Burgemeester Fockstraat

De Kandelaar is een kerkgebouw in Amsterdam, stadsdeel Nieuw-West, in de wijk Slotermeer. Het gebouw staat aan de Burgemeester Vening Meineszlaan, tussen de Burgemeester Fockstraat en de Johan Herman Doornstraat. Het werd gebouwd naar een ontwerp van architect Geert Kliphuis. Hij kreeg de opdracht van de vrijgemaakte Gereformeerde kerk van Amsterdam een moderne kerk te laten bouwen. Het was het eerste eigen gebouw van dit kerkgenootschap in Amsterdam. Die gemeente zag in de jaren vijftig en zestig een forse groei, waarbij ze van gebedsruimten naar gebedsruimten trokken omdat de ruimten steeds te klein werd. In de jaren voorafgaand aan de bouw van De Kandelaar trok de geloofsgemeenschap in bij de Opstandingskerk, beter bekend als de Kolenkit. Kliphuis kwam met een kerk met een zaal waarin 450 personen zitting konden nemen. Er was tevens een kerkenraadskamer, een hal, vergaderzalen en een keukentje. Aangebouwd is nog een pastorie. Bijzonder detail is dat voor de voorgevel een losse klokkentoren staat. Volgens Kliphuis was zij zowel uitnodigend en vermanend. De eerste van 186 heipalen ging op 25 oktober 1962 de grond in. Het gebouw werd vrijdag 31 januari 1964 geopend; er trad vertraging op omdat in de strenge winter van 1963 niet gewerkt kon worden. De voor- en achtergevel hebben een zaagtandmotief met afwisselend glas- en baksteenstroken; de gevel aan de Burgemeester Fockstraat is geheel van baksteen. De naam verwijst naar het Heilige Schrift, een schenker van licht in de hoogte en schijnt in de duisternis. Bij de opening werd er vanaf de kansel meegedeeld dat het Woord van God het ware licht mag schijnen in de harten. De klokkentoren werd destijds ’s avonds verlicht waardoor zij er ook uitzag als kandelaar. Al snel bleek de kerk te groot. Door ontkerkelijking en wijziging van de bevolkingssamenstelling moesten geloofsgemeenten fuseren. Op 31 maart 1973 nam het Leger des Heils het gebouw over. In 2007 vond een renovatie en uitbreiding plaats. Sinds 2012 vinden er ook buurthuis-activiteiten plaats.

Dans van de vrede en welvaart is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Alternatieve titels luiden Boom der kennis en Jongen, meisje, vogels. Het is een gevelreliëf uit de koker van Frits Sieger. Het reliëf is geplaatst aan een schoolgebouw in Slotermeer aan de Burgemeester Fockstraat. Deze school, toen genoemd naar die burgemeester maar in 2018 Basisschool Slotermeer geheten, moest onderdak bieden aan de jonge leerlingen in toen de nieuwe wijk Slotermeer. De school werd al in gebruik genomen in februari 1955 (Amsterdam kwam hier scholen tekort), maar moest toen nog afgebouwd worden zodat de officiële opening pas in februari 1956 kon plaatsvinden. Het bood toen onderdak aan vijfhonderd kinderen. Het krantenartikel uit 1956 van het Algemeen Handelsblad meldde al de aandacht voor decoratieve inrichting. Het reliëf werd aangebracht in juli 1955. Dans van de vrede en welvaart bestaat uit vier onderdelen. De gevelplaat laten een meisje (links) en een jongen (rechts) zien, die dansen tussen korenaren (linker benedenhoek) en bloemen (rechter benedenhoek). Tussen hun hoofden hangt fruit aan een boom. In de linker- en rechterbovenhoek zijn twee vliegende vredesduiven te zien. Boven de gevelplaat zijn nog drie 'losse" vliegende duiven te zien. Het schoolgebouw zelf is een gemeentelijk monument.

De Johannes Meewisstraat is een straat in de wijk Slotermeer-Noordoost in Amsterdam. De straat is vernoemd naar verzetsstrijder Johan Meewis. De straat loopt van het noordeinde van de Burgemeester Fockstraat via een bocht naar de Burgemeester Vening Meineszlaan.

