Frère-Orbansquare

De Sint-Jozefkerk is een kerk in de Brusselse Leopoldwijk aan de zuidzijde van de Frère-Orbansquare. Ze is het Belgisch nationaal heiligdom, gewijd aan 's lands patroonheilige Sint-Jozef.

Het Paleis van de markies van Assche is een herenhuis in Italiaanse neorenaissance aan de Wetenschapsstraat 33 te Brussel, tegenover het Frère-Orbansquare. Het werd gebouwd tussen 1856 en 1858 in opdracht van graaf en markies Théodore van der Noot d'Assche. Hij was in zijn tijd een van de rijkste mensen van het land, lid van de Club des Seize. In de gloednieuwe Leopoldwijk had hij een groot en centraal perceel gekocht om er een waar stadspaleis op te trekken. Architect Alphonse Balat moest inspiratie zoeken in het Romeinse Palazzo Farnese. Langs één kant van de tuin kwam een lange gaanderij. Binnenin was het rijkelijk aangekleed, met onder meer een schitterende eretrap. Mogelijk deed Balat hiervoor een beroep op Georges Houtstont. De Franse schilder Charles Chaplin werd ingeschakeld om het salon te decoreren met plafondschilderingen (1862). Voorts was er een monumentale balzaal met boven de toegang een balkon waarop een (klein) kamerorkest kon plaatsnemen. In 1897 verhuurde de markies het pand aan een nieuwe bewoner: de Amerikaanse Envoy Bellamy Storer. De diplomatieke status van het gebouw zou van korte duur zijn, want van 1901 tot 1909 namen prins Albert en prinses Elisabeth er hun intrek. Hun beide zonen, Leopold en Karel, werden er geboren. Albert liet er een bibliotheek installeren met een zware schoorsteen in neo-Vlaamse Renaissancestijl. Hij vertrok er toen hij tot de troon werd geroepen. Na het vertrek van het prinselijk paar werd het paleis opnieuw de residentie van de American Legation. Larz Anderson en zijn vrouw Isabelle haalden het gebouw uitgebreid aan in hun memoires. Andersons opvolger Theodore Marburg verbleef er ook nog, maar onder de volgende U.S. Minister, Brand Whitlock, verhuisde de Amerikaanse vertegenwoordiging naar even verderop. Zoon Edouard van der Noot ging in het familiepaleis wonen tot 1930. In dat jaar werd het voor de derde keer een Amerikaanse ambassade. In de Tweede Wereldoorlog ging de Duitse gouverneur-generaal Alexander von Falkenhausen er wonen. Hij had als vriendin en 'public relations' de blonde schoonheid Elisabeth Ruspoli, geboren van der Noot d'Assche. Ze werd in 1943 opgepakt en naar Ravensbrück gevoerd. Omdat hij te dicht stond bij het mislukte complot tegen Hitler onderging Von Falkenhausen hetzelfde lot, met opsluiting in Dachau. Na de oorlog kocht de Belgische Staat het gebouw aan. Sedert 1948 is de Raad van State er ondergebracht. Voor deze nieuwe functie liet men twee moderne wandtapijten vervaardigen door P. De Wit (1952): de Waalse Provincies (Rodolphe Strebelle) en de Vlaamse Provincies (Stan Van Vlasselaer).

De Concert Noble is een balzaal in de Leopoldswijk in de Belgische stad Brussel. Het gebouw staat aan de Aarlenstraat 82 - 84. De kamers kunnen nog steeds worden gehuurd voor privé-evenementen.

De Kerk van de Belliardstraat was een kerkgebouw aan de Belliardstraat 13 te Brussel. In dit kerkgebouw kwamen vanaf 1851 de anglicanen, met name die van de Low Church, bijeen. Van 1883-1885 werd de huidige Heilige Drievuldigheidskathedraal voor de anglicanen gebouwd. Deze bevindt zich te Elsene. Na de definitieve hereniging met de Observatoriumkerk in 1973 werd het gebouw aan de Belliardstraat het volgende jaar verkocht.

