place

Drs. P-brug

Brug in Amsterdam-Noord
Ridderspoorweg
Ridderspoorweg

De Drs. P-brug (brug 2115) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De brug kreeg als de werknaam de Ridderspoorbrug.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Drs. P-brug (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Drs. P-brug
Ridderspoorweg, Amsterdam Noord

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Drs. P-brugLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.395188888889 ° E 4.9034277777778 °
placeToon op kaart

Adres

Ridderspoorweg

Ridderspoorweg
1031 HJ Amsterdam, Noord
Noord-Holland, Nederland
mapOpenen op Google Maps

Ridderspoorweg
Ridderspoorweg
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

De knoop
De knoop

De knoop is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Noord. De al jarenlang in omloop zijnde naam verwijst naar een van oorsprong titelloos werk van André Volten. Het metershoge beeld is een uitwerking van een in wezen simpel idee; het is een grensmarkering en tevens verbinding tussen Amsterdam-Noord en het IJ. Twee in elkaar verstrengelde schakels staan op twee sokkels waarvan er een op land staat (Amsterdam-Noord) en één in het water (IJ). Het idee kwam mede tot stand omdat Volten al sinds 1950 in Amsterdam-Noord woonde en werkte (terrein Asterdorp) maar zag dat dat stadsdeel nog geen kunstwerk van hem had. Het eenvoudige idee was veel moeilijker uit te voeren dan in zijn hoofd verbeeld. Allereerst was de grond van de geopteerde plek instabiel; er ligt daar een dikke modderlaag. Bovendien is de plek een onderdeel van een dijklichaam dat op haar plaats wordt gehouden door een fundering, waardoorheen niet geheid mag worden. De uitvoering werd door het zoeken van een alternatief (plaatsing naast die plek) steeds duurder, maar een soort crowdfunding bracht de benodigde financiële middelen bijeen. Toen de plek bekend werd, moest er nog gewerkt worden aan het beeld. Daarbij bleek dat geen Nederlandse firma zich aan die roestvaste stalen constructie wilde wagen; Volten moest uitwijken naar Duitsland. Ook die firma had moeite het stugge staal in ronde vormen te krijgen. Toen dat allemaal klaar was moesten in Amsterdam die schakelsegmenten aan elkaar gelast worden; dit gebeurde bij de Noord-Amsterdamse Machinefabriek, waarmee Volten vaker samenwerkte. Tot slot moest de brandweer eraan te pas komen om het geheel met bouten onder water vast te zetten. Van het grote beeld is trouwens ook een miniatuurversie gemaakt, maar dan omgekeerd geconstrueerd (staande schakel op land, liggende boven water). Op verzoek van Volten wijdde Bert Schierbeek een gedicht aan dit kunstwerk; hij kwam met de aanduiding Stalen stilte; zijn gedicht werd geschreven op een aquarel van het kunstwerk. Het gedicht werd later opgenomen in de bundel Gedichten 2004. Weer een ander zag twee om elkaar gaande ogen en wees op de precaire balans in de overgang van staanders naar cirkels; de cirkels rusten op relatief dunne pinnen. Het beeld maakt deel uit van de zogenaamde Sleutelwerken van Stichting BK van het Vakblad voor beeldende kunstenaars. Nog weer later werd er een erespeld van het beeld gemaakt voor mensen die zich inzetten voor Amsterdam-Noord. Knoop van Volten. Architect Trude Hooykaas kreeg hem opgespeld voor haar ontwerp van Gebouw Kraanspoor; Pieter Roemer voor een boekwerk over kunst in de openbare ruimte in Amsterdam-Noord; Tom Tossijn ontving de speld in 2023 voor zijn journalistieke verslagen van de Stadsdeelcommissie van Amsterdam-Noord. De knoop geeft ook op ander gebied verbinding aan: het beeld staat nabij de plaats waar de Grasweg verbinding heeft met de Distelweg; beide straten liepen tot beginjaren negentig dood op een industrieterrein; de Wim Ibobrug (brug 1774) zorgt sinds die tijd voor verbinding; het staat nabij een aanlegsteiger van de Distelwegveer.

