Kurfürstenstraße (metrostation)

Bülowstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in de gelijknamige straat in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het viaductstation werd geopend op 11 maart 1902 aan de eerste Berlijnse metrolijn, het zogenaamde stamtracé. Station Bülowstraße is tegenwoordig onderdeel van lijn U2. Het zandstenen jugendstilstation werd ontworpen door Bruno Möhring, die ook tekende voor enkele stations van de Wuppertaler Schwebebahn. Vanwege het groeiende aantal reizigers werden de perrons in 1928-1929 verlengd en kreeg het station een tweede uitgang aan de oostzijde. Het station is opgenomen op de monumentenlijst.Ten oosten van station Bülowstraße zwenkt het metroviaduct naar het noorden van de straat om de Lutherkirche aan de Dennewitzplatz te passeren. Aan dit plein deed zich nog een bijzonderheid voor: om de lijn richting de Gleisdreieck te leiden moest een gesloten huizenblok doorkruist worden. De Hochbahngesellschaft kocht hiertoe een van de gebouwen op en liet hierin een opening maken, waar het metroviaduct doorheengeleid werd. In de Tweede Wereldoorlog werd het huizenblok verwoest, waardoor de Hausdurchfahrt verdween. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ook het metrostation aan de Bülowstraße ernstig beschadigd, maar na de oorlog nam men het weer in gebruik. Na de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het metronet in tweeën gedeeld. Dit betekende een splitsing van de lijn naar Pankow, waartoe station Bülowstraße behoorde. Aanvankelijk reden de treinen nog naar het West-Berlijnse eindpunt Gleisdreieck, ten oosten van Bülowstraße. In 1972 werd de dienst echter tot Wittenbergplatz ingekort; het bovengrondse tracé door Schöneberg, waaronder station Bülowstraße, werd gesloten. In het viaductstation werd aan het eind van de jaren 1970 tot tweemaal toe zonder succes een markt ingericht. Vanaf september 1980 deed het metrostation dienst als Turkse bazaar, een concept dat wel aansloeg. Over het ongebruikte metroviaduct ging een pendeltram rijden tussen de stations Bülowstraße en Nollendorfplatz, waar sinds 1975 een vlooienmarkt bestond. Na de val van de Muur moesten de vlooienmarkt, de bazaar en de tramlijn in 1993 wijken voor de herindienstname van de U2. Voor deze gelegenheid werd het bijna honderd jaar oude en de monumentenstatus genietende station Bülowstraße in zijn oude glorie hersteld.

Het Berliner Sportpalast was tussen 1910 en 1973 een sporthal in de Berlijnse wijk Schöneberg. Deze sporthal was de grootste sporthal van de Duitse hoofdstad en werd voor vele evenementen gebruikt. Het Sportpalast bood ruimte aan bijeenkomsten tot 14.000 bezoekers en is in de geschiedenis het meest bekend geworden door de toespraak van Joseph Goebbels, die de Duitse bevolking tijdens de Tweede Wereldoorlog in 1943 opriep tot de 'Totale Oorlog'. Het Sportpalast ging open in november 1910 en was gebouwd voor ijshockey- en schaatswedstrijden. Het was in die tijd het grootste overdekte schaatscomplex ter wereld. In latere jaren werden in het Sportpalast zesdaagsewedstrijden en bokswedstrijden georganiseerd. Ook werden grote politieke bijeenkomsten en evenementen als het Bockbierfest gehouden. Ook na de machtsovername in 1933 door de nazi's werd het Sportpalast gebruikt voor grote politieke bijeenkomsten. Goebbels noemde het Sportpalast Onze grote politieke tribune. In de oorlog raakte het Sportpalast zwaar beschadigd en werd het dak verwoest. In 1951 werd het Sportpalast, toen nog zonder dak, geopend voor schaatswedstrijden. In 1953 had het complex weer een dak. In de naoorlogse jaren werden ook popconcerten gehouden. Bekende artiesten als Zarah Leander, Bill Haley, The Beach Boys, Jimi Hendrix, Pink Floyd en Deep Purple traden hier op. In de jaren zeventig kon het Sportpalast niet meer rendabel geëxploiteerd worden. Het Sportpalast sloot in 1973 zijn deuren en werd afgebroken. Op de plaats van het vroegere Sportpalast staat nu sociale woningbouw. Dit hoogbouwcomplex heeft in Berlijn de bijnaam 'Sozialpalast'.

