Driehoekstraat

Kromme Palmstraat is een straat in Amsterdam-Centrum. De straat ligt als een haak in de driehoek die ontstond tussen de Brouwergracht, Lijnbaansgracht en Palmgracht (sinds 1895 geen gracht meer). Het ligt in de noordelijkste punt van de wijk Jordaan. Het straatje dateert uit dezelfde tijd als de naastgelegen Driehoekstraat. Alhoewel stammend uit de 17e eeuw staat hier geen enkel gemeentelijk monument of rijksmonument. Huisnummering loopt op van 2 tot en met 18 en van 5 tot en met 9. De straat van zestig meter is slechts vier meter breed en is deels geschikt voor personenauto’’s, maar al te lange auto’s lopen vast in de knik.

De Palmgracht is een in 1895 gedempte gracht in de Amsterdamse Jordaan tussen de Brouwersgracht en de Lijnbaansgracht in Amsterdam-Centrum. De gracht was een onderdeel van de grachtengordel (west). Evenwijdig aan de Palmgracht loopt de Palmstraat. De Palmdwarsstraat en de Kromme Palmstraat zijn zijstraten. De derde zijstraat, de Driehoekstraat, ligt in de meest noordelijke punt van de Jordaan.

Palmgracht 41-43 te Amsterdam is een gebouw aan de Palmgracht in Amsterdam-Centrum. Het gebouw, staande op de hoek met de Palmdwarsstraat is sinds 27 augustus 1970 een rijksmonument. Het gebouw heeft niet altijd dit adres gehad, want in 1940 lag aan de overzijde van de Palmdwarsstraat het terrein van Palmgracht 45-47. De gracht zelf is de 17e eeuw gegraven en toen verscheen ook de eerste bebouwing alhier. Bij de adresuitgifte in de 19e eeuw kreeg het hoekpand adres 49-51, wat nog later werd verwisseld voor 51-53. Weer later werd het opnieuw omgenummerd tot Palmgracht 41-43. Of Palmgracht 41-43 nog tot de originele bebouwing behoort (althans qua uiterlijk) is niet bekend, maar het monumentenregister omschrijft het als hoekhuis uit 17e of 18e eeuw met een voorgevel onder een rechte lijst uit de 19e eeuw. In 1983 stond hier een gebouw dat door middel van steunberen overeind gehouden moest worden; er waren toen drie bouwlagen onder een puntdak met twee haaks op elkaar staande dakkapellen. Aan de kant van de Palmgracht stond voor het gebouw een anachronisme in de vorm een splitskast uit de periode van de Amsterdamse School. De kast werd echter niet in die stijlperiode (jaren 20) geplaatst; op een foto uit midden jaren vijftig is die splitskast niet te zien; wel een brandmelder. Het gebouw heeft de typisch voor Amsterdam uiterlijk van een hoekpand met winkel. Het winkelgedeelte werd niet ommuurd maar voorzien van kolommen met daartussen glas voor etalages.

Palmgracht 74/Lijnbaansgracht 15A-C is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Volgens de kaart van Joan Blaeu uit 1649 stond hier al bebouwing, alhoewel er ook nog open plekken waren. Het was een moeilijk bouwkundig in te delen driehoek tussen Lijnbaansgracht, Palmgracht en Brouwersgracht. Op de driehoek werd niet veel later de Driehoekstraat aangelegd. Het gebouw dateert van beginjaren zeventig van de 19e eeuw. Het gebouw werd opgeleverd als de 21e openbare armenschool in Amsterdam. De ontwerpen voor die scholen was uitbesteed aan de Dienst der Publieke Werken waar toen Bastiaan de Greef de belangrijkste architect was. Van De Greef is bekend, dat hij veel werk uitbesteedde, maar wel bepalend was voor de stijl waarin gebouwd zou worden. Het gebouw heeft de vorm van een taartpunt, de Palmgracht staat niet loodrecht op de Lijnbaansgracht. De school stond tijdens de bouw aan twee grachten met een hoge brug voor de deur. De Palmgracht werd vanwege de slechte hygiëne ter plaatse in 1895 gedempt. In 1976 verdween de Palmgrachtschool, ze ging op in de Rozenschool. Het gebouw werd gerenoveerd tot bedrijvencentrum en werd in 2007 benoemd tot gemeentelijk monument. Het volgende gebouw aan de Lijnbaansgracht draagt nummer 18 en is een rijksmonument; twee panden aan de overkant van de Palmgracht 73-79 zijn eveneens rijksmonument.

