Garage Noord

De NSM-brug (brug 356) is een basculebrug gelegen in de Klaprozenweg en overspant het Zijkanaal I in Amsterdam-Noord. De brug die op 22 april 2018 geopend werd is de derde versie. De brug was van belang voor de ontsluiting van Tuindorp Oostzaan en was oorspronkelijk een enkelvoudige stalen ophaalbrug waarbij de brug, met veel aanbruggen, met landhoofden was verbonden met de Klaprozenweg. De brug werd gebouwd in 1919 en op 3 april 1925 kwam GTA buslijn B over deze brug te rijden waardoor Tuindorp Oostzaan kon worden ontsloten met het openbaar vervoer. Vanwege het drukkere verkeer werd in 1956 de oude brug vervangen door een dubbele basculebrug met een brugwachtershuisje ontworpen door Aldo van Eyck en kwamen er gescheiden fiets- en voetpaden. De oude brug werd gebruikt om de oude en in slechte staat verkerende Westergasbrug over de Haarlemmervaart te vervangen en ligt daar nog steeds. De brug kende vanaf toen voor het scheepvaartverkeer een viertal doorvaarten waarbij de middelste doorvaarten bestemd zijn voor het grotere en doorgaande scheepvaartverkeer. Van 1 maart 1920 tot 31 oktober 1968 had IJveer III (De Ruijterkade – Grasweg – Distelweg – Papaverweg) zijn aanlegsteiger vlak bij de brug aan de Papaverweg. Heden ten dage rijden GVB buslijn 35, 36 en EBS lijn 391 en 394 over de brug. Ten noordoosten van de brug bevindt zich een woonschepenhaven.

De ELTA (Eerste Luchtverkeer Tentoonstelling Amsterdam) was een tentoonstelling over de luchtvaart, die van 1 augustus tot 14 september 1919 werd gehouden in Amsterdam-Noord. Het evenement werd mede georganiseerd door Albert Plesman en Marinus Hofstee, beiden luitenant-vlieger bij de Luchtvaartafdeeling (LVA).

De Drs. P-brug (brug 2115) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De brug kreeg als de werknaam de Ridderspoorbrug.

De Theo Fransmanbrug (brugnummer 1788) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De Papaverweg in de buurt Buiksloterham was bijna een eeuw lang een doodlopende weg vanuit bebouwing naar Zijkanaal I. Er was ook een insteekhaventje met de naam Papaverkanaal waar jarenlang een afvoerdepot was van de Stadsreiniging. In de 21e eeuw werd na vertrek van veel bedrijven een sanering doorgevoerd om terreinen toegankelijk te maken voor modernere industrie en woningbouw. In het kader van die herontwikkeling was het noodzakelijk om voor omwonenden een betere verbinding te krijgen met het NDSM-plein op het NDSM-terrein, waar één van de Amsterdamse veren een aanlegsteiger kreeg. Het ontwerp voor deze tachtig meter lange (zestig meter over water) voet- en fietsbrug was afkomstig van architect Cyrus Clark werkend voor de gemeente Amsterdam bij inrichting van open ruimten. Hij kwam met een uit drie delen bestaande overspanning, waarvan de middelste beweegbaar is uitgevoerd. Dat middenstuk is een hydraulisch aangedreven basculebrug. De andere twee zijn zogenaamde aanbruggen. De overspanning wordt gedragen door betonnen krammen (pijlers met jukken). Het geheel kreeg door het groene vakwerk, dat tevens tot leuning dient, het uiterlijk van een Baileybrug, maar dan met versieringen, met name het midden en westelijk deel. De overspanningen werden in mei/juni 2013 door een hijskranen op hun plaats gehesen. De brug werd op 30 augustus 2013 inclusief naamplaat, in gebruik genomen. De brug wordt beschermd door remmingswerk. De Theo Fransmanbrug maakt samen met de Kadoelenbrug en Bongerdbrug deel uit van een pakket bruggen voor de ontsluiting van deze omgeving. De brug is vernoemd naar Theo Fransman, de eerste stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Noord (tussen 1981 en 1990) die veel gedaan heeft om de ontwikkeling rondom het NDSM-terrein mogelijk te maken na het sluiten van de werf. Zijn zoon was bij de opening.

