Sarphatipark 1-3

Het pand Sarphatipark 5-7 is een gebouw aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De bouwtekening vermeldt echter een andere adressering. Daar is aangegeven dat het panden zouden worden aan de Jan Steenstraat tussen de Van der Helstraat en de Swelinckstraat. Echter bij de invulling van het Sarphatipark werden die laatste straatnamen nog aangevuld met "Eerste". De Jan Steenstraat werd ter plaatse de naam Sarphatipark. Het betreft twee herenhuizen volgens bijna eenzelfde ontwerp in de eclectische bouwstijl. Het ontwerp van 1 april 1887 was van architect J.A. Stokvis, maar dat kan ook de aannemer dan wel makelaar zijn geweest. Die functies werden veelal gecombineerd bij de bouw van De Pijp. Men kocht een stuk grond en mocht er naar eigen inzicht een gebouw op zetten. Daarbij heeft men vooral gekeken wat de buren al gedaan hadden, de gehele noordzijde bestaat uit soortgelijke gebouwen, met hier en daar wijzigingen in de detaillering. Zo is van deze panden, in tegenstelling tot de buurpanden, de beganegrondverdieping wit bepleisterd, maar de versieringen zijn per adres verschillend. Zo is in de bepleistering van nummer 5 reliëf aangebracht en op nummer 7 niet.

De panden Sarphatipark 9-17 bestaan uit een vijftal identieke gebouwen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het betreft vijf herenhuizen (soms met kantoor aan huis) volgens eenzelfde ontwerp (soms gespiegeld) in de eclectische bouwstijl. Een eigenaardigheid aan de gebouwen is dat alle verdiepingen hier balkons hebben, terwijl overige panden soms slechts maar één of in het geheel geen balkon hebben. De balkonafscheidingen zijn daarbij van siersmeedwerk en bolvormig. De vijf gebouwen hebben opvallende dakkapellen. Bij de toekenning van de monumentstatus werd nummer 9 in eerste instantie buiten de deur gehouden. De reden daarvoor is wellicht, dat het gebouw toen al "ontsierd" werd door zonneschermen.

De panden Sarphatipark 19-21 bestaan uit een tweetal herenhuizen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen vertonen grote gelijkenis met de buurpanden Sarphatipark 9-17. De twee woonhuizen zijn opgetrokken in de eclectische bouwstijl. De gebouwen zijn ten opzichte van elkaar bijna gespiegeld uitgevoerd. De dakkapellen (een van dakkapellen is in 1984 verbouwd) en balkons (nr 19 bolvormig metaal; nr. 21 steenachtig) wijken daarbij af.

Het Gemaalhuis Sarphatipark is een gebouw in het Sarphatipark in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De gebouwen in De Pijp zijn zelden groot qua omvang. Toch is de aanduiding kleinste monument voor wat betreft gebouwen van toepassing op dit gemaalgebouwtje in het park. Het park ligt geheel ingesloten door gebouwen, maar moet vers water hebben. Daartoe werd dit gebouwtje geplaatst die ten eerste de stroming binnen de vijvers in het park gaande houdt, vers water invoert vanuit de Singelgracht en vervuild en overtollig water afvoert naar diezelfde waterweg. De bouw van het gebouwtje was in handen van Publieke Werken van Amsterdam. Men vermoedt daarbij dat het ontwerp voor het gebouwtje wellicht in handen was van Jacobus van Niftrik, die het basisplan voor De Pijp had ingediend. Het chaletachtige gebouwtje is van slechts een kant benaderbaar (ingang Eerste Jan van der Heijdenstraat), maar voor-, achter- en zijgevels hebben dezelfde versieringen in de vorm van uitstekende (overhellend) topgevels. Voorts is daarbij handsnijwerk toegepast. Voor wat betreft de dragende constructie is gekozen voor twee kleuren bakstenen. Aan een van de gevels is een plaquette gehangen met daarop een tekst van Jacob Israël de Haan: "Langs ’t Sarphatipark reeën wedat druipendbruin in ’t waterwitlichte zonnetje lag."

De panden Sarphatipark 23-33 bestaan uit een zestal herenhuizen aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen vertonen grote gelijkenis met de buurpanden Sarphatipark 19-21. De zes woonhuizen zijn opgetrokken in de eclectische bouwstijl. De gebouwen zijn ten opzichte van elkaar soms gespiegeld uitgevoerd. Met name de constructie van toegangen, balkons en ramen van de zes panden lijkt op elkaar. Verschillend zijn echter de toegepaste dakkapellen. Vermoedelijk is de architect van dit bouwblok dezelfde als van Sarphatipark 19 en 21, de bijbehorende naam is echter onbekend.

