De Ruijterkade

Het Kantoor van Koppe's Scheepsagentuur, ook wel bekend als het NACO-huisje, is een gebouw aan de De Ruijterkade, Amsterdam-Centrum. Het werd op 22 april 2002 opgenomen in het monumentenregister vanwege de combinatie Amsterdamse School en een uitheemse bouwstijl, met name in de kap. Het staat sinds 13 december 2021 bij brug 2274 over de Oostertoegang.

Closer in distance is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Amsterdam kent sinds 2016 het HIV/AIDSmonument van Jean-Michel Othoniel, staande aan De Ruijterkade. Het stond er amper vijf jaar toen de gemeente Amsterdam werkzaamheden aan deze kade van het IJ moest verrichten; er moest een nieuwe pontsteiger gebouwd worden. Daarbij stond het monument in de weg; het moest verwijderd worden. Om de plek en HIV-slachtoffers toch in gedachten te houden werden mupi's neergezet, die naar het beeld verwijzen. Gelijktijdig werd het kunstwerk Closer in distance van Judith de Leeuw geplaatst. De Leeuws werk bestaat uit een drieluik van drie vrijwel identieke afbeeldingen, bij nadere beschouwing blijken dat de handen steeds meer verstrengeld raken. Ze reiken naar elkaar door het verband heen. Het staat voor ziekte die zowel isoleert als samenbrengt of zoals het begeleidende bord omschrijft: Dit werk viert de liefde die groeit aan de rand van der afgrond. De Leeuw maakte het werk na een aantal gesprekken met mensen die vrienden of familie hadden verloren aan aids. De afbeeldingen zijn gezet op schermen, die tegelijkertijd als schutting dienen. Financiële bijdragen kwamen van de gemeente, Stichting NamenProject en het Aidsfonds. Het werk, in tien dagen vervaardigd van foto’s, computerschets naar canvas, werd in Heerlen gemaakt en werd per laadtruck naar Amsterdam vervoerd en in de nacht van 5 op 6 maart 2021 op haar plek gehesen. Het zal er staan totdat de kade weer opgeleverd wordt. De werkzaamheden zouden volgens planning ruim een jaar duren (november 2020 tot en maart 2022).

Brug 2274 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in De Ruijterkade en overspant de Oostertoegang. Hier lag in de buurt vroeger brug 276, die langzaamaan het steeds toenemende verkeer niet meer aankon. In 1973 kwam er daarom een nieuwe brug, de oude bleef nog dienst doen tot 2001. Ook de nieuwe brug moest aangepast worden aan het sterk veranderende verkeer ter plaatse, zo werd het busstation nabij het Centraal Station Amsterdam van voor het station naar achteren verhuisd. De betonnen brug die al het verkeer droeg werd in verband met de noodzakelijke verdeling tussen snel (gemotoriseerd) verkeer en langzaam verkeer (voetgangers en fietsers) alleen toegankelijk voor snelverkeer. Aan de noordzijde verscheen brug 2274 voor het langzame verkeer. Het ontwerp van Hans van Heeswijk Architecten liet een echte brug zien. De overspanning heeft een behoorlijke welving, zodat ook in het landschap zichtbaar is dat het hier een brug betreft. Voor degenen die de brug gebruiken is het begrip brug ook voelbaar met klimmen en dalen. Het is daarbij een kleine tuibrug met voetpad aan de noordzijde en fietspad aan de zuidkant, verbonden door de tuien en een balk aan de uiteinden. Onder de tuiconstructie (de boog met kabels) is een doorkijk naar het water van de Oostertoegang. De brug werd gebouwd in opdracht van de Dienst Infrastuctuur en Verkeer van de gemeente Amsterdam. In september 2020 werd de brug verwijderd voor werkzaamheden aan een nieuwe pontfuik voor de Veer Meeuwenlaan. Terugplaatsing was geen optie; de brug was te smal geworden voor het drukke verkeer. De brug werd daarop aangeboden aan de Nationale Bruggenbank, dan een recent opgericht bedrijf om overbodige bruggen elders te kunnen hergebruiken. Hans van Heeswijk ontwierp een nieuwe brug met hetzelfde uiterlijk, maar dus breder. Vanwege duurzaamheid werden enkele delen van de oude brug in de nieuwe verwerkt; het restant werd opgeslagen op een industrieterrein aan de Distelweg in Amsterdam-Noord. De nieuwe brug kent een wisselende breedte; ze is aan de oostkant 19 meter en aan de westkant 14 meter breed. Het fietspad wordt naar het westen toe smaller. De brug had in Brug 2275 een tweelingzus over de Westertoegang, per 2021 is dat een oudere, maar kleinere zus.

