Van Lennepbuurt

De Ketelhuisbrug (brug 1923) is een vaste boogbrug in Amsterdam Oud-West. De voetgangersbrug (fietsen moeten aan de hand meegenomen worden) uit 1989 vormt de verbinding tussen de noordelijk gelegen Ten Katestraat en de zuidelijk gelegen Anna Sprenglerstraat/Arie Biemondstraat. Het overspant het Jacob van Lennepkanaal met haar noordelijke Jacob van Lennepkade en haar zuidelijke Gerard Borstkade De brug is vernoemd naar het ketelhuis van het voormalige Wilhelminagasthuis dat hier ooit op de zuidoever stond. De brug heeft een behoorlijke welving, zowel op de kade als op het begin van het brugdek zijn trappen (tussen de treden is het onderliggende water zichtbaar) nodig om de brug te kunnen bestijgen. De stalen overspanning rust op betonnen landhoofden; het geheel wordt vermoedelijk gedragen door een betonnen paalfundering.

Arie Biemondstraat 105-111 is een gebouwencomplex in Amsterdam Oud-West. Op deze plaats stond rondom de eeuwwisseling een brandweerkazerne aan de Nicolaas Beetsstraat, hoek Jacob van Lennepkanaal/-kade. Op het terrein meer oostelijk werd druk gebouwd aan het Wilhelmina Gasthuis, dat keer op keer uitgebreid werd met nieuwbouw en waarvoor delen van de aanwezige gebouw gesloopt moesten worden. De brandweerkazerne onderging dat lot om vanaf 1928 plaats te maken voor de bouw van het pathologisch-anatomisch laboratorium van het Wilhelmina Gasthuis, dat moest uitgroeien tot academisch ziekenhuis. De voorbereidingen van de bouw werd getroffen door een staking van zand- en grindvervoerders; de gemeente had een rekening laten open staan. Het laboratorium werd gebouwd naar een ontwerp van Allard Remco Hulshoff werkend voor de Dienst der Publieke Werken van Amsterdam. Hij kwam met een gebouw in de stijl van de verstrakte Amsterdamse School en zakelijk expressionisme. Hij schreef kubische bouwvolumes voor met veel rechthoekige vormen en bakstenen uiterlijk. Verder opvallend zijn de teruggetrokken verdiepte vensters, ook strikt rechthoekig. Het gebouw bestaat uit een centraal deel met twee zijvleugels. In en om het gebouw zijn diverse beeldhouwwerken van Hildo Krop te vinden, die verwijzen naar dit gebruik. Beelden van Krop zijn: hardstenen beelden in de pijlers voorstellen een man met pijl-en-boog; een man met neerdalende vogel, een vrouw met handen naast de schouders, een vrouw met kelkbloem, een vrouw met vlammend hart in de hand, een vrouw die een vogel koestert in haar hand, een man met phoenix en een man met een zittende adelaar beelden Troost (mensenpaar) en Herinnering (vrouwenfiguur met klokbloem) op hekpijlers, eveneens in hardsteen. Het Wilhelmina Gasthuis bleef maar uitbreiden en in de jaren zestig verrees aan de Eerste Constantijn Huygensstraat een nieuw laboratorium, maar dan van de hand van Johan Sargentini (ook van Publieke Werken). Dit gebouw, bekend als Jan Swammerdam Instituut, werd in de daaropvolgende jaren steeds meer gezien als een van de lelijkste gebouwen van de stad. Het nieuwe laboratorium was destijds nodig omdat het academisch ziekenhuis moest blijven reorganiseren. Echter omstreeks dezelfde tijd werd besloten een geheel nieuw medisch complex te bouwen, het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam-Bijlmermeer. Het complex van het WG aan de Eerste Helmersstraat werd daarop langzaamaan ontruimd. Enkele gebouwen werden gesloopt. In 2004 ging het “nieuwe” laboratorium van Sargentini tegen de vlakte. Twee jaar daarvoor, 8 februari 2002 werd het oude laboratorium, aangewezen als rijksmonument (nummer 524816). In 2017 dient het gebouw tot bioscoop en restaurant, waarbij: de naam van de bioscoop Cinema Lab 111 verwijst naar het voormalig gebruik en het straatnummer aan de Arie Biemondstraat, die pas in 1985 haar naam kreeg en op zich weer een vernoeming is naar Arie Biemond, neuroloog van het WG de naam van het restaurant Strangelove verwijst naar de gelijknamige film van Stanley Kubrick uit 1964. Opgemerkt wordt dat Cinema Lab 111 een project is van het Smart Project Space, dat juist moest vertrekken uit het toen te slopen Jan Swammerdam Instituut.