Brug 1723 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De vaste brug ligt in de Scheepsbouwweg en voert over de afwateringstocht van het buurtje Hoge Land, onderdeel van Terrasdorp. De brug dateert uit omstreeks 1989 toen hier een industrieterreintje, leeggekomen door vertrokken scheepsbouw, ten zuiden van de Werktuigweg werd omgevormd tot woonwijk. Straatnamen in de buurt werden dan ook gerelateerd aan die scheepsbouw. De brug is grotendeels van (gewapend) beton met vermoedelijk een betonnen paalfundering. Leuningen zijn uitgevoerd in lichtblauw geschilderd metaal en witte balusters. De brug hangt laag boven het water en de afwateringstocht is ondiep zodat scheepvaart anders dan met kano niet mogelijk is. Bijzonder aan de brug is dat zij aan de leuningen twee plaquettes heeft hangen. De ene vermeld Bernard, de Volharding (Scheepswerf De Volharding), Kromhout (Kromhout), Oranjewerf; de andere kant ADM (Amsterdamsche Droogdok Maatschappij), Verschure & Co (Verschure & Co.’s Scheepswerf en Machinefabriek), NDSM (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij) en De Vries Lentsch (Amsterdamsche Scheepswerf G. de Vries-Lentsch). Aan de noordzijde sluit een lange keermuur aan op het landhoofd van de brug. Deze keermuur is voorzien van leuningen in het patroon van de brugleuningen. Tussen die leuningen zijn silhouetafbeeldingen gemaakt van beroepen werkzaam in de scheepsbouw, zoals de "klinker", die op een constructiewerkplaats met klinknagels metalen delen aan elkaar bevestigt. Kunstenaar en architect van de brug zijn vooralsnog onbekend.

Het Gedenkteken Atatürk is een monument in Amsterdam-Noord. De kunstenaar M. Turkmen, verder onbekend, ontwierp een monument met een tweeledige betekenis. Het werd opgericht ter herinnering aan een woonoord (barakken) voor Turkse gastarbeiders die in Amsterdam-Noord werkten bij de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij, wat de (bij)namen Atatürk Yurdu (Woonoord Atatürk) en minder vriendelijk Turkenkamp kreeg. Dat bestond tussen 1965 en 1978 en werd toen afgebroken omdat die NDSM afstevende op een faillissement en arbeiders afvloeiden of ontslagen werden. Het is tevens een monument ter nagedachtenis van Kemal Atatürk. Het monument staat aan de verbindingsweg Atatürk tussen de Strekkerweg en Klaprozenweg en is opgebouwd uit sierbeton en grindtegels met koperen plaquettes. De Volkskrant omschreef het in 1993 meer als grafsteen met de afmeting 1800 bij 200 bij 50 cm in een wat troosteloze omgeving. Dat kwam mede doordat de buurt herontwikkeld werd. Op de plaquettes zijn de volgende teksten leesbaar: Hier stond het woonoord Atatürk, er woonden turken, eenheid en samenzijn heeft gelukgebracht; ter herinnering aan hen dit gedenkteken; 1965-1978 Vrede in huis; Vrede in de wereld, K. Atatürk Het monument is in de jaren negentig enige tijd weggeweest, omdat er veel bouwwerkzaamheden plaatsvonden. In 1993 kwam het in het nieuws omdat het met racistische leuzen en afbeeldingen beklad was. Trouw berichtte over de bekladding, Het Parool en de Volkskrant over de schoonmaak. In 1988 kreeg de weg waaraan het staat de officiële naam Atatürk.

Windgolf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord, Terrasdorp. Irene Vonck (geboren 1952) is voornamelijk bekend als keramiste, opgeleid door Jan van der Vaart, maar werd daarna beïnvloed door de West Coast Ceramics in Californië. Het Stedelijk Museum Amsterdam heeft een elftal werken van haar in hun bezit. Windgolf (1991) werd daarbij uiting van het bewerken van grillige materialen zoals in dit geval klei en brons. Het beeld is een weergave van de werkzaamheden rondom scheepsbouw, die hier tot in de jaren tachtig plaatsvonden, waarna een woonwijk werd volgebouwd. Het oogt als een massief donker stuk brons, dat langzaam door wind en erosie uit elkaar is gereten Het beeld is gemaakt in een door de kunstenares handgemaakte mal van klei.

Rebirth magick is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord. Kunstenaar Camile Smeets (1983; studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie) meldde over het betonnen beeld, dat het gemaakt is voor de tentoonstelling Concepts of mind ter gelegenheid van 200 jaar Rijksmuseum van Oudheden in 2018. Het beeld geeft het leven van de mens weer uitgaande van reïncarnatie (wedergeboorte, leven, dood, wedergeboorte). Smeets mengde allerlei kunstvormen met elkaar: archaïsch, uit de middeleeuwen, maar ook De schreeuw van Edvard Munch (de weergegeven dolende zielen) is er in terug te vinden. Het beeld staat bij Café Noorderlicht op het NDSM-terrein annex NDSM-plein.

