Jozef Israëlskade

De Amstelkade is de kade van de rivier de Amstel in Nederland. De Amstel stroomt door verschillende Nederlandse gemeenten.

Het Thérèse Schwartzeplein is een plein in Amsterdam-Zuid.

De oogst is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een gevelsteen ontworpen door Jan Heyens, dat geplaatst werd in wooncomplex De Dageraad in Amsterdam. Dat complex is van de hand van Michel de Klerk en Piet Kramer, die het ontwierpen in een grillige vorm van de Amsterdamse School. Binnen die stijl heeft symmetrie een belangrijke rol, net zoals in het stratenplan ter plekke in de vorm van Plan Zuid van Hendrik Petrus Berlage. De oogst heeft dan ook een tegenhanger in het beeld Dr. F.M. Wibaut aan het Henriëtte Ronnerplein. Het Thérèse Schwartzeplein is volgens diezelfde redenering de tegenhanger van dat plein, met de Pieter Lodewijk Takstraat als spiegelas. Tot zover houdt de gelijkenis stand. Voor wat betreft gegevens omtrent het beeld geldt eigenlijk het omgekeerde. Er is relatief veel bekend omtrent het portret van Floor Wibaut van Willem IJzerdraat (te zien tussen 1930-1951) en Frits Sieger (te zien vanaf 1952). Er zijn foto’s van beide onthullingen etc. Ten aanzien van De oogst is nauwelijks iets bekend. In 1986 wist men (nog) niet wie de maker was. Het is vermoedelijk rond 1930 direct in de gevel geplaatst; het volgt daarbij de rondingen van de gevel, die weer voortkomt uit de bouwstijl. Vier mensfiguren zijn rondom een haan op een korenschoof gepositioneerd. Ze bevinden zich in landbouwgebied; geploegde akkers zijn rechts zichtbaar. Jan Heijens werkte vaker samen met Piet Kramer; een beeldhouwwerk in de vorm van een rob is sinds 2020 te zien bij de Gevlebrug in Amsterdam-West.

Markttafereel bestaat uit twee artistieke kunstwerken in Amsterdam-Zuid. Het vormt de helft van een viertal losse beelden uit de periode 1921-1924 van Hildo Krop. In die periode verrezen aan de Jozef Israëlskade twee schoolgebouwen (een Hogere Burgerschool en een Handelsschool) die gescheiden werden door de Pieter Lodewijk Takstraat. De beide gebouwen werden gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School; binnen die stijl werd symmetrie veelvuldig toegepast. De gebouwen zijn dan ook een spiegelbeeld van elkaar. Dit geldt deels ook voor de vier beelden van Krop. Beide gebouwen hebben aan de kade een middenrisaliet. Ter afsluiting van de beide risalieten aan de onderzijde hakte Krop de vier beelden. De vier beelden zijn niet symmetrisch geplaatst op de gebouwen, maar wel op de risalieten. Daarbij is er slechts sprake van gedeeltelijke symmetrie; het ene beeld is het spiegelbeeld van het andere op hetzelfde risaliet. Op het linker gebouw staan zo twee versies van De greep naar het schone op het rechter gebouw twee van Markttaferelen. De markttaferelen voeren terug op een weergave van een tafereel dat men kan aantreffen op de veemarkten. Weergegeven wordt het zogenaamde handjeklap (tevens de volkstitel) bij verkoop van levende have. Tussen koper en verkoper staat dan ook een kalf afgebeeld. De twee mannen worden vergezeld door een vrouw met koopwaar; de koopwaar wordt op beide tableaus anders weergegeven; op één daarvan is ze te zien met bloemen. Het beeldje is circa een meter hoog. Van het materiaal tufsteen is bekend dat het in de loop der jaren als gevolg van erosie uit elkaar brokkelt. Dit was ook het geval met deze vier beelden. Ze staan alle vier op de zuidelijke gevel, waardoor wind, regen en zon vrij spel hebben. Begin 21e eeuw waren de beelden dermate aangetast dat Ton Mooy opdracht kreeg de beelden te reconstrueren en er nieuwe versies van te maken; er kwamen versies in Beiers graniet. Boven op genoemd risaliet is Menselijke energie van dezelfde beeldhouwer te zien.

