place

Wormerveerstraat (Amsterdam)

Straat in Amsterdam-West
Amsterdam Wormerveerstraat
Amsterdam Wormerveerstraat

Wormerveerstraat is een straat in de Amsterdamse Spaarndammerbuurt, genoemd naar het gelijknamige dorp in de Zaanstreek in Noord-Holland. De straat loopt van de Knollendamstraat naar de Adrichemstraat. De straten in de Spaarndammerbuurt zijn genoemd naar plaatsen ten noordwesten van Amsterdam. Tot 1877 lag het gebied in de toenmalige gemeente Sloten maar dat jaar werd dit noordoostelijke deel van die gemeente door Amsterdam geannexeerd. De straat kreeg bij een raadsbesluit van 2 september 1913 haar naam en stond daarvoor sinds 1 februari 1888 deels bekend als de Houtrijkkade aangelegd in 1888. Die was vernoemd naar Houtrijk en Polanen. Het bijbehorende water bij die kade zou nooit gegraven worden. Enkele gebouwen aan de straat zijn gebouwd in de stijl van de Amsterdamse School. Een in 1914 door Michel de Klerk ontworpen huizenblok op de hoek met het Spaarndammerplantsoen is Rijksmonument 5499.

Fragment uit het Wikipedia-artikel Wormerveerstraat (Amsterdam) (Licentie: CC BY-SA 3.0, Auteurs, Beeldmateriaal).

Wormerveerstraat (Amsterdam)
Wormerveerstraat, Amsterdam West

Geografische coördinaten (GPS) Adres Nabijgelegen plaatsen
placeToon op kaart

Wikipedia: Wormerveerstraat (Amsterdam)Lees verder op Wikipedia

Geografische coördinaten (GPS)

Breedte Lengte
N 52.3893 ° E 4.8767277777778 °
placeToon op kaart

Adres

Startblok Wormerveerstraat

Wormerveerstraat 15
1013 SJ Amsterdam, West
Noord-Holland, Nederland
mapOpenen op Google Maps

Amsterdam Wormerveerstraat
Amsterdam Wormerveerstraat
Ervaringen delen

Nabijgelegen plaatsen

Krommeniestraat
Krommeniestraat

De Krommeniestraat is een straat in de Spaarndammerbuurt in Amsterdam-West. De straat kreeg per raadsbesluit van 2 september 1913 haar naam. Ze werd vernoemd naar dorp Krommenie. Straten en pleinen in de buurt werden alle vernoemd naar plaatsen in de Zaanstreek. De straat was gelegen tussen het Spaarndammerplantsoen en de Hembrugstraat. De straat werd in daaropvolgende jaren volgebouwd met strokenbouw. De woningen vertoonden in de jaren zeventig zoveel gebreken dat een rendabele renovatie er niet meer inzat. In het kader van stadsvernieuwing ging eigen alles tegen de vlakte om plaats te maken voor een schoolcomplex. Dat schoolcomplex (kleuter- en lagere school) ontworpen door architectenbureau van der Pol nam eigenlijk het gehele binnenterrein van Polanenstraat (oost), Spaarndammerplantsoen (zuid), Oostzaanstraat (west) en Hembrugstraat (noord) in beslag. Het kwam er op neer dat de Krommeniestraat van de kaart kon verdwijnen ware het niet dat aan het noordeinde twee stompjes woningen overbleven en er uiteraard toegang tot de school over moest worden uitgespaard. De school zou er ruim dertig jaar staan; in 2014 was ze alweer verdwenen. De school had onvoldoende capaciteit om kinderen uit de nieuwe gezinnen uit de nieuwe woonwijk Houthavens te herbergen. De school week daarom uit naar die wijk. Het schoolgebouw werd daarop gesloopt en vervangen door twee grote bouwblokken, die bekend staan als Spaarndammerhart. Het complex werd gebouwd in een moderne variant van de Amsterdamse School, die historisch alom vertegenwoordigd is in de wijk, maar zeer beperkt in de Krommeniestraat. Het nieuwe complex zorgde er wel voor dat het oude stratenplan terugkeerde. De straat is te nauw voor openbaar vervoer, noch kon kunst in de openbare ruimte worden geplaatst. Sinds 2021 is echter in het complex Spaarndammerhart baksteenkunst te zien van Martijn Sandberg.