De Distelweg is een weg in de Buiksloterham in Amsterdam-Noord. De weg verbindt het Mosplein bij Disteldorp en de Van der Pekbuurt met de pontverbinding het Distelwegveer, dat een verbinding onderhoudt met de Oude Houthaven, nabij de Pontsteiger. Het eerste deel van de weg kwam gereed in 1918. Aan het westelijk deel van de weg zijn voornamelijk kantoor- en bedrijfspanden gevestigd. Bij het Mosplein zijn woningen gesitueerd. Tot 2007 was de weg voor het vrachtverkeer met gevaarlijke stoffen dat geen gebruik mocht maken van de IJtunnel van groot belang als doorgaande route via het Distelwegveer. Tegenwoordig wordt dit verkeer verwezen naar de Hempont. De weg is net als alle andere wegen, straten en pleinen in de Bloemenbuurt vernoemd naar bloemdragende planten en kruiden, in dit geval de Distel.

De Buiksloterham is een droogmakerij in Amsterdam-Noord, die in de 19e eeuw werd aangelegd in het IJ ten westen van de Volewijckslanden. Tegenwoordig wordt de naam vooral gebruikt om het hele gebied mee aan te duiden langs de oever van het IJ ten westen van het Buiksloterkanaal, inclusief de bedrijventerreinen in de Noorder IJpolder. Samen met nieuwbouwwijk Overhoeks, gedeeltelijk op het terrein van het Shell-laboratorium, is dit hele gebied bestempeld als buurt 71 met de naam Buiksloterham. De straatnamen zijn ontleend aan scheepstypen en begrippen uit de scheepvaart, bijvoorbeeld Statenjachtstraat.

In tune is een tijdelijk artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord. Het werd op 1 oktober 2022 (werkzaam 2 oktober) onthuld (of beter te water gelaten) en de planning is dan dat het tot december 2023 blijft staan. Het kunstwerk bestaat uit een vrij grote geluidsinstallatie en staat in een van de vele waters die het voormalige NDSM terrein omringen, in dit geval het water van de Y-helling. Het idee en ontwerp is afkomstig van kunstenaar Henk Schut die dan al twintig jaar op dat terrein atelier voert. Op ongeregelde tijdstippen slaat een hamer tegen een stemvork, die is verbonden met een onderliggende klankkast. Stemvork en bovenzijde van de klankkast (3 × 3 meter) brengen na de hamerslag de trillingen als geluid de omgeving in. Onder water worden diezelfde trillingen omgezet in geluiden die via buizen naar vier hoorns worden gebracht die ze op zich ook in de omgeving brengen. De gehele installatie is dan weer geplaatst in een soort bassin. Water erin en wanden eromheen brengen veranderingen in het geluid teweeg, voordat die een oor bereiken. De kunstenaar was naar eigen zeggen jaren bezig om de juiste verhoudingen te krijgen om uiteindelijk trillingen van 54 hertz de lucht in te kunnen slingeren (een frequentie die volgens de kunstenaar direct wordt opgepakt door mensen). Zelfs de Klokkengieterij Eijsbouts moest eraan te pas komen om alle verhoudingen juist te krijgen. Schut probeert met zijn beeld de mensen die langs trekken bewust te laten worden van omgevingsgeluiden al dan komend van het terrein of het IJ. Daarbij constateerde hij dat hij juist geprikkeld wordt doordat hij in perioden van stilte dan extra alert wordt van de omgeving. Hij beschouwt het daarom niet puur als een geluidsinstallatie, maar ook als een beeldend werk. De kunstenaar liet zich inspireren door zijn eigen geschiedenis. Hij stond ooit als acteur op het podium, waarbij hij zijn rol steeds moest afstemmen (tunen) met regisseur en publiek. Een tweede inspiratiebron vormden de graafwerkzaamheden in en om bovengenoemd terrein waarbij allerlei in de grond weggewerkte bedrijven ineens boven de grond kwamen te liggen. Een derde inspiratie werd gevormd door een vele bouwwerkzaamheden in de buurt van het terrein, waarbij de kunstenaar waarnam dat de mens het gevoel met die omgeving kwijt raakte. De benodigde gelden werden bijeengebracht door de NDSM-Werf, Mondriaan Fonds en Amsterdamse Fonds voor de Kunst en Artery. Het kunstwerk maakt geluid tussen 9:30 en 19:00. Schut maakte eerder The Van Gogh mile, een kilometers lange kabel tussen het Van Gogh Museum en Hermitage Amsterdam.

De Wasknijper (brug 177) is een ophaalbrug in Amsterdam-Noord. De verkeersbrug is gelegen in de Distelweg en voert over het Buiksloterkanaal. Het is de noordelijkst gelegen brug over dat kanaal.