Brug 594

Brug 590 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het brugnummer verwijst naar een brug in het Amsterdamse Bos, maar deze brug geeft alleen (indirect) toegang tot dat bos. De brug ligt over de Hoornsloot en vormt de verbinding tussen de Amsterdamse Kalfjeslaan en de Amstelveense Nieuwe Kalfjeslaan. Het is een betonnen plaatbrug uit 1962/1963. De brug strekte ter vervanging van een veel kleinere brug die even ten zuiden van de huidige brug lag en toegang gaf tot Halte Kalfjeslaan aan het Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, dat direct ten zuidwesten van die brug lag. Het "stationsgebouw" herinnert er nog aan. De Nieuwe Kalfjeslaan sloot toen nog niet recht aan op de Kalfjeslaan. Door de nieuwe brug iets noordelijker aan te leggen kon een dergelijke verbinding wel gemaakt worden; er ontstond een bijna rechte kruising tussen de beide lanen en de Amstelveenseweg aan Amsterdamse kant en Amsterdamseweg aan Amstelveense kant. De brug is ontworpen door Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken, die ook al in de Jacob Heinenbrug (brug 503) een toegangsbrug tot het bos ontwierp. Beide bruggen werden uitgevoerd als duikerbrug. De bruggen delen ook het ontwerp van de brugleuningen. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering. Keerwanden, borstweringen en balustraden zijn uitgevoerd in grof basaltsteen. In 1999 werden alle bruggen in en om het Amsterdamse Bos door MTD landschapsarchitecten in opdracht van de gemeente Amstelveen onderzocht op cultureel belang. Zij constateerden voor brug 590 dat het voor het bos en omstreken een waardevolle brug is. Zij voerden aan: het een plateaubrug in een bosentree behoort samen met brug 501 en brug 503 tot een serie betonnen plateaubruggen. De gemeente Amstelveen gebruikte het rapport om een aantal bruggen in het bos tot gemeentelijk monument te benoemen. Dat kon niet gelden voor deze brug, aangezien die in de gemeente Amsterdam ligt. De gemeente Amstelveen begint aan het zuideinde van de keerwand van de brug. Ten westen van de brug liggen direct de rails van de Electrische Museumtramlijn Amsterdam; ten zuidwesten van de brug ligt een wisselplaats voor de trams.

Halte Kalfjeslaan (telegrafische code: kjl) is een voormalige spoorweghalte aan de Spoorlijn Aalsmeer - Amsterdam Willemspark, destijds aangelegd door de Hollandsche Electrische-Spoorweg-Maatschappij. De halte lag ten noorden van Amstelveen bij de Buitendijkse Buitenvelderse polder met daarin het Karnemelksgat. De halte is vernoemd naar de kruisende Kalfjeslaan (tegenwoordig Nieuwe Kalfjeslaan). Aan de spoorlijn werd de stopplaats voorafgegaan door station Amstelveen en gevolgd door de halte Koenenkade. Halte Kalfjeslaan werd geopend op 1 mei 1915 en gesloten op 5 juni 1925. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is de halte heropend, van 1 februari 1941 tot 17 september 1944. Dit omdat de parallel lopende buslijn H van de Gemeentetram Amsterdam wegens materiaalschaarste niet meer kon rijden. Buspassagiers werden naar de stoomtrein verwezen. Voor de rit moest 1 stuiver betaald worden aan de op de halte aanwezige gemeentelijke tramfunctionaris. Bij de stopplaats staat een woonhuis (nr. 35) van het type HESM-baanwachterswoning, dat nog bestaat en in gebruik is als woning. Op de gevel staat in een tegeltableau de naam Kalfjeslaan. Sinds de verlenging naar station Amstelveen per 3 april 1983 heeft de Electrische Museumtramlijn Amsterdam een wisselplaats nabij de halte Kalfjeslaan.

