Onze-Lieve-Vrouw Onbevlekt Ontvangenkerk (Papendrecht)

Voetbalvereniging Papendrecht is een amateurvoetbalvereniging uit Papendrecht, Zuid-Holland, Nederland. De club werd opgericht op 1 augustus 1920 en speelt sinds 1938 op “”Sportpark Slobbengors”. Het standaardelftal speelt in het seizoen 2020/21 in de Eerste klasse zaterdag van het KNVB-district West-II.

Het binnenvaartmuseum in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland, is een museum van de vereniging De Binnenvaart. Het museum, dat zich aan boord van de voormalige duwboot René Siegfried bevindt, geeft informatie over de historie van de binnenvaart en heeft wisselende tentoonstellingen. Het heeft een geheel gerestaureerde stuurhut en een binnenvaartsimulator. Het museum ligt sinds 2004 in het Wantij bij de voormalige scheepswerf De Biesbosch. Bij deze scheepswerf is het schip in 1963 te water gelaten. Het binnenvaartmuseum maakt onderdeel uit van het Binnenvaartcentrum, dat naast het museum over een groeiend documentatiecentrum over de Nederlandse en internationale binnenvaart beschikt.

Papendrecht () is een plaats en gemeente in de Alblasserwaard in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De gemeente telt 32.174 inwoners (1 januari 2024, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 10,77 km² (waarvan 1,30 km² water). Binnen de gemeentegrenzen liggen geen andere kernen. Papendrecht wordt voor het eerst genoemd in een document uit 1105. Na 1277, toen een dijk werd aangelegd rondom de waard, ontstond een dorp. Tot 1816 was Papendrecht het bezit van adellijke families en pas daarna kreeg het een eigen gemeentebestuur. De gemeente ging pas echt groeien in de jaren 60 van de 20e eeuw. Het dijkdorp heeft nu een stedelijk karakter. In 2005 vierde Papendrecht haar 900-jarig bestaan. Papendrecht is een typisch dijkdorp: de oorspronkelijke bewoners van het gebied vestigden zich namelijk langs de rivier de Merwede. Niet alleen waren rivieren belangrijk voor vervoer, ook de vissen in de rivier vormden een belangrijk bestanddeel van de maaltijd en het inkomen van de omwonenden. De ligging aan de rivier is bovendien gunstig voor handel en werk (scheepswerven en op de gorzen - aangeslibd land - rietteelt). Er is lang een veer naar Dordrecht geweest. Na de bouw van de brug tussen Dordrecht en Papendrecht is het veer nog enige jaren voortgezet als voetveer. Nu is deze verbinding opgenomen in het vaarplan van de Waterbus naar, onder meer, Rotterdam, Dordrecht en Sliedrecht. Het gemeentewapen bevat drie molens: een trasmolen, een korenmolen en een poldermolen. De drie afgebeelde molens zijn er niet meer, maar in het Park Noord Hoekse Wiel staat sinds 30 augustus 1980 een (verkleinde) weidemolen als herinnering aan die tijd. De molen is gerestaureerd en wordt weer vaak bemalen door molenaars. Papendrecht is een van de gemeenten van de regio Drechtsteden en wordt omringd door de gemeenten Dordrecht, Sliedrecht, Molenlanden, Alblasserdam, Hendrik-Ido-Ambacht en Zwijndrecht. Aan de westzijde van de gemeente stroomt de rivier de Noord en aan de zuidzijde de Merwede.