Brug 486 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het leven van brug 486 begint rond 1972. De gemeente Amsterdam leidt oost-west autoverkeer dan steeds meer ten noorden van het Station Amsterdam Centraal. De opening van de IJtunnel zorgde voor aanzuiging van verkeer en de hefbrug geadministreerd onder brug 276 van Cornelis Biemond en Piet Kramer kan dat niet meer aan. Direct ten zuiden van die hefbrug werd een betonnen vaste brug gelegd. In eerste instantie ging het verkeer nog over de hefbrug en voetgangers en fietsers over de nieuwe brug. Al snel werd dat omgedraaid. De liggers van de brug worden gedragen door betonnen brugpijlers die 17 meter uit elkaar staan. Tijdens de bouw worden restanten gevonden van de fundering van de draaibrug, de eerste brug die hier lag. Met de komst van het busstation aan de noordzijde van het spoorstation en de komst van de De IJtram, moesten er aanpassingen aan de brug verricht worden. De brug ligt dan zo laag over het water, dat er meer sprake is van een duiker dan van een brug. De hefbrug werd in 2001 verwijderd, maar scheiding tussen snel en langzaam verkeer zorgde ervoor dat in de periode 2004/2005 een nieuwe voet- en fietsbrug werd geïnstalleerd: brug 2274 op de plaats van de hefbrug.

Het HIV/AIDSmonument is een artistiek kunstwerk aan De Ruijterkade in Amsterdam-Centrum dat op 1 december 2016 onthuld werd. De creatie van Jean-Michel Othoniel staat aan de De Ruijterkade, Amsterdam. Het initiatief voor het monument kwam rond 2013 van Stichting Namen Project Nederland, die een aantal kunstenaars om een monument vroeg. Othoniel kreeg de opdracht; hij zou geen honorarium vragen. Hij kwam met een groot telraam. Dat telraam geeft weer wanneer men op de jaarlijkse Wereldaidsdag (1 december van ieder jaar) verwacht dat de ziekte aids geen nieuwe slachtoffers meer maakt. Tijdens de onthulling op 1 december 2016 door burgemeester Eberhard van der Laan en directeur Louise van Deth van het Aidsfonds werd ingeschat dat dat in 2030 het geval zou kunnen zijn. Het telraam werd dan ook op dat getal gezet en daarna jaarlijks aangepast al naargelang de situatie. Door het regelmatig veranderen van het beeld, wilde de kunstenaar een bewegend beeld creëren, dat de discussie over de ziekte, de patiënten en slachtoffers levend houdt. Onderdeel van het kunstwerk zijn de roze ondergrond en een aluminium bankje, waarop gebruikers van het bankje kunnen nadenken over personen die zij zelf hebben zien overlijden aan de ziekte. Eventueel kunnen mensen ook daar namen achter laten. Aan de opbouw van het monument werd twee maanden gewerkt. Het Aidsfonds constateerde in 2016 dat Nederland weliswaar een voortrekkersrol in de acceptatie en bestrijding van aids had gespeeld, maar dat de aandacht langzaam verslapte. Dit terwijl elders in de wereld hiv- en aidspatiënten uit de maatschappij vielen. Het telraam bevat rode van de kunstenaar bekende mondgeblazen kralen, allemaal verschillend ten opzichte van elkaar. Othoniel vond dit een weergave dat niemand hetzelfde is. De kleur rood symboliseert zowel bloed als de kleur van het lintje, dat symbool staat voor de internationale bestrijding van hiv en aids. Het aidsfonds zag het beeld als een baken van hoop en een eerbetoon aan hen die aan de ziekte zijn overleden. Over de plaats meldt de site hiv-aidsmonument.nl, dat de De Ruijterkade, de zuidelijke oever van het IJ, weliswaar een belangrijke rol speelde bij de internationale handel, maar ook zorgde voor verspreiding van ziekten. Daarbij vond er aan de De Ruijterkade (straat-)prostitutie plaats en was het een standplaats van de methadonbus. Ook was nabij het spoor een cruiseplaats en was er een homomotorclub gevestigd. De kunstenaar zag tijdens zijn studententijd medestudenten overlijden aan aids. Vanaf november 2020 was het beeld niet zichtbaar vanwege de bouw van een pontsteiger ter plaatse. Het werd vervangen door Closer in distance van Judith de Leeuw. Op Wereldaidsdag 1 december 2021 werd het beeld teruggeplaatst. In het telraam is nu een nieuw cijfer gevormd 19.925, het aantal mensen met hiv in Nederland bij heroprichting van het monument. Nederland behandelt dan dragers van het virus met medicijnen, zodat het zich minder snel verspreid.