Leeuwenputbrug
Leeuwenputbrug

De Leeuwenputbrug (brug 371) is een vaste brug in Amsterdam-Noord. De verkeersbrug, waarover ook buslijn 38 rijdt, is gelegen in de Grasweg en overspant het Buiksloterkanaal. Aan de oostkant van het kanaal komt de Grasweg uit op de Ranonkelkade. De eerste plannen voor een brug op deze plek stammen uit 1916, toen het terrein in erfpacht werd gegeven aan de Dordtsche Petroleum Maatschappij tot aanleg van een weg etc. Die brug raakte midden jaren dertig dermate beschadigd, dat er reparaties moesten plaatsvinden aan een van de landhoofden. Vervolgens moest hij aan het verkeer onttrokken worden. In december 1936 konden bedrijven intekenen op de aanleg van een nieuwe brug. Het bedrijf mocht bij intekening ook een andere brug in de Grasweg aanleggen en de bijbehorende werken voor haar rekening nemen. Piet Kramer, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken ontwierp de brug, maar dan niet in zijn gebruikelijke Amsterdamse Schoolstijl. Hij ontwierp voor hier een "kale" constructie van beton (landhoofden) en staal (liggers). Die combinatie van Kramer is ook terug te vinden in een aantal bruggen die hij ontwierp voor het Amsterdamse Bos. Staande delen van de borstwering van de Leeuwenputburg zijn bijvoorbeeld ook terug te vinden bij brug 544 in het bos. Het geheel wordt gedragen door een dennenhouten paalfundering; hout is ook terug te vinden in de brugpijlers met juk. De brug wordt verlicht door sierlijke lantaarns. Leuningen, balusters en lantaarns zijn uitgevoerd in blauw. De werkzaamheden begonnen in januari 1937 en waren rond de zomer afgerond. In oktober 2018 besloten burgemeester & wethouders van Amsterdam, dat de brug die tot dan toe alleen onder een nummer (371) bekend stond, de naam Leeuwenputbrug kreeg, naar een put, met zuilen met leeuwen, die in het nabijgelegen vroegere galgenveld lag. De brug had een zusje in brug 365 die gelijk met deze brug werd gebouwd. Deze brug werd rond 1975 afgebroken.

Theo Fransmanbrug
Theo Fransmanbrug

De Theo Fransmanbrug (brugnummer 1788) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Noord. De Papaverweg in de buurt Buiksloterham was bijna een eeuw lang een doodlopende weg vanuit bebouwing naar Zijkanaal I. Er was ook een insteekhaventje met de naam Papaverkanaal waar jarenlang een afvoerdepot was van de Stadsreiniging. In de 21e eeuw werd na vertrek van veel bedrijven een sanering doorgevoerd om terreinen toegankelijk te maken voor modernere industrie en woningbouw. In het kader van die herontwikkeling was het noodzakelijk om voor omwonenden een betere verbinding te krijgen met het NDSM-plein op het NDSM-terrein, waar één van de Amsterdamse veren een aanlegsteiger kreeg. Het ontwerp voor deze tachtig meter lange (zestig meter over water) voet- en fietsbrug was afkomstig van architect Cyrus Clark werkend voor de gemeente Amsterdam bij inrichting van open ruimten. Hij kwam met een uit drie delen bestaande overspanning, waarvan de middelste beweegbaar is uitgevoerd. Dat middenstuk is een hydraulisch aangedreven basculebrug. De andere twee zijn zogenaamde aanbruggen. De overspanning wordt gedragen door betonnen krammen (pijlers met jukken). Het geheel kreeg door het groene vakwerk, dat tevens tot leuning dient, het uiterlijk van een Baileybrug, maar dan met versieringen, met name het midden en westelijk deel. De overspanningen werden in mei/juni 2013 door een hijskranen op hun plaats gehesen. De brug werd op 30 augustus 2013 inclusief naamplaat, in gebruik genomen. De brug wordt beschermd door remmingswerk. De Theo Fransmanbrug maakt samen met de Kadoelenbrug en Bongerdbrug deel uit van een pakket bruggen voor de ontsluiting van deze omgeving. De brug is vernoemd naar Theo Fransman, de eerste stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Noord (tussen 1981 en 1990) die veel gedaan heeft om de ontwikkeling rondom het NDSM-terrein mogelijk te maken na het sluiten van de werf. Zijn zoon was bij de opening.