Buiten Wittevrouwen

Het Speyart van Woerden's Hofje is een 19e-eeuws hofje in de Nederlandse stad Utrecht. Het hofje aan de Kerkstraat is ontstaan na het overlijden in 1874 van Wilhelmina van Linschoten, douairière baron Speyart van Woerden. Uit haar nalatenschap kwam de opdracht met de financiële middelen voort aan de Conferentie van O.L. Vrouw van de Sint-Vincentiusvereniging om dit hofje te laten bouwen. De woningen zouden worden bestemd voor kinderloze weduwen en vrouwen van boven de 50 jaar. Binnen enkele jaren na haar overlijden zijn de 17 woningen van het hofje gebouwd. De architect A.G. Tollenaar verzorgde het ontwerp. De woningen zijn verdeeld in drie bouwblokken die als geheel in een U-vorm staan. In het midden bevindt zich een omsloten tuin. Het hofje is tot in de jaren 1970 door de Sint-Vincentiusvereniging beheerd waarna (onder meer) studenten en krakers er huisvesting vonden. In 2001 werd het hofje aangewezen als rijksmonument.

Het aartsbisschoppelijk paleis van Utrecht is het woon- en werkpaleis van de aartsbisschop van Utrecht, momenteel kardinaal Wim Eijk, en is gelegen aan de Maliebaan 40 te Utrecht. Het pand werd in 1868 gebouwd als villa voor Hermanus Ameshof, de toenmalige directeur van de Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij. Hij nam een architect in de arm die veel voor de spoorwegen ontwierp: Nicolaas Johannes Kamperdijk. Het zou diens enige uitgevoerde woonhuisontwerp worden. In 1898 werd de villa aangekocht door mgr. Henricus van de Wetering, die hem liet verbouwen tot aartsbisschoppelijk paleis van het aartsbisdom Utrecht. Na het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie woonden de aartsbisschoppen eerst in Den Bosch (Zwijsen) en in de pastorie van de Catharijnekerk aan de Nieuwegracht 61 (Schaepman en Snickers). Het bisdom liet de villa uitbreidde met een neogotische kapel. De architect van deze kapel was J.W.F. van Schaik. De verbouwing werd in 1902 voltooid. Voordien was de residentie van de Nederlandse aartsbisschop gevestigd in het pand Nieuwegracht 61.

De Monseigneur van de Weteringstraat is een straat van de Nederlandse stad Utrecht in de wijk Buiten Wittevrouwen. Deze circa 0,5 km lange straat loopt vanaf de Nachtegaalstraat tot de Biltstraat. Vroeger heette ze de Weistraat (tot 1929). De straat is vernoemd naar Henricus van de Wetering, aartsbisschop van Utrecht van 1895 tot 1929. De Mgr. van de Weteringstraat heeft zeven zijstraten, de meeste in westelijke richting: Kerkdwarstraat, Thinstraat, Appelstraat, Tulpstraat, Pallaesstraat, Deken Roesstraat en Maliestraat. In de straat bevond zich vroeger het hoofdgebouw van het Leger des Heils. Vroeger waren er de nodige winkels te vinden maar deze zijn verdrongen door de komst van supermarkten en grote winkelketens. De huizen in de Mgr. van de Weteringstraatstraat zijn meest vrij groot, vaak met een souterrain alsook boven- en benedenwoningen. Enkele negentiende-eeuwse herenhuizen zijn rijksmonument. Op nummer 13 bevond zich vroeger een openbare Montessorischool, nu een school voor moderne dans, en nog vroeger de Wilhelminaschool op nr. 124-126.

