Grafmonument van Jan Albregt

Het Grafmonument van Ookawa Kitaroo is een monument ter ere van de Japanner Kitarō Ōkawa.

Het Grafmonument van Cornelis van Doorn is een monument ter ere van civiel ingenieur Cornelis van Doorn in Amsterdam-Oost. Deze ingenieur, voornamelijk bekend in Japan, werd in 1906 begraven op De Nieuwe Ooster (dan nog Nieuwe Oosterbegraafplaats). Zijn graf raakte in de loop der jaren in verval en er waren plannen het graf te laten ruimen. Na de Tweede Wereldoorlog kwam er een hernieuwde belangstelling voor deze ingenieur vanuit Japan en met name de streek rondom Koriyama, waarvoor Van Doorn een waternetwerk had ontworpen. Die schakelde de Japanse ambassade in om het graf van Van Doorn terug te vinden. Ongeveer gelijktijdig was een Japanse filmcrew bezig met een film over zijn leven met bijvoorbeeld opnamen in zijn geboortedorp Hall. In Koriyama brachten burgers geld bijeen om het graf op te knappen en te voorzien van een monument. In juni 1979 arriveerde de burgemeester Takashi Takahashi in Amsterdam en bracht een brok van 3000 à 4000 kilogram graniet met zich mee. Het grafmonument in de vorm van vulkaangroep Bandai nabij Koriyama werd in juni 1979 onthuld in bijzijn van genoemde burgemeester, de Japanse ambassadeur, wethouder en locoburgemeester van Amsterdam Gerrit Jan Wolffensperger en de burgemeester van Brummen (waar Hall onder valt) Gerda van den Bosch-Brethouwer. Er waren ook een veertigtal burgers uit Koriyama aanwezig. In het monument is een urn geplaatst met de as van Van Doorn. Hij werd in eerste instantie begraven, maar voor de gelegenheid alsnog gecremeerd. Het graf is omheind door boogvormige platen, een weergave van de bruggen die Van Doorn liet bouwen. Het ingesloten groen zou het Inawashio-meer weergeven. Op de omheining is een plaquette aangebracht en ook binnen de omheining staat een zuil met twee plaquettes. Achter een haag staat een sierkers van de kruising Prunus ×yedoensis. Direct rechts van dit monument, aan de overzijde van een wandelpad, staat het Grafmonument van Ookawa Kitaroo, ter ere van de eerste Japanner die in Nederland zou zijn overleden.

Grafmonument van Jacques Perk is een monumentje voor schrijver Jacques Perk, van grote invloed op de literaire beweging Tachtigers. Overleden op 1 november 1881 werd perk op 5 november onder grote belangstelling begraven op de Oosterbegraafplaats. Deze begraafplaats werd in de jaren daarna geruimd vanwege de aanleg van het Oosterpark, Amsterdam breidde uit. In februari 1900 werden zijn stoffelijke resten in aanwezigheid van zijn vader Marie Adrien Perk overgebracht naar De Nieuwe Ooster in de Watergraafsmeer (klasse 2, vak 1, graf 19). Al op de Oosterbegraafplaats werd er een staande grafsteen geplaatst met halfronde zijvoluten, bekroning en een medaillon, ontworpen door P. Dager uit Luik. Zijn vader werd in december 1916 bij zijn zoon begraven onder een liggende grafsteen. De grafsteen werd op 12 januari 2004 tot rijksmonument verklaard vanwege de cultuur- en funerairhistorische waarde.

De Engel des doods is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer. Beeldhouwer Fred Carasso maakte zijn bronzen weergave van de Engel des doods, ook wel Geest van de dood genaamd, in 1955. Het werk is door de jaren heen vrij onzichtbaar geweest; het hing namelijk aan de achterzijde van de aula van de begraafplaats De Nieuwe Ooster. Toen die in 2014 een forse uitbreiding kreeg met nieuwbouw in de vorm van een crematorium, werd het beeld ook daarop geplaatst. Het beeld waakt daarbij over de stoffelijke resten die via de De laan naar de hemel naar hun laatste rustplaats worden gebracht. Bezoekers zien het vaak pas als zij van de begraafplaats afkomen.

Teken is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het beeld is een schepping van Marianne van den Heuvel onder andere van Stichting Memento Gedenkbeelden. Zij kreeg rond 1997 het verzoek van begraafplaats De Nieuwe Ooster een beeld te ontwerpen, dat moest aangeven dat ter plaatse een deel van de totale begraafplaats bestemd was voor de overleden Rooms-Katholieken. De kunstenares schiep een grote ronde schijf waaruit een Latijns kruis is uitgespaard; dat kruis staat dwars in de ronde schijf. Door middel van het kruis voelde de kunstenaar zich verbonden met de eeuwenoude traditie van beeldhouwers, die kruizen voor kerken en begraafplaatsen ontwierpen en maakten. Het totaal is gemaakt uit Belgisch hardsteen. Met haar 2,5 meter hoogte is het een opvallende middelpunt in de R.K. Begraafplaats. Op de schijf zijn twee teksten voor meditatie te lezen: Dood ben je als je wordt vergeten. En ga met mij waar niemand met mij gaat.

