Bayerischer Platz

Bayerischer Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein en de Grunewaldstraße in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het metrostation werd geopend op 1 december 1910 aan de Schöneberger U-Bahn, de huidige lijn U4. In 1971 werd Bayerischer Platz een overstapstation en ging ook de U7 er stoppen.

Het Rathaus Schöneberg (stadhuis) werd tussen 1911 en 1914 gebouwd naar een ontwerp van de architecten Peter Jürgensen en Jürgen Bachmann voor de destijds zelfstandige stad Schöneberg bij Berlijn. De eerstesteenlegging vond plaats op 26 mei 1911. Het gebouw staat aan de Badensche Straße in het zuidwesten van het stadsdeel Schöneberg. In 1920 werd Schöneberg geannexeerd en opgenomen in Groot-Berlijn. Na de Tweede Wereldoorlog en de politieke opdeling van Berlijn, was het Rathaus Schöneberg tot aan de Duitse hereniging in 1990 het politieke centrum van West-Berlijn. Zowel het parlement als de senaat van West-Berlijn hadden hier hun zetel. Het raadhuis, het omliggende plein en de daarop aansluitende straten waren de plaats voor veel politieke toespraken. Tijdens zijn staatsbezoek hield president John F. Kennedy van de Verenigde Staten hier op 26 juni 1963 zijn rede met de beroemde uitspraak Ich bin ein Berliner. Ter nagedachtenis aan Kennedy werd het plein voor het raadhuis na zijn dood in John-F.-Kennedy-Platz omgedoopt. Op 10 november 1989 hielden vanaf hetzelfde balkon de Duitse politici Hans-Dietrich Genscher, Willy Brandt en Helmut Kohl redevoeringen na de opening van de Berlijnse Muur. Op 2 oktober 1990 luidde de Freiheitsglocke om 23:55 de Duitse hereniging in. Op 24 september 1991 vond hier de laatste zitting van de senaat plaats, dat hierna verhuisde naar het Rotes Rathaus en op 25 maart 1993 was hier de laatste zitting van het huis van afgevaardigden, dat vervolgens verhuisde naar de Preußischer Landtag. In het achter het stadhuis gelegen Rudolph-Wilde-Park bevindt zich een metrostation met de naam Rathaus Schöneberg.

John-F.-Kennedy-Platz, tot 1963 Rudolph-Wilde-Platz genaamd, is een plein in Berlijn. Op deze plaats hield John F. Kennedy zijn 'Ich bin ein Berliner'-toespraak.

Rathaus Schöneberg is een station van de metro van Berlijn, gelegen in het Rudolph-Wilde-Park, nabij het stadhuis van het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het metrostation werd op 1 december 1910 geopend onder de naam Stadtpark. Het station was onderdeel van de Schöneberger U-Bahn, die de toen nog zelfstandige stad Schöneberg zelf had aangelegd. Tegenwoordig wordt deze lijn aangeduid als U4. Tegelijkertijd met de bouw van de metrolijn legde men het Stadtpark (tegenwoordig Rudolph-Wilde-Park) aan. Het park ontstond op de plaats van een drooggelegd veenmeer en ligt daardoor een stuk lager dan het omliggende gebied. De metrolijn doorkruist het park echter op hetzelfde niveau als voorheen, wat station Rathaus Schöneberg een bijzondere ligging geeft. Tot aan de rand van het park liggen de sporen in een tunnel, vervolgens ligt de lijn bovengronds en gaat aan de andere zijde van het park wederom verder in een tunnel. Het op parkniveau gelegen spoor werd geheel overdekt met een stenen dam, waarin zich het station bevindt. Grote ramen aan weerszijden bieden uitzicht op het park. Later werd in de huidige U3 tussen de stations Fehrbelliner Platz en Heidelberger Platz een vergelijkbare constructie gebouwd.Op het dak van het station werd een rijk gedecoreerde voetgangerspromenade aangelegd, de Carl-Zuckmayer-Brücke. In deze naar de schrijver Carl Zuckmayer genoemde promenade bevindt zich de toegang tot het eronder gelegen station. De Carl-Zuckmayer-Brücke verbindt het noordelijke en zuidelijke deel van de Innsbrucker Straße en biedt met brede trappen aan beide zijden toegang tot het park dat de dam in tweeën deelt. Station Rathaus Schöneberg werd ontworpen door de architecten Johann Emil Schaudt en Richard Guhr en geniet de monumentenstatus.In de Tweede Wereldoorlog werd het station dermate zwaar getroffen dat het zes jaar duurde voordat het weer in gebruik genomen kon worden. Bij de heropening in 1951 kreeg het station zijn huidige naam, verwijzend naar het stadhuis waar gedurende de deling van de stad het West-Berlijnse bestuur zetelde. De dam en het station ondergingen van 1995 tot 2005 een uitgebreide renovatie, die door de moerassige bodem ernstig bemoeilijkt werd. Omdat het gebied waarin het station ligt 60 centimeter verzakt was, werd de fundering vernieuwd en uitgebreid. In 2002 werd aan de zuidkant van het station bovendien een nooduitgang gecreëerd. De aanleg van de nooduitgang volgde na een brand in station Deutsche Oper in 2000, waarna besloten werd dat alle ondergrondse stations over minstens twee uitgangen moeten beschikken. Om de nooduitgang te bereiken moet een van de sporen overgestoken worden.

