Viktoria-Luise-Platz

Viktoria-Luise-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Motzstraße en de Viktoria-Luise-Platz in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het metrostation werd geopend op 1 december 1910 als onderdeel van de Schöneberger U-Bahn, die de toen nog zelfstandige stad Schöneberg zelf had aangelegd. Tegenwoordig wordt deze lijn aangeduid als U4. Station Viktoria-Luise-Platz geniet de monumentenstatus.Station Viktoria-Luise-Platz ligt direct onder de straat en werd ontworpen door de architect Ernst Denecke. Aan beide uiteinden van het eilandperron bevinden zich uitgangen, waarvan de westelijke leidt naar de Viktoria-Luise-Platz en de oostelijke (toegevoegd in 2001) naar de middenberm van de Motzstraße. De perronhal, gedomineerd door groene tinten, en de gedecoreerde ingang (afgebroken en heropgebouwd in 1996) aan de Viktoria-Luise-Platz hebben hun oorspronkelijke ontwerp behouden. Het station staat dan ook op de monumentenlijst. In tegenstelling tot de andere stations van de U4 is de stationsnaam in station Viktoria-Luise-Platz aangebracht op geëmailleerde borden. Deze borden vervingen kort voor de opening de oorspronkelijke tegeltableaus, waarop foutief Vikoria-Luisen-Platz te lezen was.

Kaufhaus des Westens (afgekort tot KaDeWe) is een Duits warenhuis in het centrum van de hoofdstad Berlijn. Het bevindt zich in de Tauentzienstraße in het stadsdeel Schöneberg, dicht bij de Kurfürstendamm en de Gedächtniskirche.

De Wittenbergplatz is een plein in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het plein ligt in de noordwestpunt van het stadsdeel Schöneberg en maakt deel uit van de zogenaamde Generalszug, een as van straten en pleinen die genoemd zijn naar personen en plaatsen die een rol speelden in de Napoleontische Bevrijdingsoorlog. De Wittenbergplatz kreeg zijn naam in 1864, ter herinnering aan de Slag bij Wittenberg (13 januari 1813) en werd in zijn huidige vierkante vorm aangelegd tussen 1889 en 1892. Tot 1920 behoorde het plein tot de zelfstandige stad Charlottenburg, die in het genoemde jaar geannexeerd werd door Groot-Berlijn. In 1938 kwam de Wittenbergplatz door een grenscorrectie op het grondgebied van Schöneberg te liggen. Het plein wordt in oost-westrichting doorsneden door de as Kleiststraße - Tauentzienstraße en wordt aan de west- respectievelijk oostzijde begrensd door de van noord naar zuid lopende Ansbacher Straße en Bayreuther Straße. Markante gebouwen aan de Wittenbergplatz zijn het Kaufhaus des Westens, het grootste warenhuis van Berlijn, in de zuidwesthoek van het plein en de monumentale kruisvormige stationshal van metrostation Wittenbergplatz, die zich in het midden van het plein, tussen de rijbanen van de Tauentzienstraße bevindt. De meeste overige gebouwen dateren van na de Tweede Wereldoorlog, aangezien het plein tijdens de oorlog grotendeels verwoest werd.

Wittenbergplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg, tegenover het beroemde warenhuis KaDeWe. Het ondergrondse metrostation wordt bediend door de kleinprofiellijnen U1, U2 en U3, die ter plaatse parallel lopen. Het station opende op 11 maart 1902 aan de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé. Het stationscomplex geniet bescherming als monument.Het oorspronkelijke metrostation Wittenbergplatz werd ontworpen door Paul Wittig en had een eenvoudig uiterlijk. Het telde twee sporen langs twee zijperrons. Toen in de zomer van 1910 de bouw van een nieuwe aftakking van het stamtracé naar Wilmersdorf en Dahlem (de huidige U3) begon, werd besloten station Wittenbergplatz als splitsingsstation uit te breiden. Er werden meerdere plannen ingediend en de opdracht ging uiteindelijk naar Alfred Grenander, de huisarchitect van het metrobedrijf, de Hochbahngesellschaft. Passend bij de reeds bestaande bebouwing aan de Wittenbergplatz ontwierp Grenander een statig toegangsgebouw op het midden van het plein. Het station kreeg drie perrons met vijf sporen, er werd ruimte gereserveerd voor een mogelijk toekomstig zesde spoor (dat er overigens nooit zou komen). Op 12 oktober 1913 werd het nieuwe metrostation samen met de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn geopend. Het centrale deel van het stationsgebouw huisvest een ruime stationshal op straatniveau met uitgangen aan beide zijden; in de vleugels zijn de trappen naar de direct onder het plein gelegen perrons ondergebracht. Het stationsgebouw werd in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd. In de jaren 1950 werd het herbouwd en werd tegelijkertijd de stationshal gemoderniseerd. Tussen 1982 en 1983 onderging het monumentale station opnieuw een uitgebreide restauratie. Op korte termijn zal het station waarschijnlijk wederom gesaneerd worden. Ter gelegenheid van het vijftigjarige bestaan van de Berlijnse metro in 1952 schonk de commandant van de Britse bezettingsmacht in Berlijn de BVG een Londens metrobord ("roundel") met het opschrift Wittenbergplatz. Dit bord hangt nog altijd op een van de perrons.

Augsburger Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder Nürnberger Straße, nabij de kruising met de Augsburger Straße, in het Berlijnse stadsdeel Charlottenburg. Het metrostation werd toegevoegd aan een reeds bestaande lijn en kwam in gebruik op 8 mei 1961. Tegenwoordig maakt het station, dat de monumentenstatus bezit, deel uit van lijn U3. De U3, vroeger bekend als Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, liep al sinds 1913 onder de Nürnberger Straße, maar een station was er op de huidige locatie niet. Wel bevond zich ongeveer 200 meter naar het zuidwesten het metrostation Nürnberger Platz. Toen men in de jaren 1950 de nieuwe metrolijn G, de huidige U9, aanlegde, werd een overstapstation nodig op de plek waar deze de lijn naar Dahlem kruiste. Bij de samenkomst van de Spichernstraße en de Bundesallee bouwde men daarom een nieuw station met de naam Spichernstraße. Toen dit station op 2 juni 1959 in dienst kwam, werd het te nabijgelegen station Nürnberger Platz gesloten. Hierdoor was er op de huidige U3 een voor de binnenstad te grote stationsafstand van ruim 1100 meter ontstaan; om dit te compenseren voegde men tussen Spichernstraße en Wittenbergplatz een nieuw station in: Augsburger Straße. Teneinde zo weinig mogelijk in de bestaande tunnel in te grijpen (de treinen bleven tijdens de bouw rijden) werd het station uitgerust met zijperrons. Architect Bruno Grimmek hield het ontwerp van station Augsburger Straße eenvoudig en functioneel. De wanden werden bekleed met oranje tegels, kenmerkend voor de stijl van Grimmek, die vaak pasteltinten toepaste. Aan beide uiteinden van de perrons leiden uitgangen naar de Nürnberger Straße, ter hoogte van de Augsburger Straße respectievelijk de Eislebener Straße. Ondanks zijn centrale ligging kent het metrostation slechts een beperkt aantal reizigers.

De Bayerischer Platz is een plein in het centrum van het Bayerisches Viertel in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. De volgende straten komen uit op het plein: Landshuter, Westarp-, Salzburger-, Innsbrucker-, Meraner- en Aschaffenburger Straße. Het wordt gekruist door de Grunewaldstraße. Het plein droeg eerst de naam Platz Y en werd in 1908 Bayrischer Platz genoemd. Een jaar later werd de spelling veranderd in Bayerischer Platz. In 1910 werd het gelijknamige metrostation geopend. Het plein had zwaar te lijden onder de vernielingen van de Tweede Wereldoorlog. Op en rond het plein woonden vele kunstenaars en geleerden. Op de Bayerischer Platz 1 woonde Erich Fromm. Enkele stappen daarvan, in de Bozener Straße 20 Gottfried Benn, in de Bozener Straße 18 Eduard Bernstein en in de Stübbenstraße 5 Arno Holz.

