Berliner Sportpalast

Berliner Verkehrsbetriebe ((BVG), voorheen Berliner Verkehrs-Aktiengesellschaft) (Berlijnse vervoersbedrijven), is het stadsvervoerbedrijf van Berlijn. Het bedrijf is verantwoordelijk voor de exploitatie van metro, tram en bus in de Duitse hoofdstad, alsmede van een aantal veerdiensten, maar niet van de S-Bahn, die onder de Duitse spoorwegen valt. Het net van de BVG is geïntegreerd in het tariefsysteem van het Verkehrsverbund Berlin-Brandenburg (VBB). De BVG verzorgt sinds 1929 het Berlijnse openbaar vervoer en is volledig eigendom van de stad. In 2006 vervoerde het bedrijf 914 miljoen personen, die in totaal ruim 4 miljard kilometer op het 183 lijnen tellende stadsnet aflegden. De BVG heeft meer dan 12.500 werknemers in dienst.

Kleistpark is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Grunewaldstraße, de Potsdamer Straße en de Hauptstraßein het Berlijnse stadsdeel Schöneberg, aan de rand van het Heinrich-von-Kleistpark. Het metrostation werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. Station Kleistpark werd gebouwd tussen 1967 en 1969 en is zoals alle andere stations van deze bouwfase van de U7 van de hand van architect Rainer Rümmler. Het station luidt met zijn ontwerp een verandering in de stationsarchitectuur ten opzichte van het naburige station Yorckstraße in, hoewel beide stations tegelijkertijd geopend werden. De wanden zijn bekleed met brede grijze tegels, terwijl de zuilen op het perron een aluminiumbeplating hebben. De stationsnaam is aangebracht in een donkerrode band op wanden. Onder het eilandperron van de U7 bevindt zich een ongebruikt niveau, dat alvast werd aangelegd met het oog op de toekomstige lijn F (later U10). Deze lijn zou Weißensee met Lichterfelde verbinden, maar behoort niet meer tot de planning. Een deel van het in ruwbouw aangelegde station wordt door het stadsvervoerbedrijf BVG gebruikt als archiefruimte.

De Winterfeldtplatz is een marktplein in het noorden van het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het langgerekte plein meet ongeveer 280 × 80 meter. Het plein evenals de aan de noordzijde aangrenzende straat werden in 1893 vernoemd naar de Pruisische luitenant-generaal Hans Karl von Winterfeldt, een persoonlijke vriend van koning Frederik II. Op de zuidkant bevindt zich de vrijstaande 19e-eeuwse St. Matthiaskerk, die het plein domineert. De westelijke en oostelijke zijde van het plein hebben ook een eigen straatnaam, respectievelijk de Goltzstrasse en de Gleditschstrasse. Het plein is de locatie van de grootste Berlijnse markt. Elke woensdag en elke zaterdag vindt er een markt van verse producten plaats. De Winterfeldtplatz is via de Maaßenstraße met de 200 meter noordelijker gelegen Nollendorfplatz verbonden waar in het gelijknamige metrostation de lijnen U1, U2, U3 en U4 halt houden.

Bülowstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het viaductstation werd geopend op 11 maart 1902 aan de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé. Station Bülowstraße is tegenwoordig onderdeel van lijn U2. Het zandstenen jugendstilstation werd ontworpen door Bruno Möhring, die ook tekende voor enkele stations van de Wuppertaler Schwebebahn. Vanwege het groeiende aantal reizigers werden de perrons in 1928-1929 verlengd en kreeg het station een tweede uitgang aan de oostzijde. Het station is opgenomen op de monumentenlijst.Ten oosten van station Bülowstraße zwenkt het metroviaduct naar het noorden van de straat om de Lutherkirche aan de Dennewitzplatz te passeren. Aan dit plein deed zich nog een bijzonderheid voor: om de lijn richting de Gleisdreieck te leiden moest een gesloten huizenblok doorkruist worden. De Hochbahngesellschaft kocht hiertoe een van de gebouwen op en liet hierin een opening maken, waar het metroviaduct doorheengeleid werd. In de Tweede Wereldoorlog werd het huizenblok verwoest, waardoor de Hausdurchfahrt verdween. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ook het metrostation aan de Bülowstraße ernstig beschadigd, maar na de oorlog nam men het weer in gebruik. Na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het metronet in tweeën gedeeld. Dit betekende een splitsing van de lijn naar Pankow, waartoe station Bülowstraße behoorde. Aanvankelijk reden de treinen nog naar het West-Berlijnse eindpunt Gleisdreieck, ten oosten van Bülowstraße. In 1972 werd de dienst echter tot Wittenbergplatz ingekort; het bovengrondse tracé door Schöneberg, waaronder station Bülowstraße, werd gesloten. In het viaductstation werd aan het eind van de jaren 1970 tot tweemaal toe zonder succes een markt ingericht. Vanaf september 1980 deed het metrostation dienst als Turkse bazaar, een concept dat wel aansloeg. Over het ongebruikte metroviaduct ging een pendeltram rijden tussen de stations Bülowstraße en Nollendorfplatz, waar sinds 1975 een vlooienmarkt bestond. Na de val van de Muur moesten de vlooienmarkt, de bazaar en de tramlijn in 1993 wijken voor de herindienstname van de U2. Voor deze gelegenheid werd het bijna honderd jaar oude en de monumentenstatus genietende station Bülowstraße in zijn oude glorie hersteld.

Kurfürstenstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat die de grens vormt tussen de Berlijnse wijken Schöneberg en Tiergarten. Het metrostation werd geopend op 24 oktober 1926 aan het zogenaamde "ontlastingstracé", een tunneltraject parallel aan het oudere luchtspoor tussen Gleisdreieck en Nollendorfplatz. Station Kurfürstenstraße is tegenwoordig onderdeel van lijn U1 en lijn U3 . Het station heeft een eilandperron en ligt direct onder de straat. Aan beide uiteinden van het perron bevinden zich uitgangen die leiden naar de middenberm van de Kurfürstenstraße. Oorspronkelijk waren de wanden van het door Alfred Grenander ontworpen metrostation bekleed met gele tegels, maar bij een renovatie aan het einde van de jaren 1980 werd de aankleding vervangen door een patroon in pastelkleuren. Ten oosten van het station, net voorbij de kruising van de Potsdamer Straße, maakt de tunnel een S-bocht om onder een binnenplaats terecht te komen. Hier stijgt de lijn en gaat de tunnel over in een omsloten brug, die in een huizenblok aan de Dennewitzstraße de open lucht bereikt.

De Nollendorfplatz is een plein in de Duitse hoofdstad Berlijn. De Nollendorfplatz ligt in de noordpunt van het district Tempelhof-Schöneberg in voormalige stadsdeel Schöneberg. De Bülowstraße en de Kleiststraße komen uit op het plein. De Nollendorfplatz staat lokaal bekend als een uitgaanscentrum, onder andere voor de homoscene. Verder ligt aan het plein een van de grootste discotheken van Berlijn. Op en onder het plein is bevindt zich het gelijknamige metrostation Nollendorfplatz, waar vier lijnen samenkomen.

Nollendorfplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Alle kleinprofiellijnen (U1, U2, U3 en U4) stoppen er en voor de U4 is station Nollendorfplatz het eindpunt. Geen enkel ander Berlijns metrostation wordt door zoveel lijnen aangedaan. Het station bestaat uit twee gedeelten: een viaductstation voor de U2 en een twee etages tellend ondergronds station voor de overige lijnen. Het stationscomplex staat in zijn geheel onder monumentenbescherming.