De Aula van De Nieuwe Ooster is een bouwwerk in Amsterdam-Oost. Het is sinds 12 januari 2004 (deels) een rijksmonument. In 1938/1939 werd gebouwd aan een nieuwe aula, ontworpen door Jan Leupen. Deze moest een verouderde aula van Adriaan Willem Weissman vervangen. Leupen ontwierp met hulp van de Dienst der Publieke Werken in de traditionalistische stijl. Het gebouw staat op de hoofdas van de begraafplaats, vrijwel direct achter de hoofdingang, ook een rijksmonument en nog wel van Weismann. Het gebouw past in die hoofdas vanwege haar symmetrische opzet. Het oorspronkelijke gebouw uit de jaren 30 bestaat uit één bouwlaag, die op zich diverse hoogten kent. Centraal (op de as) staat de aula; in de vleugels huisden administratie en archief. Het zadeldak en de topgevel van het centrale deel hebben de vorm van een fronton. Verder vallen het groene dak van koper en de sierrozen op. Het gebouw werd tot rijksmonument verklaard vanwege de toegepaste stijl, tevens binnen de gebouwen op begraafplaatsen; de toegepaste traditionalistische stijl en ook het belang binnen het totale oeuvre van Leupen. Onder het monumentschap vallen ook de wandschilderingen van Albert Muis. Het gebouw werd 1990 uitgebreid met een crematorium. Achter deze aula kwam in 2014 nieuwbouw van de hand van Bierman Henket, dat verpakt is in metaal, en eveneens symmetrisch gebouwd. Sinds 1955 hangt het beeld Engel des doods van Fred Carasso aan de achtergevel, ook nadat bovengenoemde nieuwbouw gerealiseerd was.

Het grafmonument van Piet van Nek op begraafplaats De Nieuwe Ooster in de Nederlandse stad Amsterdam is sinds 12 januari 2004 een rijksmonument.

Het grafmonument van Willem Breuker is gesitueerd op de begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost. Het graf van musicus Willem Breuker wordt begeleid door een beeldhouwwerk van Marinus Boezem. De twee kunstenaars ontmoetten elkaar al in de jaren zeventig wanneer Breuker het festival Nieuwe Muziek Zeeland bezoekt in Zeeland. Beiden bevinden zich in de hoek van kunstenaars, die zich buiten de platgetreden paden bevinden. Ze deden vanaf toen gezamenlijke projecten waarvan Podio del mondo per l’arte er een was. Breukers bijdrage aan de galerie was later het 3:18 durende werk Time is an empty bottle of wine, opgedragen aan Marinus en Maria-Rosa Boezem, dat na gespeeld te zijn opgeborgen werd in een put. Toen Willem Breuker in juli 2010 overleed vroeg zijn levenspartner Olga Zuiderhoek aan Boezem een grafmonument. Boezem kwam met een meteoriet/komeet die op de kop van de grafsteen inslaat, weergegeven als in een 3D-strip. Edo Dijksterhuis van de kunstredactie van Het Parool maakte in augustus 2021 de vergelijking met de “explosieve creativiteit” van Breuker, als ook het effect van Breukers overlijden in de samenleving. De botsing wordt weergegeven in graniet, weerbarstig als Breuker zelf. Boezem ontving voor dit werk een opvallend kledingstuk dat Breuker tijdens concerten weleens droeg; de sterrenhemel was hierop aangebracht.

De Nieuwe Oosterbegraafplaats is een begraafplaats in Amsterdam. Deze is gelegen aan de Kruislaan in de Watergraafsmeer in Amsterdam-Oost en heeft een oppervlakte van 33 hectare. Op 1 mei 1894 ging de begraafplaats open. Hij wordt tegenwoordig De Nieuwe Ooster genoemd, vanwege de bouw van een crematorium in 1994, naar een ontwerp van R. van Liesveld. De Nieuwe Oosterbegraafplaats verving de in 1866 aangelegde (Oude) Oosterbegraafplaats, net buiten de Muiderpoort.

