Alt-Tegel (metrostation)

De Heilig-Hartkerk (Duits: Herz-Jesu-Kirche) is een neogotische rooms-katholieke kerk in Berlijn. De kerk is gelegen aan de Brunowstraße 37 in het stadsdeel Berlin-Tegel.

Tegel is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen in het gelijknamige stadsdeel in het noorden van de Duitse hoofdstad. Het station ligt aan de Kremmener Bahn en werd geopend op 1 oktober 1893. Het 300 meter ten noordwesten gelegen metrostation Alt-Tegel geldt als officiële overstapmogelijkheid, die ook op kaarten wordt weergegeven. Beide stations zijn evenwel niet fysiek met elkaar verbonden. Even ten noorden van station Tegel bevindt zich de spoorwegovergang Gorkistraße, een van de weinige gelijkvloerse kruisingen van het Berlijnse S-Bahnnet. Het station heeft een eilandperron en telt twee sporen om het kruisen van treinen mogelijk te maken. De aansluitende lijn is namelijk in beide richtingen enkelsporig.

Tegel is een stadsdeel van de Duitse hoofdstad Berlijn en behoort tot het noordwestelijke district (Verwaltungsbezirk) Reinickendorf. Het stadsdeel is vooral bekend vanwege de voormalige luchthaven Tegel. Tegel was een zelfstandig dorp tot het in 1920 werd geannexeerd door Groot-Berlijn. De bebouwing van het stadsdeel, dat ongeveer 37.000 inwoners telt, concentreert zich in het oosten. Het grootste deel van het grondgebied bestaat uit bosgebied en de Tegeler See, een met de rivier de Havel verbonden meer. Tegel is gedeeltelijk gelegen in de Barnim streek.

Borsigwerke is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de Berliner Straße in het Berlijnse stadsdeel Tegel. Het metrostation werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Station Borsigwerke dankt zijn naam aan de nabijgelegen voormalige locomotief- en machinefabriek Borsig. Op het oude fabrieksterrein wordt sinds een aantal jaren een nieuw multifunctioneel stadsgebied ontwikkeld.Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. De eerste etappe, tot Kurt-Schumacher-Platz, kwam in gebruik op 3 mei 1956. Twee jaar later volgde traject tot het huidige eindpunt Alt-Tegel, dat grotendeels bovengronds werd aangelegd en vlak voor station Borsigwerke weer een tunnel in duikt. Het metrostation Borsigwerke werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, zeshoekige zuilen en met citroengele tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Station Borsigwerke bevindt zich nog in vrijwel originele staat; het is samen met Hansaplatz (U9) het enige Berlijnse metrostation waar de oorspronkelijke bruine stationsborden en zitbanken in jaren-50-stijl behouden zijn. Het station is dan ook opgenomen op de monumentenlijst.Aan beide uiteinden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Berliner Straße. De noordwestelijke uitgang was aanvankelijk geïntegreerd in de poort van de Borsig-fabriek, maar werd na de sluiting en gedeeltelijke afbraak van het fabriekscomplex verplaatst. De fabriekspoort is overigens behouden en geniet net als het station monumentenbescherming. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Borsigwerke heeft hierbij echter geen hoge prioriteit; volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Holzhauser Straße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk parallel aan de Seidelstraße en ten zuiden van de Holzhauser Straße, die genoemd is naar het Brandenburgse dorp Holzhausen nabij Kyritz. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Holzhauser Straße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Na de kruising (op een viaduct) met de Holzhauser Straße beginnen de sporen te dalen, om vlak voor station Borsigwerke weer onder de grond te duiken. Station Holzhauser Straße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Holzhauser Straße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Otisstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen in een door volkstuinen gedomineerd gebied op de grens van de Berlijnse stadsdelen Reinickendorf en Tegel. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk nabij de Otisstraße, die genoemd is naar Elisha Otis, de uitvinder van de moderne lift. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en is onderdeel van lijn U6. Aanvankelijk heette het station Seidelstraße, naar een straat in de omgeving; zijn huidige naam kreeg station Otisstraße in 2003. Tot 1974 droeg de stationsnaam bovendien de toevoeging Flugplatz Tegel; hiermee werd overigens niet de huidige terminal van de luchthaven Tegel bedoeld, maar het militaire gedeelte noordelijk van deze luchthaven, dat de Franse bezettingsmacht daar in bedrijf had.Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn deels op een spoordijk aangelegd. Otisstraße is vanuit het zuiden gezien het laatste van de drie bovengrondse stations van de U6, die uiterlijk zeer gelijkend zijn en alle ontworpen werden door Bruno Grimmek. Station Otisstraße bestaat uit een eilandperron met een betonnen overkapping over zijn gehele lengte en een toegangshal aan de noordzijde. Het metrostation is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Otisstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