Spaarndammerhart
Spaarndammerhart

Het Spaarndammerhart (ook wel De Verbinding) is een tweedelig appartementencomplex in de Krommeniestraat, Spaarndammerbuurt in Amsterdam-West (Oud-West). De Krommeniestraat wijzigde gedurende haar bestaan tweemaal extreem van uiterlijk. In de jaren zeventig werd de straat grotendeels gesloopt en vervangen door een schoolgebouw. Dat schoolgebouw werd rond 2014 gesloopt. Na de sloop van de school gaf de gemeente Amsterdam een tender uit om het terrein weer te bebouwen. Ze had het bestemmingsplan echter zonder publicatie gewijzigd; er volgde nog een kort geding om de buurt wel bij de nieuwbouw te betrekken. Het leverde in ieder geval op dat er niet boven de elf meter gebouwd mocht worden. Opmerkelijk daarbij was dat de buurtbewoners handhaving wensten van het oorspronkelijke stratenplan, dat door de school juist verdwenen was. Heijmans Vastgoed won samen met Korth Tielens Architecten en Marcel Lok_Architect de prijsvraag voortkomend uit de tender. De architecten noemde de plek een litteken in de stad. Doordat beide gevelwanden weer gesloten werden ontstond er een tweedeling. De tachtig woningen (26 sociale huur, 18 vrije sector en 36 koop) werden aan weerszijden van de straat geprojecteerd, zodat weer een “normale straat” ontstond. Het ene deel is een lichtgeel woonblok rondom een publieke toegankelijk groen geglazuurde hof, de andere (koopwoningen) bestaat uit donkerrode klassieke strokenbouw. ARCAM omschreef het blok als Amsterdamse School nieuwe stijl. De stijl is terug te vinden in bijvoorbeeld de typografie van de huisnummers, de toepassing van poorten en golfmotieven in de gevel. Ook de wisselende metselverbanden, de diverse kleuren baksteen en detaillering voeren terug op genoemde stijl. De Amsterdamse School is verder te vinden in een ingemetseld artistiek kunstwerk van Martijn Sandberg. Hij kwam met een tekst als baksteen reliëf. Dit reliëf is niet alleen in de poorten te zien, maar ook deels in de bestrating van de hof waarin de geschiedenis van de plek wordt aangehaald: De oude weg naar de nieuwe tijd; De nieuwe weg naar de oude tijd. Het openbaar toegankelijke hof is ingericht door DS Landschapsarchitecten (de koopwoningen hebben privétuinen). Zij moesten rekening houden met de ecologie van de stad, via en in het hof kunnen dieren zich in de stad verplaatsen. Bovendien voorkomt het groen hittestress en kan het hemelwater opvangen en vasthouden. Op hoge delen zijn zonnepanelen geplaatst. Volgens de architecten is er sprake van integraal ontwerp, zoals dat ook tijdens de periode van de Amsterdamse School het geval was (denk bijvoorbeeld aan beeldhouwwerken in gevels). Een van de poorten geeft een verbinding met Museum Het Schip, via het deel dat rondom het hof is gebouwd bleef de Oostzaanstraat bereikbaar. Dat hof stond origineel niet in de tenderuitvraag, maar kwam er door voorstellen van de architecten. Het project is meermaals onderscheiden. Het won de prestigieuze Abe Bonnema architectuurprijs 2021 en tevens de Amsterdamse Zuiderkerkprijs. Het project won de Amsterdamse Nieuwbouwprijs, dé publieksprijs voor nieuwbouw in Amsterdam en de Arie Keppler Prijs 2022 in de categorie Samen Wonen. Het Spaarndammerhart is genomineerd voor de Dutch Design Award 2021. Het complex werd in 2022 genomineerd voor BNA Beste Gebouw van het Jaar van de Branchevereniging Nederlandse Architectenbureaus (BNA) in de categorie "Leefbaarheid en sociale cohesie" maar won die ondanks de omschrijving ‘prestatie van formaat’ niet. De prijs ging naar Little C in Rotterdam. Het complex werd in 2022 met negen andere projecten genomineerd voor de Amsterdamse Architectuur Prijs (AAP). Het complex is opgenomen in (en sierde de cover) van het Jaarboek Architectuur in Nederland 2021/22, hét jaaroverzicht van de meest opmerkelijke Nederlandse architectuur. In 2023 is bij The Architecture Observer onder redactie van Hans Ibelings een boek verschenen over het complex: ‘Spaarndammerhart - Een verhaal van de stad’.

