Pastoorsbrug

Brug 56 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug verbindt de oostelijke kade van de Keizersgracht met de Binnen Brouwersstraat. Ze voert daarbij over de Brouwersgracht. De brug, vanaf 1995 een gemeentelijk monument, is omringd door rijksmonumenten. De brug deelt haar zuidwestelijke kademuur met de Pastoorsbrug. Hier ligt al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende op zijn kaart van circa 1625 een brug met vijf doorvaarten in bij de Keysers Graft en Brouwers Graft. Fotograaf Andries Jager legde rond 1875 nog een vrij hoge vast brug vast met drie doorvaarten. In 1910 werd door de gemeente Amsterdam een aanbesteding uitgeschreven voor het "aan beide zijde verbreeden van de vaste brug no. 56". Een aannemer kon deze werkzaamheden verrichten voor nog geen 6500 gulden. Van 1 februari 1911 tot en met 31 mei 1911 was de brug buiten dienst voor het verkeer. Bij die werkzaamheden werd de brug vermoedelijk iets verlaagd. Volgens een tekening in het archief van het Bureau Monumentenzorg zou op de ene brugpijler "no. 56" en op de ander "Ao. 1795" te lezen zijn. Jacob Olie legde dat ook op een foto van juli 1891 vast. Doordat bij de verbreding uitkragingen zijn toegepast zijn die teksten in de 21e eeuw niet te zien. Overigens laat die tekening ook zien, hoe de brug eruit zou zien, als zij vijf doorvaarten zou hebben gekregen.

Brouwersgracht 51 te Amsterdam is een woonhuis aan de Brouwersgracht in Amsterdam-Centrum. De Brouwersgracht is een eeuwenoude gracht in Amsterdam. Veel van de originele bebouwing aan die gracht is al verdwenen, zo ook het gebouw dat op huisnummer 51 stond. Dat gebouw werd op verzoek van J.J.F. de Ruiter rond 1900 afgebroken en op die plaats kwam een gebouw ontworpen door architect Jos Hegener; de architect woonde om de hoek aan Droogbak 16. Daar waar de omringende gebouwen Brouwersgracht 29-59 toch vooral het uiterlijk hebben van grachtenpanden (souterrain, woningen en opslag) ziet dit gebouw er afwijkend uit. Allereerst valt het gebruikte bouwmateriaal op; Hegener gebruikte vaak geel baksteen, hier gele verblendsteen afgewisseld met banden van groene glazuurstenen. Een tweede dat opvalt is de asymmetrische compositie, links in rechte lijn aan de gevel, rechts erker en balkon. Het geheel is opgetrokken op een natuurstenen plint/sokkel met een bewerkte vensteropening voor het souterrain. De deuropeningen bevinden zich op enigszins verhoogd niveau. De toegangspartij wordt afgesloten met bovenramen waarboven een stenen versiering in boogvorm is geplaatst. De hoekstenen hebben een bloemenfiguratie gekregen, de sluitstenen ringen. In het kozijn is een driehoek uitgespaard. Daarboven bevinden zich vensters van de eerste en tweede verdieping, waartussen een reliëf met vrouwengezicht is afgebeeld. Boven het venster van het souterrain bevindt zich de ramenpartij van de bel-etage. Aan de bovenzijde daarvan zijn de consoles geplaatst die een rechthoekige erker draagt. In het pleisterwerk van de grond van de erker is een bloemmotief te zien. De basis van de erker gaat over in een trapeziumvormige erker van glas. Het dak van dat geheel dient tevens tot ondergrond van een balkonnetje op de tweede verdieping. Het balkonnetje heeft een houten balustrade met houtsnijwerk. Het geheel wordt daar afgerond door middel van een stenen sierstrip in de vorm van de strip boven de toegangsdeur. Wat volgt is een daklijst waarboven de symmetrie ineens toeslaat. Onder een flinke kroonlijst met consoles en overstek zijn nog twee ramen zichtbaar; voor één daarvan is de sierlijke hijsbalk (boven erker en balkon) geplaatst. De ramenrij wordt aan beide kanten afgesloten door middel van abstract houtsnijwerk. Van ramenrij tot afdak is hout tegen de gevel geklampt. Het gebouw heeft door haar versieringen, onder andere wat sierijzerwerk, tekenen van de art nouveaustijl; een bouwstijl die destijds populair was. Het gebouw werd rond 1 april 1902 opgeleverd; het werd toen door de gemeente gekeurd. Het gebouw is sinds 23 november 2004 een gemeentelijk monument.

