Brug 168

Sluis is een driedelig kunstwerk van Lon Pennock, staande in Amsterdam-Oost. De beeldengroep staat op de plaats waar de Kruislaan in een bocht overgaat in de Rozenburglaan en waar een fietspad onder de Gooiseweg voert. Aan de oostzijde van de groep is brug 168 te vinden, aan de westzijde Kruislaanbrug (brug 458), waarover de Gooiseweg loopt. De groep bestaat uit drie metalen kolommen van verschillende hoogte, breedte en diepte van cortenstaal. De kunstenaar hield zich op de vlakte van wat het beeld weergeeft/de beelden weergeven, zelfs de titel is niet bij het beeld terug te vinden.

De Kruislaanbrug (brug 458) is een kunstwerk in Amsterdam-Oost. Alhoewel genummerd als brug, is het een viaduct of tunnel afhankelijk van het gezichtspunt. Het bouwwerk overspant de Kruislaan en is gelegen in de Gooiseweg. De Gooiseweg deelt de Kruislaan in tweeën, aan beide kanten is de Kruislaan geschikt voor al het verkeer, maar ter plaatse van het viaduct is ze alleen toegankelijk voor langzaam verkeer. De wens voor een weg tussen Amsterdam en Het Gooi dateert al vanaf de jaren dertig van de 20e eeuw, een definitief besluit volgde 30 maart 1938. Door de Tweede Wereldoorlog werd alles op de lange baan geschoven. Pas in de jaren vijftig werd er vervolgactie ondernomen. Daartoe moest het originele ontwerp in verband met het toename van autogebruik geheel op de schop. In 1956/1957 werd een begin gemaakt met de aanleg van een dijklichaam, die deze (toekomstige) snelweg moest dragen. In april 1957 was er tot aan de Hugo de Vrieslaan al zoveel zand geplaatst dat het mogelijk was daar aan Hugo de Vriesbrug te kunnen beginnen. Echter het Rijk had een bestedingsstop afgekondigd, zodat nog wel zand kon worden bijgestort, maar van bouwwerkzaamheden kon geen sprake zijn. De gemeente Amsterdam kreeg de financiering door die bestedingsstop niet rond. Een totaalpakket van circa 40 miljoen voor bouwwerken was te veel van het goede. In september 1958 vond de Dienst der Publieke Werken wel de mogelijkheid om voor een bedrag van 10 miljoen gulden aan een elftal bruggen te kunnen bouwen/herstellen waarvan vier in de Gooiseweg (Kamerlingh Onnesbrug, Hugo de Vriesbrug, brug 460 en Kruislaanbrug), maar ook het enorme viaduct (toen grootste brug van de stad) brug 705. De kosten waren inmiddels wel opgelopen tot 350.000 gulden. De breedte van de tunnel zou 6,50 meter bedragen. In december 1959 was het bouwwerk grotendeels voltooid zodat geschat werd dat in de zomer van 1960 het traject Gooiseweg geopend kon worden. Op 2 mei 1960 werd de noordelijk rijbaan van die weg opengesteld voor verkeer (zij diende een aantal maanden als tweerichtingenweg). Er lag een drie kilometer lange nieuwe weg tussen het Prins Bernhardplein (toen nog Mr. Treubplein) en de Harteveldsebrug. De opening werd verricht door wethouder Publieke Werken Goos van 't Tull. Het ontwerp zou zijn van de Amsterdamse Publieke Werken, de specifieke ontwerper is vooralsnog onbekend. De ontwerper liet een voor de tunnel strak rechthoekig model bouwen. De “landhoofden” zijn echter glooiend en betegeld uitgevoerd. De weg maakte een onderdeel uit van een geplande doorgaande route (de Ringweg Amsterdam was er nog niet) tussen Het Gooi en Noord-Holland boven het IJ via de dan nog te bouwen IJtunnel. De opening van de gehele Gooiseweg leverde de jaren daarop direct verkeersproblemen op. Door werkzaamheden aan de Wibautstraat en Weesperstraat moest bijna alle verkeer naar en van de Gooiseweg over de Berlagebrug, die daarop niet berekend was. Het kunstwerk ging vanaf de opening naamloos door het leven. Op 8 december 2017 publiceerde de gemeente Amsterdam een lijst met vernoemingen van bouwwerken voor opname in de Basisregistraties Adressen en Gebouwen. Het ging toen om objecten in en over snelwegen in en om Amsterdam. De brug werd toen direct vernoemd naar de weg die ze overspant de Kruislaan en die werd zo genoemd omdat zij de Watergraafsmeer doorkruiste en dwars stond op de belangrijkste weg (toen en nu), de Middenweg.

Het grafmonument van Thérèse Schwartze op begraafplaats De Nieuwe Ooster in de Nederlandse stad Amsterdam is een rijksmonument.

