place

Pieter Pauwstraat

Straat in Amsterdam-Centrum
2024 Pieter Pauwstraat, Asd naar zuiden
2024 Pieter Pauwstraat, Asd naar zuiden

De Pieter Pauwstraat is een relatief korte en vrij onbekende straat in Amsterdam-Centrum.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Pieter Pauwstraat (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Pieter Pauwstraat
Pieter Pauwstraat, Amsterdam Centrum

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Pieter PauwstraatLees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.358722222222 ° E 4.8973444444444 °
placeToon op kaart

Adres

Pieter Pauwstraat 12-1
1017 ZK Amsterdam, Centrum
Noord-Holland, Nederland
mapOpenen op Google Maps

2024 Pieter Pauwstraat, Asd naar zuiden
2024 Pieter Pauwstraat, Asd naar zuiden
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Weteringschans 126-128
Weteringschans 126-128

Weteringschans 126-128 te Amsterdam-Centrum is een gebouw aan de Weteringschans in Amsterdam-Centrum. Het was hier eeuwenlang agrarisch gebied, maar Amsterdam rukte in de 19e eeuw sterk op. Op het terrein tussen het Weteringplantsoen en het Paleis voor Volksvlijt werd toen eigenlijk ook de Schans ingelijfd voor woningbouw. Het plaatselijk gebied tussen de Schans en de Singelgracht werd midden 19e eeuw volgebouwd met gebouwen en andere benodigdheden van de Hollandsche Gasfabriek. Toen Amsterdam in 1885 daar geen gas meer van afnam, werden de installatie nutteloos en werden ze afgebroken. In juni 1890 startte op die plek tegen de Weteringschans aan de bouw van een dubbel herenhuis, dat werd gebouwd door Z. Deenik & Zn die in die maand begon met het aanleggen van de funderingen. Daarop kwam een symmetrisch gebouw, dat al dan niet ontworpen was met medewerking van architect Herman Gerard Jansen. Overigens werd en wordt het gebouw omringd door soortgelijke gebouwen, waarvan er echter in 2024 geen monumentstatus heeft (rij 120-132). Het gebouw kent een souterrain in de plint, die opgetrokken is in natuursteen. Middels een hardstenen lijst gaat de gevel over in een bepleisterde bel-etage. Vanuit die etage vinden twee Franse balkons ondersteuning vanuit consoles. Die balkons, ingepast in een balustrade over de volle breedte van de gevels, hangen aan de eerste etage en hebben natuurstenen balusters in de balkonafscheidingen. De eerste en tweede etages zijn opgetrokken uit rood baksteen en rijk versierd met natuursteen accenten rondom de ramen, balkondeuren, als ook banden. Boven de geornamenteerde daklijst bevindt zich een centraal geplaatste dakkapel voor de zolderetage onder een afgeplat schilddak. In het dakvlak zijn twee runderogen zichtbaar, al hebben die daar niet altijd gezeten (nr 126 moest het rond 1990 een tijdje zonder doen, maar in 2002 werd er een nieuw exemplaar gezet). Het geheel heeft het karakter van de neorenaissance. De huisnummers zijn in cartouches geplaatst. Opmerkelijk aan het gebouw is dat huisnummer 126 sinds 2002 een rijksmonument is (512987) en huisnummer 128 een gemeentelijk monument. Het verschil moet gezocht worden in de status van het interieur, dat in 126 grotendeel bewaard is gebleven en in 128 niet, maar zie ook bijvoorbeeld het glas-in-lood in de bovenlichten van 126, die bij 128 totaal ontbreken. In gebouw 128 was een tijd lang het Japans restaurant Yoichi gevestigd. Componist Daniël de Lange en beeldend kunstenaar Paul Gorter woonden op huisnummer 126 (in aparte tijdsperioden). .