De Oude Pijp, ook wel Noord-Pijp, is een wijk in Amsterdam, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk is gelegen in het stadsdeel Amsterdam-Zuid en heeft 0 inwoners (per 1 januari 2023). Op centraal stedelijk niveau wordt de wijk aangeduid als buurtcombinatie V24. De oppervlakte van de Oude Pijp is 68,11 hectare. Samen met de Nieuwe Pijp vormt de Oude Pijp de wijk (voorheen stadsdeel) De Pijp. De Oude Pijp wordt begrensd door: Boerenwetering, Singelgracht, Amstel, Ceintuurbaan, Sarphatipark en wederom Ceintuurbaan. In de Albert Cuypstraat vindt elke dag de Albert Cuypmarkt plaats. Pleinen met veel horecagelegenheden zijn het Gerard Douplein en het Marie Heinekenplein. Ook het Sarphatipark bevindt zich in de Oude Pijp. Het oude deel van de Pijp staat bekend (zie Gerard Arbous, 1933) als het Quartier Latin van Amsterdam (naar de wijk Quartier Latin in Parijs). De voormalige Heineken-brouwerij (tegenwoordig Heineken Experience) staat aan de Stadhouderskade bij de Ferdinand Bolstraat. Enkele boeken, waarvan het verhaal zich omstreeks 1900 in de Oude Pijp afspeelt: Herman Heijermans: Kamertjeszonde (1898) Jacob Israël de Haan: Pijpelijntjes (bitterzoete roman) (1904) Piet Bakker: Jeugd in De Pijp (vrijmoedige herinneringen) (1946).

Rialto is een combinatie van twee bioscopen. Het oorspronkelijke Rialto, nu ter onderscheiding Rialto De Pijp genoemd, aan de Ceintuurbaan 338 in de Amsterdamse wijk De Pijp, en het nieuwe Rialto VU. Rialto vertoont kwalitatief hoogwaardige, vernieuwende films van filmmakers uit alle uithoeken van de wereld voor een breed, divers publiek. Rialto is het premièretheater van de distributeurs Nederlands Filmmuseum, Contact Film, Cinemien en Park Junior en organiseert geregeld festivals en bijzondere evenementen, zoals lezingen, discussies en inleidingen bij vertoonde films. Bij het filmhuis werken meer dan vijftig vrijwilligers. Ook wordt er tweejaarlijks het CinemAsia filmfestival gehouden. Het gebouw waarin Rialto De Pijp gevestigd is, werd gebouwd in 1920 en is ontworpen door architect Jan van Schaik in opdracht van filmliefhebber Anton Pieter du Mée. Sinds 1982 is de bioscoop in gebruik van de Stichting Amsterdams Filmhuis. De bioscoop telt drie zalen en daarnaast een café. Beide bioscopen nemen deel aan het samenwerkingsverband Cineville.

Van Cuyp tot Dou is een muurschildering in Amsterdam-Zuid. De begane grond van het gebouw van de voormalige Stadsbank van Lening aan Gerard Doustraat 156 te Amsterdam, werd in 2017 en 2018 omgebouwd tot een fietsenstalling. Tijdens de uitgebreide werkzaamheden, waarbij het interieur omgebouwd moest worden voor de nieuwe bestemming, werd aan kunstenaar Hugo Kaagman een ontwerp gevraagd voor de levering van een muurschildering in het pand. Hij kwam met drie ontwerpen, waarbij de uiteindelijke keus gemaakt kon worden door de bevolking van de wijk. De muurschildering werd vervolgens door de kunstenaar met hulp van een bevriende galeriehoudster aangebracht op de westelijke muur van het pand. Die muurschildering begint bij de neveningang aan de Albert Cuypstraat (ten tijde van opening van het gebouw lag hier nog de stinkende Zaagmolensloot) en loopt tot aan de hoofdingang aan de Gerard Doustraat. Er zijn allerlei Amsterdamse zaken afgebeeld tussen een street-artportret van Albert Cuyp tot eenzelfde beeltenis van Gerard Dou aan de andere kant. Men vindt onder meer terug afbeeldingen die betrekking hebben op de Albert Cuypmarkt (soms inclusief standhouders), Jan Cremer op zijn motor, een muziekgroep, een afbeelding van het logo van AFC Ajax en een portretje van Johan Cruijff. Ook Airbnb waarover veel klachten zijn binnen De Pijp wordt genoemd. Op 26 mei 2018 werd de fietsenstalling geopend door Stadsdeel Zuid en dus ook het kunstwerk onthuld.