De Gooiseweg is een deel van de Amsterdamse stadsroute s112 en loopt van het Prins Bernhardplein nabij het Amstelstation naar Gaasperdam. De weg is uitgevoerd als autoweg met ongelijkvloerse kruisingen, maar op het eerste gedeelte ligt aan beide kanten ook een fietspad. Het noordelijke deel tussen het Prins Bernhardplein en de Hartveldsebrug op de grens met Diemen (thans kruising met de ringweg A10) is op 2 mei 1960 ongelijkvloers in gebruik genomen. Hier eindigde de weg en het doorgaande verkeer richting het Gooi kon over de Hartveldseweg zijn weg vervolgen. Het eerste gedeelte van het tracé door de Bijlmermeer is in 1971 in gebruik genomen en lag geheel los van het noordelijke deel. Er was rekening is gehouden met een verdubbeling. Daar waar de Gooiseweg de Daalwijkdreef kruist is dat goed te zien aan de ongebruikte brughoofden aan de oostzijde. Oorspronkelijk was ook bij de kruising met de Bijlmerdreef ruimte voor verdubbeling maar bij het omlaag brengen van deze dreef eind jaren 1990 is deze ruimte verdwenen en zijn er smalle opritten gekomen. Ook langs het Bijlmerpark en bij de Karspeldreef was de ruimtereservering nog lange tijd aanwezig tot de laatste vernieuwing van het Bijlmerpark. Op 30 maart 1982 kwam het gedeelte tussen de Karspeldreef en de Gaasperdammerweg in gebruik en werd de verbinding met de Langbroekdreef aangelegd voor een beter doorstroming naar de wijken Nellestein en Gein. Na de ingebruikname van de Gaasperdammertunnel kwamen de afslagen naar de A9 in beide richtingen te vervallen komt de weg alleen uit op de Langbroekdreef. Oorspronkelijk had de Gooiseweg door moeten lopen richting het Gooi, 'Gooistad' (AUP 1950-1960). De Gooiseweg houdt nu op voorbij de A9, de Gaasperdammerweg en loopt over in de Langbroekdreef. Langs de Langbroekdreef en de Valburgdreef is de reservering voor het verlengen van de Gooiseweg nog te zien in het zandlichaam dat daar ligt. Ten zuiden van het waterzuiveringsbedrijf bij Gaasperplas had de weg dan door moeten lopen richting Weesp en verder. Doordat de verlenging niet doorging was er tot begin jaren negentig geen doorgaande wegverbinding tussen de Langbroekdreef en de Wageningendreef. De buslijnen van het GVB moesten dan ook tot 1988 heen en weer rijden via de Schoonhovendreef. In 1988 kwam een tijdelijke busbaan in gebruik over het Veenendaalplein langs het dijklichaam wat veel onnodige kilometers bespaarden. Begin jaren 1990 kwam op een deel van het tracé van de Gooiseweg de Valburgdreef in gebruik en was de busbaan niet meer noodzakelijk. In 1989 ging het gedeelte tussen de Duivendrechtsebrug en Diemen op in de A10 waarbij op dit gedeelte de naam Gooiseweg verdween.

Het grafmonument van Jan Willem Pieneman op begraafplaats De Nieuwe Ooster in de Nederlandse stad Amsterdam is een rijksmonument.

Grafmonument van Johannes van Bree is een monument ter herinnering aan musicus Johannes van Bree. Van Bree werd in februari 1857 begraven op de begraafplaats De Liefde in Amsterdam-West. Van Bree was aan het eind van zijn leven arm, zodat hij in een huurgraf werd gelegd. Tijdens zijn laatste dagen was er een benefietconcert gepland om hem financieel te ondersteunen, maar hij overleed voordat tot uitvoering kon worden overgegaan. Giften zorgden er vervolgens voor dat hij in april van datzelfde jaar een familiegraf kreeg toebedeeld; hij werd overgeplaatst. Na de begrafenis werd de wens uitgesproken tot plaatsing van een monument. De financiering werd verzorgd door Maatschappij tot Bevordering der Toonkunst en Zelus pro domo Dei. In november 1957 was de legsteen voltooid en kon ze bezichtigd worden. De steen werd ontworpen en vervaardigd door A. Anchelon (beeld- en steenhouwer) aan het Weesperplein. Er was in de vorm van een harp een verwijzing naar de muziek en op de steen was een tekst uit Psalm 84 leesbaar Hoe lieflijk zijn uwe woningen. In de jaren vijftig van de 20e raakte begraafplaats De Liefde buiten gebruik en vervallen Bij de ontruiming sneuvelden al veel graven omdat ze niet meer werden bijgehouden. Het graf van Van Bree werd dat bespaard; maar er moest wel gezocht worden naar een nieuwe katholieke rustplaats gezocht. De maatschappij Caecilia zou de verhuizing voor haar rekening nemen, maar herbegraven leek (opnieuw) op een financieel debacle af te gaan. De gemeente Amsterdam stelde vervolgens een terreintje vrij op De Nieuwe Ooster waar hij met zijn vrouw vanaf juni 1957 kwam te liggen in een veld met andere bekende Amsterdammers. Op 7 juni 1958 werd vervolgens een monument onthuld, bekostigd door diezelfde gemeente. De ontwerper van dit beeld was Atze Haytsma (1929). Tijdens de onthulling speelden leden van het Concertgebouworkest onder leiding van Eduard van Beinum het vooruitstrevende Allegro voor vier strijkkwartetten van Van Bree. Ook werd het Kyrie uit diens Mis in As ten gehore gebracht. Eduard Reeser hield een toespraak. Het beeld bestaat een sokkel met daarop een figuur van grijsblauw steen in opgaande lijn. De ondergrond bestaat uit een schotel, weergave van menselijke activiteit overgaand is de opgaande lijnen die aan orgelpijpen zouden doen denken. Onder op het beeld is de paraaf van de kunstenaar leesbaar A.H.