De Wetstraat (Frans: Rue de la Loi) is een straat in Brussel, met belangrijke gebouwen van zowel de Belgische regering als de Europese instellingen. Het is een van de drukste invalswegen van Brussel. De straat loopt vanaf het Schumanplein, nabij het Jubelpark, tot aan de Koningsstraat, in het centrum van Brussel. Onder de Wetstraat lopen twee tunnels: de Wettunnel onder het Schumanplein en de Kunst-Wettunnel onder het kruispunt met de R20, de Kleine Ring van Brussel. Aan de kant van het Schumanplein bevindt zich de Europese Wijk van Brussel met onder meer het Berlaymontcomplex, het Justus Lipsiusgebouw, het Europagebouw, het Karel de Grotegebouw, het Lexgebouw en andere kantoorgebouwen van de Europese Unie (The One). Aan de andere kant eindigt de Wetstraat tussen het Warandepark en het gebouw van het Belgische parlement: het Paleis der Natie met de Kamer van volksvertegenwoordigers en de Senaat, evenals het kabinet van de Eerste Minister (op Wetstraat 16).

Het Federaal Agentschap van de Schuld is een instelling van openbaar nut van categorie "A" in België, gevestigd op Kunstlaan 30, 1040 Brussel. Het agentschap is verantwoordelijk voor het operationele beheer van de federale staatsschuld. Het agentschap bestaat uit ongeveer veertig medewerkers, waaronder gedetacheerde ambtenaren van de Administratie van de Thesaurie en contractuele werknemers uit de privésector. Het uitvoerend comité, dat verantwoordelijk is voor het beheer van het agentschap, bestaat uit directeuren en wordt voorgezeten door de directeur van de Middle Office. De supervisie over het agentschap ligt bij het strategisch comité, dat bestaat uit de administrateur-generaal van de Thesaurie, een vertegenwoordiger van de minister van Financiën, de Inspecteur van Financiën en de directeurs van het agentschap.

Kunst-Wet (Frans: Arts-Loi) is een station van de Brusselse metro, gelegen in het centrum van de stad Brussel. Het bevindt zich onder de kruising van de Wetstraat en de Kunstlaan,

De Kunst-Wettunnel is een stedelijke tunnel voor het autoverkeer gelegen in de Belgische hoofdstad Brussel. De tunnel maakt deel uit van de Kleine Ring en loopt onder het kruispunt met de Wetstraat. De tunnel bevat 2x2 rijstroken en heeft geen middenwand. Er zijn 2 noodnissen aanwezig (1 in elke rijrichting), maar geen noodtelefoons. Aan beide inritten kan de tunnel worden afgesloten door middel van een verkeerslicht. Boven iedere inrit is een elektronisch tekstbord aangebracht waarop maximaal 35 tekens kunnen worden weergegeven. Er is ook verlichting aanwezig in de tunnel, waarvan de intensiteit zich kan aanpassen aan de sterkte van het zonlicht bovengronds. De tunnel wordt op afstand bewaakt door de operatoren van de 24-uurspermanentie MOBIRIS bij de Brusselse wegbeheerder Mobiel Brussel.

De Ambassade van de Verenigde Staten van Amerika in België staat in Brussel. Het complex bestaat uit drie gebouwen en situeert zich rond de Hertogstraat, de Zinnerstraat en de Regentlaan, waar de hoofdzetel is (op nr. 27).

De De Meeûssquare (Frans: Square de Meeûs), ook wel De Meeûsplantsoen genoemd, is een plein en park in de Leopoldswijk in Brussel. Het is genoemd naar Ferdinand Meeûs, de Belgische bankier, gouverneur van de Generale Maatschappij van België, lid van het Belgisch Nationaal Congres en volksvertegenwoordiger. Hij was de stichter en financier van de Leopoldswijk. In het noorden komt de Nijverheidsstraat uit op het plein, in het noordoosten de Wetenschapstraat, in het zuidoosten de Fleurusstraat en in het zuidwesten de Parijsstraat. Het plein wordt van oost naar west halverwege doorkruist door de Luxemburgstraat, die het Luxemburgplein verbindt met de ringweg R20. Het plein kijkt via de Luxemburgstraat uit op de Leopoldruimte. De noordelijke helft van het plein ligt in de gemeente Brussel, de zuidelijke helft in de gemeente Elsene. Op nummer 4 staat een herenhuis in neoclassicistische stijl gebouwd door Hendrik Partoes en beschermd als monument sinds 1993. In het gebouw is een deel van het Stanhope Hotel gevestigd, een vijfsterrenhotel uit de keten Thon Hotels. Ook het park is beschermd erfgoed.

