Oudezijds Voorburgwal

Sint Jansbrug is een vaste brug in Amsterdam-Centrum in het gebied De Wallen.

Het Hash Marihuana & Hemp Museum is een museum in Amsterdam. Het museum is in 1987 opgericht door de ondernemer en cannabiszaadteler Ben Dronkers, samen met zijn vriend Ed Rosenthal. Sinds de opening van het museum is de collectie gegroeid tot meer dan 9000 objecten. Het museum verwelkomde in 2008 zijn twee miljoenste bezoeker. Na een renovatie van een jaar heropende het museum in april 2012 zijn deuren. In 2012 opende het museum een tweede vestiging in Barcelona, het Hash Marihuana Cáñamo & Hemp Museum. Het museum toont aan de hand van een thematische opstelling de geschiedenis en het gebruik van hash, marihuana en hennep door de eeuwen heen. Naast het recreatieve gebruik van de plant, worden ook de rol die cannabis heeft gespeeld binnen religies en het medicinale gebruik van marihuana in het verleden en in de toekomst belicht. Een apart deel van het museum (gelegen aan dezelfde gracht) is de Hemp Gallery, die is gewijd aan industriële hennep en de wijze waarop de plant vroeger werd verwerkt tot kleding, touw, papier, schildersdoek of visnetten. Ook de voedzame eigenschappen van hennepzaad en de manier waarop hennep nu als duurzame grondstof kan dienen voor de bouwsector, de auto-industrie of de kledingindustrie zijn te zien. De collectie van het museum is divers. Het museum bezit zeventiende-eeuwse schilderijen van kunstenaars als Adriaen Brouwer, David Teniers de Jonge, Hendrick Martensz. Sorgh en Adriaen van Ostade, negentiende-eeuwse medicijnflesjes met cannabis als ingrediënt, een vroege druk (1608) van het Cruydt-Boeck van Rembert Dodoens; ongeveer 1100 boeken gerelateerd aan hash, marihuana en hennep, Reefer Madness-filmaffiches, spinnewielen, weefgetouwen, werktuigen waarmee hennep werd verwerkt, prenten en foto's van rokende mensen uit diverse culturen. In een tuin wordt een aantal levende planten getoond. Het museum geeft bezoekers een brochure met daarin informatie over de tentoongestelde objecten en heeft het boek Marihuana hennep, pleidooi voor mens en plant uitgegeven. Het museum is gevestigd op de Wallen. De eigenaren van het museum beheren nog een hennepzaadwinkel naast het museum.

De Oudezijds Achterburgwal, vaak afgekort tot OZ Achterburgwal, is een straat en gracht op de Wallen in het centrum van Amsterdam.

De Stoofbrug (brug 214) is een voetgangersbrug over de Oudezijds Achterburgwal in de Nederlandse stad Amsterdam.

De Oude Doelen dateert uit ca. 1417 en was bestemd als oefenterrein voor de schutterij. Het terrein lag tussen de Oudezijds Voorburgwal en Oudezijds Achterburgwal, de Stoofsteeg en de Prinsenhofssteeg. Om nog onduidelijke redenen verloor het zijn functie honderd jaar later. (In 1522 zijn de Kloveniersdoelen opgericht.) Er zijn geen afbeeldingen van het gebouw en terrein bekend en het komt ook niet op de houtsnede van Cornelis Anthonisz. uit 1544 voor. De Oude Doelenstraat zou al in 1480 over het doelenterrein zijn aangelegd. Het gebouw zou al in 1516 zijn verkocht en zou in 1542 zijn afgebroken. Vervolgens is het zogenaamde "Doelenhofje" op de zuidzijde van het terrein aangelegd, dat tot 1920 heeft bestaan. Het "Leeuwenpoortje" in de Prinsenhofsteeg gaf destijds toegang tot een steeg, een klein aantal huisjes en een achterhuis met een toren, afgebeeld door Gerrit Lamberts in 1816.

De Trompetterssteeg, het straatnaambord vermeldt Trompettersteeg, is een straatje in Amsterdam-Centrum. De steeg staat te boek als de smalste steeg in Amsterdam die een officiële benaming heeft; ze is circa 90 cm breed.

