Sarphatipark 35-37

Het gebouw Sarphatipark 39-41 bestaat uit een dubbel herenhuis aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en zijn gespiegeld ten opzichte van elkaar. G. Heuvelink was makelaar in Amsterdam en woonde even verderop in de straat aan het park. Hij was betrokken bij een van de eerste verhogingen van de grond in het Sarphatipark in 1902.

Het gebouw Sarphatipark 43-45 bestaat uit een dubbel herenhuis aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en zijn gespiegeld ten opzichte van elkaar. Dat spiegeleffect is deels verloren gegaan omdat in de loop der jaren er gerenoveerd is aan de gevel. Bijvoorbeeld de raampartijen op de begane grond zijn (in 2015) verschillend uitgevoerd. Aan gebouw 45 moesten in 2011 renovatiewerkzaamheden verricht worden aan de gevel (nieuwe kozijnen en bestening). Op de bouwtekening staat nog vermeld dat de gebouwen geplaatst zouden worden aan de Jan Steenstraat, maar dit stuk kreeg de naam van het park. P.C. Breek was voornamelijk aannemer en sloper. Hij bood destijds ook mee op de bouw van de Oranjekerk even verderop, maar trok zich terug.

De panden Sarphatipark 23-33 bestaan uit een zestal herenhuizen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen vertonen grote gelijkenis met de buurpanden Sarphatipark 19-21. De zes woonhuizen zijn opgetrokken in de eclectische bouwstijl. De gebouwen zijn ten opzichte van elkaar soms gespiegeld uitgevoerd. Met name de constructie van toegangen, balkons en ramen van de zes panden lijkt op elkaar. Verschillend zijn echter de toegepaste dakkapellen. Vermoedelijk is de architect van dit bouwblok dezelfde als van Sarphatipark 19 en 21, de bijbehorende naam is echter onbekend.

Het gebouw Sarphatipark 47-51 bestaat uit een drietal herenhuizen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl. De huisnummers 49 en 51 zijn een spiegelbeeld van huisnummer 47. Ten aanzien van de balkons is het symmetrische principe losgelaten. Het ontwerp liet dakkapellen in een boogconstructie zien, in de bouw werd dat omgezet naar een rechthoekig model. Opvallend aan de gebouwen is de relatief hoge toegang tot de woningen; zij lopen door tot de tweede etage. Deze stijl geldt voor meerdere panden aan het Sarphatipark. De etages waren duidelijk weggelegd voor de rijken; de huur voor één etage bedroeg in 1894 550 gulden. Frans Hendrik Kiks (overleden 1925) was een Amsterdamse makelaar en timmerman. In De Pijp werden meerdere gebouwen neergezet door amateurarchitecten. Hij had meer panden in De Pijp, zoals Gerard Doustraat 1 en 178. Hij vestigde zich na zijn huwelijk met Anna Maria Pogge (circa 1856-overleden in 1940) in Nieuwer-Amstel, dat al snel werd opgeslokt door Amsterdam. In 1890 had hij nog een timmerwerkplaats in Gerard Doustraat 16, maar ging failliet.

De panden Sarphatipark 19-21 bestaan uit een tweetal herenhuizen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen vertonen grote gelijkenis met de buurpanden Sarphatipark 9-17. De twee woonhuizen zijn opgetrokken in de eclectische bouwstijl. De gebouwen zijn ten opzichte van elkaar bijna gespiegeld uitgevoerd. De dakkapellen (een van dakkapellen is in 1984 verbouwd) en balkons (nr 19 bolvormig metaal; nr. 21 steenachtig) wijken daarbij af.

