Oosterkerk (Utrecht)

Het aartsbisschoppelijk paleis van Utrecht is het woon- en werkpaleis van de aartsbisschop van Utrecht, momenteel kardinaal Wim Eijk, en is gelegen aan de Maliebaan 40 te Utrecht. Het pand werd in 1868 gebouwd als villa voor Hermanus Ameshof, de toenmalige directeur van de Nederlandsche Rhijnspoorweg-Maatschappij. Hij nam een architect in de arm die veel voor de spoorwegen ontwierp: Nicolaas Johannes Kamperdijk. Het zou diens enige uitgevoerde woonhuisontwerp worden. In 1898 werd de villa aangekocht door mgr. Henricus van de Wetering, die hem liet verbouwen tot aartsbisschoppelijk paleis van het aartsbisdom Utrecht. Na het herstel van de bisschoppelijke hiërarchie woonden de aartsbisschoppen eerst in Den Bosch (Zwijsen) en in de pastorie van de Catharijnekerk aan de Nieuwegracht 61 (Schaepman en Snickers). Het bisdom liet de villa uitbreidde met een neogotische kapel. De architect van deze kapel was J.W.F. van Schaik. De verbouwing werd in 1902 voltooid. Voordien was de residentie van de Nederlandse aartsbisschop gevestigd in het pand Nieuwegracht 61.

De Maliebaan is een laan even buiten de singels van de Nederlandse stad Utrecht.

De Burgemeester Reigerstraat is een straat van de Nederlandse stad Utrecht, lopend vanaf de Maliebaan, Nachtegaalstraat (waarmee het in het verlengde ligt) tot aan het Wilhelminapark in de buurt Oudwijk. De straat is vernoemd naar de oud-burgemeester Bernardus Reiger die van 1891 t/m 1908 burgemeester was van Utrecht. Oudwijk wordt door de Burgemeester Reigerstraat in tweeën gesplitst: Oudwijk-Noord met als belangrijkste straat de Oudwijkerveldstraat, en Oudwijk-Zuid met de Oudwijkerdwarsstraat, welke beide op de Burgemeester Reigerstraat uitkomen. Naast deze beide straten komen ook de Wagenstraat, Wolter Heukelslaan, J.M. Kemperstraat en de Van Hogendorpstraat op de Burgemeester Reigerstraat uit. Aan het einde van de Burgemeester Reigerstraat bevindt zich een rotonde waaraan zich de Nicolaasweg, Van Limburg Stirumstraat en het Wilhelminapark bevinden. De bebouwing bestaat voor het grootse gedeelte uit monumentale herenhuizen, al is er met de jaren veel bijgebouwd, voornamelijk kantoorpanden welke het gezicht van vroeger behoorlijk hebben aangetast. Op de hoek Maliebaan - Burgemeester Reigerstraat bevond zich tot 1984 de Oosterkerk. Met een spoorwegovergang kruist de Burgemeester Reigerstraat de Oosterspoorweg (Utrecht Lunetten - Hilversum), waaraan ook het Maliebaanstation (het huidige Spoorwegmuseum) ligt. Vanaf januari 2009 rijdt over dit spoor weer maandelijks een trein van Utrecht Maliebaan naar Hilversum, de Heimwee Express geheten.

De Vuurproef is een simulator in het Het Spoorwegmuseum.

Het Spoorwegmuseum, tot 2005 Nederlands Spoorwegmuseum (NSM), is sinds 1954 gevestigd in het in 1874 gebouwde Maliebaanstation aan de Oosterspoorweg in de stad Utrecht.

Station Utrecht Maliebaan is een in 1874 geopend station aan de spoorlijn Hilversum - Lunetten. Sinds 1954 is het Nederlands Spoorwegmuseum in het stationsgebouw gevestigd. Het station had tot eind 2012 twee sporen aan een eilandperron langs het doorgaande spoor en een kopspoor uit de richting Lunetten. Door de opbraak van de sporen in de richting van Lunetten is station Maliebaan een kopstation geworden, waarvan nog maar één spoor in gebruik is, bereikbaar vanuit de richting Blauwkapel. Het Maliebaanstation is een rijksmonument.

De Maliebrug is een rijksmonumentale brug in de Nederlandse stad Utrecht. De bakstenen boogbrug met drie overspanningen is in 1833 gebouwd. Deze brug verving een oudere brug. De vroegste Maliebrug is hier in 1637 aan het bolwerk Lepelenburg gebouwd toen dat jaar buiten de verdedigingsgracht de Maliebaan werd geopend. Rond 1830 startte de afbraak van de oude stadsverdediging. In de jaren erop werd op onder meer het Lepelenburg het Zocherpark aangelegd naar ontwerp van de landschapsarchitect Jan David Zocher jr. De Maliebrug werd daarbij vervangen door de huidige brug. In vroegere tijden bevond zich een douanekantoortje bij de brug en in de eerste helft van de 20e eeuw een politiepost.