De beeldengroep Entree WG-Plein 100-873 is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. De groep bestaande uit vier (eigenlijk zes) beelden van graniet van Hildo Krop versiert beide entrees van de voormalige chirurgische klinieken van het Wilhelmina Gasthuis. Dat gebouw van het ziekenhuis werd ontworpen door stadsarchitecten Eduard Pieter Messer en Allard Remco Hulshoff, beiden werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Het gebouw bestaande uit een centraal gebouw en twee vleugels, is in strak symmetrische vorm opgezet volgens de expressionistische stijl. Het centrale deel heeft dan ook twee ingangen. Voor beide ingangen ontwierp Krop twee beelden met elk een toevoeging. De linker toegang laat links een verpleegster met patiënt zien en rechts een manlijke chirurg; de rechter toegang links een manlijke chirurg en rechts de verpleegster met patiënt. Beide paren zijn ingepast in de symmetrie van het gebouw. Krop zorgde ook voor asymmetrie. Bij de linker toegang staat boven de verpleegster met patiënt een boogschutter, bij de rechter een afbeelding van een “schot in de roos”. Beide tableaus stammen uit de periode rond 1931. De aanbestedingen van bouw van de gebouwen vonden plaats in de periode 1931 tot 1937, De dubbele kliniek kon in november 1937 geopend worden.

De Belle van Zuylenbrug (brug 184) is een vaste brug in Amsterdam-West. De verkeersbrug is gelegen in de Jacob van Lennepstraat en voert over de Bilderdijkgracht. De huizen aan beide zijden van de gracht gelegen staan langs de Bilderdijkkade met even en oneven nummering, lopend van Hugo de Grootkade tot Jacob van Lennepkade. Aan sommige delen van die kaden liggen woonboten, andere delen moeten vrijgelaten worden. De eerste versie van de brug dateert uit 1891. Toen besteedde de gemeente Amsterdam de levering van nagenoeg 53 ton balkijzer en 18 ton buckelplaten aan voor deze brug én de brug Kinkerstraat/Da Costagracht (brug 183). Ook het bouwen van de bruggen werd toen aanbesteed. Vrijwel direct na de oplevering kwamen er klachten. De Jacob van Lennepstraat ligt een niveau lager dan de parallel lopende Kinkerstraat, terwijl de bruggen in beide straten over de Bilderdijkgracht dezelfde hoogte moesten krijgen. De brug werd als steil ervaren. De brug is in 1992 gerenoveerd, hetgeen is terug te vinden in de nieuwe verbanden in de pijlers, maar het uiterlijk is daarbij nauwelijks gewijzigd. De brug ging vanaf haar oplevering naamloos door het leven als brug 184. De gemeente Amsterdam vroeg in 2016 aan de Amsterdamse bevolking om mogelijke namen voor dergelijke bruggen. Het voorstel van de Commissie Naamgeving Openbare Ruimten (CNOR) deze brug te vernoemen naar de 18e-eeuwse schrijfster, componiste, essayiste en feministe Belle van Zuylen (1740-1805) werd in december 2017 door B&W goedgekeurd en opgenomen in de Basisregistraties Adressen en Gebouwen. De Nederlandse biografen van Belle van Zuylen waren Simone Dubois (1910-2001) en Pierre H. Dubois (1917-1999). Pierre Dubois woonde in zijn jeugd aan de Bilderdijkkade 76, waar zijn vader horlogemaker was.

