Heilige-Familiekerk (Amsterdam)

De Weesperzijdebrug (brug 1270) is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Oost. De brug in de vorm van een viaduct dateert uit het eind van de jaren tachtig. Ze ligt in het dijklichaam van de Gooiseweg. Het viaduct overspant geen doorgaande verkeersroute; de onderliggende weg, een onderdeel van het Drie Brugpad, verbindt de Rozenburglaan met het gelijknamige afvalpunt Rozenburglaan. Die weg ligt in het verlengde van de Zaaiersweg. Het viaduct is ontworpen door Rijkswaterstaat; tijdens de bouw vormde de Gooiseweg nog een onderdeel van het rijkswegennet en werd toen aangesloten op de Rijksweg 10 (Ringweg-Oost). Het brugnummer kwam pas toen het viaduct in het beheer van Amsterdam kwam op het moment dat die status rijksweg verviel en de Gooiseweg een stadsweg werd. De naam kwam weer veel later, december 2017, toen Amsterdam haar bruggen in (voormalige) snelwegen een naam gaf om vermeld te worden in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen (BAG). Ze werd in een grote bulk naamgevingen vernoemd naar het nabij gelegen voet- en fietspad Weesperzijde. Die naam is enigszins verwarrend, aangezien zowel de boven- als onderliggende weg niet naar die kade voert.

Op de begraafplaats De Nieuwe Ooster staat een titelloos artistiek kunstwerk van Femmy Otten. Otten was nog in opleiding aan de Rijksakademie van beeldende kunsten toen zijn een sculptuur mocht leveren voor de expositie Afterlife, georganiseerd door Tot Zover dat op de terreinen van de begraafplaats is gevestigd. Veertien kunstenaar waaronder Leonid Tsvetkov en Valeska Soares, leverden in 2011 en 2012 werk voor deze tijdelijke tentoonstelling annex beeldentuin. Daar waar andere kunstwerken weer verdwenen bleef het beeld van Otten staan. Haar beeld werd gebruikt om de plaats te markeren waar beenderen worden bewaard uit graven die om welke redenen dan ook geruimd zijn. Zij worden centraal bewaard. Otten kwam met een beeld uit carraramarmer in de vorm van een sereen kijkend edoch glimlachend vrouwenhoofd, dat vanuit de grond rijst. De vrouw draagt daarbij een medaillon. Het medaillon kan door eenieder denkbeeldig ingevuld worden met de naam van de persoon die ze willen herdenken. Vanaf de onthulling op 28 juni 2012 bleken nabestaanden het verzamelgraf en het beeld terug te kunnen vinden om er bloemen of andere tekenen van herdenking neer te leggen. Een jaar later won Femmy Otten de Volkskrant Beeldende Kunst Prijs.

Oneindigheid is een artistiek kunstwerk op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost. Begraafplaats De Nieuwe Ooster werd rond 1894 ingericht als opvolger en vervanger van de volle Oosterbegraafplaats. Nieuwe graven werden sowieso naar De Nieuwe Ooster gebracht, maar ook een hele reeks graven van de Oosterbegraafplaats werd naar de nieuwe plek gebracht. Na een ruiming kwam het Oosterpark over de Oosterbegraafplaats te liggen. In 1955 werd nog een oproep geplaatst naar degenen die hun dierbaren wilden laten overbrengen. Men ging nog een keer ruimen. In de jaren tien van de 21 eeuw werd er groot onderhoud verricht in het Oosterpark en daarbij kwamen opnieuw beenderen tevoorschijn; de ruiming was niet zorgvuldig genoeg gedaan. Die beenderen werden ten slotte begraven in een verzamelgraf aan de zuidkant van De Nieuwe Ooster. Dat verzamelgraf werd aangewezen tot het onderbrengen van alle lichamelijke resten, die op welke locatie dan ook bij archeologisch onderzoek in Amsterdam tevoorschijn komen. Tot dan toe werd vaak gekozen voor herbegraven. Het abstracte beeld is gemaakt door kunstenaar Mies Wubs, die het zelf Poort van de ziel noemde. Het beeld is uitgevoerd in diabas en meet 85 bij 45 bij 45 centimeter. Het beeld werd op 3 maart 2022 onthuld.