Het Monument aan de Haarlemmerweg is een monument voor oorlogsslachtoffers, geplaatst aan de Haarlemmerweg, Amsterdam Nieuw-West tussen de voet- en fietsbruggen Burgemeester Eliasstraat en Burgemeester Fockstraat. Politieagent Elias vader en zoon Verkuijl werden hier door de Duitse bezetter doodgeschoten als vergelding voor een verzetsdaad op het spoortraject Amsterdam-Haarlem. Zij werden na de oorlog begraven op de Eerebegraafplaats Bloemendaal. Vanaf 1947 stond hier langs de Haarlemmerweg ter hoogte van boerderij Vredelust een wit houten kruis. Vanwege een herindeling van de Haarlemmerweg en de sloop van de boerderij rond 1964 werd er een nieuw wit kruis geplaatst. De versie uit 1964 droeg de tekst:: Gefusilleerd 15 december 1944P.J. Elias, H.J. Verkuyl, M. Verkuyl De Haarlemmerweg (De Nieuwe N200) onderging in de periode vanaf 2017 een gedaanteverwisseling; ze werd van snelweg gedegradeerd tot stadsweg, ze werd verhoogd en heringericht. Het beeld moest verhuisd worden. In overleg met nabestaanden werd een nieuw ontwerp gemaakt. Zij bestaat uit een cortenstalen kruis (drie staanders met een dwarsbalk), een tekst uitgefreesd in cortenstaal, een plaquette in cortenstaal en een tweetal roestvast stalen zitbankjes. Drie amberbomen staande voor de toekomst en het leven completeren het monument. Op 15 december 2019 werd het nieuwe monument ontworpen door landschapsarchitecte Saskia Bongers onthuld. De onthulling werd verricht door Simone Kukenheim (locoburgemeester Amsterdam), Jurgen Nobel (idem van Haarlemmermeer) en Jan Pronker namens de Politie in aanwezigheid van Hannie Elias (nabestaande) en Corrie van den Boogaard-Vlug (getuige van de moord). Onder het kruis is de tekst te lezen, die eerder was te lezen op het oorspronkelijke monument: Zij brachten voor de vrijheid het grootste offer. De (liggende) plaquette vermeldt:Hier zijn gefusilleerd op 15 december 1944Pieter Elias – 37 jaarMatthijs Verkuijl – 49 jaarHenk Verkuijl – 22 jaar Bij het monument wordt ieder jaar Dodenherdenking gehouden.

De Frieda Belinfantebrug (brug 600) is een plaatbrug in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 2324 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 2323 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Under Heaven 03 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het kunstwerk bestaat uit een kinderhuisje op een "onbereikbaar eiland" in een vijver in een water dat onder het begin van de Burgemeester Vening Meineszlaannoordzuid loopt. Het huisje staat net ten zuiden van de Frieda Belinfantebrug. Het huisje, of folly, is ontworpen door kunstenaar Leonard van Munster die hier in de buurt woont. Het huisje staat op een kunstmatig eiland en is voorzien van alle gemakken. Er is 's nachts verlichting en het heeft een schuurtje. Gordijntjes kunnen open en dicht en af en toe is een radio te horen. Men moet een vaartuig hebben om er te geraken en vervolgens kan men via een trapje het eiland bestijgen. Het kunstwerk werd slachtoffer van vernieling. In het talud van de Frieda Belinfantebrug zijn stenen onder gaas verwerkt. Het gaas was vernield en jeugd bekogelde Under Heaven 03. Toen de kunstenaar er wat van zei, werd hij slachtoffer van geweld. Opmerkelijk daarbij is dat de vijver juist werd uitgegraven om vandalisme door hangjongeren te voorkomen. Het kunstwerk werd door middel van crowdfunding gefinancierd. De kunstenaar omschreef het in 2010 als volgt: "Een eiland waar je graag wilt zijn, met eeuwig bloeiende Japanse kers, een waterval en een charmant thuishuis". De kunstenaar verleende op verzoek toegang tot het huisje, indien je een bijdrage had geleverd. Under Heaven 03 maakt deel uit van een kleine serie. Under Heaven 01 uit 2004 is inmiddels uit het straatbeeld verdwenen; het was een boomhut van negen meter hoogte op het inmiddels gesloopte Post CS-gebouw. Under Heaven 02 is eveneens een paradijsje onder het nabijgelegen viaduct in de Rijksweg 10. Aan de noordkant van de brug staat ook in een vijver het kunstwerk All that glitters... van dezelfde kunstenaar.

De Westereindflat is een woongebouw aan de Harry Koningsbergerstraat in de wijk Slotermeer deel C in stadsdeel Amsterdam Nieuw-West. Het werd in de jaren 1956-1958 volgens ontwerp van de architecten Jan Rietveld en Pieter Rinze Bloemsma gebouwd in opdracht van aannemer Cornelis Balke (1894-1959). In 2007 werd het gebouw in die Top 100 Nederlandse monumenten 1940-1958 opgenomen, sinds 2010 is het een Rijksmonument. Het uit staalbeton geconstrueerde gebouw bevindt zich aan het noordoostelijke einde van de tuinstad Slotermeer op een opvallende locatie aan de Spoorlijn Amsterdam Centraal - Schiphol en aan de Haarlemmerweg en nabij de Ringweg A10. Het woongebouw heeft totaal tien etages met oorspronkelijk 83 eenkamerwoningen (32 m²) en 44 tweekamerwoningen (48 m²) voor alleenstaanden. Elke van de, over negen etages verdeelde, woningen beschikt over een keuken, douche, balkon en bergruimte. De vensterramen steken licht uit de witte, van veraf zichtbare, gevel uit. Deze uitvoering van de hoofdgevel wordt aan de zijgevels door een naadloze overgang in de vorm van hoekvensters voortgezet. Een in de oorspronkelijke planning van de architecten voorziene glazen aula met restaurant en terras werd niet gerealiseerd en door kantoorruimten vervangen. Na de aanleg van de Amsterdam-Schipholspoorlijn vlakbij is boven op het gebouw Amstelbierreclame geplaatst. Hierdoor kreeg het gebouw de bijnaam van 'Amstelbierflat'. Deze reclame is in 2002 verwijderd.