De Jan Swammerdambrug (brug 2291) is een vaste brug in Amsterdam Oud-West. De brug verbindt de Bilderdijkkade (de westelijke oever van de Bilderdijkgracht) met de Tweede Constantijn Huygensstraat. Ze overspant het Jacob van Lennepkanaal. De brug maakt onderdeel uit van een fietsroute, die eind jaren negentig werd aangelegd. De toenmalige route over de parallel lopende Bilderdijkstraat en Eerste Constantijn Huygensstraat met Pesthuysbrug was door het overvloedig verkeersaanbod gevaarlijk geworden voor fietsers. Na het gereedkomen van de brug werd die parallelroute aangepast met separaat liggende fietspaden. De vernoeming van deze voetgangers- en fietsersbrug is tot stand gekomen na een prijsvraag. Die vernoeming had nogal van voeten in aarde. Eigenlijk kon de naam Jan Swammerdambrug niet, want Amsterdam had al een Jan Swammerdamstraat, die kilometers verwijderd van deze brug ligt in de wijk Watergraafsmeer. Ook de toen geopperde naam van Pesthuisbrug werd afgewezen, vanwege de negatieve connotatie. De naamcommissie kwam met de naam WG-brug, naar het voormalige Wilhelminagasthuis, maar ook die naam sneuvelde. Dat de brug toch de naam Jan Swammerdam draagt is te danken aan het toen nabijgelegen Jan Swammerdam Instituut. Het gebouw werd in 2004 gesloopt (ongeveer gelijk met de naamgeving van de brug), het zou gaan dienen tot woningen en verpleegruimten, maar bleek bij herinrichting te veel asbestcement te bevatten. Ten zuidwesten van de brug staat het rijksmonument WG-plein 500, het voormalige hoofdgebouw van het WG. Voor een voetgangers- en fietsersbrug is het bouwwerk relatief steil. Op het noordelijk landhoofd is/was geen ruimte voor een talud, terwijl de brug wel een doorvaarthoogte moest krijgen die gelijk was aan bijvoorbeeld de eerder genoemde Pesthuysbrug. Ook vanuit het zuiden kreeg de brug geen aanloop. Bij sneeuw en ijzel is brug dus nauwelijks begaanbaar. De brug is daarbij tevens bijna geheel van staal. De brug vertoont qua uiterlijk enige overeenkomst met de Enneüs Heermabrug, maar dan in enkelvoudige vorm.

Voor de verpleging is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Het is een eerbetoon uit 1992 van kunstenaar Liesbeth Pallesen (1955) aan verpleegkundigen Anna Reynvaan en Jeltje de Bosch Kemper. Zij hielden op 4 en 5 oktober 1892 twee samenkomsten in het kader van "Congres voor Ziekenverpleging" in vrijgehouden zalen binnen het Wilhelmina Gasthuis. Motto: Bij de beschaafde vrouw de lust om zich aan het edele werk der ziekenverpleging te wijden meer en meer op te wekken. Uit deze congressen zou een jaar later de "Nederlandsche Bond voor Ziekenverpleging" ontspruiten, die echter te weinig voor de verpleegkundigen deed en in 1900 al werd opgevolgd door "Nosokómos", de voorloper van "Verpleegkundigen en Verzorgenden in Opstand" (VVIO, 1988-1989), "Nederlandse Maatschappij voor Verpleegkunde" (NVM, 1989-1991) en uiteindelijk NU'91. Het beeld bestaat uit twee objecten uit brons. Het ene object is een lantarenpaal annex leeslamp; het ander een lessenaar. Op die lessenaar ligt een boek met opengeslagen bladzijden, waarop twee portretten van de verpleegkundigen te zien is en de tekst Samenkomst van belangstellenden in de ziekenverpleging, 4 en 5 oktober 1892. Beide objecten zijn versierd door beeltenissen uit de verpleegkunde, zoals een injectienaald. Ook een verwijzing naar een van de voorlopers van het Wilhelmina Gasthuis ontbreekt niet; een portret van een dokter (snaveldokter of pestmeester) uit het Pesthuys, dat daar eerder stond. Ook Aletta Jacobs wordt genoemd. Het ensemble staat op het Jeltje de Bosch Kemperpad, aangelegd op de voormalige terreinen van het Wilhelmina Gasthuis.

