Palmgracht 74

Lijnbaansgracht 18A-C is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Het pand is gelegen op de oostoever van die Lijnbaansgracht ter hoogte van de Palmgracht. Het gebouw werd in 1970 uitgeroepen tot rijksmonument vanwege haar rechte daklijst en de "antieke" ruitverdeling in negen raampjes. Een andere bijzonderheid is dat de begane grond aan de straatkant bijna geheel uit toegangsdeuren bestaat. Het gebouw dateert uit de eerste helft van de 19e eeuw. Het belendende pand op de hoek van de Palmgracht en het gebouw nummer 22 verderop in dit blokje zijn gesloopt en herbouwd in de 20e eeuw.

Kromme Palmstraat is een straat in Amsterdam-Centrum. De straat ligt als een haak in de driehoek die ontstond tussen de Brouwergracht, Lijnbaansgracht en Palmgracht (sinds 1895 geen gracht meer). Het ligt in de noordelijkste punt van de wijk Jordaan. Het straatje dateert uit dezelfde tijd als de naastgelegen Driehoekstraat. Alhoewel stammend uit de 17e eeuw staat hier geen enkel gemeentelijk monument of rijksmonument. Huisnummering loopt op van 2 tot en met 18 en van 5 tot en met 9. De straat van zestig meter is slechts vier meter breed en is deels geschikt voor personenauto’’s, maar al te lange auto’s lopen vast in de knik.

De Vereeniging ten behoeve der Arbeidersklasse te Amsterdam (VAK) was met de oprichting op 21 februari 1852 de eerste woningbouwvereniging in Nederland, die zonder winstoogmerk betaalbare arbeiderswoningen ging bouwen, beheren en verhuren voor arbeidersgezinnen en minvermogenden, om zodoende een einde te maken aan de bedroevende woonomstandigheden van het snel groeiende proletariaat in Amsterdam. In de Stichtingsakte uit november 1851 werd nog gesproken over de Vereeniging tot opbeuring van het lot der Arbeidende Klasse.

Lijnbaansgracht 23-24/Palmstraat 101 is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Op de tekening van Joan Blaeu uit 1642 is op de hoek van de Lijnbaansgracht en Palmstraat reeds bebouwing ingetekend. Adrianus Eversen legde de hoek rond 1861 vast in een schilderij, waarop toch al tekenen van verkrotting te zien zijn. Ook de belendende gebouwen aan de Palmstraat bevonden zich in een al wat armoedige toestand. Hier verrezen in 1894 twaalf woningen voor arbeiders, waarbij Willem Hamer jr. tekende voor het hoekpand. Het werd een symmetrisch gebouw in een stompe hoek in de eclectische bouwstijl. Opdracht daartoe was opdracht gegeven door de Vereeniging ten behoeve der Arbeidersklasse te Amsterdam. Huisnummer 23 ligt op de hoek, die hier is afgestoken. Veel van de arbeiderswoningen gebouwd in die tijd zijn ten prooi gevallen aan de sloop. Ze voldeden niet meer aan de eisen van laat 20e eeuw en waren (opnieuw) verkrot. Het gebouw Lijnbaansgracht/Palmstraat werd na een renovatie in november 2004 tot gemeentelijk monument verklaard en is dus gespaard gebleven voor sloop.

De Driehoekstraat is een straat in de Amsterdamse Jordaan. Deze straat ligt tussen de Palmgracht, de Brouwersgracht en de Lijnbaansgracht. De straat begint bij de Palmgracht en loopt vandaar naar het noorden. Halverwege vertakt de straat zich in tweeën en loopt zowel naar links naar de Lijnbaansgracht als naar rechts naar de Brouwersgracht. De straat die uit drie korte straatjes die op elkaar uitkomen bestaat, is aangelegd in het midden van de zeventiende eeuw. De naam is ontleend aan de vorm van het gebiedje waarin de straat ligt: de driehoek bestaande uit voornoemde drie grachten. In de straat bevinden zich enkele rijksmonumenten waarvan sommige een bijzondere gevelsteen bezitten, zoals het pand van A. van Wees Distilleerderij de Ooievaar.

Palmgracht 41-43 te Amsterdam is een gebouw aan de Palmgracht in Amsterdam-Centrum. Het gebouw, staande op de hoek met de Palmdwarsstraat is sinds 27 augustus 1970 een rijksmonument. Het gebouw heeft niet altijd dit adres gehad, want in 1940 lag aan de overzijde van de Palmdwarsstraat het terrein van Palmgracht 45-47. De gracht zelf is de 17e eeuw gegraven en toen verscheen ook de eerste bebouwing alhier. Bij de adresuitgifte in de 19e eeuw kreeg het hoekpand adres 49-51, wat nog later werd verwisseld voor 51-53. Weer later werd het opnieuw omgenummerd tot Palmgracht 41-43. Of Palmgracht 41-43 nog tot de originele bebouwing behoort (althans qua uiterlijk) is niet bekend, maar het monumentenregister omschrijft het als hoekhuis uit 17e of 18e eeuw met een voorgevel onder een rechte lijst uit de 19e eeuw. In 1983 stond hier een gebouw dat door middel van steunberen overeind gehouden moest worden; er waren toen drie bouwlagen onder een puntdak met twee haaks op elkaar staande dakkapellen. Aan de kant van de Palmgracht stond voor het gebouw een anachronisme in de vorm een splitskast uit de periode van de Amsterdamse School. De kast werd echter niet in die stijlperiode (jaren 20) geplaatst; op een foto uit midden jaren vijftig is die splitskast niet te zien; wel een brandmelder. Het gebouw heeft de typisch voor Amsterdam uiterlijk van een hoekpand met winkel. Het winkelgedeelte werd niet ommuurd maar voorzien van kolommen met daartussen glas voor etalages.