De Menselijke energie is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het vormt de helft van een viertal gestapelde beeldengroepen annex collages uit de periode 1921-1924 van Hildo Krop. In die periode verrezen aan de Jozef Israëlskade twee schoolgebouwen (een Hogere Burgerschool en een Handelsschool) die gescheiden werden door de Pieter Lodewijk Takstraat. De beide gebouwen werden gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School; binnen die stijl werd symmetrie veelvuldig toegepast. De gebouwen zijn dan ook een spiegelbeeld van elkaar. Dit geldt deels ook voor de vier beelden van Krop. Beide gebouwen hebben aan de kade een middenrisaliet. Ter afsluiting en/of bekroning van de beide risalieten hakte Krop de vier beelden. De vier beelden zijn niet symmetrisch geplaatst op de gebouwen, maar wel op de risalieten. Daarbij is er slechts sprake van gedeeltelijke symmetrie; het ene beeld is het spiegelbeeld van het andere op hetzelfde risaliet. Op het linker gebouw staan zo twee versies van Menselijke energie op het rechter gebouw twee van De geboorte van de daad. De Menselijke energie wordt weergegeven door: een zwangere vrouw met een druiventros; een weergaven van vruchtbaarheid een man met gespreide en gespierde armen en benen; een weergave van energie mensfiguren, die trapsgewijs van elk geplaatst zijn, zij hebben allen een attribuut in handen die verwijst naar de handel, zo is er een verwijzing naar landbouw, industrie en handel het bovenste drietal personen kijkt naar de zuidelijke horizon; een weergave van de vooruitziende blik, noodzakelijk bij handel. Men vond invloeden van Oud-Egyptische kunst in Krops beelden. Van het materiaal tufsteen is bekend dat het in de loop der jaren als gevolg van erosie uit elkaar brokkelt. Dit was ook het geval met deze vier beelden. Ze staan alle vier op de zuidelijke gevel, waardoor wind, regen en zon vrij spel hebben. Begin 21e eeuw waren de beelden dermate aangetast dat Ton Mooy opdracht kreeg de vier beelden te reconstrueren en er nieuwe versies van te maken. In zijn atelier hakte Mooy de vier nieuwe beelden uit in het veel hardere Beiers graniet.

Het Berlage Lyceum is een school voor voortgezet onderwijs in Amsterdam. De school is vernoemd naar H.P.Berlage, een Amsterdams architect en ontwerper van Plan Zuid. De school heeft de richtingen Tweetalig Onderwijs, VWO (atheneum en gymnasium), havo en mavo. In 2011 zitten er 1240 leerlingen op. Het aantal leerlingen is de afgelopen jaren sterk gestegen. Dit ondanks de sterke concurrentie in Amsterdam. Het Berlage Lyceum onderscheidt zich onder andere door tweetalig onderwijs op havo en vwo aan te bieden. De school is gevestigd in twee monumentale gebouwen aan de Pieter Lodewijk Takstraat in Amsterdam-Zuid, die zijn ontworpen door Arend Jan Westerman. De school is een onderdeel van Esprit Scholengroep.

De Han van Zomerenbrug (brug 402) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De houten brug die alleen toegankelijk is voor voetgangers (een verkeersbord vermeldt fietsers afstappen!) vormt sinds 2009 de verbinding tussen de Pieter Lodewijk Takstraat en de Waalstraat. Ze overspant het Amstelkanaal en verbindt ook de Jozef Israëlskade en de Amstelkade met elkaar. In 1927 kwam hier een voetbrug, noodzakelijk om de nieuwe bewoners van het stadsdeel ten zuiden van het Amstelkanaal snel toegang te geven tot het reeds bewoonde noordelijke stadsdeel. De voetbrug werd grotendeels door die bewoners zelf bekostigd. In 1928 vond er op de brug een poging tot moord plaats, een man probeerde een vrouw via de leuning het water in te duwen. In 1931 werd geconstateerd dat hier een nieuwe (permanente) brug wenselijk was, maar niet in die mate dat er ook inderdaad een nieuwe brug kwam. De oude "voorzag voorhands voldoende in de behoefte" werd geconstateerd. Een nieuwe brug zou er pas in 1967 komen, wederom een houten voetgangersbrug. De brug lag toen niet in het verlengde van de genoemde straten, maar liep tussen Tweede Openbare Handelsschool (het latere Berlage Lyceum) (noord) en een woonblok (zuid). Die brug was in 2007 in een dermate slechte staat, dat er wederom een nieuwe brug moest komen, nu weer op de oude plaats. De 2009-versie is een replica van het ontwerp van Piet Kramer. In 2009 kreeg de brug haar naam Han van Zomerenbrug, vernoemd naar graficus en verzetsstrijder tijdens de Tweede Wereldoorlog Han van Zomeren.

Coöperatiehof 16 te Amsterdam is een apart bouwwerk binnen het Coöperatiehof, Amsterdam-Zuid.

Het Coöperatiehof is een straat, plein, hofje, plantsoen en rijksmonument in Amsterdam-Zuid.

