Dood van Anja Joos

Het Gerard Douplein is een plein in De Pijp in Amsterdam-Zuid, vernoemd naar de schilder Gerard Dou. Het plein ligt op korte afstand van de Albert Cuypmarkt. Het is de kruising van de Gerard Doustraat (oost–west) en de Eerste van der Helststraat (noord–zuid). Voorts komt de Daniël Stalpaertstraat op het plein uit. Het plein kent een groot aantal horecagelegenheden, van café tot snackbar. Op het plein staat het kunstwerk Zuilen van Henk Duijn uit 1996, het bestaat uit drie verlichte pilaren. Een peperbus vormt even verderop een vierde pilaar.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 2-86/Eerste van der Helststraat 1 is een gebouw met zestig woningen op de hoek van de Tweede Jacob van Campenstraat en de Eerste van der Helststraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het gebouw is opvallend in de buurt door haar grootte. Het ziet eruit als een deel van een woonblok met herhalende architectuur, terwijl panden in de buurt een voor een lijken te zijn neergezet. Het complex in eclectische bouwstijl is dan ook gebouwd voor onderbrenging van de Waalse gemeente (geloofsvluchtelingen). Architect was gemeenteambtenaar Daniël Jean Sanches. Er waren eind 20e eeuw plannen om het complex te slopen, het was sterk verpauperd. De buurt kwam in opstand en zo werd het complex in de jaren nul van de 21e eeuw gerenoveerd. Het kwam er daarbij op neer dat eigenlijk alles vernieuwd moest worden, van fundering tot voegwerk. Voorts werden woningen samengetrokken. Ter herinnering aan de strijd voor behoud is aan de kop van de Tweede Jacob van Campenstraat het beeld Nachtwacht geplaatst. Rond 2020 werd er weer groot onderhoud aan het gebouw gepleegd.

Het pand Gerard Doustraat 156 is een gebouw aan de Gerard Doustraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van een vijftal gemeentemonumenten in die straat. Het pand is gebouwd naar een ontwerp van architect Willem Hamer jr.. Hij ontwierp een gebouw in de Neorenaissancestijl. Het gebouw vertoont voor wat betreft toegepaste materialen gelijkenis met Gerard Doustraat 220, rood/oranjeachtige gevels echter hier met grijze speklagen. Op straatnummer 220 zijn daarbij trapgevels toegepast, Gerard Doustraat 156 oogt meer als een symmetrische blokkendoos met Romaanse bogen boven ramen en deuren. Aan de voorgevel is nog een hijsbalk gemonteerd. De gevel is verder ter hoogte van scheiding begane grond/eerste etage voorzien van gevelversieringen. Het gebouw diende vanaf de ingebruikname tot 17 november 2016 als filiaal van de Stadsbank van Lening. De hoofdingang van die bank was (ook al vanaf het begin) geplaatst aan de Gerard Doustraat, terwijl het pand wel is doorgetrokken naar de Albert Cuypstraat (huisnummer 181). Die straat was echter tijdens de oplevering nog een sloot (Zaagmolensloot). Het gebouw is niet alleen vanwege de afwijkende kleur markant. De buurpanden werden door particuliere eigenaren gebouwd in “normaal” baksteen en vertoonden in de jaren zeventig van de 20e eeuw tekenen van verzakking. Datzelfde gold toen voor de gebouwen aan de overkant. Al die panden waren, in tegenstelling tot dit monument, gebouwd in de kenmerkende stijl voor woningen in De Pijp destijds, pijpenladen, smalle relatief diepe panden. Het pand is ter plaatse nog het enige gebouw, dat in originele staat verkeert. Hogere even huisnummers werden afgebroken en herbouwd in de jaren negentig, de overkant dateert uit de late jaren tachtig. Lagere huisnummers werden na een renovatie in de jaren tachtig toch gesloopt en herbouwd in de jaren nul van de 21e eeuw. In 2009 werd het een Gemeentemonument. Ongeveer gelijktijdig verdween de grote lichtreclame die de gevel voor enige tijd ontsierde, ze werd vervangen door een meer bij het gebouw passend bescheidener exemplaar, die op haar beurt op 17 november 2016 werd verwijderd. In de overgang van 2017 naar 2018 werd de begane grond omgebouwd tot fietsenstalling, daarbij ging de symmetrie van de begane grond verloren. Een hardstenen trappetje werd vervangen door een steen op het maaiveld met vandaar uit een inwendige helling voor de fietsen.