De Willemsstraat is een straat en voormalige gracht, genaamd de Goudsbloemgracht, in de Amsterdamse Jordaan. De straat is gelegen tussen de Brouwersgracht en de Lijnbaansgracht. Tussen de ophaalbrug over de Lijnbaansgracht (brug nr. 142) en de Marnixstraat ligt de Nieuwe Willemsstraat. Evenwijdig aan de Willemsstraat ligt de Goudsbloemstraat. De Eerste, Tweede en Derde Goudsbloemdwarsstraat zijn zijstraten.

De Palmgracht is een in 1895 gedempte gracht in de Amsterdamse Jordaan tussen de Brouwersgracht en de Lijnbaansgracht in Amsterdam-Centrum. De gracht was een onderdeel van de grachtengordel (west). Evenwijdig aan de Palmgracht loopt de Palmstraat. De Palmdwarsstraat en de Kromme Palmstraat zijn zijstraten. De derde zijstraat, de Driehoekstraat, ligt in de meest noordelijke punt van de Jordaan.

Lijnbaansgracht 25-27/Willemsstraat 212-226 is een complex woningen in Amsterdam-Centrum. Op de tekening van Joan Blaeu uit 1642 is op de hoek Lijnbaansgracht en de Goudsbloemgracht al bebouwing te zien. De Goudsbloemgracht werd in 1857 en kreeg als naam Willemsstraat. Pieter Johannes Hamer ontwierp voor Vereeniging ten behoeve der Arbeidersklasse te Amsterdam een 42-tal woningen op deze hoek. Daar de hoek hier scherp is ontstond een zogenaamde taartpunt. Het kwam er daarbij op neer dat de gehele Willemsstraat alhier in verschillende termijnen voorzien werd van nieuwbouw. Hamer kwam met in het ecleticisme ontworpen woonhuizen, waarbij opvallen de (namaak) trapgevels aan zowel kade als straat. Het geheel is symmetrisch uitgevoerd. In 2004 werd het gehele complex uitgeroepen tot gemeentelijk monument, vermoedelijk na een grondige renovatie. De gebouwen kijken uit over brug 142, ook een gemeentelijk monument.

Constantia is een woningbouwcomplex rondom een groen binnenhof aan de Willemsstraat 149-165 in Amsterdam, dat in 1863 in neoclassicistische stijl werd gebouwd. De 36 woningen werden in opdracht van de 'Stichting voor den Ambachtsstand - Constantia Woningen' ontworpen door architect Pieter Johannes Hamer. De woningen waren (vrij van huur) bestemd voor werklieden ouder dan zestig jaar die minstens twaalf jaar bij één en dezelfde patroon in enig vak van nijverheid waren werkzaam geweest. Het hofje is sinds 2002 een rijksmonument.

De Palmdwarsstraat is een straat in Amsterdam-Centrum.

Brug 142 is een ophaalbrug in Amsterdam-Centrum. De brug vormt de verbinding tussen de Willemsstraat en de Nieuwe Willemsstraat. Ze overspant de Lijnbaansgracht. In 1882 kwam hier een houten noodbrug te liggen, aangezien de plaatselijke verbinding over de Lijnbaansgracht ter hoogte van de Palmstraat gesloopt werd. Pas in 1887 werd er een aanbesteding gedaan voor het vernieuwen van de ophaalbrug. Het jaar daarop lag de ophaalbrug er, naar een ontwerp van Dienst der Publieke Werken waar toen Bastiaan de Greef verantwoordelijk was voor de bruggen. Het zou echter geen nieuwe brug zijn, maar een brug die eerder over de Geldersekade had gehangen (brug 297). In oktober 1906 zag de gemeenteraad in dat de toenmalige brug verbreed moest worden, ze nam een nieuwe brug in overweging. Van 1 juli tot 30 oktober 1908 lag daarop verkeer over de brug stil. Al drie dagen eerder konden voetgangers over de nieuwe brug. Deze brug was bijna niet gelegd, buurtbewoners hoopten op demping van de Lijnbaansgracht hier, maar dat ging niet door. De brug is gefabriceerd en vermoedelijk ook ontworpen door de “s Gravenhaagse Machinefabriek en Gieterij. Frank V. Smit heeft het over: "voor Amsterdam ongebruikelijke hameipoorten uit onderdelen die op seriewerk wijzen, vakliggerwerk, die op maat besteld kan worden met gelijkzijdige driehoekige consoles en hamiestijlen met uitkragende scharnieren." De brug stond van 1908 tot 1962 op een houten onderbouw, daarna op een betonnen. In die tussentijd ontkwam de brug aan de slopershamer; de gemeente was van plan de brug te vervangen door een vaste brug, maar een plaatselijk houthandel liet tot in de jaren zestig haar hout via schip aanvoeren. Toen die firma vertrok kwamen er woonboten liggen en ook die moesten beweegbaar blijven, dus de ophaalbrug bleef. De brug heeft ook nog haar oorspronkelijke ijzeren sluitdeuren. In 1995 werd de brug uitgeroepen tot gemeentelijk monument. De brug stond plaatselijk bekend als de Oude Fransenbrug, een vernoeming naar het Oude Fransenpad, dat samen met de Goudsbloemgracht werd opgebouwd tot Willemsstraat. In april 2016 trok het gemeentebestuur van Amsterdam alle officieuze benamingen in en sindsdien gaat de brug anoniem (dat wil zeggen alleen met nummer) door het leven.