Bendlerblock (of Gedenkstätte Deutscher Widerstand) is een gebouwencomplex in Berlijn. Het moest dienstdoen als extra kantoorruimte voor de Duitse marine. In de Tweede Wereldoorlog fungeerde het Bendlerblock als hoofdkwartier van de Wehrmacht. Hier beraamde een groep officieren een moordaanslag op Hitler, die op 20 juli 1944 moest plaatsvinden. De aanslag, geleid door Claus Schenk von Stauffenberg, mislukte en de samenzweerders werden gearresteerd en geëxecuteerd. Stauffenberg, Friedrich Olbricht, Werner von Haeften en Ritter Mertz von Quirnheim werden ter dood gebracht op de binnenplaats van het Bendlerblock. Een monument van Richard Scheibe uit 1953 herinnert aan de gebeurtenis. Op de bovenste verdieping is een tentoonstelling ingericht over de geschiedenis van de Duitse antinazibeweging.

Nollendorfplatz is een station van de metro van Berlijn, gelegen aan het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Alle kleinprofiellijnen (U1, U2, U3 en U4) stoppen er en voor de U4 is station Nollendorfplatz het eindpunt. Geen enkel ander Berlijns metrostation wordt door zoveel lijnen aangedaan. Het station bestaat uit twee gedeelten: een viaductstation voor de U2 en een twee etages tellend ondergronds station voor de overige lijnen. Het stationscomplex staat in zijn geheel onder monumentenbescherming.

De Nollendorfplatz is een plein in de Duitse hoofdstad Berlijn. De Nollendorfplatz ligt in de noordpunt van het district Tempelhof-Schöneberg in voormalige stadsdeel Schöneberg. De Bülowstraße en de Kleiststraße komen uit op het plein. De Nollendorfplatz staat lokaal bekend als een uitgaanscentrum, onder andere voor de homoscene. Verder ligt aan het plein een van de grootste discotheken van Berlijn. Op en onder het plein is bevindt zich het gelijknamige metrostation Nollendorfplatz, waar vier lijnen samenkomen.

De Neue Nationalgalerie is het Berlijnse museum voor kunst van de twintigste eeuw (van klassiek en modern, tot de kunst van de jaren zestig) en is gelegen aan het Kulturforum. Het museumgebouw is ontworpen door Ludwig Mies van der Rohe en geldt als een van de klassiekers van de moderne architectuur.

Berliner Verkehrsbetriebe ((BVG), voorheen Berliner Verkehrs-Aktiengesellschaft) (Berlijnse vervoersbedrijven), is het stadsvervoerbedrijf van Berlijn. Het bedrijf is verantwoordelijk voor de exploitatie van metro, tram en bus in de Duitse hoofdstad, alsmede van een aantal veerdiensten, maar niet van de S-Bahn, die onder de Duitse spoorwegen valt. Het net van de BVG is geïntegreerd in het tariefsysteem van het Verkehrsverbund Berlin-Brandenburg (VBB). De BVG verzorgt sinds 1929 het Berlijnse openbaar vervoer en is volledig eigendom van de stad. In 2006 vervoerde het bedrijf 914 miljoen personen, die in totaal ruim 4 miljard kilometer op het 183 lijnen tellende stadsnet aflegden. De BVG heeft meer dan 12.500 werknemers in dienst.

De Winterfeldtplatz is een marktplein in het noorden van het Berlijnse stadsdeel Schöneberg. Het langgerekte plein meet ongeveer 280 × 80 meter. Het plein evenals de aan de noordzijde aangrenzende straat werden in 1893 vernoemd naar de Pruisische luitenant-generaal Hans Karl von Winterfeldt, een persoonlijke vriend van koning Frederik II. Op de zuidkant bevindt zich de vrijstaande 19e-eeuwse St. Matthiaskerk, die het plein domineert. De westelijke en oostelijke zijde van het plein hebben ook een eigen straatnaam, respectievelijk de Goltzstrasse en de Gleditschstrasse. Het plein is de locatie van de grootste Berlijnse markt. Elke woensdag en elke zaterdag vindt er een markt van verse producten plaats. De Winterfeldtplatz is via de Maaßenstraße met de 200 meter noordelijker gelegen Nollendorfplatz verbonden waar in het gelijknamige metrostation de lijnen U1, U2, U3 en U4 halt houden.