Het gebouw Sarphatipark 53 bestaat uit een enkel herenhuis aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het woonhuis is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Het is wat dat betreft een voortzetting van de gevelwand aan dit luxe stuk van De Pijp. De belendende panden Sarphatipark 47-51 waren ook deels van de hand van architect B.J.G. Bos, makelaar en waarschijnlijk tevens aannemer (dat kwam vaker voor in De Pijp). Het gebouw bestaat uit begane grond, 1 hoog, 2 hoog, 3 hoog en een zolderetage met dakkapel. Opvallend is dat de eerste etage een uitstekend balkon heeft, de tweede etage heeft alleen een hekwerk; etage drie hoog moet het doen zonder uitgang naar buiten. Het is mogelijk dat de heer Bos hier zelf woonachtig was (het werd in 1904 verkocht als zijnde begane grond en drie verhuurde bovenhuizen, aldus De Telegraaf van 24 september). In het pand waren in het verleden ook notarissen dan wel curatoren gevestigd. De tekening van het gebouw ging nog uit van het adres Jan Steenstraat, maar die straatnaam werd later gewijzigd in Sarphatipark.

Het pand Albert Cuypstraat 182 is een gebouw aan de Albert Cuypstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van een drietal gemeentemonumenten in die straat. Het symmetrische gebouw steekt voor wat betreft grootte, robuustheid en soliditeit af tegen de belendingen en overzijde van de Albert Cuypstraat. De aanpalende woonhuizen en de woonhuizen aan de overzijde hebben last van verzakkingen etc., maar deze kerk staat nog pontificaal recht. De kerk zonder kerktoren, de Buiten-Amstelkerk, kwam er in 1892 als laatste zogenaamde doleantiekerk voor de afgescheiden groep gereformeerden onder leiding van Abraham Kuyper. Het is een rechthoekige gebouw met dito zaal met inwendige galerijen. In de jaren zestig van de 20e eeuw kreeg het gebouw een andere bestemming. Er kwam een supermarkt in, die niet al te veel geld in verbouwingen/aanpassingen investeerde. Dat veranderde in de jaren negentig van diezelfde eeuw toen het een luxe horecagelegenheid werd. Eerst heette het bedrijf De Engel (die de engel op de voorgevel plaatste, geheel in tegenstrijd tot de principes van de Gereformeerden), daarna Bazar. Het kerkinterieur (voor zover nog aanwezig) is daarbij gespaard gebleven. Echter het orgel is in 1971 verhuisd naar de hervormde kerk te Steenderen. Het gebouw heeft een doorloop naar de achterzijde, Govert Flinckstraat 191-193. Daar was een school gevestigd met op de bovenetage een kosterwoning. De soberheid van de toegepaste bouwstijl van de school staat in contrast met de voorgevel aan de Albert Cuypstraat. Er waren tijdens de kadasterindeling kennelijk woningen gepland op deze plaats aan de Albert Cuypstraat. De straatnummering springt ter plaatse van 168 naar 182, de nummering aan de Govert Flinckstraat verspringt niet.

De Oude Pijp, ook wel Noord-Pijp, is een wijk in Amsterdam, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk is gelegen in het stadsdeel Amsterdam-Zuid en heeft 0 inwoners (per 1 januari 2023). Op centraal stedelijk niveau wordt de wijk aangeduid als buurtcombinatie V24. De oppervlakte van de Oude Pijp is 68,11 hectare. Samen met de Nieuwe Pijp vormt de Oude Pijp de wijk (voorheen stadsdeel) De Pijp. De Oude Pijp wordt begrensd door: Boerenwetering, Singelgracht, Amstel, Ceintuurbaan, Sarphatipark en wederom Ceintuurbaan. In de Albert Cuypstraat vindt elke dag de Albert Cuypmarkt plaats. Pleinen met veel horecagelegenheden zijn het Gerard Douplein en het Marie Heinekenplein. Ook het Sarphatipark bevindt zich in de Oude Pijp. Het oude deel van de Pijp staat bekend (zie Gerard Arbous, 1933) als het Quartier Latin van Amsterdam (naar de wijk Quartier Latin in Parijs). De voormalige Heineken-brouwerij (tegenwoordig Heineken Experience) staat aan de Stadhouderskade bij de Ferdinand Bolstraat. Enkele boeken, waarvan het verhaal zich omstreeks 1900 in de Oude Pijp afspeelt: Herman Heijermans: Kamertjeszonde (1898) Jacob Israël de Haan: Pijpelijntjes (bitterzoete roman) (1904) Piet Bakker: Jeugd in De Pijp (vrijmoedige herinneringen) (1946).