Huygenika is een muurschildering in Amsterdam-West. Huygenika is daarbij een samentrekking van de twee onderwerpen in het schilderij: de wetenschapper Constantijn Huygens en het schilderij Guernica van Pablo Picasso uit 1937. Het kunstwerk is vanaf januari 2018 te zien op een blinde muur van het voormalige Wilhelmina Gasthuis aan de Tweede Constantijn Huygensstraat. Het kunstwerk is vervaardigd in opdracht van Stadsdeel West, dat een wedstrijd uitschreef voor kunst voor hun kunstroute tussen Amsterdam-Centrum en Amsterdam Nieuw-West. Het Street Art Museum Amsterdam kwam met kunstenaars Uriginal en Irene Lopez Leon uit Barcelona die de hele wand wisten te vullen. Zij haalden delen uit Picasso's schilderij en plantte daarin van links naar rechts portretten van Frederik Hendrik van Oranje, Constantijn Huygens en Christiaan Huygens. Andere zaken die afgebeeld zijn, zijn de planeet Saturnus, maar meer aards is de zwaan, een vogel die veelvuldig rondzwemt in het nabij gelegen Jacob van Lennepkanaal. Uriginal in Het Parool: "Ik haal het lijden van de slachtoffers van de bombardementen in 1937 op Guernica eruit, en toon de historie van Constantijn Huygens door middel van de portretten. Op deze manier smelt ik een maatschappelijk thema samen met de omgeving". De kunstenaar werkte er circa twee weken aan met hulp van leerlingen van het tegenover het kunstwerk gevestigde Huygens College. Huygenika werd geplaatst over een reeds bestaande graffiti-kunstwand, die op haar beurt slachtoffer werd van door anoniem geplaatste tags.

De nacht is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-West. Het beeld stamt uit de jaren 1933 tot 1937 uit het oeuvre van Hildo Krop. Hij maakte De nacht voor de oogheelkundige kliniek van het Wilhelmina Gasthuis. Dat gebouw staat aan de zuidkant van het WG-Plein. Krop beeldde een reeënpaar af met daarboven een uil op een boomtak. Rondom de uil zijn sterren te zien; erachter de volle maan. Het totaal staat als een soort hoeksteen op een muurtje aan de westzijde van het gebouw, aan de oostzijde staat De dag.

Microben (ook wel Microbe) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Kunstenaar Pauline Wiertz ontwierp een 2003 een twaalftal ronde hardstenen tegels voor het WG-Plein, vernoemd naar het Wilhelmina Gasthuis, dat tussen 1891 en 1983 hier gevestigd was. Toen het daadwerkelijke ziekenhuis was verhuisd naar het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam-Zuidoost werden de omliggende terreinen heringericht. Voor de deur van het oorspronkelijke hoofdgebouw werd een pleintje aangelegd. In 2003 werd dat (deels) weer opnieuw betegeld waaronder de twaalf tegels van Wiertz en sportveldjes. Wiertz beeldde micro-organismen/ziektekiemen af door afbeeldingen door het zandstralen van hardsteen. Het is of de kijker ze onder een microscoop of een petrischaal ziet liggen. De tegels worden begeleid door een betonnen plaquette met een afbeelding van elf ziekten: miltvuur Ziekte van Lyme Tuberculose Tyfus Lepra Malaria Difterie Syfilis Tetanus Longontsteking Pest Ze werden aangevuld met een weergaven van gistmicroben. Binnen het oeuvre van Pauline Wiertz zijn de Microben een unicum; ze was voornamelijk ontwerper van kunst in keramiek en porselein. De kunstenaar woonde en werkte op WG-plein 25.

Het WG-Plein is een plein in Amsterdam Oud-West.

