vermeld als "die poerte van butken straete" (1429) en "butgens poort" (1446). De oorsprong van de naam is onzeker, maar wordt meestal in verband gebracht met ene Hugo Bott, die in een stadsrekening uit 1385 voorkomt. Aan het begin van de 17e eeuw, toen de Spuipoort na de inpolderingen zijn functie als landpoort weer begon te vervullen, verrees ten westen van de Botgenspoort een blokvormig gebouw dat deels over de steiger was gebouwd. Het gebouw met twee topgevels bevond zich aan de buitenzijde van de stadsmuur, met de nok evenwijdig aan de Vest. Blijkens de gevelsteen met het jaartal 1603 dat aan de stadszijde boven de poort werd aangebracht, is toen ook de doorgang vernieuwd. De Botgenspoort werd rond 1800 een populair motief bij Dordtse schilders als Jacob van Strij en Johannes van Lexmond, later gevolgd door onder anderen Johannes Rutten en P. Schmidt. Het poortgebouw, dat in de periode 1864-1880 werd verbouwd, en het bijbehorende deel van de stadsmuur werden in 1967 afgebroken in het kader van de sanering van de binnenstad.

Gezicht Dordrecht is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in Dordrecht in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 23 april 1982. Het gebied werd op 28 juli 1988 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 110,8 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

De Watersteinstoren of Snellaert Duyckstoren was een middeleeuwse wachttoren in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht ter plaatse van de huidige Vismarkt. De toren stond oorspronkelijk in het water – eerst direct aan de rivier en later aan de Nieuwe Haven – en was geen onderdeel van een stadsmuur. Het is zelfs twijfelachtig of hier langs de Varkenmarkt ooit een stenen stadsmuur heeft gestaan. Bij opgravingen in 2003 is hiervan tenminste geen spoor gevonden. Tijdens de bouw van de toren liep de kade ter hoogte van de huidige Varkenmarkt. Later werd de kade verder de haven in aangeplempt, waardoor de Watersteinstoren op het land kwam te staan. De terreinen aan de Varkenmarkt werden rond 1590 volgebouwd, toen de straat simpelweg werd aangeduid als "nieuwe strate". De nieuwe kade – de huidige Knolhaven – werd in de 17e eeuw Watersteinskaai genoemd.Uit de opgraving door de ROB in 1971 is gebleken dat het oorspronkelijke plan om hier een zware verdedigingstoren te bouwen nooit is gerealiseerd, omdat de toren al tijdens de bouw sterk begon te verzakken en gecorrigeerd moest worden. Het gebouw is daarna met dunnere muren afgebouwd. In de 17e eeuw heeft de toren gefungeerd als stadstimmerhuis ("Stads Werk-Huys") en later als onderdeel van de lakenhal die ernaast was gebouwd. Toren en lakenhal werden in 1858 afgebroken om plaats te maken voor de gietijzeren vishal.

De Dordtse Kauwgommuur is een toeristische trekpleister, interactief kunstproject en symbool van burgerlijk verzet in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. In de Tolbrugstraat Landzijde aan de kant van het Scheffersplein plakken Dordtenaren en toeristen reeds een onbekend aantal jaren hun uitgekauwde kauwgom op de muur. Dordrecht staat hiermee in lijstjes met steden als Seattle, San Louis Obispo en Verona die eveneens een kauwgommuur hebben. In Nederland heeft ook Alkmaar er een.De Tolbrugstraat Landzijde was vroeger met name gevuld met antiekzaakjes. Tegenwoordig wordt het meer omschreven als een louche steegje met een wisselend aanbod van minder succesvolle horecagelegenheden.

De Vismarkt is een straat en plein in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De Vismarkt loopt vanaf de Varkenmarkt tot aan de Knolhaven. Het plein van de Vismarkt diende vroeger om vis te kunnen verkopen, die vanaf het aangrenzende water van de Knolhaven werd aangevoerd. Op de Vismarkt staat nog de ijzeren vishal waaronder vroeger de visverkoop plaatsvond.

Huis Van Gijn is een museum, gevestigd in twee monumentale panden aan de Nieuwe Haven te Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het hoofdgebouw is de voormalige woning van de naamgever, Simon van Gijn. Het museum is zo opgezet dat het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan en de bezoeker kan zien hoe het leven er honderd jaar en langer geleden uitzag. In 2004 heeft het Prins Bernhard Cultuurfonds de Museumprijs toegekend aan dit museum. De jury was bijzonder onder de indruk van de ingetogen wijze waarop directie en staf enkele jaren geleden het museum hebben heringericht. In het juryrapport staat te lezen: Het huis ademt een sfeer alsof mr. Simon van Gijn ieder moment om de hoek van de kamer kan verschijnen, glas port in de ene hand en een tekening of gravure in de andere. Het museum geeft een uitstekende blik in het leven, de verzameldrang, de huishouding, de oude dag, de filosofie en het milieu van een rijke Dordtenaar. Het is daarmee niet alleen een ode aan Simon van Gijn zelf, maar veeleer ook aan een bepaald mens: de rijke verzamelaar.