De luchthaven Berlijn-Tegel (IATA: TXL, ICAO: EDDT), (Duits: Flughafen Berlin-Tegel) was tot 31 oktober 2020 de grootste van de twee in gebruik zijnde luchthavens, naast Schönefeld, in het hoofdstedelijke gebied van Berlijn. De luchthaven ligt op ongeveer acht kilometer van het centrum van Berlijn. Het vliegveld is genoemd naar uitvinder Otto Lilienthal. Na de opening van de Flughafen Berlin Brandenburg op 31 oktober 2020 eindigden de reguliere vluchten naar Tegel op 8 november 2020 en sloot de luchthaven voorgoed in mei 2021.

Scharnweberstraße is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation bevindt zich aan de rand van een woonwijk, niet ver van luchthaven Tegel, waarmee overigens geen verbinding bestaat. Station Scharnweberstraße dankt zijn naam aan de gelijknamige straat, die parallel aan de metrolijn loopt en genoemd is naar de Pruisische politicus Georg Scharnweber. Het station werd geopend op 31 mei 1958 en wordt bediend door lijn U6. Na de Tweede Wereldoorlog maakte men in West-Berlijn plannen voor een grootschalige uitbreiding van het metronet. Als eerste besloot men lijn C, de huidige U6, naar het noorden te verlengen tot in het centrum van Tegel. In oktober 1953 begon de aanleg van de eerste etappe van de verlenging, van het toenmalige eindpunt Seestraße naar de Kurt-Schumacher-Platz; in mei 1956 werd dit traject geopend. Reeds een jaar daarvoor was men begonnen aan de tweede etappe, van de Kurt-Schumacher-Platz naar het huidige eindpunt Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd dit deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. Scharnweberstraße is vanuit het zuiden gezien het eerste van de drie bovengrondse stations van de U6. Uiterlijk zijn deze stations zeer gelijkend: een eilandperron, ingangen via een kleine stationshal aan beide zijden en een betonnen overkapping over de gehele lengte van het perron. Zoals alle Berlijnse metrostations uit deze periode werd Scharnweberstraße ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is alleen bereikbaar via trappen en roltrappen, maar uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. Station Scharnweberstraße heeft hierbij vanwege het relatief lage aantal reizigers echter geen hoge prioriteit: volgens het tijdschema van de Berlijnse Senaat zal de inbouw van een lift pas na 2010 plaatsvinden.

Rathaus Reinickendorf is een station van de metro van Berlijn in het stadsdeel Wittenau (district Reinickendorf). Het metrostation bevindt zich onder een park tussen de Eichborndamm en de straat Am Nordgraben, nabij het districtsraadhuis van Reinickendorf. Het station opende op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Station Rathaus Reinickendorf werd gebouwd in het kader van de verlenging van de U8 richting het Märkisches Viertel, een grootschalige nieuwbouwwijk die men al sinds de bouw in de zestiger jaren wilde aansluiten op het metronet. In 1987 werd de lijn al doorgetrokken naar Paracelsus-Bad, in het centrum van Reinickendorf, zeven jaar later volgde de verlenging naar station Wittenau, eigenlijk nog net buiten het Märkisches Viertel gelegen. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp, dat deels teruggrijpt op eerdere stijlperiodes. De wanden en zuilen van station Rathaus Reinickendorf zijn bekleed met rode bakstenen, waaruit ook het naamgevende raadhuis is opgetrokken. De in een motief geplaveide vloeren, de gedetailleerde daksconstructie met dwarsbalken, sierlijke lampen en natuurstenen decoraties op de wanden geven het station een statige uitstraling. Interessant is ook het ruim uitgevoerde, roodbakstenen toegangsgebouw aan de zuidzijde van het station, dat als een brug over de Nordgraben gebouwd is. De noordelijke uitgangen leiden via een tussenverdieping naar beide zijden van de Eichborndamm. Hier bevindt zich tevens een lift. De aansluitende tunnel richting station Karl-Bonhoeffer-Nervenklink werd als een van de weinige in Berlijn geboord. Men koos hier voor de boorschildtechniek om de rust in het psychiatrische ziekenhuis onder het terrein waarvan de tunnel verloopt niet te verstoren.