De Stevensfundatie was een hofje in Utrecht. Slechts enkele woningen zijn bewaard gebleven waardoor het niet meer als hofje herkenbaar is. Gerardus Hendrikus Stevens bepaalde bij testament van 18 juni 1853 dat een deel van zijn nalatenschap zou moeten worden aangewend voor de oprichting van vrijwoningen voor protestantse ambachtslieden. Na zijn dood kochten de beheerders van de Stevensfundatie een stuk grond van het Heilige Kruisgasthuis aan tussen de Kruissteeg (vanaf 1869 Kruisstraat), de Biltstraat, de Stadsbuitengracht en de Gasthuisstraat, waar zich de Breyerskameren bevinden. In 1860 werden op dit terrein 50 woningen gebouwd op een binnentuin. De architect S.A. van Lunteren kwam uit een familie van tuinders. Het hofje werd volgens die tijd moderne hygiënische maatstaven gebouwd. Tijdens een uitbraak van cholera in de Gasthuisstraat viel in de Stevensfundatie slechts één dode. De bepaling dat de huizen bedoeld waren voor mannelijke ambachtslieden werd strikt nageleefd: als een man overleed, moesten zijn vrouw en kinderen het hofje verlaten terwijl een man die weduwnaar werd mocht blijven. De regels zijn in de jaren 30 versoepeld. Door de komst van de Rijkshogereburgerschool in 1866 en concertgebouw Tivoli in 1871 was de Kruisstraat een drukke straat geworden en de gemeente wilde de straat verbreden. Plannen hiertoe werden in 1935 ingetrokken maar in 1955 alsnog uitgevoerd. Hierdoor moest de Stevensfundatie terrein inleveren: één fundatiewoning werd afgebroken en het voorterrein verkleind. Het ijzeren hek werd vervangen door een laag muurtje. Het gebouw Tivoli werd in 1955 afgebroken en de gemeente was van plan een nieuw cultuurcentrum te bouwen op de plaats van de Stevensfundatie. De fundatie (stichting) vroeg hiervoor 500.000 gulden en in 1959 werd de gemeente eigenaar. De fundatie bouwde vervangende woningen in Zuilen. Inmiddels waren de plannen van de gemeente weer gewijzigd en werd het terrein niet aangewend voor Tivoli. Het hofje werd bewoond door studenten en oorspronkelijke bewoners. Ondanks protesten werd in 1968 begonnen met de sloop van het merendeel van het hofje, dat plaats maakte voor een parkeerplaats. In 1986 werden hier een parkeergarage en etagewoningen gebouwd. De stichting Stevensfundatie verkocht in 1988 haar woningen in Zuilen maar bleef bestaan en keert incidenteel uitkeringen uit. Een tweetal waterpompen van de Stevensfundatie zijn hergebruikt en vormen naast de Jacobikerk een rijksmonumentale waterpomp.

Lepelenburg maakt deel uit van het Zocherpark in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. De aan dit parkgedeelte grenzende straat draagt dezelfde naam. Oorspronkelijk was Lepelenburg een huis dat hier gelegen was. Daarnaast verrees in de 16e eeuw een aarden bolwerk dat diende in de Utrechtse stadsverdediging, maar omstreeks 1860 werd omgevormd tot onderdeel van het huidige singelplantsoen. In het Lepelenburgpark bevinden zich een muziektent, een kinderspeelplaats, ligstoelen en aan de rand de villa Lievendaal en de Bruntskameren. In het park vinden regelmatig evenementen plaats, zoals de Utrechtse Introductie Tijd, het Counter Culture Festival (2006), in 2015 de ploegenpresentatie van de Ronde van Frankrijk en in 2017 de huldiging van het Nederlands vrouwenvoetbalelftal bij het winnen van het Europees Kampioenschap.

Stadsgezicht Utrecht-Oost is een van rijkswege beschermd stadsgezicht in de wijken Oost en Noordoost van de Nederlandse gemeente Utrecht. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 21 september 2005. Het gebied werd in 2013 aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 106 hectare. Het gebied omvat onder meer de Maliebaan, het Wilhelminapark, het Veeartsenijterrein, de buitenplaats Het Hoogeland, een rosarium en de begraafplaats Sint Barbara. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

De Nicolaasweg is een straat in de wijk Oudwijk in Utrecht, de hoofdstad van de Nederlandse provincie Utrecht. De straat loopt van de Baanstraat en Van Limburg Stirumstraat in het noorden tot de Abstederdijk in het zuiden en kruist de Minstroom via de Nicolaasbrug. Zijstraten van de Nicolaasweg zijn de Paarlstraat, het Minervaplein en de Homeruslaan/Mecklenburglaan. De bewoners van Het Bildt, een buurtschap op de plaats van het huidige De Bilt, trokken sinds mensenheugenis langs de Nicolaasweg en het Absteder Zandpad (nu Abstederdijk) naar hun parochiekerk van St. Nicolaas binnen de stadsmuren van het Middeleeuwse Utrecht, die zij via de Tolsteegpoort bereikten. Tegen het einde van de dertiende eeuw werd de Biltstraat aangelegd door de toen drooggelegde moerassen. Deze werd al spoedig met stenen geplaveid en was daarmee een van de oudste straatwegen van Nederland (Biltse Steenstraat). Hiermee verloor de Nicolaasweg haar doorgaande functie. Eind negentiende eeuw, bij de aanleg van het Wilhelminapark verloor de straat de helft van haar lengte aan de Van Limburg Stirumstraat.

Het Utrechts Stedelijk Gymnasium (USG) is een categoraal gymnasium in de Nederlandse stad Utrecht. Het is een openbare school die valt onder de Stichting Openbaar Voortgezet Onderwijs Utrecht (Nuovo Scholengroep), die voor de gemeente Utrecht het openbaar voortgezet onderwijs beheert.