Oostertoegang is een kort kanaal (gracht) in Amsterdam-Centrum, tussen het IJ en de Geldersekade. De Oostertoegang verbindt, sinds de aanleg van het Stationseiland tussen 1870 en 1880, het IJ met de Geldersekade en met het Open Havenfront, het (van het IJ overgebleven) water tussen het Stationsplein en de Prins Hendrikkade. Evenzo is er aan de andere kant van het Stationseiland de Westertoegang. Tussen de Westertoegang, het IJ, de Oostertoegang en het Open Havenfront ligt het Stationseiland met het Amsterdamse Centraal Station. De oostelijke kade langs de Oostertoegang vormt de verbinding tussen de De Ruijterkade en Oosterdokskade en indirect via de Odebrug met de Prins Hendrikkade. De westelijke kade is bedoeld voor openbaar vervoer. Van 7 mei 1904 tot 4 augustus 1921 reed (onder andere) tramlijn 4 via de Westertoegang. Vanaf die datum tot 9 oktober 1944 reed tramlijn 22 als Kringlijn het rondje om het Centraal Station via de De Ruijterkade. De rails zijn nog decennialang blijven liggen. Sinds mei 2005 rijdt tramlijn 26 (de IJtram) door de Oostertoegang en verder over het Oostelijke gedeelte van de De Ruijterkade. De Oostertoegang heeft geen postcode omdat er niemand kan wonen/woont. In het verleden (jaren 70 en 80 van de 20e eeuw) maakte met name de westelijke kade onderdeel uit van het prostitutiegebied rondom het Centraal Station. Over de Oostertoegang ligt een complex aan bruggen, van noord naar zuid: Brug 2274, een gecombineerde voetgangers/fietsersbrug Brug 486, de brede verkeersbrug, die in de plaats kwam van de brug 276, een historische hefbrug, die het verkeer niet meer aan kon trambrug voor lijn 26; in eerste instantie een aparte brug, maar in de 21e eeuw geïntegreerd in brug 486 een complex spoorbruggen brug 228 tussen de Oosterdokskade en het Stationseiland.

De Oostertoegangsspoorbrug, beter bekend als de Oostelijke Onderdoorgang, is een spoorbrug aan de oostzijde van het Centraal Station in het centrum van Amsterdam. De brug voert over de Oostertoegang, het water dat de verbinding vormt tussen het Open Havenfront en het IJ. Er zijn wegen aan beide zijden van het water die uitkomen op De Ruijterkade. Aan de westelijke kant ligt het Stationsplein en aan de oostelijke kant het Oosterdokseiland. De brug bestaat uit vijf tweesporige bruggen naast elkaar waarvan een van beton. Deze combinatie van bruggen is bijzonder breed en over de bruggen lopen tien sporen van de Nederlandse Spoorwegen. Het eerste deel van de overbrugging werd in gebruik genomen in 1889 met de opening van het Centraal Station. De naam van de brug verwijst naar de ligging van de brug ten opzichte van het station. Kringtramlijn 22 reed tot 1944 met de klok mee onder het westelijk gedeelte van de brug. In 1950 werd opnieuw een kringlijn ingesteld nu echter als buslijn. Sinds 2005 rijdt tram 26 onder het westelijk gedeelte van de brug. Sinds eind 2009 rijden de bussen naar het busstation IJ-zijde onder het westelijke gedeelte van de brug en van het busstation onder het oostelijk gedeelte van de brug.

&moshik, voorheen &samhoud places, was een restaurant in de Nederlandse stad Amsterdam. Het was gevestigd aan de Oosterdokskade op het Oosterdokseiland. Het restaurant bezat sinds de gids voor 2013 twee Michelinsterren. Het restaurant was een samenwerkingsverband tussen de Israëlische chef Moshik Roth en ondernemer Salem Samhoud. Het had een lounge op de begane grond en een restaurant op de eerste verdieping. Medio januari 2018 is het restaurant herdoopt tot "&moshik" om verwarring met andere bedrijven in de "&samhoud groep" te vermijden. Op 7 mei 2020 is het restaurant failliet verklaard.