Spaarndammerbuurt
Spaarndammerbuurt

De Spaarndammerbuurt is een buurt in het stadsdeel West in Amsterdam, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De buurt ontleent zijn naam aan de Spaarndammerstraat die op zijn beurt op 20 november 1878 is vernoemd naar de plaats Spaarndam ten noordoosten van Haarlem evenals de Spaarndammerdijk en het Spaarndammerplantsoen die de noordelijke en oostelijke begrenzing vormen. Aan de zuidzijde grenst de buurt aan de vroegere spoorlijn via de Hembrug naar Zaandam, thans deel van het terrein van de lijnwerkplaats van de Nederlandse Spoorwegen. De Spaarndammerbuurt vormde samen met de Staatsliedenbuurt, de Zeeheldenbuurt en de Frederik Hendrikbuurt tussen 1990 en 2010 het stadsdeel Westerpark. Tot 1877 maakte het gebied deel uit van de gemeente Sloten. In dat jaar werd het meest noordoostelijke deel van Sloten door Amsterdam geannexeerd, maar pas aan het eind van de 19e eeuw werd begonnen met de bouw van de Spaarndammerbuurt. De straten zijn vernoemd naar plaatsen ten westen en noordwesten van Amsterdam, zeevaarders, plaatsen in het uiterste noorden van Europa en naar actieve Nederlandse communisten: Ferdinand Domela Nieuwenhuisplantsoen (1846-1919) - Nederlands politicus, sociaal-anarchist, geheelonthouder, antimilitarist (zie zijn standbeeld op het Nassauplein bij de toegang tot de Spaarndammerbuurt). Henk Curièrekade (1911-1981) - verzetsstrijder van de CPN en strijder voor de belangen van de Spaarndammerbuurt tijdens de renovatie in de jaren 1970. Martin Vlaarkade - raadslid voor de CPN in de jaren 1970. De arbeiderswoningen waren vooral bestemd voor havenarbeiders, die hun werk in de nabije havens vonden. Blikvanger van de buurt was sinds 1891 de Maria Magdalenakerk, een ontwerp van Pierre Cuypers. Wegens bouwvalligheid werd de kerk in 1968 afgebroken. Op het terrein van de kerk kwam in 1972 het Domela Nieuwenhuisplantsoen. De Spaardammerstraat is de centrale winkelstraat en loopt van de Spaarndammerdijk/Tasmanstraat naar het Domela Nieuwenhuisplantsoen en gaat voor het spoorviaduct met een bocht naar links en komt dan uit de Houtmankade. Het doorgaande verkeer gaat onder het spoorviaduct naar het Nassauplein. De beroemdste gebouwen in de Spaarndammerbuurt zijn de door Michel de Klerk ontworpen arbeiderswoningen in de stijl van de Amsterdamse School, gelegen bij het Spaarndammerplantsoen. In de jaren rond 1920 werden hier drie door hem ontworpen blokken neergezet. Het meest opvallende ontwerp is 'Het Schip', gelegen langs de Zaanstraat. De woningen waren 'paleisjes voor de arbeiders'. Niet eerder was er zoveel zorg besteed aan de vormgeving van arbeiderswoningen. Ook een postkantoor was onderdeel van het blok. Nadat het postkantoor in 2000 zijn deuren had gesloten, is hier sinds 2001 het Museum Het Schip gevestigd. Andere opvallende architectuur kwam in de jaren twintig van de hand van K.P.C. de Bazel aan het Zaandammerplein en van H.J.M. Walenkamp aan het Zaanhof. Tussen 1906 en 1955 had de buurt en straat een tramverbinding met het Centraal Station. Tot 1944 was dit tramlijn 5, vanaf 1945 lijn 12. In 1955 werd de lijn omgezet in een buslijn met hetzelfde lijnnummer, sinds 1975 maakt de lijn onderdeel uit van de huidige bus 22. Daarnaast rijdt ook bus 48 langs de wijk. In het westen van de wijk bevindt zich een openluchtzwembad, het Brediusbad naast de lijnwerkplaats van de spoorwegen. Ten noorden van de Spaarndammerbuurt is een nieuwe wijk ontstaan: de (nieuwe) Houthavens ook bekend als 'Spaarndammerhout'.