De Viktoria-Luise-Platz is een plein in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het heeft de vorm van een uitgerekte zeshoek en is vernoemd naar prinses Victoria Louise van Pruisen, de enige dochter van de laatste Duitse keizer Wilhelm II. Het plein is 160 m lang en 90 m breed en heeft een oppervlakte van ongeveer 7.000 m². De Welserstraße, de Winterfeldtstraße, de Münchener Straße, de Regensburger Straße en de Motzstraße komen uit op het plein. Onder het plein ligt het metrostation Viktoria-Luise-Platz.

Viktoria-Luise-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Motzstraße en de Viktoria-Luise-Platz in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het metrostation werd geopend op 1 december 1910 als onderdeel van de Schöneberger U-Bahn, die de toen nog zelfstandige stad Schöneberg zelf had aangelegd. Tegenwoordig wordt deze lijn aangeduid als U4. Station Viktoria-Luise-Platz geniet de monumentenstatus.Station Viktoria-Luise-Platz ligt direct onder de straat en werd ontworpen door de architect Ernst Denecke. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevinden zich uitgangen, waarvan de westelijke leidt naar de Viktoria-Luise-Platz en de oostelijke (toegevoegd in 2001) naar de middenberm van de Motzstraße. De perronhal, gedomineerd door groene tinten, en de gedecoreerde ingang (afgebroken en heropgebouwd in 1996) aan de Viktoria-Luise-Platz hebben hun oorspronkelijke ontwerp behouden. Het station staat dan ook op de monumentenlijst. In tegenstelling tot de andere stations van de U4 is de stationsnaam in station Viktoria-Luise-Platz aangebracht op geëmailleerde borden. Deze borden vervingen kort voor de opening de oorspronkelijke tegeltableaus, waarop foutief Vikoria-Luisen-Platz te lezen was.

RIAS (Afkorting voor: Rundfunk im amerikanischen Sektor) was een omroep in West-Berlijn die onder toezicht van de Amerikaanse bezettingsmacht tussen 1946 en 1993 radio-uitzendingen maakte en tussen 1988 en 1992 televisie-uitzendingen verzorgde.

Berliner Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Bundesallee en de Berliner Straße in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het werd geopend op 29 januari 1971 als kruisingsstation voor de U7 en de U9. Zoals alle in 1971 geopende stations op de U7 en de U9 werd Berliner Straße ontworpen door Rainer Rümmler. In het bovenste niveau van station Berliner Straße stoppen de treinen van de U9. De sporen hebben hier elk een eigen perron, gelegen aan weerszijden van een parallel lopende autotunnel die tegelijkertijd met de metrolijn werd aangelegd. Aan de noordzijde zijn beide perrons door een voetgangerstunnel met elkaar verbonden en aan beide uiteinden van het station komen de gescheiden metrotunnels weer samen. Een vergelijkbare configuratie is toegepast in het naburige station Bundesplatz. De wanden zijn bekleed met de voor Rümmler kenmerkende stalen platen. De rode kleur van de wandbekleding en de witte betegeling van de zuilen zijn gebaseerd op het wapen van de stad Berlijn en vormen een verwijzing naar de naam van het station. Een niveau lager ligt het eilandperron van de U7. Ook hier zijn rode staalplaten aan te wanden gebruikt, ditmaal aangebracht in reliëf. Omstreeks 2000 onderging zowel het station van de U7 als dat van de U9 een uitgebreide renovatie. Beide niveaus zijn in het midden van de perrons door trappen met elkaar verbonden.

Güntzelstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Bundesallee, tussen de kruising met de Güntzelstraße en met de Trautenaustraße, in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het metrostation werd geopend op 29 januari 1971 en ligt aan lijn U9. De Güntzelstraße is genoemd naar Bernhard Güntzel, die van 1887 tot zijn dood in 1892 burgemeester van Wilmersdorf was.In augustus 1961, twee weken na de bouw van de Muur, vervoerde lijn G, de huidige U9, de eerste reizigers tussen de stations Leopoldplatz en Spichernstraße. Reeds een jaar later begonnen de werkzaamheden aan de eerste zuidelijke verlenging van de lijn, via de Bundesallee naar Friedenau en Steglitz, die na een bouwtijd van negen jaar in gebruik zou komen. De metrobouw in West-Berlijn kende in deze periode dankzij de vele subsidies van de bondsregering een ware bloei. Op 29 januari 1971 kreeg niet alleen lijn 9 er vijf stations, waaronder Güntzelstraße, bij, maar werd ook lijn 7 naar het westen verlengd. Beide lijnen ontmoetten elkaar onder de Berliner Straße. Alle elf nieuwe stations werden ontworpen door Rainer Rümmler, indertijd huisarchitect van de Berlijnse metro. Station Güntzelstraße, gebouwd tussen 1963 en 1966, kreeg een eenvoudige inrichting: een vlak dak, ondersteund door vierkante pilaren, en een eilandperron met aan beide uiteinden uitgangen die via een tussenverdieping naar de Bundesallee leiden. De wanden werden bekleed met oranje tegels, de pilaren kregen een blauwgroene betegeling. Afgezien van dit kleurcontrast bezit het metrostation geen decoratieve elementen.Het station is momenteel alleen via trappen en roltrappen te bereiken, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations van een lift voorzien zijn. Station Güntzelstraße heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Eisenacher Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Grunewaldstraße, tussen de Eisenacher Straße en de Schwäbische Straße, in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het station werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. Station Eisenacher Straße heeft een eilandperron en werd net als de andere stations op het in 1971 geopende deel van de U7 ontworpen door Rainer Rümmler. De wanden zijn bekleed met platen van asbestcement, zoals die ook in de stations Bayerischer Platz en Walther-Schreiber-Platz zijn aan te treffen. De groene kleur van deze platen verwijst naar de bosrijke omgeving van de stad Eisenach, waaraan het station zijn naam dankt. Het zachtgele dak, ondersteund door geel betegelde zuilen, is tweemaal gewelfd en reflecteert de belichting van onderaf.

Innsbrucker Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein. Er is een overstapmogelijkheid op de S-Bahn in het gelijknamige treinstation. Het metrostation opende in 1910, toen nog met de naam Hauptstraße. In 1933, gelijktijdig met de opening van het S-Bahnstation, werd de naam gewijzigd naar de huidige naam. Nadat de Hochbahngesellschaft, het bedrijf dat de eerste Berlijnse metrolijnen aanlegde en exploiteerde, in 1903 een metrolijn door Schöneberg had afgewezen, besloot de toentertijd nog zelfstandige stad zelf een lijn aan te leggen van de Nollendorfplatz naar de Hauptstraße. Het zuidelijke eindstation van de lijn werd ontworpen door Paul Jatzow. Hoewel de stations van de Schöneberger U-Bahn alle door een andere architect ontworpen werden, is het uiterlijk van de stations vergelijkbaar: stalen steunpilaren op het eilandperron en lichtgrijs betegelde wanden met grote reclameborden, omlijst met een contrasterende kleur, overeenkomend met die van de pilaren. Station Hauptstraße kreeg de kenkleur rood. Aangezien de Schönebergse metrolijn tot 1926 los van de rest van het net stond, beschikte de lijn over een eigen werkplaats. Deze bovengrondse werkplaats werd bereikt via de keersporen ten zuiden van station Hauptstraße en sloot in 1932. Nadat er in 1933 een S-Bahnstation aan de Innsbrucker Platz geopend was, kreeg het metrostation zijn huidige naam. In 1954 onderging station Innsbrucker Platz een herinrichting. De uitgang aan het zuidelijke uiteinde het perron werd afgesloten en vervangen door een trap in het midden van het station, waarvoor enige pilaren moesten wijken. Deze trap leidde naar een voor deze gelegenheid gebouwd glazen toegangsgebouw aan de noordzijde van het plein. Tussen 1971 en 1979 verbouwde men het station opnieuw, ditmaal in verband met de aanleg van de Berlijnse stadsring (BAB 100), die de Innsbrucker Platz in een tunnel kruist. De toegang uit 1954 werd weer gesloten, het glazen stationshalletje brak men af. In plaats daarvan kwam er een tussenverdieping met diverse uitgangen naar het plein en naar het S-Bahnstation, waarmee voorheen geen directe verbinding bestond. Op de plaats van de afgebroken uitgang plaatste men opnieuw pilaren, afkomstig uit het metrostation Richard-Wagner-Platz, dat in dezelfde periode door nieuwbouw vervangen werd. De verbinding met de keersporen achter het station werd onderbroken door de autotunnel, zodat Innsbrucker Platz een kopstation werd. In 2001 opende men het reeds in 1979 gebouwde, maar nooit in gebruik genomen oostelijke deel van de tussenverdieping. Tegelijkertijd vestigde zich een supermarkt in het station en bouwde men een lift in. Metrostation Innsbrucker Platz is opgenomen op de Berlijnse monumentenlijst.

Innsbrucker Platz is een station van de S-Bahn van Berlijn aan de S-Bahnring, dat opende op 1 juli 1933. Het is gelegen aan het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Er bestaat een overstapmogelijkheid in het gelijknamige metrostation op metrolijn U4.