Een mens van water is een artistiek kunstwerk en fontein in Amsterdam Nieuw-West. Het beeld lijkt uit de context te staan. In 2003 werd hier het nieuwe kantoor van het Amsterdamse Waterleidingbedrijf geopend in een gebouw ontworpen door Aat van Tilburg. Kunstenaarskoppel Maree Blok en Bas Lugthart ontwierpen voor het voorterrein een beeld annex fontein, in combinatie met een fotoserie voor in het gebouw. Zij kwamen met een genderneutraal mensbeeld, opgebouwd uit honderdvijftig koperen ringen van waterleidingbuis, wat isolatiemateriaal en staal. Er is in totaal 800 meter waterleidingbuis in gewalste vorm in het beeld verwerkt, dat overeind wordt gehouden door een kolom. In die kolom zit de waterleiding naar boven. Vanuit de kruin van de persoon loopt water via het beeld weer naar beneden en wikkelt zich als een nat kleed om de persoon om ten slotte in het bassin te vallen en weer naar boven gepompt te worden. Wethouder Hester Maij kwam de fontein op 4 september 2003 onthullen Het interne deel van het kunstwerk bestaat/bestond uit negen foto’s van medewerkers van het waterleidingbedrijf, die geheel gekleed onder de douche werden gehouden en dus (stilstaand) net zo drupten als het beeld. Het gebouw staat in de wijk Teleport en dat was al in die jaren volop in beweging. Het waterleidingbedrijf ging in 2006 samen met de Dienst Waterbeheer en Riolering (DWR) op in Waternet en trok naar Amsterdam Overamstel. Woningcorporatie Eigen haard trok vervolgens in het gebouw en liet de fontein werken.

De Hannie Schaftbrug (brug nr. 601) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West, wijk Slotermeer.

Het Meerwaldtplantsoen is de officieuze naam van een groenstrook in Amsterdam Nieuw-West. Het park ligt langs om een westelijk deel van het voetpad Arthur Meerwaldtpad dat kronkelig parallel aan en ten zuiden van de Burgemeester Vening Meineszlaan loopt. Het pad en indirect ook het plantsoen zijn vernoemd naar verzetsman Arthur Meerwaldt. Meerdere straten, bruggen en pleinen in de buurt zijn verzetsvrouwen en –mannen vernoemd, behalve dan die laan. Het betreft hier een buurtje in Slotermeer dat gebouwd werd in de jaren vijftig binnen het Algemeen Uitbreidingsplan van Cor van Eesteren. Het is dan ook onderdeel van het beschermd stadsgezicht Van Eesteren Buitenmuseum. De groenstrook bleef over als open ruimte tussen de bebouwing. Het werd ingericht door landschapsarchitect Mien Ruys. Het plan van Van Eesteren bleef bewaard (omliggende woningen kregen stedenbouwkundig en architectonisch Orde 1 mee), maar de inrichting van Mien Ruys bleek begin 21e eeuw niet meer te hanteren. Het plantsoen verzakte en zag er verwaarloosd uit. Daarop werd een landschapsarchitectenbureau ingeschakeld die het plantsoen opnieuw inrichtte naar geldende visies, overigens niet naar ieders smaak. De renovatie vond plaats in de periode tussen 2018 en 2020. Achteraf bleek dat er voor die renovatie (te) veel bomen gekapt moesten worden om het bereikte resultaat te halen. Bovendien bleek ook dat er geen wijziging was opgetreden in de hoeveelheid wateroverlast; het grond waterpeil was bij de renovatie te laag ingeschat. Bomen, die kap overleefd hadden stonden met hun wortels permanent in het grondwater hadden staan, hetgeen niet bevorderlijk was voor de leefbaarheid. Met name een beeldbepalende vleugelnoot (Kaukasische vleugelnoot) uit 1971 kreeg het zwaar te verduren. Op nieuw moest er gerenoveerd worden; er werden wadi’s, die water vasthouden in natte tijden en afstaan in droge tijden. Niet veel later werd er in het plantsoen onder andere de reuzenzwam aangetroffen. Die laatste was al zichtbaar tussen het gras, hetgeen zeker inhoudt dat de omringende bomen al aangetast zijn. In de noordelijk zoom van het plantsoen werd in 2020 het beeld Manna van Ram Katzir geplaatst.