Het pand Gerard Doustraat 156 is een gebouw aan de Gerard Doustraat in De Pijp te Amsterdam-Zuid. Het is een van een vijftal gemeentemonumenten in die straat. Het pand is gebouwd naar een ontwerp van architect Willem Hamer jr.. Hij ontwierp een gebouw in de Neorenaissancestijl. Het gebouw vertoont voor wat betreft toegepaste materialen gelijkenis met Gerard Doustraat 220, rood/oranjeachtige gevels echter hier met grijze speklagen. Op straatnummer 220 zijn daarbij trapgevels toegepast, Gerard Doustraat 156 oogt meer als een symmetrische blokkendoos met Romaanse bogen boven ramen en deuren. Aan de voorgevel is nog een hijsbalk gemonteerd. De gevel is verder ter hoogte van scheiding begane grond/eerste etage voorzien van gevelversieringen. Het gebouw diende vanaf de ingebruikname tot 17 november 2016 als filiaal van de Stadsbank van Lening. De hoofdingang van die bank was (ook al vanaf het begin) geplaatst aan de Gerard Doustraat, terwijl het pand wel is doorgetrokken naar de Albert Cuypstraat (huisnummer 181). Die straat was echter tijdens de oplevering nog een sloot (Zaagmolensloot). Het gebouw is niet alleen vanwege de afwijkende kleur markant. De buurpanden werden door particuliere eigenaren gebouwd in “normaal” baksteen en vertoonden in de jaren zeventig van de 20e eeuw tekenen van verzakking. Datzelfde gold toen voor de gebouwen aan de overkant. Al die panden waren, in tegenstelling tot dit monument, gebouwd in de kenmerkende stijl voor woningen in De Pijp destijds, pijpenladen, smalle relatief diepe panden. Het pand is ter plaatse nog het enige gebouw, dat in originele staat verkeert. Hogere even huisnummers werden afgebroken en herbouwd in de jaren negentig, de overkant dateert uit de late jaren tachtig. Lagere huisnummers werden na een renovatie in de jaren tachtig toch gesloopt en herbouwd in de jaren nul van de 21e eeuw. In 2009 werd het een Gemeentemonument. Ongeveer gelijktijdig verdween de grote lichtreclame die de gevel voor enige tijd ontsierde, ze werd vervangen door een meer bij het gebouw passend bescheidener exemplaar, die op haar beurt op 17 november 2016 werd verwijderd. In de overgang van 2017 naar 2018 werd de begane grond omgebouwd tot fietsenstalling, daarbij ging de symmetrie van de begane grond verloren. Een hardstenen trappetje werd vervangen door een steen op het maaiveld met vandaar uit een inwendige helling voor de fietsen.

Sinne is een restaurant in Amsterdam, Nederland. Het restaurant heeft sinds 2015 een Michelinster. GaultMillau kende het restaurant in 2016 14 van de 20 punten toe. Eigenaars van Sinne zijn Suzanne Sluijter en Alexander Ioannou, respectievelijk sommelier en chef-kok.

Het gebouw Sarphatipark 35-37 bestaat uit een dubbel herenhuis aan het Sarphatipark (zowel park als straat) in De Pijp te Amsterdam-Zuid. De woonhuizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en zijn gespiegeld ten opzichte van elkaar. Opvallend is dat de balkons van de twee gebouwen daarbij verschillend zijn uitgevoerd. De bouwtekening liet overigens een afrastering van steen zien, terwijl de werkelijke bouw bestaat uit eenvoudig uitgevoerd (nr 35) of versierd uitgevoerd metaalwerk (nr. 37). Diezelfde bouwtekening vermeldt nog dat het de bedoeling was de panden neer te zetten aan de Jan Steenstraat aan het Sarphatipark. Die straatnaam werd later ingewisseld voor (alleen) Sarphatipark. Om in 1889 een etage te kunnen huren, moest men 300 gulden per maand op tafel leggen. A.C. Schoot was naast architect waarschijnlijk ook de makelaar. Hij was destijds woonachtig aan de Govert Flinckstraat 354 en verhuurde het door hem mede ontworpen gebouw Van Woustraat 12, Hemonykade. Er zijn meerdere gebouwen bekend in De Pijp of andere Amsterdamse wijken, die door hem en M. Schoot ontworpen zijn.

Anja Joos (1960–2003) was een vrouw die op 6 oktober 2003 in Amsterdam overleed als gevolg van openlijke geweldpleging door een groep winkelbedienden.