Het Wilfried Martensgebouw is een gebouw van het Europees Parlement aan de Belliardstraat 80 (kruising met de Trierstraat) in Brussel, vlakbij de Leopoldruimte. Het kantoorgebouw werd in 2016 opgeleverd door BESIX en Jacques Delens. Het gebouw werd genoemd naar de voormalige premier van België en oud-voorzitter van de Europese Volkspartij Wilfried Martens. Het gebouw telt 13 verdiepingen.

De Établissements Mommen waren een merkwaardige combinatie van fabriek, groot- en kleinhandel van kunstenaarsmaterialen, tentoonstellingsruimten en kunstenaarsateliers in het Brussel van de 19de eeuw. Ook bekend als “Cité Mommen” of “Ateliers Mommen”. Aan de grondslag lag Félix Mommen, een Limburgse ebenist (fijnmeubelmaker) die zich specialiseerde in de productie en de verkoop van materialen voor beeldende kunstenaars. Het huis werd gesticht in 1853. De activiteiten van het Huis Mommen waren van zeer uiteenlopende aard: het bespannen van doekramen, maroufleren, inlijsten en fijnwrijven van verf. Naast de fabricatie van het traditionele kunstenaarsmateriaal, was het huis ook gespecialiseerd in de vervaardiging en voorbereiding van doeken voor panoramaschilderijen. Zo leverde het bv. materiaal voor het Bourbakipanorama van Edouard Castres, het Caïropanorama van Émile Wauters, het Congopanorama (1903) van Paul Mathieu en Alfred Bastien en het Panorama van de Slag aan de IJzer (1922) door A. Bastien. Het huis was in 1873 gevestigd in de Batterijstraat 32 en in 1875 verhuisde het naar de Liefdadigheidstraat 37. Vanaf 1874 liet Félix Mommen – in diverse fasen – daar een complex optrekken waar materiaal gefabriceerd en verkocht werd en waar kunstenaars zonder atelier konden werken en wonen. Vele Belgische kunstenaars uit de 19de eeuw zoals de schilders Fernand Allard l'Olivier, Léon Frédéric, Xavier Mellery, Constantin Meunier, Pierre Paulus, Jean Portaels, Eugène Verboeckhoven, Alfred Verwee, E.Wauters, Jean Colin, Rik Wouters, Félicien Rops, Henri Evenepoel, Theo Van Rysselberghe kwamen hier. De schrijver Emile Verhaeren heeft er ook verbleven. Félix Mommen zorgde er ook voor tentoonstellingsfaciliteiten en zo werden de Etablissements Mommen een ware ontmoetingsplaats van kunstenaars. Andere serviceformules van het huis waren: bewaaropslagplaatsen voor kunstwerken, professioneel inpakken aan huis en transporteren van kunstwerken naar tentoonstellingen. Na de dood van Félix Mommen in 1914 werden de activiteiten van de firma verder gezet. Rond 1950 veranderde de firmanaam in "Etablissements De Wandel"; de productie van doeken en verfkleuren werd volledig stilgelegd en men ging zich toeleggen op het vervaardigen van projectieschermen voor bioscopen. De firma bleef actief tot de jaren 1980, maar door de beperkte activiteiten werden bepaalde gebouwen verkocht. De ateliers daarentegen bleven veelal gebruikt worden door kunstenaars zoals M. Dutrieux, M. Vosch en P. Cordier. Het geheel werd beschermd als monument vanwege de historische en artistieke waarde. Na de eeuwwisseling was er sprake van een renovatie en de daaruit voortvloeiende hogere huurprijzen dreigde de kunstenaars te verjagen (beeldende kunstenaars, cineasten en dansers). In 2010 sloot de gemeente, eigenaar van de gebouwen sinds 2004, een samenwerkingsovereenkomst met de vzw Ateliers Mommen. De archieven van de Etablissements Mommen berusten in het Charlier Museum in Brussel.