Het Bethaniënklooster is een voormalig 15e-eeuws klooster op de Wallen in Amsterdam, gewijd aan Maria van Bethanië (Maria Magdalena). Het is een van de weinige overblijfselen van het middeleeuwse kloostergebied aan oudezijde, naast de Waalse Kerk (de voormalige kapel van het Sint-Paulusbroederklooster) en de Agnietenkapel. Bij zijn grootste omvang omvatte het Bethaniënkloostercomplex het gehele gebied tussen Bloedstraat, Oudezijds Achterburgwal, Oude Hoogstraat en Kloveniersburgwal. Van het klooster bestaat nu nog de noordvleugel in de Barndesteeg. Het gebouw bestaat uit twee verdiepingen die grotendeels zijn samengevoegd tot één zaal, een crypte (kelder) en een kap die studentenkamers bevat. De overwelfde crypte stamt nog grotendeels uit rond 1450. Het gebouw werd in 1970 aangewezen als rijksmonument. De straatnamen Bethaniënstraat, Bethaniëndwarsstraat en Koestraat herinneren nog aan het klooster. De naam Koestraat verwijst naar de koeien die door de nonnen werden vetgemest voor de maaltijden van de schutterijen.

De Paulusbroedersluis (brug nr. 215) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze overspant de Oudezijds Achterburgwal in het Wallengebied in Amsterdam. De brug verbindt daarmee de Oude Doelenstraat met de Oude Hoogstraat. De brug heeft zijn naam te danken aan het Sint-Paulusbroederklooster dat hier in de middeleeuwen stond. Er ligt hier al eeuwen een brug. Cornelis Anthonisz. schilderde hier al een brug in op zijn plattegrond van Amsterdam, het is dan 1538. De basis van de huidige brug werd gelegd in 1745, aldus een tweetal datumstenen aan de noordzijde van de brug “Anno” “1745”. Dat de brug “sluis” heet is te danken aan het feit, dat stenen bruggen destijds sluis werden genoemd; er heeft hier vermoedelijk nooit een sluis gelegen. De brug uit 1745 ligt er niet meer; op 24 mei 1869 schreef de gemeente een aanbesteding uit voor "het verbreeden en verlagen van de steenen wulfbrug no. 215 met ijzeren brugleggers, houten dek met zinkbedekking". De werkzaamheden werden verricht in opdracht van de Publieke Werken onder leiding van stadsarchitect Bastiaan de Greef, vermoedelijk ook ontwerper van het bruggetje. In 1966 is de brug nog een keer aangepast (nieuw wegdek) en in het begin van de 21e eeuw opnieuw bestraat. In de zomer van 2020 kwam aan het licht dat een deel van de fundering dermate verslechterd was, dat maatregelen nodig waren. De brug werd in de zomer afgezet voor alle verkeer; voor voetgangers werd een noodbrug neergelegd, alsook een ondersteuning voor de brug. In het najaar was de brug weer toegankelijk voor al het verkeer.

Belle is een sculptuur uit 2007 op het Oudekerksplein in Amsterdam, gemaakt door de Nederlandse beeldhouwer Els Rijerse in opdracht van het Prostitutie Informatie Centrum (PIC). Het bronzen beeld is een eerbetoon aan sekswerkers wereldwijd. Initiatiefneemster was ex-prostituee Mariska Majoor. Belle is Frans voor "mooie". De sculptuur toont een vrouw in een deurpost bovenaan een trapje. Ze draagt opgestoken haar en hoge hakken. De vrouw staat met haar handen in de zij met haar hoofd omhoog stoer en tegelijk uitdagend te kijken. Op de plaquette staat: Respect sex workers all over the world. Na een moord in Amsterdam op een Hongaarse prostituee in februari 2009 werd een herdenking bij het beeld gehouden. Op 17 december, de Internationale Dag tegen Geweld tegen Sekswerkers, worden er jaarlijks bloemen gelegd. Het beeld is op het voetstuk ondertekend. Het zou het eerste standbeeld ter wereld zijn voor een prostituee.