Brouwersgracht 76 te Amsterdam is een grachtenpand aan de Brouwersgracht te Amsterdam-Centrum. Het gebouw is sinds 14 april 1970 rijksmonument.

De Papiermolensluis is een welfbrug in Amsterdam-Centrum. Sluis in de “oude” aanduiding voor stenen brug, alhoewel er hier ook een sluis heeft gelegen. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de oostelijke kade en oneven zijde van de Prinsengracht en de dito kade en zijde van de Korte Prinsengracht. Ze voert daarbij over de Brouwersgracht. Deze kruising van de Brouwersgracht en Prinsengracht ligt ook in de toevoerroute van het Westerdok en het IJ naar de stad, met als gevolg dat dit een van de drukste waterknooppunten van de stad is. De brug, zelf een gemeentelijk monument sinds 1995, wordt omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Ze deelt de zuidwestelijke kademuur met de Lekkeresluis, ook gemeentelijk monument. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende hier al een brug over de Brouwers Graft in de Prince Graft. Ze vormde vanuit de stad gezien het eind van de Brouwerssluis. Of de brug er toen, rond 1625 al lag is onbekend, de invulling van de noordelijke kavels aan de Brouwersgracht was verre van compleet, er lagen overal open terreinen. Als in 1662 de kaart van Joan Blaeu volgt is de gehele buurt ingericht en zijn er drie bruggen ingetekend op dit waterkruispunt. Frank V. Smit meldde in zijn boek dat er in 1781 een stenen brug werd geplaatst. De brug werd regelmatig gecontroleerd op zijn houdbaarheid, met een steeds toenemend landverkeer en afnemend scheepvaartverkeer (vrachtschepen). In 1946 werd er door de Dienst der Publieke Werken nog een onderzoek gedaan, waarbij werd geconstateerd dat deze 160-jaar oude brug het toenmalige verkeer nog aan kon. Daarbij werd voorts meegenomen, dat er na de Tweede Wereldoorlog nog maar beperkt geld was voor het opknappen van bruggen en ook dat een nieuwe brug het karakter van de buurt wellicht zou kunnen aantasten. In 1976 moest de brug wel verstevigd worden, ze kreeg een betonnen overspanning en in 1991 volgde opnieuw aanpassingen. Het brugnummer is te zien op in de bovenste boogsteen. De brug in 2017 heeft slechts één, relatief smalle, overspanning over de Brouwersgracht. De naam is afkomstig van een uithangbord dat ooit op het hoekhuis aan de Brouwergracht gehangen heeft; een papierhandelaar die daar zijn negotie hield had een bord met daarop "de Papiermolen" hangen, de brug is daarnaar vernoemd. De brug heeft ook wel bekendgestaan onder de naam Oliekoekensluis, naar de olie- en pannenkoekenbaksters hier ooit hun kraampjes hadden.

Haarlemmerstraat 141-179 te Amsterdam is een woon/winkelcomplex aan de Haarlemmerstraat in Amsterdam-Centrum.

Haarlemmerstraat 87, Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat te Amsterdam-Centrum. In november 2004 kreeg het de beschermde status van gemeentelijk monument (nr. 204020). De Haarlemmerstraat is een eeuwenoude straat net ten noorden van de grachtengordel. De originele gebouwen zijn in de loop der eeuwen grotendeels vervangen door nieuwbouw, dan wel nieuwbouw op nieuwbouw.

De Posthoornkerk, officiële naam Onze Lieve Vrouwe Onbevlekt Ontvangen, is een kerkgebouw aan de Haarlemmerstraat te Amsterdam. Architect van de Posthoornkerk was P.J.H. Cuypers, die het gebouw in 1860 ontwierp. De kerk verving de bouwvallig geworden schuilkerk De Posthoorn aan de Prinsengracht, waarvan de naam overgenomen werd, nadat een eerdere poging van pastoor Antonius Arnoldus Steinbach om op de oude locatie een nieuwe te bouwen door tegenwerking van het departement voor de R.K.Eeredienst in 1836 was mislukt, omdat direct om de hoek aan de Keizersgracht net even eerder de statie De Zaaier haar bedehuis al door nieuwbouw had vervangen. De nieuwe Posthoornkerk van Cuypers kwam in twee fasen tot stand; tussen 1860 en 1863 werden koor, transept, vieringtoren en schip gebouwd terwijl de kerk van 1887 tot 1889 werd gecompleteerd met een tweetorenfront. Omdat de kerk niet vrijstaand kon worden gebouwd werd zij extra hoog uitgevoerd. Om de beperkte ruimte optimaal te benutten werd de kerk inwendig voorzien van galerijen boven de zijbeuken. Terwijl het exterieur in neogotische stijl is, stond voor het interieur de laat-romaanse Munsterkerk in Roermond model. De Posthoornkerk werd in 1963 buiten dienst gesteld. Hoewel in 1972 de status van Rijksmonument werd toegekend waren er tot 1987 sloopplannen. In 1986 ontfermde stichting de Posthoornkerk zich over het gebouw, dat sindsdien voor onder meer tentoonstellingen en concerten wordt gebruikt. Later heeft Stadsherstel Amsterdam NV het pand net als de eveneens door Cuypers ontworpen Vondelkerk herbestemd. In de Posthoornkerk bevinden zich tegenwoordig verschillende bedrijven en de kerk is af te huren voor verschillende evenementen.