Metrostation Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik bevindt zich onder de Oranienburger Straße, nabij de ingang tot het psychiatrisch ziekenhuis, en werd gebouwd in het kader van de verlenging van de U8 richting het Märkisches Viertel. Het ligt op korte loopafstand van het gelijknamige S-Bahnstation. De stations op het noordelijke deel van de U8, alle van de hand van architect Rainer Rümmler, onderscheiden zich door een monumentaal ontwerp met verwijzingen naar de omgeving. Station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik ontleent zijn kleurstelling aan het gelijknamige ziekenhuis: rode en beige bakstenen sieren hier de wanden en zuilen. In een motief geplaveide vloeren, art-decolampen, natuurstenen afwerking van de dubbele zuilenrij en een gedetailleerde dakconstructie maken het ontwerp af. De uitgangen bevinden zich in het midden van het eilandperron en leiden via een tussenverdieping naar beide zijden van de Oranienburger Straße. Zoals alle nieuwere Berlijnse metrostations is station Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik uitgerust met een lift. De aansluitende tunnel ten noorden van het station kruist het terrein van de Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik en werd, om verstoring te vermijden, aangelegd met de boorschildtechniek.

Karl-Bonhoeffer-Nervenklinik is een station van de S-Bahn van Berlijn, gelegen op de grens van de Berlijnse stadsdelen Wittenau en Reinickendorf, nabij het gelijknamige ziekenhuis. Het huidige S-Bahnstation opende op 1 oktober 1893 aan de Kremmener Bahn. Het gelijknamige metrostation kwam in gebruik op 24 september 1994 en is onderdeel van lijn U8. Beide stations liggen ongeveer 250 meter uit elkaar en zijn niet fysiek met elkaar verbonden; overstappende reizigers moeten een stuk over de openbare weg lopen.

Kurt-Schumacher-Platz is een station van de metro van Berlijn, gelegen nabij het gelijknamige plein in het Berlijnse stadsdeel Reinickendorf. Het metrostation werd geopend op 3 mei 1956 als onderdeel van het eerste naoorlogse uitbreidingsproject van de Berlijnse metro en wordt bediend door lijn U6. Station Kurt-Schumacher-Platz is een van de overstappunten tussen de metro en bussen naar de luchthaven Tegel, die geen rechtstreekse metroaansluiting heeft. Reeds tijdens de bouw van de Nord-Süd-U-Bahn, de huidige U6, in de jaren 1920 bestonden er plannen de lijn in het noorden door te trekken richting Tegel. In 1929 begon men ten noorden van het toenmalige eindpunt Seestraße met de bouw van een tunnel ter voorbereiding op deze verlenging, maar vanwege de economische crisis kwamen de werkzaamheden al snel stil te liggen. Na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen weer actueel. In West-Berlijn voorzag men een grootschalige uitbreiding van het metronet en men besloot de noordelijke verlenging van lijn C (U6) als eerste te realiseren. De bouw van het 6,9 kilometer lange traject naar het centrum van Tegel begon in oktober 1953. Op 3 mei 1956 kwam de eerste etappe van de verlenging in gebruik tot station Kurt-Schumacher-Platz. Het station zou echter niet lang het eindpunt blijven: op 31 mei 1958 werd lijn C doorgetrokken naar het huidige eindstation Alt-Tegel. Om de kosten te drukken werd het noordelijke deel van de lijn grotendeels op een spoordijk aangelegd. Meteen ten westen van station Kurt-Schumacher-Platz beginnen de sporen dan ook te stijgen, om na ongeveer 200 meter boven de grond te komen. De keersporen van het station, aangelegd voor de periode dat Kurt-Schumacher-Platz eindstation was, lopen door tot voorbij het tunnelportaal en liggen in een glazen tunnel tussen de zich reeds in de open lucht bevindende doorgaande sporen richting Tegel.Station Kurt-Schumacher-Platz werd net als de overige stations op het noordelijke deel van de U6 ontworpen door architect Bruno Grimmek. Het station is met zijn geknikte, licht welvende dak, en met ivoorkleurige tegels beklede wanden een typisch voorbeeld van Grimmeks stijl, die ook op het oudste deel van de U9 goed vertegenwoordigd is. Afwijkend van het standaardontwerp zijn de zuilen, die niet zeshoekig, maar ovaal zijn en in plaats van glasmozaïek een bekleding van groene natuursteen hebben. In het midden van het eilandperron leiden trappen naar een tussenverdieping met uitgangen aan weerszijden van de Kurt-Schumacher-Damm. Uiteindelijk moeten alle Berlijnse metrostations voorzien zijn van een lift. In station Kurt-Schumacher-Platz zal de inbouw van een lift volgens de prioriteitenlijst van de Berlijnse Senaat nog voor 2010 plaatsvinden.