In 1882 werd aan de Noordendijk de eerste watertoren van de stad Dordrecht (provincie Zuid-Holland) gebouwd. Het is de op een na oudste watertoren van Nederland. De toren heeft een kasteelachtig uiterlijk en is ontworpen door de Dordtse stadsarchitect J.A. van der Kloes. De watertoren heeft een hoogte van 33 meter en een waterreservoir van 500 m3. De vierkante bakstenen torens bevatten destijds machinistenwoningen bestemd voor het personeel van het waterleidingbedrijf ter huisvesting. In 1938 werd de watertoren aangepast en moesten de hoektorentjes van de watertoren deels wijken wegens verbouwingen aan het waterreservoir. De toren was onderdeel van een waterfabriek van de Dordtse drinkwatervoorziening. Op het terrein werd rivierwater gezuiverd in open zandfilterbassins. De machines stonden in de watertoren; daar was ook een laboratorium dat de waterkwaliteit controleerde met forellen die tegen de stroom in zwommen. De watertoren verloor zijn oorspronkelijke functie in 1965.De watertoren en het voormalige pompgebouw uit 1941-1942 hebben de status van rijksmonument.In 2002 maakte de gemeente Dordrecht nieuwe plannen voor het verouderde Eneco-terrein waar de watertoren staat. Dit leidde in 2006 tot een restauratie van de watertoren en het pompgebouw en een herinrichting van de omgeving. Rondom het complex werd een deel van het Wantij weer opengegraven. De totale kosten bedroegen 6 miljoen euro.Sinds 2007 is in de watertoren en het naastgelegen pompgebouw een hotel-restaurant gevestigd genaamd Villa Augustus. Rond de watertoren is een moestuin aangelegd waaruit het restaurant put voor het maken van seizoensgebonden maaltijden. De uitbaters van Villa Augustus hebben eerder Hotel New York (Rotterdam) opgezet in het voormalige directiegebouw van de Holland-Amerika Lijn. Ook dit gebouw is een rijksmonument.In 2008 ontvingen de eigenaren van het complex de jaarlijkse watertorenprijs van de Nederlandse Watertoren Stichting. De jury was van mening dat met de restauratie een solide en duurzame oplossing is gecreëerd die ten goede komt aan de uitstraling van het gebied.

Bibelot is een poppodium gevestigd in het Energiehuis in de wijk Noordflank, Dordrecht, provincie Zuid-Holland. Het podium is een van de kernpodia in Nederland, waartoe ook zalen als Paradiso en 013 horen. Bibelot staat sinds de oprichting in 1967 bekend als het oudste poppodium van Nederland. De brede programmering bestaat uit popconcerten, festivals en dansfeesten. Naast een team van professionals zijn er in Bibelot meer dan 100 vrijwilligers werkzaam.

Kyck over den Dyck is een molen aan de Noordendijk in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het is de enig bewaarde molen van die stad. De oorspronkelijk molen werd gebouwd in 1612 en was een houten standerdkorenmolen. Deze molen maalde mout, dat als grondstof diende voor de Dordtse bierbrouwers. In 1713 werd de kleine standerdmolen vervangen door de huidige stenen stellingmolen. Sinds 1739 werd overgegaan op het malen van koren. In 1871 werd de molen getroffen door een windhoos waarbij de beide roeden en as afbraken en de stelling werd beschadigd. Gemeente Dordrecht was eigenaar van 1952 tot 1997. Sindsdien is de molen eigendom van de Stichting Molen Kyck over den Dyck, van 1999 tot 2001 is ze maalvaardig gerestaureerd, en daarna operationeel dankzij een kring vrijwilligers.

De Riedijkspoort was een stadspoort op de Riedijk in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht als onderdeel van de vestingwerken. De poort stond aan de noordoostkant van de stad aan de huidige Merwekade, waar zich tegenwoordig een waterbusstation bevindt.

De Noordersluispoort, Noorderpoort, Nieuwe sluispoort of Kleine sluispoort was een doorgang in de stadsmuur van de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het poortje, dat simpelweg met een deur werd afgesloten, bevond zich aan het eind van de Heer Heymansuysstraat, tussen de Sint-Jorispoort en de Riedijkspoort. De sluis waar de poort naar was vernoemd, werd in 1639-1640 gebouwd en scheidde de Spuihaven van de Riedijkshaven. De sluis heette "nieuwe sluys" (1680), ter onderscheiding van de oude sluis bij de Sluispoort of Zuidersluispoort. Hier bevindt zich sindsdien ook de Noorderbrug die uitkomt op de Noordendijk. Omdat er in 1788 sprake is van de "nieuwe Noortpoort", is het poortje mogelijk kort ervoor vernieuwd. Het werd afgebroken in 1824. Eromheen bevonden zich enkele muurhuizen. Het hoge huis direct naast de poort, dat op de kroonlijst 1733 was gedateerd, werd in 1973 gesloopt.

Het Melkpoortje was een stadspoort in de Zuid-Hollandse stad Dordrecht. Het stond achter de Riedijk aan de Merwekade langs de Merwede, tussen de Riedijkspoort en de Groothoofdspoort. Aan het eind van de middeleeuwen hebben meerdere poortjes in de stadsmuur achter de Riedijk bestaan, waaronder mogelijk het "floren poerthuys" aan het begin van de 15e eeuw. In 1566 is er melding van "tnieuwe poortken staende opden Rietdijck". Waarschijnlijk was dit de voorloper van het Melkpoortje dat rond 1616 werd gebouwd met beeldhouwwerk van Gillis Huppe. Aan de stadszijde, op de Riedijk, bevond zich een tweede poortje, dat met het poortje aan de rivier verbonden was door het straatje dat nu nog steeds Melkpoortje heet. In de 19e eeuw werd dit straatje ook wel Melksteiger genoemd, evenals de kade aan de Merwede waar het op uitkwam. Tegelijk met het poortje werd hier een bolwerk gebouwd dat "tnieuw blaeuw bolwerck" heette, zo genoemd naar de gebruikte natuursteen. Omdat vanaf het bolwerk het veer op Schoonhoven vertrok, stond het poortje in de 17e eeuw bekend als het "'t Schoonhoofs poortje" (1677). De benaming Melkpoortje is bekend vanaf 1712, als het "'t nieuw of melkpoortie" wordt genoemd. Het Melkpoortje is in 1833 gesloopt.