Het grafmonument van Everhardus Johannes Potgieter op begraafplaats De Nieuwe Ooster in de Nederlandse stad Amsterdam is een rijksmonument.

Brug 2183 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost. Deze brug werd gebouwd naar aanleiding van het creëren van een nieuwe personeelsingang van begraafplaats De Nieuwe Ooster. De klassieke hoofdingang aan de Kruislaan bleef functioneren voor begrafenissen en crematies etc., de administratie verhuisde naar de westzijde van de begraafplaats met adres Rozenburglaan 5-7. Vanaf 2012 werd deze ingang ook gebruikt voor toegang tot de Islamitisch gebeds- en bewassingruimte De Nieuwe Ooster. Brug 2183 werd omstreeks 2003 gebouwd en is ontworpen door de Firma Oranjewoud. Zij had eerst een rood uiterlijk, maar kreeg later een grijs uiterlijk.

Tuindorp Frankendael / Jeruzalem is een wijk in de Watergraafsmeer, in Amsterdam-Oost. Het wordt begrensd door de Middenweg, de Kruislaan, het talud van de Gooiseweg en de Hugo de Vrieslaan. De naam van de wijk is ontleend aan het uiterlijk van de huizen, die met hun witte betonnen muren en platte daken enigszins aan Jeruzalem doen denken. De oorspronkelijke naam van deze buurt was Tuindorp Frankendael.

Brug 267 is een vaste brug in Amsterdam-Oost. De verkeersbrug vormt de verbinding tussen de Fizeaustraat en de Kruislaan. Ze overspant een ringwater van plaatselijke sportvelden (o.a. AFC TABA) en speeltuin Amsteldorp. De brug heeft de vorm van een duiker, de duiker is uitgevoerd in een boogconstructie. De top van de boog zit net boven de waterlijn. Piet Kramer van de Publieke Werken ontwierp het bouwwerk in de Amsterdamse Schoolstijl. De brug ziet er anders uit dan alle andere uit Kramers pen. De brug bestaat eigenlijk alleen uit twee bakstenen balustrades met aan het eind granieten sluitstenen. De brug dateert van 1950/1951 toen de Fizeaustraat hier werd verlengd en ingericht. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering, die een betonnen dek draagt.

Darwinplantsoen is een straat en een park in Amsterdam-Oost, Watergraafsmeer.

Brug 479 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost. In het buurtje De Wetbuurt liggen meerdere ringsloten. Een van die ringsloten omringt het woongedeelte van de buurt. De zuidelijk gelegen sportvelden (onder andere Sportpark Drieburg) en tuinderijen hebben elk hun eigen ringsloot. Tussen woonwijk en het recreatiegebied ligt tussen beide watersystemen een landstrook waarop een voet- annex fietspad ligt. Middels brug 479 kunnen voetgangers tussen beide gebieden heen en weer trekken zonder gebruikt te hoeven maken van de verkeersbrug 254 in de Fizeaustraat, de hoofdverkeersroute ter plaatse. De bruggen 254 en 479 liggen amper 100 meter uit elkaar, toch stammen ze uit twee architectonische tijdperken. Beide bruggen zijn ontworpen door de Dienst der Publieke Werken, maar komen uit verschillende tijdvakken. Brug 254 (1950) is ontworpen door Piet Kramer en vertoont nog duidelijk sporen van de Amsterdamse School met de combinatie bak- en natuursteen. Brug 479 (1956) komt uit het tijdperk na Kramer, met als esthetische architecten Dick Slebos en Dirk Sterenberg of zoals in dit geval Cornelis Johannes Henke. In dat tijdperk is beton het belangrijkste bouwmateriaal voor de bruggen. Henke, met circa 35 ontworpen bruggen in Amsterdam, kwam dan ook met een betonnen brug. De brug is uitgevoerd met ranke balustrades en leuningen. De brug “ligt in” de Zwaardemakerstraat, maar die straat heeft al haar eind voordat de brug begint. De brug is een kopie van brug 478, die ongeveer gelijktijdig werd aangelegd, toen de De Wetbuurt hier ingesloten raakte door de aanleg van de Gooiseweg. De brug leidde in de eerste jaren van haar bestaan naar open terrein, dat tot de aanleg van de Gooiseweg bij het Darwinplantsoen werd gerekend.