Bruidsjurk (Patchwork)
Bruidsjurk (Patchwork)

Bruidsjurk is een kunstwerk in Amsterdam-West. Het kunstwerk is van de hand van het kunstenaarscollectief Patchwork bestaande uit Elleke Haspels, Karolien Helweg en Joanneke Meester. De kunstenaressen, werkend vanaf het terrein van de Westergasfabriek, wilden zelf binnen Nederland een groot kunstwerk tentoonstellen. Ze kwamen met een twintigtal baljurken, die vanaf 23 september 1993 tot en met 24 oktober willekeurig stonden opgesteld in de Hofvijver in Den Haag. Patchwork verdeelde ze zo over het oppervlak, alsof er daadwerkelijk een bal werd gehouden, maar waar bij de mannen en de lichamen van de vrouwen waren weggelaten. Het zou daarbij gaan om Vips (Very important persons) binnen een groot bal. De jurken zijn van stof (kant en vitrage) waarover een laag kaarsvet is aangebracht; de kunstenaars gebruikten er 2000 kilo voor. Dit geeft de jurken het idee alsof ze van hard marmer zijn, maar in werkelijkheid zijn ze zeer fragiel. De baljurken zijn ook elders te zien geweest. In Gent dreven de jurken in de zomer van 1994 in de Leie. Ze stonden daarbij in het volle zonlicht waardoor de beelden dreigden te smelten of te ontbranden. De Gentse brandweer moest ze koel houden. De jurken waren desalniettemin zodanig beschadigd dat een opstelling in Meppel er niet meer in zat. Het stadsdeel Westerpark bestelde al tijdens de genoemde opstelling in dezelfde traditie een bruidsjurk. Op het kantoor van het stadsdeel werden huwelijken voltrokken en net getrouwde paartjes trokken vervolgens naar het Westerpark om foto’s te maken. Het terrein eromheen werd dan ook een geliefde plaats voor het nemen van bruidsfoto’s. Het beeld werd in maart 1994 door de kunstenaars in gepaste kleding onthuld in het Westerpark. In dat zelfde jaar kwam het collectief met drijvende Boeddha’s, nadat ze al eerder de vuurtoren Brandaris hadden voorzien van wasgoed, dat op Makkummer tegels leek.

Zaandijkspoorbrug
Zaandijkspoorbrug

De Zaandijkspoorbrug is een spoorbrug in Amsterdam-West. Deze spoorbrug is een viaduct in dan wel tunnel onder de Oude Lijn tussen het zuidelijke gelegen Westerpark en de noordelijk gelegen Spaarndammerbuurt. Het geheel in beton uitgerust kunstwerk werd aangelegd rond 1979 om een betere verbinding te krijgen tussen genoemd park en buurt. De tunnel heeft een lengte van circa 43 meter en een breedte van acht meter. De tunnel kostte 2,5 miljoen gulden. De tunnel is alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers. De tunnel werd als onveilig bestempeld en werd daarom in 2009 voorzien van een mural. Het Graffitinetwerk bracht een fleurige muurschildering aan, die deels verwees naar het Westerpark (natuurscènes) en de daarop aansluitende gebouwen van de Westergasfabriek. Ook gebouwen uit de Spaarndammerbuurt werden afgebeeld. Het ontwerp kwam mede van het Stadsdeel. Ondertussen was de tunnel voorzien van de mededeling “Spaarndammerbuurt” in een lettertype van kunstenaar/graficus Janno Hahn, die ook het lettertype leverde voor eenzelfde mededeling op de monumentale Spaarndammerspoorbrug. Rond 2015 vond de gemeente dat de spoorbrug opgeknapt moest worden en dat de wanden (opnieuw) betegeld gingen worden. Het stadsdeel schreef een ontwerpwedstrijd uit voor twee tegelwanden van 43 meter met een gezamenlijk oppervlak van 50 vierkante meter. De jury bestond daarbij uit wijkbewoners. Uiteindelijk werd aan Hahn de opdracht gegeven zijn ontwerp uit te werken. In aansluiting op zijn eerder werk kwam hij met een tegelwand die de mensen in de tunnel naar het Westerpark wees, de andere tegelwand verwijst de mensen naar de Spaarndammerbuurt. In oktober 2016 werden de wanden, overigens niet naar ieders genoegen (Hahn won met 900 uit 6000 stemmen) betegeld. Er waren 1133 bedrukte tegels nodig om de letters compleet te af te beelden; de rest van de tegels is onbedrukt. In 2012 vond boven het viaduct het treinongeval bij Amsterdam Westerpark plaats. Eind 2017 werd de brug vernoemd naar de nabijgelegen Zaandijkstraat.