Nicolaas Witsenkade 32
Nicolaas Witsenkade 32

Nicolaas Witsenkade 32 in Amsterdam is een gebouw aan de Nicolaas Witsenkade in Amsterdam-Centrum. De Nicolaas Witsenkade is tussen het Tweede Weteringsplantsoen en Westeinde de noordelijke kade van de Singelgracht. Voor deze plek werd rond 1895 een gebouw ontworpen door architect Herman Gerard Jansen, wellicht het meest bekend als medeontwerper van het American Hotel aan het Leidseplein. Vanaf het begin was het door haar afwijkende stijl een opvallende verschijning aan de kade. Daar waar veruit de meeste gebouwen hier opgetrokken zijn in het roodbruine baksteen met hier en daar een natuurstenen element, koos Jansen voor zachte kleurstellingen. Hij koos voor geel/lichtbruin baksteen waarin allerlei zachtroze elementen zijn verwerkt. Het roze is terug te vinden in de plint (souterrain), de portalen, rondboog boven de toegangsdeur, consoles voor het balkon, ontlastingsbogen, banden, versieringen onder de daklijst etc. Janssen leende voor zijn ontwerp vanuit allerlei bouwstijlen, het zogenaamde eclecticisme. Hij gebruikte elementen uit de neo-Venetiaanse renaissance en de art nouveau (Jugendstil). Dat laatste is vooral terug te vinden in de sierlijke hekwerken, de toegepaste glas-in-loodmotieven, muurankers en tot slot in de geveltableaus hoog in de gevel. Die geveltableaus lijken te verwijzen naar de opdrachtgevers voor die gebouw makelaar Axel Peter Nielsen en bouwondernemer B.C. Hamer jr. Er zijn onder meer een hamer en passers te zien. De familie Nielsen bewoonde de begane grond tot minstens 1974, wanneer de zoon Axel Peter Nielsen op 72-jarige leeftijd overlijdt. Het gebouw werd op 11 december 2001 opgenomen in het Rijksmonumentenregister onder 518466 vanwege de architectuurhistorische waarde met bijzondere detaillering. Bovendien zijn er sinds de oplevering weinig aanpassingen gedaan.

Reguliersgracht 111-115
Reguliersgracht 111-115

Reguliersgracht 111-115 te Amsterdam-Centrum is een gebouw aan de Reguliersgracht in Amsterdam-Centrum. Het staat in de gevelwand tussen de kruisingen met de Falckstraat en de Weteringschans. Het gebouw heeft ook een ingang aan de Weteringschans, nummer 259. Dit klassiek opgetrokken schoolgebouw uit 1868 is vermoedelijk ontworpen door de stadsarchitect Bastiaan de Greef al dan niet met assistentie van Willem Springer. In juli 1868 vond de aanbesteding plaats. In het langgerekte gebouw werd een lagere school gevestigd voor de rijkere jeugd en dan alleen jongens. De school was populair, want hij moest in de jaren na de oplevering diverse keren verbouwd worden. Zo kwam er in 1875 een nieuwe gymnastiekzaal en werden klaslokalen gesplitst. In 1898 kwamen er weer (meer) klassen en dat leidde vermoedelijk in die jaren tot uitbreiding met een tweede verdieping. In 1930 vond men de hoofdingang op de gracht niet meer toereikend er kwam op de Weteringschans een nieuwe hoofdingang (er is een soort pleintje aldaar). In 1937 kwam de Joodse Uitgebreid Lager Onderwijs (ULO) van Kennis en Godsvrucht in het gebouw. Die school kende vanwege de Duitse bezetting maar een kort leven. Onder het Nazi-regime moesten Joodse kinderen vanaf 1941 gescheiden onderwijs krijgen. De daarop volgende deportaties naar concentratie- en vernietigingskampen zorgden voor een snelle afname van het aantal leerlingen. De school kreeg na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe naam: Zacharias Janseschool. Tymon Meijer legde het originele bouw rond 1882 vast.

Stadhouderskade 110-113
Stadhouderskade 110-113

Stadhouderskade 110-113 is een complex gebouwen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid, De Pijp. De gebouwen zijn hier neergezet in opdracht van makelaar A.H. de Klerck, die waarschijnlijk ook het ontwerp heeft gemaakt. De combinatie makelaar, architect en ook timmerman, aannemer kwam vaker voor in deze wijk. Van origine bestond het complex uit een achttal woningen, aldus een "te huur"-advertentie in Het Nieuws van den Dag van 21 maart 1873. Men moest voor die tijd wel veel geld meebrengen, de huren liepen op tot 600 gulden voor een bovenhuis. Bij die reclame werd nog verwezen naar de naburige rijtuigfabriek, eerst van Eck, daarna Spijker (Stadhouderskade 114). De advertentie is eigenaardig want de woningen waren in februari 1873 nog onbewoonbaar verklaard, omdat ze niet goed aansloten op het Liernurstelsel (raadsbesluit februari 1873). Dat rioleringssysteem kwam destijds net van de grond en sommige huiseigenaren namen er een loopje mee. Aanpassingen tijdens de bouw werden te duur bevonden, maar de gemeente had met die onbewoonbaarheid een stok achter de deur. In november 1873 hief de gemeente de onbewoonbaarheidsverklaring op. (Het nieuws van den dag 26 november 1873). De Klerck had een jaar eerder protest aangetekend bij de gemeente tegen de invoering van het rioleringsstelsel. De gebouwen verrezen in de Eclectische bouwstijl met als herkenningspunt de pilasters, hier eens niet symmetrisch geplaatst. Van 1982-1985 was er samen met de huisnummers 106-109 een zogenaamde cataloguswinkel van Ikea gevestigd. Men kon er alleen kleine artikelen kopen, grotere artikelen konden worden afgehaald bij het magazijn aan de Cruquiusweg. De bovenwoningen zijn in 2016 nog herkenbaar volgens de bouwtekening. De benedenetages zijn allen opgeofferd voor bedrijfsvoering. Rond de eeuwwisseling 2000 werd in de panden een filiaal van Blokker gevestigd. Deze zou origineel op het Marie Heinekenplein gevestigd worden, maar of de bouw daarvan duurde te lang, of het complex werd te duur. De woning van 110 begane grond dient vanaf dan ook als toegang van de Sweelinckpassage, waarin naast Blokker ook een Albert Heijn en een Gall & Gall zijn gevestigd.