Van Cuyp tot Dou is een muurschildering in Amsterdam-Zuid. De begane grond van het gebouw van de voormalige Stadsbank van Lening aan Gerard Doustraat 156 te Amsterdam, werd in 2017 en 2018 omgebouwd tot een fietsenstalling. Tijdens de uitgebreide werkzaamheden, waarbij het interieur omgebouwd moest worden voor de nieuwe bestemming, werd aan kunstenaar Hugo Kaagman een ontwerp gevraagd voor de levering van een muurschildering in het pand. Hij kwam met drie ontwerpen, waarbij de uiteindelijke keus gemaakt kon worden door de bevolking van de wijk. De muurschildering werd vervolgens door de kunstenaar met hulp van een bevriende galeriehoudster aangebracht op de westelijke muur van het pand. Die muurschildering begint bij de neveningang aan de Albert Cuypstraat (ten tijde van opening van het gebouw lag hier nog de stinkende Zaagmolensloot) en loopt tot aan de hoofdingang aan de Gerard Doustraat. Er zijn allerlei Amsterdamse zaken afgebeeld tussen een street-artportret van Albert Cuyp tot eenzelfde beeltenis van Gerard Dou aan de andere kant. Men vindt onder meer terug afbeeldingen die betrekking hebben op de Albert Cuypmarkt (soms inclusief standhouders), Jan Cremer op zijn motor, een muziekgroep, een afbeelding van het logo van AFC Ajax en een portretje van Johan Cruijff. Ook Airbnb waarover veel klachten zijn binnen De Pijp wordt genoemd. Op 26 mei 2018 werd de fietsenstalling geopend door Stadsdeel Zuid en dus ook het kunstwerk onthuld.

Het pand Sarphatipark 1-3 hoek Eerste van der Helststraat 65-67 is een gebouw op de hoek van het Sarphatipark (als straat) en de Eerste van der Helststraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De bouwtekening vermeldt echter een andere adressering. Daar is aangegeven dat het een hoekpand is aan de Van der Helststraat en Jan Steenstraat. De oorzaak daarvan is gelegen in het feit dat het Sarphatipark als park en als straat pas later hun naam kregen. De Van der Helststraat kreeg voorvoegsel Eerste, de Jan Steenstraat werd ter plaatse Sarphatipark genoemd. Aan het Sarphatipark is geen gebrek aan gemeentelijke monumenten, bijna de gehele noordkant is benoemd tot monument. Het park bevat zowel een rijksmonument als een gemeentemonument. Het gebouw is als luxe herenhuizen opgetrokken in de eclectische bouwstijl. Aan het park woonde dan ook de beter gesitueerden. De gebouwen dienden in 2015 al jarenlang tot winkel in dure messen en eetgerei (Eerste van der Helststraat), groentewinkel (Sarphatipark 1) en woningen. Voor 1900 zat op nummer 1 het bordeel van de roemruchte Vlaamse Jet, gefrequenteerd door menige Tachtiger. Opvallend aan het geheel is dat Sarphatistraat 3 donker geschilderd is en dat de gebouwen niet exact haaks zijn uitgevoerd. P.C. Breek was voornamelijk aannemer en sloper. Hij bood destijds ook mee op de bouw van de Oranjekerk even verderop, maar trok zich terug.