De Oude Doelenstraat is een straat in Amsterdam-Centrum, ten oosten van de Dam, die de Damstraat verbindt met de Oude Hoogstraat. De straat loopt in min of meer oostelijke richting tussen de Varkenssluis (brug 204) over de Oudezijds Voorburgwal en de Paulusbroedersluis (brug 215, vernoemd naar het voormalige Sint-Paulusbroederklooster) over de Oudezijds Achterburgwal. De Oude Doelenstraat vormt een deel van de zuidgrens van het prostitutiegebied op de Wallen. De straat is van oudsher een winkelstraat en maakt deel uit van de, deels autovrije, route vanaf de Dam - Damstraat – Oude Doelenstraat – Oude Hoogstraat - Nieuwe Hoogstraat. Er is veel op toerisme gerichte bedrijvigheid, waaronder coffeeshops, souvenirwinkels en horeca. De Oude Doelenstraat heeft voetpaden. Het fietspad is verdiept aangelegd. Het doel van de paden wordt, vooral door wandelende toeristen, niet altijd begrepen. Als deel van het zogenaamde Project 1012 wil het stadsbestuur de straat opschonen van zogenaamde "criminogene functies", onder meer door het aankopen van vastgoed.

Het Wijnkopersgildehuis is een voormalig gildehuis in Amsterdam. Het 17e-eeuwse dubbelpand bevindt zich aan Koestraat 10-12, nabij de Nieuwmarkt. Het is een van de weinige overgebleven gildehuizen van de stad en heeft de oudst bekende halsgevels. Het is aangewezen als rijksmonument. Het gebouw is eigendom van Vereniging Hendrick de Keyser. Het diende in de tweede helft van de 20e eeuw een aantal jaar als museum en wordt anno 2012 verhuurd als woonhuis met atelier.

Borstplaat en De gestreelde borst zijn fictieve namen van een reliëf in Amsterdam-Centrum. De afbeelding ligt in het plaveisel van het Oudekerksplein aan de zijkant van de Oude Kerk. Op de koperen tegel zijn twee borsten te zien en een hand die een van beide beetpakt. Dit beeld is, evenals andere beelden, 's nachts anoniem geplaatst en wordt toegeschreven aan De Onbekende Beeldhouwer, die daarbij een hele ris kunstwerken op zijn naam kreeg, zonder dat bekend is of er inderdaad sprake is van één persoon. Het beeld werd op een nacht in februari 1993 door die onbekende ingegraven op die plek. Buurtbewoners klaagden en ook het Stedelijk Beheer was niet blij en men drong aan op verwijdering. Daarvoor werden verschillende redenen genoemd: ongepast op deze rustieke plek, alhoewel het Ouderkerksplein midden in de hoerenbuurt van Amsterdam ligt: De Wallen geluidshinder (door slaan op het bronzen beeld en bijbehorende galm in een wateropvangbekken eronder) de gemeente, althans Stedelijk Beheer, was het anoniem plaatsen van deze beelden zat. De wethouder van Kunstzaken Ernst Bakker was juist blij met het initiatief de stad de verrijken met beelden. Saillant detail was dat een van de klagers de secretaresse van Bakker was; zij had last van de galm. Stedelijk Beheer ging toch over tot verwijdering, terwijl de wethouder Rick ten Have van Stedelijk Beheer bezig was een brief op te stellen om het de laten liggen. Bakker en Ten Have kregen een meningsverschil over deze gang van zaken. Bij het verwijderen werd geconstateerd dat er een groot brok beton aan geklonken was en het plaatsen geen kleine ingreep geweest moest zijn. De gemeente Amsterdam, weer Ernst Bakker, vroeg de maker zich te melden, anders zou het beeld aan de gemeente toevallen en dat de gemeente zelf een plek tot plaatsing zou aanwijzen. De maker meldde zich, maar stelde wel als voorwaarde dat hij anoniem bleef. De gemeente ging vervolgens in gesprek met de maker en ze kwamen overeen het beeld te voorzien van een geluiddempende laag. Het beeld werd weer ingegraven op het Oudekerksplein; het is dan 1 juli 1993. Bakker kwam het zelf onthullen; hij hoefde alleen wat zand weg te peuteren en vegen. Tijdens de onthulling van het beeld kon Ten Have maar tot één conclusie komen, dat de maker koningin Beatrix der Nederlanden was; hij combineerde daarbij kunstzinnigheid, voldoende financiën en gewenste anonimiteit.