De Nachtegaalstraat is een winkelstraat van de Nederlandse stad Utrecht, die loopt vanaf de Nobelstraat tot aan de Burgemeester Reigerstraat. Hij loopt door de wijk Buiten Wittevrouwen. De Nachtegaalstraat heeft 5 zijstraten, namelijk aan de noordzijde de Mulderstraat, Kerkstraat en Monseigneur van de Weteringstraat, en aan de zuidzijde de Schoolstraat en de Parkstraat. De Nachtegaalstraat kent van oudsher al veel winkels en heeft ook meerdere monumentale panden, waaronder het gebouw van de levensverzekeringsmaatschappij De Nederlanden van 1845, hoek Wittevrouwensingel / Nachtegaalstraat. De straat is vernoemd naar herberg "De Nachtegaal" die zich bevond op de hoek Kerkstraat en de Nachtegaalstraat. De latere heilsoldate Alida Bosshardt werd in 1913 geboren in de Nachtegaalstraat, op nummer 44, boven de kruidenierswinkel van haar ouders.

De Oosterkerk was een Gereformeerde Kerk aan de Maliebaan 53 in de Nederlandse stad Utrecht. Deze kerk is in gebruik genomen op 1887 en gesloopt in 1984. Deze kerk was gebouwd in eclectisch-neoclassicistische stijl en was voorzien van galerijen. De kerk stond op de hoek van de Maliebaan en de Burgemeester Reigerstraat en was beeldbepalend. Het enige weinige wat bewaard is gebleven van deze kerk is het antieke Ruprecht-orgel uit ca. 1715, dat hier in 1891 werd geplaatst en in 1985 een nieuwe bestemming kreeg in de Tuindorpkerk te Utrecht waar het tot op heden nog is. Dit orgel heeft overigens vele verhuizingen meegemaakt van onder andere uit de Minderbroederskerk te Roermond naar de Munsterkerk in dezelfde stad, om vervolgens naar de Gereformeerde Oosterkerk in Utrecht te verhuizen tot aan de sloop van de kerk.

De Deken Roesstraat is een straat van de Nederlandse stad Utrecht in de wijk Buiten Wittevrouwen. Deze circa 100 meter lange vrij smalle straat loopt vanaf de Sweelinckstraat tot de Adriaanstraat. De Sweelinckstraat die van de Biltstraat komt gaat over in de Deken Roesstraat maar zwenkt ook rechtsaf en vormt zo een Y met de Deken Roesstraat. De Deken Roesstraat heeft geen zijstraten. De straat is vernoemd naar monseigneur Th. S. Roes deken van Utrecht.

De Maliebaan is een laan even buiten de singels van de Nederlandse stad Utrecht.

De Rijks Hogere Burgerschool te Utrecht is een voormalige school in de Nederlandse stad Utrecht. Het schoolgebouw is gelegen aan de Kruisstraat, en het pand is een van de rijksmonumenten in Utrecht. De school is opgericht in 1866 als een van de eerste hogereburgerscholen, die na de Schoolwet van 1863 zijn opgericht. De school heeft voortbestaan tot 1968. Bekende oud-leerlingen zijn onder meer Felix René Mari Ausems, Willem Bronkhorst, Willem Theodoor Cornelis van Doorn, Arie Jan Haagen-Smit, Wim Harzing, Henk van Hoorn, Leonhard Elisa Lanjouw, Theodoor van Lelyveld en Kees Zijlstra; en onder de oud-leraren waren Johannes Godfried de Jongh, Herman Jordan (pedagoog) en Cornelius Marius Kan. Het gebouw is ontworpen door de architect Cornelis Vermeijs, die jaren directeur was van de gemeentewerken van Utrecht. Het oorspronkelijke ontwerp is uitgevoerd in een eclectische stijl, en de uitbreidingen in 1905 en 1910 aan de zuid- en achterzijde zijn in een hiermee verwante stijl uitgevoerd.

De Onze-Lieve-Vrouw-ten-Hemelopnemingkerk, ook bekend als de Biltstraatkerk, was een rooms-katholieke kerk aan de Biltstraat in Utrecht.

De Biltstraat is een straat in de Nederlandse stad Utrecht, die de wijken Noordoost en Oost scheidt. De Biltstraat loopt vrijwel kaarsrecht naar het oosten en is iets meer dan een kilometer lang.