Verwantschappen (Family ties) is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos. De groep van elf beelden is afkomstig van kunstenaar Serge Verheugen en dateert van 2013/2014. Verheugen liet zich inspireren door het in het bos aanwezige hout. De beeldengroep heeft als centraal thema "Ieder is uniek gebouwd, doch uit gelijke blokken", zoals een plaquette op een afgehakte boomstronk vermeld. Het kunstwerk is gemaakt door de kunstenaar in samenwerking met bezoekers van het bos, die mee wilden werken in workshops. Door het gebruik van natuurlijk materiaal zal de beeldengroep weer langzaam opgaan in het bos. In deze groep zijn Andy Moral (mens) en Rex Tough (hond) niet terug te vinden, terwijl zij in meerdere van Verheugens beelden zijn terug te vinden zijn. Nabij het kunstwerk staat dat het niet bedoeld is als klimobject; dat in tegenstelling tot Birth of change van dezelfde kunstenaar in hetzelfde bos. Verheugen maakte in 2011 ook al het vier meter hoge beeld Grow (Groei), waarin Andy en Rex als baasje met hond wel zijn afgebeeld. Het werd geplaatst nabij de geitenboerderij.

Het Wagenerstadion is een Nederlands veldhockeystadion. De maximale toeschouwerscapaciteit bedraagt 7.600. Het complex is sinds 1980 eigendom van de Koninklijke Nederlandse Hockeybond (KNHB). Het stadion is gelegen in het Amsterdamse Bos, op grondgebied van de gemeente Amstelveen. Hockeyclub Amsterdam bouwde het naar de toenmalige voorzitter Joop Wagener sr. (1881-1945) genoemde stadion in 1939. Eind zeventiger jaren van de vorige eeuw bleek de oudste hockeyclub van Nederland niet langer in staat het onderhoud voor zijn rekening te nemen en werd het verkocht aan de KNHB. In het contract dat beide partijen destijds opmaakten, heeft de club wel het eerste gebruiksrecht. Sedert 1980 beschikt het stadion over een kunstgrasmat. Tegenwoordig verzorgt de gemeente Amsterdam het onderhoud van het stadion, in opdracht van de KNHB. Het stadion is met enige regelmaat het decor van een (oefen)interland of een groot internationaal toernooi. Zo werden het WK hockey van 1973 en het EK hockey van 1983 beide in Amstelveen gespeeld. Nederland won in het stadion de Champions Trophy in 2003. Het op een na laatste grote internationale hockeytoernooi in het Wagenerstadion was de strijd om de Champions Trophy voor vrouwen in 2006. In 2009 is het EK hockey voor dames en heren er gespeeld. De dames wonnen goud, de heren wonnen brons. Ook in augustus 2017 werd het EK voor heren en dames in het stadion gehouden, het stadion heeft hiervoor een flinke verbouwing ondergaan. In juni 2021 werd het EK voor dames en heren voor de vierde keer in het stadion gehouden.

Amsterdamsche Hockey & Bandy Club is een Nederlandse hockeyclub uit (anders dan de naam doet vermoeden) Amstelveen. De club is met 2300 leden (peildatum juli 2022) de vierde hockeyclub van Nederland en de grootste van Noord-Holland. "Amsterdam" geldt als een grootmacht in het (inter)nationale clubhockey. De club komt bij zowel de dames als de heren uit op het hoogste niveau. Vrijwel elk jaar doet de club met het eerste mannen- en vrouwenteam mee in de strijd om de landstitel in de Nederlandse Hoofdklasse.

Birth of change is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos. Het kunstwerk staat in de gemeente Amstelveen, waartoe het park behoort, maar het beheer etc. worden verzorgd door de gemeente Amsterdam. Het kunstwerk is (mede) ontworpen door kunstenaar Serge Verheugen, die voor het bos meerdere objecten leverde, samen Family ties genaamd. Alle objecten zijn daarbij van hout gemaakt, gevonden dan wel gerooid in het genoemde park. Vervolgens werden in wokshops gehouden in het bezoekerscentrum de “beelden” in elkaar gezet, met steun van mensen die in het bos werken. Birth of change bestaat uit de hond Rex met daarop de mens Andy; terugkerende personages bij Verheugen voor zijn werken in het bos. Hij gebruikte daarbij hout van beuk, abeel en es. De objecten worden doelbewust kaal gehouden zodat ze opgaan in de omringende natuur en na verloop van tijd ook in die natuur zullen vergaan. In 2016 kreeg het tafereel een uitbreiding in tientallen door kinderen geschilderde "vlinders" met daarop namen van ouders, huisdieren of helden (Butterfly Release Project). De kunstenaar maakte ook een zeefdrukvariant van het kunstwerk; de opbrengsten van die zeefdruk werden aangewend voor nieuwe beelden in het Amsterdamse Bos. Tijdens de coronapandemie heeft de kunstenaar het beeld aangepast. In maart 2020 beschilderde hij het beeld met allerlei teksten, waarin hij mensen aanspoort de zaken eens anders aan te pakken en meer te luisteren naar de natuur: Zie, hoor, snuif (gebruik je zintuigen) Zand, zwerk, bos (kijk om je heen) Tast, voel, streel (onderneem actie) en Rijs, spring, los (wordt gelukkiger).