Het complex Quartier Latin bestaat uit een kantoor en woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. Het is gelegen op de hoek van de Stadhouderskade 80 en Eerste van der Helststraat huisnummer 1-a. De naam Quartier Latin verwees daarbij naar de bijnaam die de wijk De Pijp kreeg, daarbij verwijzend naar Quartier Latin in Parijs. Het is een ongelukkige hoek in het straatbeeld van Amsterdam. In de late 19e eeuw was hier een metaalfabriek Brecht en Dyserinck gevestigd. In de nacht van 7 juli 1931 werd om 1:45 brand geconstateerd door een werknemer van de Heineken Brouwerij (aan de andere kant van de Eerste van der Helststraat). Het gebouw en het naastgelegen Stadhouderskade 81 brandde af. Restanten werden gesloopt en er kwam een opslagplaats van levensmiddelenbedrijf VANA. Dat gebouw verkrotte echter en raakte buiten gebruik. In de jaren negentig werd gekeken of er een betere invulling van die plaats gegeven kon worden. Tegelijkertijd liep er nog een nieuwbouw- dan wel renovatietraject in De Pijp. Het VANA-gebouw werd gesloopt en er verrees in 1999 een kantoorgebouw met daarbij huur- en koopwoningen. Het ontwerp was van architect Cees van Dam. Alhoewel de appartementen flink in prijs waren, waren de wooneenheden vrijwel direct verhuurd/verkocht. In het kantoorgedeelte vestigde zich woningcorporatie Rochdale, die vanuit hier haar woningaanbod in Amsterdam-Zuid administreerde. In het begin van de 21e eeuw vertrok de woningbouwvereniging en in Heineken werd een nieuwe huurder gevonden, deze firma had onvoldoende ruimte in hun toch ook nieuwe kantoorgebouw aan Stadhouderskade 78-79. Opvallend aan de woningen is het gebruik van loggia's. De nauwte van de straten en de lucht- en geluidsvervuiling van het verkeer van de Stadhouderskade lieten geen balkons toe. De gevel aan de Stadhouderskade is daarbij van roodbruine baksteen, die van de woningen is geelgrijs.

Het complex Tweede Jacob van Campenstraat 87-89 is een gebouw met veertig woningen aan de Tweede Jacob van Campenstraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De officiële nummering is Tweede Jacob van Campenstraat 87-95. De woningen zijn door Vereeniging Salerno gebouwd naar ontwerp uit januari 1872 van Jan Leliman in de Eclectische bouwstijl. Deze werd veelvuldig in De Pijp toegepast. Het bijzondere aan het complex is dat het zowel twee ingangen (nrs. 87-89) heeft aan de straatzijde van de Tweede Jacob van Campenstraat, als ook twee ingangen (nrs. 93-95), waar men normaal de achtergevel aantreft. Door deze rug-aan-rug bouw konden op een relatief klein oppervlak acht eenkamer- en tweeëndertig tweekamerwoningen worden gebouwd. In 1988 worden de woningen voor het eerst gerenoveerd, waarbij bijv. elke woning een badkamer krijgt in plaats van een toilet in de keuken of in het trappenhuis. In 2015 behoren de achteringangen niet meer tot het publieke domein, ze zijn afgesloten door middel van een hek met daaraan de brievenbussen. Veel arbeiders vonden hier in 1873 relatief goedkoop onderdak. Er waren echter ook mensen die er niet blij mee waren. Aan de Stadhouderskade 85 was een aantal jaren hiervoor het zogenaamde Henriëttehofje (ook wel J. de Voshofje) gebouwd. De bewoners daarvan zagen hun uitzicht naar de landerijen ineens beperkt worden door dit woonblok. Het complex was een van de laatste grote opdrachten voor de architect.