De Richard-von-Weizsäcker-Platz ligt in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg, sinds 2001 gelegen in het district Tempelhof-Schöneberg. Het plein heeft de vorm van een driehoek en is vernoemd naar Richard von Weizsäcker, de zesde bondspresident (1984-1994) van Duitsland. Tot 2022 heette het plein Kaiser-Wilhelm-Platz, vernoemd naar keizer Wilhelm I, van wie op het plein vroeger een monument stond. De Richard-von-Weizsäcker-Platz is een van de centra van het stadsdeel Schöneberg. Op het plein bevinden zich talrijke winkels. De volgende straten komen uit op de Richard-von-Weizsäcker-Platz: Hauptstraße; Kolonnenstraße; Crellestraße; Akazienstraße.Vanuit de Richard-von-Weizsäcker-Platz loopt de Kolonnenstraße in oostelijke richting naar het Rote Insel en het station Julius-Leber-Brücke, die vervolgens als Dudenstraße verder loopt naar de voormalige luchthaven Berlin-Tempelhof. De Crellestraße (vroeger Bahnstraße) loopt naar het station Yorckstraße. De Richard-von-Weizsäcker-Platz was het centrum van het oorspronkelijke dorp Neu-Schöneberg. Aan de oostzijde van de Richard-von-Weizsäcker-Platz bevond zich het oude Schöneberger Rathaus. Nadat het nieuwe stadhuis van Schöneberg aan de vroegere Rudoph-Wilde-Platz, thans John-F.-Kennedy-Platz, in 1914 klaar was, werd het oude gebouw gebruikt voor andere doeleinden en ten slotte vernield tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Julius-Leber-Brücke is een onder de gelijknamige brug gelegen S-Bahnstation in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het station ligt aan de Wannseebahn en werd in zijn huidige vorm geopend op 2 mei 2008. Op dezelfde locatie bevond zich tot in de Tweede Wereldoorlog echter een station met de naam Kolonnenstraße.

Eisenacher Straße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Grunewaldstraße, tussen de Eisenacher Straße en de Schwäbische Straße, in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het station werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. Station Eisenacher Straße heeft een eilandperron en werd net als de andere stations op het in 1971 geopende deel van de U7 ontworpen door Rainer Rümmler. De wanden zijn bekleed met platen van asbestcement, zoals die ook in de stations Bayerischer Platz en Walther-Schreiber-Platz zijn aan te treffen. De groene kleur van deze platen verwijst naar de bosrijke omgeving van de stad Eisenach, waaraan het station zijn naam dankt. Het zachtgele dak, ondersteund door geel betegelde zuilen, is tweemaal gewelfd en reflecteert de belichting van onderaf.

Yorckstraße is een station van de S-Bahn, gelegen aan de gelijknamige straat, op de grens van de Berlijnse stadsdelen Schöneberg en Kreuzberg. Aangezien de S-Bahnlijn zich iets ten noorden van de Yorckstraße splitst, zijn er feitelijk twee S-Bahnstations, die ongeveer 250 meter uit elkaar liggen. Het westelijke station draagt ter onderscheiding de toevoeging Großgörschenstraße in zijn naam en wordt bediend door lijn S1; in het oostelijke S-Bahnstation stoppen de lijnen S2, S25 en S26. Het gelijknamige metrostation Yorckstraße ligt tussen beide stations in en is onderdeel van lijn U7.

Yorckstraße is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn aan lijn U7 en werd op 29 januari 1971 geopend als onderdeel van het traject Möckernbrücke - Fehrbelliner Platz. Het is gelegen tussen twee perrons van het gelijknamige S-Bahnstation Yorckstraße. In 1966 ontstond door het afsplitsen van de oostelijke tak van de Nord-Süd-Bahn de nieuwe lijn 7. Aanvankelijk had deze lijn station Möckernbrücke als westelijk eindpunt, maar al in 1964 waren de werkzaamheden aan een verdere verlenging naar westen begonnen. Bij het aanleggen van de tunnel bij de Yorckstraße gebruikte men - voor het eerst in Berlijn - over een lengte van 286 de boorschildtechniek, om het S-Bahnstation Großgörschenstraße in een S-bocht te kunnen kruisen. Tot 1967 werkte men aan de bouw van station Yorckstraße, dat voor een gunstige overstap tussen beide S-Bahnstations werd aangelegd. Directe verbindingen met de S-Bahn kreeg het metrostation niet, wel werden aan beide uiteinden uitgangen gecreëerd in de nabijheid van de stations. Voor het ontwerp van het station tekende architect Rainer Rümmler, die verantwoordelijk was voor vrijwel alle in deze periode geopende metrostations in Berlijn. Het sluit qua uiterlijk nog sterk aan bij het eerder geopende station Möckernbrücke en onderscheidt zich van het naburige station Kleistpark, dat een verandering in de stationsarchitectuur laat zien. De wanden van station Yorckstraße werden bekleed met kleine rood-oranje tegels, de zuilen op het eilandperron kregen een witte betegeling.