De Gemäldegalerie is een Berlijns museum met een grote collectie Europese schilderkunst van de 13e tot 18e eeuw. Het museum bezit onder meer werken van Jan van Eyck, Brueghel, Albrecht Dürer, Giotto, Raphael, Titiaan, Caravaggio, Peter Paul Rubens, Albrecht Altdorfer, Quiringh van Brekelenkam, Johannes Vermeer, Gabriel Metsu en Rembrandt van Rijn. Het museum beschikt over circa 72 ruimtes met schilderijen, zo'n twee kilometer expositie-ruimte. Het heeft computer-informatie in diverse talen en een audiotour in Duits en Engels.

Kleistpark is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de kruising van de Grunewaldstraße, de Potsdamer Straße en de Hauptstraßein het Berlijnse stadsdeel Schöneberg, aan de rand van het Heinrich-von-Kleistpark. Het metrostation werd geopend op 29 januari 1971 en is onderdeel van lijn U7. Station Kleistpark werd gebouwd tussen 1967 en 1969 en is zoals alle andere stations van deze bouwfase van de U7 van de hand van architect Rainer Rümmler. Het station luidt met zijn ontwerp een verandering in de stationsarchitectuur ten opzichte van het naburige station Yorckstraße in, hoewel beide stations tegelijkertijd geopend werden. De wanden zijn bekleed met brede grijze tegels, terwijl de zuilen op het perron een aluminiumbeplating hebben. De stationsnaam is aangebracht in een donkerrode band op wanden. Onder het eilandperron van de U7 bevindt zich een ongebruikt niveau, dat alvast werd aangelegd met het oog op de toekomstige lijn F (later U10). Deze lijn zou Weißensee met Lichterfelde verbinden, maar behoort niet meer tot de planning. Een deel van het in ruwbouw aangelegde station wordt door het stadsvervoerbedrijf BVG gebruikt als archiefruimte.

Het Bauhaus-Archiv is een Berlijns museum over het Bauhaus, een invloedrijke Duitse school voor design, architectuur, kunst en fotografie uit het Interbellum. Het werd gedeeltelijk naar ontwerpen van voormalig Bauhaus-directeur Walter Gropius gebouwd en opende zijn deuren in 1979. Het bevat afdelingen met veel voorbeelden van: Kunst Fotografie ArchitectuurKenmerken De belangrijkste eisen die het Bauhaus stelt aan een goed ontwerp, zijn: eerlijkheid ten opzichte van het gebruikte materiaal en functionaliteit. Als het Bauhaus wordt opgericht beleeft Duitsland een periode van socialisme. Zij voeren een feitelijke macht uit (de Weimarrepubliek) die doorklinkt in de doelstellingen van de opleiding.

De Staatsbibliothek zu Berlin is de grootste wetenschappelijke bibliotheek van Duitsland. Deze bibliotheek in Berlijn is het eigendom van de Stiftung Preussischer Kulturbesitz, een publiekrechtelijke stichting die ressorteert onder de minister van cultuur. Deze bibliotheek begon haar bestaan in 1661 als hofbibliotheek van de keurvorsten van Brandenburg. In 1701 gaf koning Frederik I van Pruisen haar de naam Königliche Bibliothek zu Berlin. In 1918 kreeg de bibliotheek de naam Preussische Staatsbibliothek. Na 1945 werd de bibliotheek net als Berlijn in tweeën gedeeld. In West-Berlijn kwam de Deutsche Staatsbibliothek, in Oost-Berlijn de Staatsbibliothek Preussischer Kulturbesitz. Sinds 1992 luidt de naam voluit Staatsbibliothek zu Berlin - Preussischer Kulturbesitz. De bibliotheek heeft twee hoofdlocaties, aan Unter den Linden en aan de Potsdamer Strasse, daar als deel van het Kulturforum Berlin. De verzamelingen van de Staatsbibliothek omvatten circa 10 miljoen boeken, waaronder ongeveer vijfduizend incunabelen en veertigduizend handschriften. Er is een uitgebreide muziekverzameling, met onder andere vele muziekhandschriften van Johann Sebastian Bach, Ludwig van Beethoven en Felix Mendelssohn, en het Altbachisches Archiv van de Berlijnse Sing-Akademie. De Gesamtkatalog der Wiegendrucke, een project voor de catalogisering van alle incunabelen, is vanaf het begin in deze Berlijnse bibliotheek ondergebracht. De Staatsbibliotheek houdt verder bijvoorbeeld Kalliope bij, een online database met meer dan een miljoen autografen van tienduizenden Duitse schrijvers.