Haarlemmerstraat 132-136 te Amsterdam is een schoolgebouw aan de Haarlemmerstraat in Amsterdam-Centrum.

De Korte Prinsengracht is een Amsterdamse gracht tussen de Brouwersgracht en het Westerdok, in het verlengde van de Prinsengracht. De gracht ligt in het noordwestelijke deel van de grachtengordel. In de Korte Prinsengracht ligt de Eenhoornsluis (met brug nr. 313), die de Haarlemmerdijk met de Haarlemmerstraat verbindt. Deze sluis vormt ook een onderdeel van de waterkering tussen de Amsterdamse grachten en het IJ. In noordelijke richting loopt de gracht onder de verbinding Haarlemmer Houttuinen/ Nieuwe Westerdokstraat (Brug 95) en een spoorwegviaduct (spoorlijn Amsterdam – Haarlem) door, en mondt bij de Westelijke Eilanden uit in het Westerdok. Alleen de oneven genummerde zijde van de straat is direct verbonden met de Prinsengracht via de Papiermolensluis over de Brouwersgracht. Tussen de nummers 36 en 38 grenst de Korte Prinsengracht aan de Vinkenstraat.

De Lekkeresluis (brug 59) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de zuidelijke kade van de Brouwersgracht en overspant de Prinsengracht. De brug ligt op de plek waar de Prinsengracht uitmondt in die Brouwersgracht, aan de overkant van de Brouwersgracht gaat zij nog verder onder de naam Korte Prinsengracht. De plek geeft een uitzicht op de Westertoren. In 1995 is de brug uitgeroepen tot gemeentelijk monument. Er ligt hier al eeuwen een brug. Op de kaart uit 1649 van Joan Blaeu is de brug al terug te vinden. De huidige brug stamt uit 1754, links en rechts van de middelste doorvaart van de drie zijn aan de noordkant van de brug twee stenen met “Anno” en “1754”. Het nummer van de brug is aan diezelfde kant in de bovenste steen van het middengewelf uitgehakt. Ook aan die kant is een trapje te vinden naar het wateroppervlak. Hoewel de brug gedurende de eeuwen heen zware lasten moest tillen werd in 1946 nog geconstateerd dat ze er goed bijlag. Alhoewel de gemeente probeerde de auto’s uit de binnenstad te verdrijven, werd het verkeer zwaarder en zwaarder. In 1976 werd daarom de brug versterkt met gewapend beton en in 1991 moest de brug opnieuw verstevigd worden. De brug is omsloten door gemeentelijke (de Papiermolensluis) en rijksmonumenten (huizen). De naam zou verwijzen naar bakkers/baksters die op de brug hun etenswaren aanprezen. Een andere minder gangbare bijnaam is Papeneilandbrug, naar het plaatselijk café Prinsengracht 2.

Haarlemmerstraat 83, Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat te Amsterdam-Centrum. In november 2004 kreeg het de beschermde status van gemeentelijk monument (nr. 204019). De Haarlemmerstraat is een eeuwenoude straat net ten noorden van de grachtengordel. De originele gebouwen zijn in de loop der eeuwen grotendeels vervangen door nieuwbouw, dan wel nieuwbouw op nieuwbouw.

Haarlemmerstraat 150 te Amsterdam is een gebouw aan de Haarlemmerstraat in Amsterdam-Centrum. Het huisnummer behoort toe aan een winkeleenheid; de bovenliggende woningen kregen een adres aan de Korte Prinsengracht 25. In 1938 waren er nog drie percelen, waarvan twee aan de Korte Prinsengracht (25-27). Winkel en woningen kijken uit op de Eenhoornsluis.