De Nieuwkerk is een middeleeuwse kerk in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De kerk dateert uit het jaar 1175. In dat jaar werd de St. Nikolaaskapelle, zoals ze toen heette, door de bisschop van Utrecht tot parochiale kerk gewijd. Kapelaan Jan de Vries werd als eerste pastoor aangesteld. De architect van deze parochiekerk is onbekend. Na de inwijding werd de St. Nikolaaskapelle verheven tot parochiekerk van de heerlijkheid Merwede. Rond het jaar 1420 onderging de kerk een forse uitbreiding en werd een zogenaamde hallenkerk. In 1567/68 verwoestte een brand de kerk grotendeels. Het overgebleven deel werd weer opgebouwd tot een eenvoudige dubbelkorige kerk, de helft kleiner dan voor de brand. Bij de herbouw werd gedeeltelijk gebruikgemaakt van oude stenen, die eerst werden afgebikt. Ook werden er nieuwe Leidse stenen gebruikt, afkomstig van de steenfabrieken langs de Oude Rijn. In 1592 kon het godshuis weer in gebruik worden genomen. De Nieuwkerk was, met het omliggende kerkhof, de begraafplaats van tal van voorname Dordtse families, zoals de Oenen, Slingelandts, Bercks, Hallincgs en Ruys Terensteyns. Van hun graven is niet veel meer zichtbaar. Enkele zerken hebben in de kerk nog een plaats gevonden, op de grond of tegen de wanden. Het kerkhof diende tot 1 juli 1829 als begraafplaats voor de mindere klassen van Dordtse bewoners. Aan de west- en noordzijde bevonden zich de beste, aan de zuidzijde de gemeentegraven. Toen het kerkhof werd opgeheven zijn de muren vervangen door beren en verdwenen de afsluitingen. Een veemarkt die in 1873 op het Nieuwkerksplein werd aangelegd was geen lang leven beschoren. De kerk diende na de sluiting in 1960 onder meer als opslagplaats en pas in de zeventiger jaren werd het verval, dat in een ijltempo was opgetreden, een halt toegeroepen. In de kerk werden woningen gebouwd en er vestigde zich een supermarkt; die maakte later plaats voor een leverancier van keukeninrichtingen. In de Nieuwkerk is met veel respect ten opzichte van de voormalige functie van dit Rijksmonument een verkoopruimte ingericht. Voor geïnteresseerden is de geschiedenis van de kerk op enkele informatiepanelen in de verkoopruimte te lezen.

Het Drierivierenpunt is een kruispunt van waterwegen in het Nederlandse Zuid-Holland waar de rivieren Beneden-Merwede, Oude Maas en de Noord samenkomen. Het is het drukste rivierenknooppunt van Europa, en is omringd door de gemeenten Dordrecht, Papendrecht en Zwijndrecht. De omringende regio, die in belangrijke mate bepaald wordt door de ligging van deze zogenaamde Drechtsteden aan het drierivierenpunt, wordt sterk door de aanwezigheid van water gekarakteriseerd. De nabijheid van de cultuurhistorisch belangrijke molengang van Kinderdijk en het zoetwatergetijdegebied van Nationaal Park De Biesbosch onderstrepen dat. Het historische centrum van Dordrecht benadrukt een ander aspect van de geschiedenis en cultuur van dit gebied.

Schouwburg Kunstmin is een theater in de stad Dordrecht, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het gebouw is een rijksmonument in neorenaissance stijl en sinds 1913 in het bezit van de gemeente Dordrecht. Het beschikt onder andere over een theaterzaal, een kleinere multifunctionele zaal, een filmhuis (tot 2012) en een theatercafé. Verder zijn er drie foyers en is het gebouw bekend om zijn unieke interieur in neo-barokstijl. Hierom is de schouwburg een populaire locatie voor het maken van trouwfoto's.