De Stevensfundatie was een hofje in Utrecht. Slechts enkele woningen zijn bewaard gebleven waardoor het niet meer als hofje herkenbaar is. Gerardus Hendrikus Stevens bepaalde bij testament van 18 juni 1853 dat een deel van zijn nalatenschap zou moeten worden aangewend voor de oprichting van vrijwoningen voor protestantse ambachtslieden. Na zijn dood kochten de beheerders van de Stevensfundatie een stuk grond van het Heilige Kruisgasthuis aan tussen de Kruissteeg (vanaf 1869 Kruisstraat), de Biltstraat, de Stadsbuitengracht en de Gasthuisstraat, waar zich de Breyerskameren bevinden. In 1860 werden op dit terrein 50 woningen gebouwd op een binnentuin. De architect S.A. van Lunteren kwam uit een familie van tuinders. Het hofje werd volgens die tijd moderne hygiënische maatstaven gebouwd. Tijdens een uitbraak van cholera in de Gasthuisstraat viel in de Stevensfundatie slechts één dode. De bepaling dat de huizen bedoeld waren voor mannelijke ambachtslieden werd strikt nageleefd: als een man overleed, moesten zijn vrouw en kinderen het hofje verlaten terwijl een man die weduwnaar werd mocht blijven. De regels zijn in de jaren 30 versoepeld. Door de komst van de Rijkshogereburgerschool in 1866 en concertgebouw Tivoli in 1871 was de Kruisstraat een drukke straat geworden en de gemeente wilde de straat verbreden. Plannen hiertoe werden in 1935 ingetrokken maar in 1955 alsnog uitgevoerd. Hierdoor moest de Stevensfundatie terrein inleveren: één fundatiewoning werd afgebroken en het voorterrein verkleind. Het ijzeren hek werd vervangen door een laag muurtje. Het gebouw Tivoli werd in 1955 afgebroken en de gemeente was van plan een nieuw cultuurcentrum te bouwen op de plaats van de Stevensfundatie. De fundatie (stichting) vroeg hiervoor 500.000 gulden en in 1959 werd de gemeente eigenaar. De fundatie bouwde vervangende woningen in Zuilen. Inmiddels waren de plannen van de gemeente weer gewijzigd en werd het terrein niet aangewend voor Tivoli. Het hofje werd bewoond door studenten en oorspronkelijke bewoners. Ondanks protesten werd in 1968 begonnen met de sloop van het merendeel van het hofje, dat plaats maakte voor een parkeerplaats. In 1986 werden hier een parkeergarage en etagewoningen gebouwd. De stichting Stevensfundatie verkocht in 1988 haar woningen in Zuilen maar bleef bestaan en keert incidenteel uitkeringen uit. Een tweetal waterpompen van de Stevensfundatie zijn hergebruikt en vormen naast de Jacobikerk een rijksmonumentale waterpomp.

De Kruisstraat, vroeger de Kruissteeg, is een straat van de Nederlandse stad Utrecht die loopt vanaf de Biltstraat tot aan de Wittevrouwensingel en ligt in de wijk Buiten Wittevrouwen. Er komen drie straten uit op de Kruisstraat, de Kruisdwarstraat, Van Lidth de Jeudestraat en het Steven Buitendiekplein. De straat is bekend omdat hier van 1871 tot 1955 het concertgebouw Tivoli gevestigd was, met aan de andere kant de voormalige Stevensfundatie. De Stevensfundatie is in de jaren 1970 voor het grootse gedeelte afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw plus een parkeergarage; er is alleen nog het pand overgebleven op de hoek van de Biltstraat en de Kruisstraat. In 1866 werd in de Kruisstraat een Rijks HBS gevestigd; nu zit in dit gebouw Parnassos, cultuurcentrum van de Universiteit Utrecht. Het Museum Maluku was in de Kruisstraat gevestigd van 2008 tot 2013.