Bayerischer Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder het gelijknamige plein en de Grunewaldstraße in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het metrostation werd geopend op 1 december 1910 aan de Schöneberger U-Bahn, de huidige lijn U4. In 1971 werd Bayerischer Platz een overstapstation en ging ook de U7 er stoppen.

De Tauentzienstraße is een straat in de Duitse hoofdstad Berlijn, die bekendheid geniet vanwege de vestiging van het Kaufhaus des Westens en vele andere grote winkels. De ongeveer 500 meter lange straat verbindt de Breitscheidplatz met de Wittenbergplatz en vormt het begin van de zogenaamde Generalszug, een as van straten en pleinen die genoemd zijn naar personen en plaatsen die een rol speelden in de napoleontische bevrijdingsoorlog. De Tauentzienstraße, gelegen in de stadsdelen Charlottenburg (westelijk deel) en Schöneberg (oostelijk deel), dankt zijn naam sinds 1864 aan de Pruisische generaal Bogislav Friedrich Emanuel von Tauentzien (1760-1824). De Tauentzienstraße kan beschouwd worden als het oostelijke verlengde van de Kurfürstendamm en is net als deze boulevard een geliefde winkelstraat. Oorspronkelijk was de Tauentzienstraße, die in 1890 flink verbreed werd, echter vooral residentieel van karakter. De ontwikkeling van de straat tot winkelpromenade zette pas goed in na de opening van het Kaufhaus des Westens, op de hoek van de Wittenbergplatz, in 1907. Na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelde zich rond station Zoo een nieuw West-Berlijns stadscentrum, aangezien de oude binnenstad in Oost-Berlijn was komen te liggen. De Tauentzienstraße, gelegen in het hart van deze City-West, werd een van de drukste en duurste winkelgebieden van de stad. Ter gelegenheid van het 750-jarig bestaan van Berlijn in 1987 presenteerde de Neuer Berliner Kunstverein het project Skulpturenboulevard Kurfürstendamm/Tauentzien, waarvoor diverse kunstenaars een aantal eigentijdse sculpturen creëerden. Op de middenberm van de Tauentzienstraße, waar ooit een trambaan lag, plaatste men nabij de kruising met de Nürnberger Straße het werk Berlin. De uit chroom en nikkel bestaande sculptuur van de hand van Brigitte en Martin Matschinsky-Denninghoff moest de deling van de stad symboliseren. Sinds de val van de Muur, twee jaar na de plaatsing van het beeld, is Berlin veeleer een symbool van de hereniging geworden.

Nürnberger Platz is een voormalig station van de metro van Berlijn. Het metrostation bevond zich onder het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het station werd geopend op 12 oktober 1913 aan het eerste deel van de Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, de huidige lijn U3. Met de opening van het slechts 200 meter verderop gelegen station Spichernstraße sloot station Nürnberger Platz voorgoed zijn deuren; de laatste treinen stopten er op 1 juni 1959.

Het Europa-Center is een gebouw in de Duitse hoofdstad Berlijn. Het Europa-Center ligt aan de Breitscheidplatz, op de hoek van de Tauentzienstraße, in het hart van de City-West (stadsdeel Charlottenburg). In het gebouw, dat in 1965 voltooid werd, zijn veel winkels, horecagelegenheden en kantoren gevestigd. Het Europa-Center maakt deel uit van een ensemble van naoorlogse gebouwen in Internationale Stijl rond de Breitscheidplatz, dat in zijn geheel onder monumentenbescherming staat.Kenmerkend voor het 86 meter hoge Europa-Center is de grote Mercedes-ster die op het dak van het gebouw staat. Ook vanuit diverse delen van het voormalige Oost-Berlijn was deze ster zichtbaar.

