De Krijtberg

De Singelkerk is een kerk van de Doopsgezinde gemeente (VDGA) in Amsterdam, gelegen tussen het Singel en de Herengracht. Het is een zogenaamde schuilkerk, een kerk die aan de buitenkant niet herkenbaar is als kerk.

Vliegend is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het is een beeld van Wessel Couzijn uit 1955 dat in 1956 geplaatst werd aan de kerk De Olijftak in tuinstad Slotermeer. Volgens een verslag van de opening van de kerk in 1956 door het Algemeen Handelsblad zou het beeld een vogel met olijftak moeten voorstellen. Het zou volgens andere (latere) berichten een afgekeurd beeld zijn geweest voor het Plesmanmonument voor het kantoor van de Koninklijke Luchtvaart Maatschappij (KLM). Dat monument zou uiteindelijk gemaakt worden door Mari Andriessen. Het beeld hield ook haar plaats aan de Olijftak niet vast. Het werd vermoedelijk rond 1993 verhuisd naar de Singelkerk aan de Amsterdamse Herengracht 431 (De Olijftak werd verbouwd tot moskee). Een andere latere versie van het zelfde beeld is te vinden in Haarlem.

De Beulingstraat is een relatief korte straat in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen binnen de Grachtengordel.

Het Ignatiushuis is een religieus vormingscentrum van de jezuïeten in Amsterdam. Het is sinds 2000 gevestigd in de Beulingstraat, om de hoek van de jezuïetenkerk Krijtberg (Sint Franciscus Xaverius) aan het Singel in de binnenstad van Amsterdam. Het gebouw bevat zalen voor vergaderingen, lezingen, cursussen en workshops en een meditatieruimte voor reflectie.

Het DOK (De Odeon Kelder, ook afgekort tot D.O.K.) was een homodiscotheek die van 1952 t/m 1989 gevestigd was in de kelder van Odeon aan het Singel in Amsterdam. Het DOK was de eerste en jarenlang de grootste homodisco in het naoorlogse Europa, trok al vanaf de jaren vijftig talrijke buitenlandse bezoekers en droeg daarmee bij aan de positie van Amsterdam als homohoofdstad.

De Krijtbergsluis (brug nr. 3) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de zuidwestelijke kade van de Singel en overspant de Beulingsloot in de Amsterdamse grachtengordel. Er ligt hier al eeuwen een brug, want op de kaart uit circa 1649 van Joan Blaeu is de brug al te zien, net als de direct aan het water staande gebouwen aan de Beulingsloot. De brug was er echter bijna niet meer geweest, want in de plannen van de gemeente Amsterdam voor een radiaalweg naar het zuidwesten was de "sloot" bijna gedempt en zou de brug overbodig zijn geworden. Men koos echter voor de Leidsestraat als uitvalsweg. In 1920 dreigde de brug opnieuw te verdwijnen: de gemeente wilde hier het hoofdkantoor van De Nederlandsche Bank vestigen, maar opnieuw bleef het bij plannen. De brug, die ligt tussen Singel 424 en Singel 426 (beide gemeentelijke monumenten) is vernoemd naar een eerdere versie van de Krijtbergkerk, een rijksmonument. Een andere naam voor de brug is de Rijtjesbrug, naar Rijtjeskerk, de bijnaam van De Krijtberg. De Beulingsloot is niet toegankelijk voor gemotoriseerd scheepsverkeer, dit wordt aangegeven door het bord A.12 van het Binnenvaartpolitiereglement op de brug. Aan de andere kant van de Beulingsloot, in de Herengracht, ligt de Beulingsluis.

Vrouw met stola is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het beeld kwam er dankzij een beeldenroute die de Stichting Beeldende Kunst uitzette. Een van de beelden werd geleverd door Pieter d'Hont; het is echter al ouder. D'Hont, die zich voor het beeld liet inspireren door een vrouw uit zijn omgeving (onduidelijk is wie), maakte al in 1957 zes exemplaren, maar in een kleiner formaat (59 cm). Negen jaar verder maakte hij er nog vijf, nu met 116 cm wat groter. Een van die beelden werd in mei 1977 op het Rokin geplaatst in de beeldenroute; andere beelden vonden ook hun weg naar bijvoorbeeld Koog aan de Zaan. Na die beeldententoonstelling werd het beeld door een gieterij aan de stad cadeau gedaan. Niet veel later verdween het exemplaar aan het Rokin; onverlaten hadden het van de sokkel getrokken en in het bijbehorende water gedumpt en even later werd het weer samen met een beeld van Eja Siepman van den Berg (Staand naakt) opgevist. Ze werd teruggeplaatst aan het Rokin. Toenemende activiteit bij het Rokin (denk aan keten, straatmeubilair etc vanwege herprofilering) onttrokken het beeld aan het zicht, maar er werd direct gereageerd toen het beeld in 1991 weer verdween. Nu was de gemeente Amsterdam zelf de boosdoener; de stad zocht een rustiger plek. Het werd in 1996 geplaatst op de oever van de Singel daar waar het Spui het schuin kruist. Het Parool van 1 augustus 2020 meldt dat het erop lijkt dat ze naar haar oude plek kijkt.

De Beulingsloot is een van de oudste en kortste grachten in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen binnen de Grachtengordel.