Brug 511 is een kunstwerk in het Amsterdamse Bos. Het Amsterdamse Bos is een deel van de gemeente Amstelveen, terwijl de gemeente Amsterdam het beheer voert. Een veelvoud van bruggen in dat bos is ontworpen door Piet Kramer, bruggenarchitect bij de Dienst der Publieke Werken en deze is zeer vermoedelijk ook door hem ontworpen. Er werden voor het Amsterdamse Bos allerlei bruggen ontworpen in serie (zoals de ballenbruggen van Kramer), maar ook unieke bruggen voor dit park. Daarbij kwamen er houten (waaronder brug 500), betonnen bruggen (zoals brug 501) en zelfs een enkele antiek uitziende ophaalbrug (zoals brug 504). Brug 511 past dan weer niet in de bovengenoemde categorieën. De brug leidt een sober bestaan. Ze ligt over een zijwater aan de zuidzijde van de Bosbaan loopt. Ze geeft toegang van het terrein waar de (wedstrijd-)roeiers hun boten vanuit het botenhuis (ook ontworpen door de genoemde Dienst) naar de Bosbaan brengen en een veldje waar soms boten liggen. De brug is gebouwd op een houten paalfundering met betonnen landhoofden. Daarop steunen eikenhouten balken, die het rijdek van houten planken dragen. Vanuit het rijdek komen ronde balusters naar binnen gericht omhoog die de houten leuning dragen, die op enkelhoogte is gemonteerd. Ze heeft hetzelfde uiterlijk als de bruggen 509 en 510 aan de noordzijde van de Bosbaan. De brug werd na de aanbesteding op 16 november 1936 in 1937 in een pakket van bruggen gebouwd. In dezelfde aanbesteding zaten brug 500, brug 502, brug 504, brug 507, brug 509, brug 510, brug 511 en brug 512.

De Duiventil is een bouwwerk in Amsterdam, gebouwd in 1949, oorspronkelijk opgebouwd op het Muntplein, in 1992 herplaatst op de Van Nijenrodeweg bij het Amsterdamse Bos. Duiventil is oorspronkelijk de bijnaam, later algemeen bekende aanduiding geworden, van een tweetal hooggelegen bouwwerken die vroeger in Amsterdam-Centrum stonden maar, naar verlies van hun oorspronkelijke functie, in Amsterdam-Zuid herplaatst zijn. De bijnaam Duiventil voor beide "huisjes" is ontstaan door de gelijkenis met een (traditionele) duiventil. Dit artikel gaat over de Duiventil van het Muntplein, herplaatst naar de Van Nijenrodeweg. Op het Muntplein verscheen eind 1949 een bouwsel ontworpen door Piet Kramer, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken. Het metalen "huisje" met een paddenstoelvormig dak hing aan een metalen poot met vanuit het huisje van boven goed zicht op de verkeerssituatie. Het huisje was vanaf het plein toegankelijk met een wenteltrap naar boven. Vanuit dit huisje werden door de verkeerspolitie de verkeerslichten op dit ingewikkelde kruispunt bediend. In de jaren zeventig werd het huisje overbodig omdat de verkeerslichten toen vanaf een centrale plaats konden worden geregeld. In de jaren tachtig werd het huisje daar dan ook verwijderd. In 1992 werd het als monumentaal bouwwerk herplaatst naar een plek naast de Museumtramlijn bij de hoofdingang van het Amsterdamse Bos. Het staat naast de Jacob Heinenbrug (brug 503, over de Hoornsloot), in de middenberm van de Van Nijenrodeweg.