De Palmdwarsstraat is een straat in Amsterdam-Centrum.

De Bullebak, brug 149, is een dubbele basculebrug in Amsterdam over de Brouwersgracht, die ter hoogte van de Marnixkade, de Marnixstraat verbindt met de Korte Marnixstraat. De brug is opgetrokken uit hout, staal, baksteen en beton. Deze brug moet niet worden verward met de Bullebakssluis (brug 160), die verderop in de Marnixstraat ligt op de plaats van het voormalige gewelf. Het aangrenzende pleintje, hoek Raampoort / Marnixstraat, draagt dezelfde naam.

De Bullebak is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De naam voert terug op een monster dat kinderen het water in zou trekken en geeft naam aan twee bruggen, beide in de Marnixstraat. Aan het noordelijk eind ligt de Bullebak, over de uitloper van de Bloemgracht de Bullebakssluis. De bruggen worden regelmatig door elkaar gehaald. Aan de Bullebak werd tussen 2020 en 2023 gewerkt om dit versleten rijksmonument te vervangen door een nieuw gelijkend exemplaar. Dat werk leidde er al toe, dat er wederom een brugnaam werd gegeven, het Bullebakje, de noodbrug aan de oostkant van de brug. Er moest zowel grof als fijnzinnig gewerkt worden, dat laatste bleek uit het feit dat toen de brug opgeleverd was en bij het openen en sluiten een deel van de nieuwe tramrails beschadigd raakte en vervangen moest worden. De opening voor het andere verkeer kon wel in september 2023 plaatsvinden, waarna Bullebakje verdween. Daarop verscheen er aan de westkant van de brug de Bullebak van kunstenaar Martie van der Loo. Het is een gerecycled deel van de oude brug van gemetseld baksteen; ze had zelf om het materiaal gevraagd. Het staat op open kolom van drie gebogen grotendeels cortenstalen platen. De kunstenaar is woonachtig in een woonboot, die vanwege de werkzaamheden verplaatst moest worden en voert atelier in de Tweede Nassaustraat; liggend aan de overzijde van de Singelgracht. Van der Loo in Amsterdam al bekend vanwege haar Wandelend naar de Nieuwmarkt in het Amsterdam-Centrum en Trimmers in Amsterdam Nieuw West.

Brug 148 is een ophaalbrug in Amsterdam-Centrum.

De Vereeniging ten behoeve der Arbeidersklasse te Amsterdam (VAK) was met de oprichting op 21 februari 1852 de eerste woningbouwvereniging in Nederland, die zonder winstoogmerk betaalbare arbeiderswoningen ging bouwen, beheren en verhuren voor arbeidersgezinnen en minvermogenden, om zodoende een einde te maken aan de bedroevende woonomstandigheden van het snel groeiende proletariaat in Amsterdam. In de Stichtingsakte uit november 1851 werd nog gesproken over de Vereeniging tot opbeuring van het lot der Arbeidende Klasse.

Haarlemmerplein 23 te Amsterdam is een gebouw aan het Haarlemmerplein in Amsterdam-Centrum.

Lijnbaansgracht 18A-C is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Het pand is gelegen op de oostoever van die Lijnbaansgracht ter hoogte van de Palmgracht. Het gebouw werd in 1970 uitgeroepen tot rijksmonument vanwege haar rechte daklijst en de "antieke" ruitverdeling in negen raampjes. Een andere bijzonderheid is dat de begane grond aan de straatkant bijna geheel uit toegangsdeuren bestaat. Het gebouw dateert uit de eerste helft van de 19e eeuw. Het belendende pand op de hoek van de Palmgracht en het gebouw nummer 22 verderop in dit blokje zijn gesloopt en herbouwd in de 20e eeuw.

De Willemsstraat is een straat en voormalige gracht, genaamd de Goudsbloemgracht, in de Amsterdamse Jordaan. De straat is gelegen tussen de Brouwersgracht en de Lijnbaansgracht. Tussen de ophaalbrug over de Lijnbaansgracht (brug nr. 142) en de Marnixstraat ligt de Nieuwe Willemsstraat. Evenwijdig aan de Willemsstraat ligt de Goudsbloemstraat. De Eerste, Tweede en Derde Goudsbloemdwarsstraat zijn zijstraten.