Scheltema (geregistreerd als Scheltema B.V.) is een van de grootste boekhandels in Nederland en is gevestigd aan het Rokin in Amsterdam. De boekhandel werd op 6 juni 1853 opgericht door de heer Jacobus Hendrik Scheltema. De boekhandel groeide in de daaropvolgende jaren uit tot een van de grootste boekhandels van Nederland en bleef tot 1970 zelfstandig. Daarna werd de winkel onderdeel van Kluwer (1970), Boekhandelsgroep Nederland (BGN) (1991) en Polare (2012). Sinds 17 maart 2014 is Scheltema overgenomen door Novamedia en is sindsdien weer een zelfstandige boekhandel. In 2024 werd Athenaeum Boekhandel eigenaar van Scheltema. De winkel was tot mei 2015 gevestigd aan het Koningsplein. Op 14 mei 2015 opende Scheltema zijn deuren op het Rokin nummer 9. De nieuwe winkel aan het Rokin heeft een oppervlakte van 3200 vierkante meter verspreid over vijf verdiepingen. Boekhandel Scheltema heeft nieuwe, tweedehands boeken en ramsj in het assortiment. Sinds 1 januari 2020 is Pied à Terre reisboekhandel gevestigd in Scheltema. Pied à Terre is specialist in reisboeken en kaarten op het gebied van wandelen, fietsen, klimmen en wandkaarten.

De Heibrug (brug nr. 4) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug overspant het Singel en vormt de verbinding tussen de Heisteeg (richting centrum) en Wijde Heisteeg (richting west). De brug werd noodzakelijk na de staduitbreiding van eind 16e eeuw waarbij ook de westoever van het Singel bebouwd werd. Ze is ingetekend op de stadsplattegrond van Pieter Bast uit 1599 en ook op de kaart van Balthasar Florisz. van Berckenrode uit rond 1624 met de Hey Steegh. De brug kon midden 19e eeuw het verkeer niet meer aan en moest vernieuwd worden. De baas van Stads Fabriekambt Allard Cornelis Pierson maakte een ontwerp voor (opnieuw) een houten brug en een ijzeren variant. Voor die laatste werd gekozen en deze verving de uit 1798 stammende brug. Daarvoor moesten grondige werkzaamheden uitgevoerd worden, want in 1854 wordt melding gemaakt van het onvoorzien verloren gaan van het fruitkantoor van de Appeltjesmarkt. In 1892 moest er opnieuw aan de brug gewerkt worden, een steenhouwer kreeg daarbij kokend lood in het oog en moest naar het ziekenhuis. De brug werd toen vernieuwd. In 1913 zag het er somber uit voor de brug, toen er onderzocht werd of de Leidsestraat verbreed kon worden met allerlei sloopwerkzaamheden tot gevolg. Dit werd de buurt bespaard, maar de gemeente had in 1920 al weer een nieuw plan klaar. Het complex Heisteeg, Spui, Singel zou gesloopt worden, waarbij de brug zuidwaarts verplaatst zou worden. Ook deze plannen gingen niet door. Het brugdek zou rond 1958 vernieuwd zijn; in 1983 volgde nog een herprofilering. Brug en beide stegen zouden vernoemd zijn naar ’t Hayblok, een hoekhuis alhier. De naam Heybrug komt echter al voor in de Beschryvinge van Amsterdam, haar eerste oorspronk uyt den huyze der heeren van Aemstel en Aemstellant van 1665 en zou gerelateerd zijn aan de Heypoort dan wel Hayepoort. De brug heette voor 1606 de Strontenburgerbrug; de buurt stonk nogal vanwege twee scheepswerven die hier aan de verbinding met het Spui (toen nog water) lagen, die milieu-overlast bezorgden. In het jaar 1606 begon Amsterdam met een poging straatnamen vast te leggen, die later slechts deels tot definitieve vernoemingen zou leiden.

Koningsplein 10 te Amsterdam is een gebouw aan het Koningsplein in Amsterdam-Centrum.

De Dubbeleworststeeg is een steeg in het Amsterdam-Centrum. De steeg is gesitueerd tussen Singel en Herengracht. Wanneer de steeg officieel haar naam kreeg is niet bekend (voor 1866), maar hij is vernoemd naar zijn vroegere bewoner Laurens Dubbelworst, die naar zeggen in 1672 overleed in een hoekpand van de steeg en de Herengracht. Pieter Bast tekende de steeg in op zijn stadsplattegrond van 1599, de tijd dat er aan de westzijde van het Singel bebouwing stond; het Singel was enige tijd vestinggrens. De steeg kent oneven huisnummers oplopend van 1 tot en met 25, de gevelwand daarvan strekt zich aan de noordzijde van de steeg uit over de gehele lengte. Aan de even zijde zijn er alleen huisnummers 2A en 2B; het pand heeft zijn andere gevel aan de Beulingsloot. De zuidkant is echter wel geheel ingeschreven als gemeentelijk monument dan wel rijksmonument: het begint met rijksmonument Singel 420 vervolgens komt een achtergevel van gemeentelijke monument Singel 422-424, een L-vormig pand; daarna volgt rijksmonument 936 Dubbeleworststeeg 2 A/B; een pakhuis van rond 1700 met puntgevels tot slot is er de zijgevel van Herengracht 391-393 In de 17de eeuw woonde de schilderes Judith Leyster hier met haar man Jan Miense Molenaer. Zij kwamen uit Haarlem en verhuisden kort na hun huwelijk naar Amsterdam. De steeg, al tijden alleen voetgangersgebied, is in 2007 gerenoveerd en voorzien van een bestrating van rode klinkers. Amsterdam kende nog een Dubbeleworststeeg; deze werd in 1912 hernoemd naar Damraksteeg. Het verhaal gaat dat Dubbelworst hier ook gewoond zou hebben. Er zou hier in en in de huidige Damraksteeg midden 17e eeuw gevelstenen ingemetseld zijn geweest met een dubbele worst, aldus Jan ter Gouw in Amsterdam, oorsprong en afleiding van de namen uit 1865 en Jan ter Gouw en Jacob van Lennep in hun De uithangteekens (1867-1869).