De Jacob Heinenbrug (brug 503 en 513) is een vaste brug op de grens tussen de gemeenten Amsterdam en Amstelveen. De duikerbrug vormt de verbinding tussen de Amstelveenseweg en het Amsterdamse Bos, dat valt onder de gemeente Amstelveen. De brug voert over de Hoornsloot annex Koenenkade. Van de brug hebben drie versies bestaan.

Kaartplateaus Amsterdamse Bos bestaat uit een aantal plattegronden aangebracht in het Amsterdamse Bos. De kaarttafels bestaan uit tegeltableaus van De Porceleyne Fles, Delft geplaatst op ronde betonnen tafels staande bij de toegangen Brug 501 en Jacob Heinenbrug, beide gelegen op de grens tussen de gemeenten Amstelveen (het bos) en Amsterdam (toegangsweg), maar met een tussenpauze van 10 jaar gebouwd. De kaarttafel bij brug 501 werd slachtoffer van vandalisme en alleen de betonnen ondergrond is daar nog te zien. Bij de Jacob Heinenbrug zijn nog twee tafels in takt en zijn gesitueerd onder de betonnen parasols van Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken. In zijn bouwtekeningen zijn ook de ontwerpen uit januari 1963 van de kaartplateaus te vinden (straal 1,10 meter), maar dan als "kale" plateaus.

Brug 550 in een bouwkundig kunstwerk in het Amsterdamse Bos. Het Amsterdamse Bos maakt deel uit van de gemeente Amstelveen, maar wordt beheerd door de gemeente Amsterdam. Bij de aanleg van het Amsterdamse Bos werd aan architect Piet Kramer van de Dienst der Publieke Werken gevraagd bruggen te ontwerpen. Hij kwam rond 1938 met bruggen in de categorieën houten en stenen bruggen. Binnen die categorieën varieerde hij vanuit een basis ontwerp. Deze brug van circa 15 meter lengte valt in de eerste categorie, maar ze is pas in 1956 gebouwd. In 1999 werden alle bruggen in het Amsterdamse Bos door MTD Landschapsarchitecten in opdracht van de gemeente onderzocht op hun cultureel belang. Geconstateerd werd dat de brug een identiteitsdrager was binnen de bosbruggen en men zag in brug 550 een van de aantrekkelijkste houten bruggen van Kramer. Het bruggetje ligt over een waterscheiding tussen een bosdeel enerzijds (dichte bosbebouwing) en het kleine kinderbad en de grote speelweide anderzijds (open veld). Alhoewel in het onderzoeksrapport melding gemaakt wordt van een verscholen ligging, was er tevens sprake van een wit-groene markering in het landschap. De eenvoudige uitvoering heeft een eenheid tussen dek en leuningen en voor Kramer karakteristieke houtverbindingen. De gemeente Amstelveen deed ook onderzoek om te kijken of de brug, net als meerdere bruggen in het bos, beschermd moest worden door de status gemeentelijk monument. Ze vond een totaal houten voetbrug die enigszins hellend ligt op houten brugpijlers met dito jukken. Deze hellende constructie was in de Amstelveende ogen eigenlijk niet noodzakelijk, want een kenmerk van deze brug is dat zij al relatief ver op de oevers begint. De borstwering gaat als het ware direct over in de brugleuningen/balustraden. De twee leuningrijen verschillen van elkaar; de onderste is afgerond, de bovenste afgeschuind. In de borstweringen vinden de beide brugleuningen elkaar; de bovenste loopt af naar de onderste en vinden samen hun begin/eind in een hoekbaluster. Opvallend is dat de onderste leuning gedragen wordt door meer balusters dan de bovenleuning. Ook vonden zij bij de brug twee ezelsruggen van baksteen, waarvan toen de bedoeling niet achterhaald kon worden.

FC Amsterdamse Bos is een amateurvoetbalvereniging uit Amstelveen, Noord-Holland, Nederland.