Gerard Revebrug (brug 403) is een vaste plaatbrug in Amsterdam-Zuid. De vaste verkeersbrug overspant het Amstelkanaal (tijdens de aanleg Zuider-Amstelkanaal) en verbindt de Tweede van der Helststraat met de Maasstraat. De brug droeg jarenlang de officieuze naam Maasbrug, maar was alleen indirect (via die Maasstraat) vernoemd naar de Maas. Hij kan de vergelijking met daadwerkelijke bruggen over de Maas nauwelijks doorstaan. De brug werd ontworpen door bruggenarchitect Piet Kramer, maar deze had in eerste instantie een betonnen boogbrug voor ogen. Het was toen einde Eerste Wereldoorlog. Bij de stadsuitbreiding van Amsterdam richting Amsterdam-Zuid werd er begin jaren dertig op de huidige plaats een houten noodbrug aangelegd. Voor de financiering van een definitieve brug werd gebruik gemaakt van het Werkfonds 1934. In april 1936 begon Amsterdam met de aanbesteding voor de brug met een geschatte bouwwaarde van 100.000 gulden. De laagste bieder kwam echter met een bedrag beneden de 40.000 gulden. Het aanbod werd binnen enkele dagen geaccordeerd in de gemeenteraad. Alhoewel de brug nog een beetje sierlijk is afgewerkt met een stalen leuning zijn overige versieringen weggelaten (geen siersmeedwerk, beelden of brughuisjes) (zie ter vergelijking de rijk versierde P.L. Kramerbrug). Tot begin 2016 droeg de brug dus de naam Maasbrug. De gemeente vond toen echter dat het afgelopen moest zijn met officieuze namen en schreef een soort prijsvraag uit. Men kon kiezen tussen de officieuze naam officieel maken of de brug voortaan door het leven laten gaan met alleen aanduiding brug 403. Voor die laatste optie werd gekozen, maar nog geen half jaar later werd de brug toch vernoemd naar de schrijver Gerard Reve. Volgens de site Bruggen van Amsterdam waren er twee argumenten voor de naamgeving: Reves boek De avonden speelt zich grotendeels af op Schilderskade 66, staande voor wat sinds 1945 Jozef Israëlskade (de naam van de kade van het Amstelkanaal) 415 heet; (dat huis ligt wel een stuk oostelijker aan het Amstelkanaal dan deze brug); Reve relativeerde zijn beroemdheid in 1982 als volgt: "Na mijn dood word ik op de scholen tien jaar vrijwillig gelezen en daarna nog eens tien jaar verplicht. Dan noemen ze een straat naar me. En dan ben ik helemaal vergeten. Niemand weet toch meer wie Tweede van der Helst was?"

Het Van Buurenmonument is een gedenkteken in de Nederlandse stad Amsterdam, ter herinnering aan Lucas van Buuren.

De Nieuwe Pijp, ook wel Zuid-Pijp, is een wijk in Amsterdam, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De in het stadsdeel Zuid gelegen wijk heeft 0 inwoners (per 1 januari 2023). Op centraal stedelijk niveau aangeduid als buurtcombinatie V25 (Nieuwe Pijp) en V26 (Diamantbuurt). De oppervlakte van de Nieuwe Pijp is 93,79 hectare. Samen met de Oude Pijp vormt de Nieuwe Pijp de wijk (voorheen stadsdeel) De Pijp. De Nieuwe Pijp wordt begrensd door: Ceintuurbaan, Sarphatipark, wederom Ceintuurbaan, Amstel, Amstelkanaal en Boerenwetering. De Nieuwe Pijp is een onderdeel van het Plan Zuid van de architect Berlage uit 1917. De bebouwing werd gerealiseerd tussen 1921 en 1929. Het gebied bestaat uit twee delen, de Diamantbuurt en het gedeelte tussen de Tweede Van der Helststraat en de Van Woustraat. Het gehele gebied van de Nieuwe Pijp staat bekend om de architectuur uit de Amsterdamse School-beweging, maar het bekendst is het complex dat door Michel de Klerk en Piet Kramer werd ontworpen voor de socialistische woningbouwvereniging De Dageraad. Het omringende gebied werd verkaveld tussen coöperaties van de andere zuilen: de katholieke woningbouwvereniging Schaepman, en de algemene Bouwmaatschappij tot verkrijging van eigen woningen, later Vereniging Onze Woning. Het Dageraad-complex uit 1919-1922 is architectonisch zeer monumentaal en wordt beschouwd als een van de pronkstukken van de Amsterdamse School. Het omvat de Pieter Lodewijk Takstraat, het Thérèse Schwartzeplein, het Henriëtte Ronnerplein en de Burgemeester Tellegenstraat. Het complex omvat twee symmetrische blokken. De meest karakteristieke delen zijn de hoekpanden aan de Burgemeester Tellegenstraat, maar ook de bebouwing aan het Thérèse Schwartzeplein en het Henriëtte Ronnerplein zijn beroemd. Een tweede, iets minder karakteristiek stuk dat enkele jaren later is gebouwd, is de woningbouw rondom het Coöperatiehof uit 1928. Dit deel vertoont gelijkenissen met het complex van de Dageraad, maar is ontworpen door Piet Kramer alleen, nadat Michel de Klerk in 1923 was overleden. Ook was dit voor een andere coöperatie, de Vereniging Bouwmaatschappij ter Verkrijging van Eigen Woningen. In de Diamantbuurt bevindt zich een complex uit 1921-1925 van de architect Jop van Epen. Het omvat woningen aan de Smaragdstraat, Saffierstraat, Topaasstraat, Diamantstraat en Amsteldijk.