Brug 228 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen over de Oostertoegang en vormt de verbinding tussen het Stationsplein gelegen voor het Centraal Station Amsterdam en de Oosterdokskade. De brug is van recente datum, terwijl ze toch een laag brugnummer kreeg; ze lag er in de jaren 1940-1941 niet. Een brug hier werd noodzakelijk vanwege de steeds te verplaatsen verkeersstromen rondom het genoemde spoorstation, zoals bouw van de IJtunnel en de aanleg van de Amsterdamse metrolijn. Eindjaren zestig beginjaren zeventig werd hier een recht-toe-recht-aan betonnen brug neergelegd met een betonnen paalfundering, passend bij de nieuwe zuidelijke spoorbrug/viaduct, onderdeel van de vijf spoorbruggen hier (het viaduct is inmiddels al weer gesloopt). Die brug verdween in de periode 2000-2009 om plaats te maken voor de pontons waar vanaf de bouw van de Odebrug plaatsvond. Voor voetgangers en fietsers werd een metalen noodbrug geplaatst, die circa 10 meter noordelijker kwam te liggen. Toen de werkzaamheden daarvoor beëindigd waren (2011) was er tijd en plaats om hier een nieuwe brug aan te leggen, ook alleen voor voetgangers en fietsers. Op de brug is een fietsenstalling gebouwd. De brug kenmerkt zich door balustrades waarvan de buitenzijde (grove stenen) aan de nabijgelegen walkanten doen denken. Ook onderscheidt de brug zich van de omgeving door de mintgroene kleur van de overspanning en de binnenzijden van die balustrades. Of dit een verwijzing is naar het ongeveer gelijktijdig opgeleverde Mint-Hotel (later van Doubletree) is onbekend.

Brug 294 was een brug over het Open Havenfront in Amsterdam, net voorbij het Centraal Station. De brug lag in de Oosterdoksdam, deze verbond de Prins Hendrikkade met het Oosterdokseiland ter hoogte van het voormalige Hoofdpostkantoor. Na de herinrichting van het Oosterdokseiland is een deel van de verkeersfunctie overgenomen door de verder westelijk gelegen Odebrug. Uit esthetisch oogpunt heeft de gemeente ervoor gekozen de Oosterdoksdam af te graven, als deel daarvan is ook de brug gesloopt.

De Odebrug (Grafisch ODE-brug; ODE is afkorting van Oosterdokseiland), voluit geheten de Oosterdokseilandbrug, is een vaste brug in drie delen voor al het verkeer in het centrum van Amsterdam even ten oosten van de Kamperbrug en het Station Amsterdam Centraal. De bouw van de brug begon op 1 september 2009. Het is een prefab toogbrug waarin veel basalt is verwerkt. Het ontwerp kwam van architect Simon Wilkinson, die werd geconfronteerd met specifieke eisen. De brug moest geschikt zijn voor voetgangers, fietsers, auto-, bus- en vrachtverkeer. Bovendien moest onder de brug nog scheepvaart kunnen plaatsvinden van bijvoorbeeld rondvaartboten. Dat laatste had tot gevolg dat de doorvaartbreedte ruim moest zijn, aangezien de boten hier een draaipunt vanuit het Oosterdok hebben. Tot slot bevindt zich onder de brug een metrotunnel. De doorvaartbreedte zorgde ervoor dat er slechts een brugpijler kon worden gebruikt, hetgeen er indirect voor zorgde dat de overspanning bijna twee meter dik moest zijn. Die liggers werd gefabriceerd door Haitsma Beton en op hun plaats gehesen door Sarens. Daarbij waren er twee afmetingen liggers; die voor de noordelijke overspanning zijn 40 meter lang en wegen 120 ton; die voor de zuidelijk 45 meter lang en 130 ton zwaar. De brug is van prefab betonelementen, staal en aluminium. Opvallend aan de brug zijn de enigszins diagonaal staande lantaarns. De brug werd geopend op 23 juni 2011. De brug verbindt het Oosterdokseiland, waar de laatste jaren veel nieuwbouw is verrezen, met de Prins Hendrikkade. De brug kwam er ter vervanging van de Oosterdoksdam die al sinds de metrobouw eind jaren 70 deze verbinding bood maar inmiddels is afgegraven. De naam van de brug is: een verwijzing naar OosterDokEiland de dichtvorm Ode en een ode van Simon Carmiggelt aan de stad: "Amsterdam is een heerlijke stad om te verlaten en ààn te komen"; de tekst is aan beide zijden van de brug middels plaquettes terug te vinden.

De Oosterdoksdam was een dam in het centrum van Amsterdam.