Het pand Sarphatipark 5-7 is een gebouw aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De bouwtekening vermeldt echter een andere adressering. Daar is aangegeven dat het panden zouden worden aan de Jan Steenstraat tussen de Van der Helstraat en de Swelinckstraat. Echter bij de invulling van het Sarphatipark werden die laatste straatnamen nog aangevuld met "Eerste". De Jan Steenstraat werd ter plaatse de naam Sarphatipark. Het betreft twee herenhuizen volgens bijna eenzelfde ontwerp in de eclectische bouwstijl. Het ontwerp van 1 april 1887 was van architect J.A. Stokvis, maar dat kan ook de aannemer dan wel makelaar zijn geweest. Die functies werden veelal gecombineerd bij de bouw van De Pijp. Men kocht een stuk grond en mocht er naar eigen inzicht een gebouw op zetten. Daarbij heeft men vooral gekeken wat de buren al gedaan hadden, de gehele noordzijde bestaat uit soortgelijke gebouwen, met hier en daar wijzigingen in de detaillering. Zo is van deze panden, in tegenstelling tot de buurpanden, de beganegrondverdieping wit bepleisterd, maar de versieringen zijn per adres verschillend. Zo is in de bepleistering van nummer 5 reliëf aangebracht en op nummer 7 niet.

Het gebouw Stadhouderskade 82-83 bestaat uit tweetal woonhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. De twee woonhuizen werden rond 1882 gebouwd naar een ontwerp van Frederik Lodewijk Janssen sr. Deze was in 1881 getrouwd en stichtte hier zijn gezin. Janssen was naast architect waarschijnlijk ook (de) aannemer en makelaar, die combinatie werd in De Pijp vaker aangetroffen. Janssen liet een tweetal gespiegeld woonhuizen optrekken in de eclectische bouwstijl. Het onderstuk en de poort is daarbij van natuursteen inclusief pilasters, de bovenste helft is van baksteen. De erkers op de tweede etage zijn symmetrisch geplaatst. De symmetrie is slechts op de begane grond verloren gegaan, door het maken van winkelgevels. Opvallend is dat de twee toegangsdeuren naar de bovenetages bereikbaar zijn door een enkele trap in het midden (dat komt hier zelden voor). Gedurende haar leven had het tweemaal te maken met dreigende sloop. In 1931 woedde er op Stadhouderskade 80 een dermate hevige brand dat ook een deel van het buurpand Stadhouderskade 81 van Isaac Gosschalk verloren ging. De hitte schijnt enorm geweest te zijn want het blindeninstituut op Stadhouderskade 84 werd ontruimd. Stadhouderskade 82-83 bleef overeind staan. In 1986 viel haar andere buurpand van dat voormalige blindeninstituut ten prooi aan de sloophamer. Er kwam een modern kantoorgebouw voor in de plaats. In 1990 kwam de omstreden projectontwikkelaar en speculant Geert Bakker met het idee hier nieuwbouw te willen bouwen. Opnieuw dreigde de slopershamer. De woningen stonden al leeg toen het rond 1990 werd het gekraakt met een ontruiming op 20 februari 1990. Daarna vond er renovatie plaats en werd het weer als woonhuis in gebruik genomen. Naast de woonhuizen verrees in 1999 vervolgens het complex Stadhouderskade 80.

Het Marie Heinekenplein in de volksmond kortweg Heinekenplein, is een plein in Amsterdam-Zuid, Het plein werd aangelegd in de jaren 1990 en ligt net buiten het centrum, in de buurt De Pijp, aan de Ferdinand Bolstraat. Aan de zuidkant van het plein loopt de Quellijnstraat. Tramlijn 24 heeft een halte bij het plein.

Stadhouderskade 84 is een perceel dat gelegen is aan de Stadhouderskade, de zuidoever van de Singelgracht in Amsterdam-Zuid, De Pijp.

De panden Sarphatipark 9-17 bestaan uit een vijftal identieke gebouwen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het betreft vijf herenhuizen (soms met kantoor aan huis) volgens eenzelfde ontwerp (soms gespiegeld) in de eclectische bouwstijl. Een eigenaardigheid aan de gebouwen is dat alle verdiepingen hier balkons hebben, terwijl overige panden soms slechts maar één of in het geheel geen balkon hebben. De balkonafscheidingen zijn daarbij van siersmeedwerk en bolvormig. De vijf gebouwen hebben opvallende dakkapellen. Bij de toekenning van de monumentstatus werd nummer 9 in eerste instantie buiten de deur gehouden. De reden daarvoor is wellicht, dat het gebouw toen al "ontsierd" werd door zonneschermen.