Het Graf van Ed. Hoornik is een artistiek kunstwerk op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost. Het bevat een reliëf en dichtregel. Ed. Hoornik overleed op 1 maart 1970 en werd begraven op De Nieuwe Ooster. Zijn graf werd voorzien van een gedenkplaat, waarop een vis met mensenkop is afgebeeld. Het is een verwijzing naar zijn gedicht De vis. Boven de vis staat namelijk een deel van de tekst van dat gedicht: O dag, dek hem toe met je vrede, laat hem slapen, zolang als hij kan. De vis, afkomstig van zijn dichtbundel De vis. Gevolgd door in den vreemde is afgebeeld in een plaat waarin een kommetje is aangebracht. Het zou volgens Het Parool uit 1989 gaan om een vogelbadje, Hoornik was dierenliefhebber. Bedoeld of onbedoeld zorgt het vogelbadje ervoor dat de vis altijd deels onder water staat. De steen is ontworpen door de latere politicus Edo Spier, maar toen architect. Op zijn begrafenis droeg J. Bernlef, echtgenoot van dochter Eva Hoornik een gedicht voor.

Spelende kinderen ook wel Kinderfiguren of De engeltjes is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Kunstenaar Gerrit Bolhuis maakte voor begraafplaats De Nieuwe Ooster een beeldengroep. Die groep, door de begraafplaats aangeduid als Engelenbak, bestaat in basis uit zes zandstenen sokkels. Slechts vier sokkels zijn gevuld met bronzen beelden die geposeerd en gekleed zijn als engelen. De naam Engelenbak verwijst naar de plaats; ze staan in een verzonken laagte op de begraafplaats aangeduid als vak 70, alwaar geen graven (meer) liggen. De opdracht voor de beelden kwam in 1965 van de gemeente Amsterdam. In november 1967 werd de groep overgedragen aan de begraafplaats. Bolhuis probeerde het kinderspel in de beelden te vatten. Gezien de reactie van collega Mari Andriessen, hij was verrukt van de beeldengroep, is Bolhuis daarin geslaagd. De gemeente noemde het in hun persbericht een “symphonie van het leven”. Gieterij Binder en Schmidt uit Haarlemmerliede verzorgde het gietwerk; de Dienst Begraafplaatsen de sokkels. De beelden wordt regelmatig behangen met allerlei siersels van kinderen. Gerrit Bolhuis ligt zelf met vrouw en kleinzoon elders begraven op deze begraafplaats; het graf is opgesierd met een beeld van hem. De Nieuwe Ooster is de opvolger van de Oosterbegraafplaats. Op dat geruimde terrein werd later het Oosterpark aangelegd. Daar staat het beeld Bokkenrijder van Bolhuis. In dat park staat tevens Spelende kinderen van Gerda Rubinstein. Aan de zuidzijde van vak 70 staat een Sequoiadendron giganteum, in 2017 geplant ter nagedachtenis van kunstenares Micha de Ruwe (1969-2017); de boom maakt deel uit van het Arboretum De Nieuwe Ooster.

Het Asbestemmingsgebied van De Nieuwe Ooster is een onderdeel van De Nieuwe Ooster, grootste begraafplaats van Nederland. De Nieuwe Ooster werd in drie fases opgebouwd. De eerste fase werd aangelegd in 1889; een tweede volgde in 1918. Beide werden ontworpen door Leonard Springer. In 1928 volgde aan de achterzijde tegen de Zaaiersweg een deel dat ingericht werd door de Dienst der Publieke Werken. Dat laatste gedeelte raakte na diverse herinrichtingen een overzichtelijke indeling kwijt. Dat gebied van 2 hectare werd na jaren planning omgebouwd tot een asbestemmingsgebied, de begraafplaats had een aantal jaren eerder een crematorium gekregen. Onder ontwerp van Karres en Brands Landschaparchitecten (Sylvia Karres, Bart Brands en Lieneke van Campen) werd er tussen 2005 en 2009 een nieuwe indeling met stroken gemaakt waarbij op veldjes van 1 bij 1 meter urnen konden worden gezet. Het terrein werd toen tevens voorzien van een modern columbarium en vijver. Het genoemde architectenbureau was van mening dat er een eigen identiteit aan deze ruimte gegeven moest worden, zodat een duidelijk onderscheid is terug te vinden tussen de eerste en tweede fase enerzijds en deze derde fase anderzijds. De vijver, op bestelling geleverd, want de begraafplaats wilde een waterpartij, biedt plaats aan een aantal drijvende urnen naar ontwerp van kunstenaar Maria van Kesteren, toepasselijk Charon genaamd. Over de vijver loopt een aantal bruggen over de vijver. Een aantal daarvan volgen nog de patronen van de oude wandelpaden; een andere brug dient om de drijvende urnen te kunnen bereiken. Langs de vijver ligt enerzijds een zeventigtal keldergraven, aan de andere zijde ligt een stalen strip met daarop de naam van as van overledene. Het columbarium heeft aan de buitenzijde een gesloten karakter, voor een relatief groot gebouw vond men het onopvallend. De binnenzijde is open en ingedeeld in wit beton; het gebouwen lijkt in brokken uiteen te vallen. Het heeft geen echt dak; de hemel moet het dak vormen. Het geheel werd in 2016 onderscheiden met de International Funeral Award.