Het gebouw Sarphatipark 55-57 bestaat uit een dubbel herenhuis aan het Sarphatipark (noordzijde) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De huizen zijn ontworpen door de architect Pieter Jacobus de Kam, die zelf het pand op nummer 55 betrok. De Kam wilde in 1896 zowel de beneden- als de bovenwoning op Sarphatipark 55 verhuren: "een Benedenhuis met Tuin en Tuinhuis, prachtig uitzicht, 5 groote Kamers, waarvan 2 ensuite, Badkamer en 2 kleine Kamers, Dienstbodenkamer, grote Keuken en Bijkeuken, Kolenbergplaats enz." en "een vrij Bovenhuis, 4 groote Kamers, waarvan 2 ensuite, 5 kleine Kamers, één Badkamer, één Alcoof, Keuken en groote Zolder". De gebouwen zijn opgetrokken in een eclectische bouwstijl en zijn ruim van opzet. De twee panden zijn in spiegelbeeld gebouwd, waarbij alleen de kroonlijst verschilt. Opvallend aan de gebouwen is dat alle drie de etages een naar voren uitstekend balkon hebben, een rariteit aan die straat. Pieter Jacobus de Kam was afkomstig uit Wissenkerke, toen nog een zelfstandige gemeente op Noord-Beveland. Hij werd in 1842 geboren en haalde in 1861 een diploma in de 2e klasse der bouwkunde. Hij ontwikkelde zich verder van plaatselijk timmerman via boer tot uiteindelijk architect in Amsterdam. In 1892 keerde hij terug naar Wissenkerke. In 1919 overleed hij op 76 jarige leeftijd in Kalamazoo (Verenigde Staten).

De Albert Cuypmarkt is een dagmarkt in Amsterdam op het gedeelte van de Albert Cuypstraat tussen de Ferdinand Bolstraat en de Van Woustraat in De Pijp in het stadsdeel Zuid. De straat en de markt zijn vernoemd naar Albert Cuyp, een kunstschilder uit de 17e eeuw. De markt begon als een losse verzameling straatventers en handkarren. Dit ontaardde in het begin van de 20e eeuw in een chaos, waarop het gemeentebestuur in 1905 besloot een vrije markt te vestigen, die in eerste instantie alleen op zaterdagavond gehouden werd. De Albert Cuypstraat, de Dapperstraat, de Ten Katestraat en de Lindengracht werden in 1910 als 'ventstraat' aangewezen. In 1912 werd de markt een dag-markt die 6 dagen per week geopend is; maandag tot en met zaterdag van 09.00 tot 17.00 uur. Oorspronkelijk was de straat voor elk verkeer toegankelijk tijdens de markt-uren, maar al vele jaren is de straat volledig voor verkeer afgesloten indien de markt open is, behalve voor het lopende publiek. De Albert Cuypmarkt is met 260 kramen de grootste dag-markt van Europa. Het staat er vol met kramen met o.a. verse producten, kleding, bloemen, stoffen en natuurlijk typische Hollandse lekkernijen. Hij is ook de drukste markt van geheel Nederland met een heel gemengd publiek van Amsterdamse bewoners, toeristen, studenten, dagjesmensen en ondernemers. De markt is de laatste twee decennia een belangrijke toeristische attractie geworden; hij wordt elk jaar bezocht door zes miljoen mensen. Toeristen zijn verantwoordelijk voor een derde deel van de omzet op de markt. 'Buitenlandse toeristen geven gemiddeld dertig euro uit per bezoek. De toerist op het Damrak geeft maar vier euro uit', aldus de heer Ben Bockstael, voorzitter van de ondernemersvereniging Albert Cuyp in 2011. Op 23 september 2005 werd op de Albert Cuypmarkt, in de Albert Cuypstraat, het standbeeld van de Amsterdamse volkszanger André Hazes onthuld. Hazes bracht zijn jeugd door in De Pijp. Zijn zangtalent werd in 1959 ontdekt door Johnny Kraaijkamp sr., toen André op de Albert Cuypmarkt stond te zingen.