Stadhouderskade 100-101
Stadhouderskade 100-101

Het complex Stadhouderskade 100-101 betreft een bedrijfspand met bovenwoningen, dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp. Het is verbonden met de Tweede Jacob van Campenstraat 145-147. Op deze plaats heeft waarschijnlijk tot 1907 een woonhuis gestaan. Het is onbekend wat daarmee gebeurd is. In februari 1907 kwam echter nieuws dat de architecten Alphonsus Maria Leonardus Aloysius Jacot en Willem Oldewelt voor deze plek een garagebedrijf met bovenwoningen hebben ontworpen voor de Automobiel Import Maatschappij voorheen M.W. Aertnys. Het gebouw werd werkelijk uit de grond gestampt, want in februari 1907 waren de tekeningen nog geëxposeerd, terwijl men hoopte in april 1907 open te gaan. Er werd een showroom, een atelier, een herstelplaats maar ook een garage ingericht. Vanuit hier zouden voorlopig Darracq-auto’s verkocht worden vanuit Darracq Palace. In 1916 trok Tasche & Co Automobielen in het pand en gaf er een nieuwe naam aan Wolseley Palace. Die groeide snel uit jaar jas en moest in 1923 alweer verhuizen, in dit geval naar Stadhouderskade 142. Vervolgens kreeg Jan Kuijt de opdracht om het bedrijfsgedeelte te verbouwen tot confectiefabriek. Die heeft er slechts enkele jaren gebruik van kunnen maken, want in de jaren dertig kwam hier de Hupmobile-vertegenwoordiger (weer auto's). Ook daarna zat er in de firma Kimman nog een autohandelaar in het gebouw gevestigd. Deze voerde zijn bedrijf hier uit van de jaren veertig tot de late jaren tachtig. In de late jaren negentig vestigt zich hier Albert Heijn, die niet kon wachten tot de oplevering van het complex aan het Marie Heinekenplein. Het gebouw wijkt zeer af van de belendende gebouwen. Voor wat betreft architectuur is duidelijk te zien dat het pand uit later datum stamt dan de omringende gebouwen. Vooral de lichte kleur en de asymmetrie vallen hier op. Het heeft de karakteristieken van de Um 1800 Bewegung.

Reguliersgracht 109
Reguliersgracht 109

Reguliersgracht 109 te Amsterdam-Centrum is een gebouw aan de Reguliersgracht in Amsterdam-Centrum. Het staat in de gevelwand tussen de kruisingen met de Falckstraat en de Weteringschans. Hier werd in 1865 gebouwd aan een woning met aanbouw voor de onderwijzer(s) van de zogenaamde tussenschool C, die stond in de hoek Achtergracht (bij demping Falckstraat) en Reguliersgracht. Het ontwerp kwam van stadsarchitect Bastiaan de Greef. De aanbesteding vond plaats op 2 mei 1865. Voor de bouw van school en woning moest een aantal andere gebouwen afgebroken worden. Die school was meer breed dan hoog; de onderwijzerswoning juist hoog en minder breed. Reguliersgracht 109 is drie bouwlagen hoog onder een zadeldak (met een lage aanbouw). De afgeplatte puntgevel is bepleisterd. In de bakstenen gevels zijn enkele gietijzeren muurankers te vinden. De school van Bastiaan de Greef werd al snel uitgebreid met de nieuwe school (Reguliersschool) Reguliersgracht 111-115. Het gebouw op 109 kreeg allerlei gemeentelijke bestemmingen, vaak gekoppeld aan die van de school. Er zat onder meer de huurcommissie en de afdeling zedenzaken van de Gemeentepolitie Amsterdam. Toen deze in 1941 naar de Elandsgracht 117 verhuisde, kwam er in 1944 een aantal mensen te wonen en te werken, die meewerkte aan de illegale krant Het Parool. Wim van Norden woonde er al, maar onder andere Simon Carmiggelt en Max Nord vond hier (tijdelijk) onderdak. Het echtpaar Van Norden zou er tot hun dood blijven wonen. Een poging om er in 2018 een Huis van Journalistiek en Vrije Pers in te vestigen mislukte, waarna de vrije markt ermee op de loop ging. In 2019/2020 vond er een uitgebreide renovatie plaats op 109.