WG-Plein 1-78 te Amsterdam is een gebouw aan het WG-Plein in Amsterdam-West. Het WG-Plein werd aangelegd op de terreinen van het Wilhelminagasthuis. Voor dat ziekenhuis werd al in 1904 een oogheelkundige kliniek aanbesteed. De kliniek, waar toen al een jaar over gesproken werd, zou ook een zusterhuis herbergen. Al het jaar daarop werd geopend. Bij de ombouw van dat ziekenhuis naar een academisch ziekenhuis in de jaren dertig was een nieuw oogheelkundige kliniek nodig; het oude zou omgebouwd worden tot een kliniek voor KNO. Het besluittraject verliep traag, ook in februari 1933 was er nog sprake van een voorstel tot bouw. Het was crisistijd en de gemeente Amsterdam verzocht de regering om steun in het bestrijden van de werkloosheid; en schoof de bouw daaronder. Dat leidde er toen dat er ook in december 1935 nog geen oogheelkundige kliniek was gebouwd. Uiteindelijk werd het op 23 maart 1936 aanbesteed, samen met de dubbele chirurgische kliniek aan de overzijde. De bouw begon in mei 1936. De bouw werd verricht onder controle van het Werkfonds. In mei 1938 kon dan een aanbesteding verricht worden voor de inrichting. In november kwam burgemeester Willem de Vlugt deze kliniek ontworpen door Allard Remco Hulshoff van de Dienst der Publieke Werken en Abel Antoon Kok openen. Het was één van de modernste oogklinieken. In mei 1939 kwam kunstschilder Matthieu Wiegman de wandschildering Vreugde van het licht aanbrengen waarop een boom in het zonlicht het tableau in tweeën snijdt. Links daarvan een vrouw met kind op de arm; rechts een man met opengeslagen boek en jongen. In september 1982 verhuisde de oogheelkundige kliniek van Paviljoen 19 naar het Academisch Medisch Centrum. Vrijwel direct daarna werd de (gedeeltelijk) kliniek gekraakt. Daarna werd het gebouw herontwikkeld tot bedrijvencentrum (ateliers etc.). Het werd 14 april 2009 tot gemeentelijk monument verklaard. Het gebouw wordt geflankeerd door twee beelden van Hildo Krop: De nacht en De dag. In de erkers een beide zijden van de voorgevel zijn nog kleine beeldjes (deels beschadigd), ook van Krop, verwerkt.

Het Wilhelmina Gasthuis (WG) is een voormalig ziekenhuis in Amsterdam. Op 28 mei 1891 legde de tienjarige, toen nog prinses Wilhelmina, de eerste steen voor het Wilhelmina Gasthuis. Het zou een ziekenhuis worden in een parkachtige omgeving. Het ziekenhuis kwam in de buurt van het vroegere pesthuis en Buitengasthuis, gelegen buiten de stadswallen, zuidwestelijk van de Singelgracht. In de loop der tijd raakte het ziekenhuis ingebouwd door de bebouwing van Oud-West. In 1925 werd een begin gemaakt met bouwactiviteiten die het karakter van het WG geheel hebben veranderd. Er werden nieuwe paviljoens opgetrokken waar diverse klinieken werden gehuisvest. Het WG was decennialang een academisch ziekenhuis bij de Universiteit van Amsterdam, samen met het oudere en nog centraler gelegen Binnengasthuis. In 1981 werden beide ziekenhuizen samengevoegd en verhuisden naar het uiteindelijke AMC in Holendrecht (Amsterdam-Zuidoost). Tussen 1981 en 1983 verhuisde het WG, in gedeelten, naar de nieuwe locatie. Na de sluiting in 1983 is het terrein gedeeltelijk gesaneerd; enkele oude gebouwen staan nog overeind en kregen nieuwe functies. Verschillende nieuwe straatnamen op het terrein werden vernoemd naar medisch personeel dat hier vroeger werkzaam was. Op het terrein van het voormalige ziekenhuis bevinden zich diverse bedrijven en woningen. Het staat bekend als het "WG-terrein".