Het gebouw Sarphatipark 59-61 bestaat uit een dubbel herenhuis aan het Sarphatipark (noordzijde) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De huizen zijn ontworpen door M.H.G. ten Cate, zich architect noemende. De bouwtekening vermeldde dat ze op kosten van de heer ten Cate gebouwd zijn. De gebouwen zijn opgetrokken in een eclectische bouwstijl en zijn ruim van opzet. De twee panden zijn in spiegelbeeld gebouwd. In de 20e eeuw is er echter een klein verschil te constateren. De derde etage van gebouw heeft haar uitstekend balkon zoals op de tekening aangegeven, nummer 61 niet (alleen hekje). WIZO Nederland, een Joodse liefdadigheidsinstelling was hier een aantal jaren gevestigd. Rond 2000 was er een huisartsenpraktijk gevestigd.

De Lies Visserbrug of brug nr. 185, is een overspanning annex voetbrug over de centrale vijver in het Sarphatipark. Die kleine brug ging het grootste deel zonder naam door het leven. Het park kreeg in 1888 haar naam, de brug in 2013. Op 3 april 2014 werd de brug min of meer definitief vernoemd door Stadsdeel Zuid; vanaf 18 februari 2020 werd de naam officieel overgenomen door de centrale stad en opgenomen in de Basisadministratie Adressen en Gebouwen. De brug is genoemd naar plaatselijk activiste Elisabeth (Lies) Visser (Hoorn, 1925-Amsterdam, 9 maart 2006), de laatste jaren wonend in de Quellijnstraat. In de jaren zeventig was De Pijp verpauperd. De gebouwen werden matig onderhouden door huisjesmelkers en er was veel criminaliteit in de buurt. Om dit tegen te gaan wilde de gemeente op grote schaal slopen en renoveren. De wijk zelf zag een grootschalige vernieuwing zoals in de Kinkerbuurt niet zitten. Uiteindelijk kwam er in De Pijp een mengeling van nieuwbouw, gerenoveerde oudbouw en oudbouw. Lies Visser was gedurende die tijd leidster van Behou Gerard Dou (genoemd naar de Gerard Doustraat), een vereniging om het karakter van de buurt ongewijzigd te (kunnen) laten. Om dat te ondersteunen ging ze niet akkoord met de uitkoopregeling van de stad; in 2015 is de Quellijnstraat 138 in dat blok een van de weinige oudbouw tussen de nieuwbouw. In die hoedanigheid kreeg ze het aan de stok met Ed van Thijn en Jan Schaefer. Ze was vaak aanwezig in het wijkcentrum. Lies Visser was ook fel gekant tegen de aanleg van de Noord-Zuidlijn, de aanleg zou de buurt laten verzakken etc. Ze bemoeide zich voorts met de aanpak van het park, het moest onderhoudsvriendelijk worden. Haar strijdbaarheid was wellicht te danken aan haar opvoeding. Zelf wilde ze naar de hbs, maar haar vader vond de huishoudschool wel voldoende. Haar “groene vingers” had ze opgedaan tijdens haar hobby als vogelaar in en om de stad. Visser was actief lid van de VVD, Lijst 13 (gemeenteraadsverkiezingen 1982) en Lijst 15 (Kamerverkiezingen). Later sloot ze zich aan bij Algemeen Belang en bij De Groenen, waar ze de strijd aanging met Roel van Duijn. Een andere brug in het park kreeg als naam: Liefdesbruggetje.