Eisenacher Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Grunewaldstraße, tussen de Eisenacher Straße en de Schwäbische Straße, in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het station werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. Station Eisenacher Straße heeft een eilandperron en werd net als de andere stations op het in 1971 geopende deel van de U7 ontworpen door Rainer Rümmler. De wanden zijn bekleed met platen van asbestcement, zoals die ook in de stations Bayerischer Platz en Walther-Schreiber-Platz zijn aan te treffen. De groene kleur van deze platen verwijst naar de bosrijke omgeving van de stad Eisenach, waaraan het station zijn naam dankt. Het zachtgele dak, ondersteund door geel betegelde zuilen, is tweemaal gewelfd en reflecteert de belichting van onderaf.

Spichernstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij de kruising van de Spichernstraße en de Bundesallee in het Berlijnse stadsdeel Wilmersdorf. Het metrostation werd gebouwd als overstappunt voor de lijnen U3 en U9 en kwam in gebruik op 2 juni 1959. Station Spichernstraße heeft de status van monument.De U3, vroeger bekend als Wilmersdorf-Dahlemer U-Bahn, liep al sinds 1913 onder de Spichernstraße, maar een station was er op de huidige locatie niet. Wel bevond zich ongeveer 200 meter naar het noordoosten het metrostation Nürnberger Platz. Toen men in de jaren 1950 de nieuwe metrolijn G, de huidige U9, aanlegde, werd een overstapstation nodig op de plek waar deze de lijn naar Dahlem kruiste. Bij de samenkomst van de Spichernstraße en de Bundesallee bouwde men daarom een nieuw station met de naam Spichernstraße. Op 2 juni 1959 gingen de treinen van de huidige U3 er stoppen, tegelijk werd het te nabijgelegen station Nürnberger Platz gesloten. Nadat lijn G op 28 augustus 1961 voor het publiek geopend werd kwam station Spichernstraße ook voor deze lijn in gebruik. Door de sluiting van station Nürnberger Platz was op de U3 een voor de binnenstad te grote stationsafstand van ruim 1100 meter ontstaan; om dit te compenseren voegde men tussen Spichernstraße en Wittenbergplatz het nieuwe station Augsburger Straße in, dat zijn deuren opende op 8 mei 1961. Teneinde zo weinig mogelijk in de bestaande tunnel in te grijpen (de treinen bleven tijdens de bouw rijden) werden beide stations uitgerust met zijperrons. Op de nieuwgebouwde lijn G koos men echter, zoals gebruikelijk in de Berlijnse metro, voor een eilandperron. Het metrostation heeft de vorm van een V: de perrons van de U3 liggen onder de Spichernstraße, dat van de U9 bevindt zich onder de Bundesallee. In de punt van de V, waar beide niveaus bij elkaar komen alvorens elkaar te kruisen, bevindt zich een ondergrondse stationshal die toegang geeft tot zowel de U3 als de U9. Daarnaast hebben de perrons eigen uitgangen aan de noordzijde. Architect Bruno Grimmek, die eveneens tekende voor de overige stations van lijn G, hield het ontwerp van station Spichernstraße eenvoudig en functioneel. Op beide niveaus koos hij voor een betegeling in een blauwe pasteltint. Terwijl het ingevoegde station op de U3 volledig rechthoekig van vorm is, kreeg het niveau waar de U9 stopt een licht gewelfd dak met zeshoekige zuilen, hetgeen evenals het gebruik van pasteltinten kenmerkend is voor Grimmeks stijl. Bij een renovatie van het station aan het begin van de jaren 1990 werden de lichtblauwe tegels van het perron van de U9 vervangen door een witte betegeling met kleurrijke motieven. Eenzelfde aankleding is te vinden in het station Paradestraße op de U6. De perrons van de U3 hebben hun oorspronkelijke blauwe uiterlijk behouden.