De Islamitisch gebeds- en bewassingruimte is een bouwwerk in Amsterdam-Oost op het terrein van De Nieuwe Ooster. Het geheel werd op 5 juni 2012 geopend door wethouder Andrée van Es van Amsterdam.

Les Grandes Formes (1995) is een kunstwerk van de Franse kunstenaar Jacques Vieille (1948) in Amsterdam langs de ring A10, bij de Gooise Knoop, de verbinding met de Gooiseweg. Het bevindt zich in de Amsterdamse wijk Watergraafsmeer, bij de grens met de gemeente Diemen. Het project op een oppervlakte van 2000 m² is een voorbeeld van landschapskunst (land art) en bestaat uit 15 stalen elektriciteitsmasten en een aantal hekwerken in combinatie met appelbomen, perenbomen en druivenstruiken. Deze fruitbomen zijn op verschillende manieren als leiboom langs het hekwerk geleid. De masten met zij-armen vormen het transparante geraamte van een gotische kathedraal. Dit verklaart de bijnaam 'de kathedraal'. De vorm van de masten doet denken aan een leiboom. Verder is er een verwijzing naar de lichtmasten van het voormalige Ajax-stadion (De Meer). Het project verwijst naar de geschiedenis van Watergraafsmeer: in de 17e en 18e eeuw waren hier buitenplaatsen van welgestelde Amsterdammers, met pleziertuinen, moestuinen enz. Leibomen waren toen zeer populair. Zodoende wordt de geschiedenis van het gebied gereconstrueerd, een terugkerend thema in het werk van de kunstenaar.

Rijksmonument 335325 omvat een blok woningen in de nabijheid van Brink en zijstraten daarvan in Betondorp, Amsterdam-Oost. Ze heeft betrekking tot de adressen en aanbouwsels aan de Veeteeltstraat 127-145. Het blok werd op 20 oktober 1988 te rijksmonument verklaard, deel uitmakend van het grotere monumentencomplex Brink (rijksmonument 335305). Dit blok wordt ook wel omschreven als de "Westelijke reeks woningen", wijzend op de plaatsing ten opzichte van Brink. Naar ontwerp van architect Dick Greiner werd hier in de periode 1924-1926 een blok woningen neergezet. Het blok staat los van het woon/winkelblok aan de Brink; er loopt een nauw voetpad tussen. Het bouwblok kent twee bouwlagen met aan het westelijk uiteinde een iets hogere en naar voren geplaatst hoekdeel met een overkraging; deze zijde is tevens voorzien van een geïntegreerde bloembak. Het geheel wordt gekenmerkt door twee lange ramenrijen, op de begane grond onderbroken door toegangsdeuren. De beide uiteinden worden bediend door twee deuren aan de kopse kant van het blok; één van die deuren in rechthoekig, de ander juist getoogd (ronde vorm). Opvallend aan die westzijde zijn ook de raampjes voor de trap naar de bovenverdieping. Het complexje is uitermate hoekig uitgevoerd.

Het Monument voor de verzetsstrijders is een monument staande op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam-Oost.

Het Kantoor en rouwcentrum De Nieuwe Ooster is een gebouw in Amsterdam-Oost. Het gebouw werd neergezet in de periode 2010-2012 toen het westelijke deel van begraafplaats De Nieuwe Ooster opnieuw werd ingericht naar inzichten van Karres en Brands Landschapsarchitecten. Er kwam een nieuwe ingang aan de Rozenburglaan 5. Aan Bierman Henket Architecten (Janneke Bierman, Yvonne Segers en Armand Bos) werd gevraagd een nieuw kantoor annex rouwcentrum te ontwerpen. Zij ontwierpen een soort dijkwoning, niet in een dijk maar in een talud. Van de zijde van de Rozenburglaan en de verderop gelegen Gooiseweg ziet men een gebouw met twee bouwlagen. Vanaf het bijbehorend verhoogde parkeerterrein dat op de begraafplaats ligt, lijkt het maar een bouwlaag te hebben. In het gebouw werden ondergebracht een kantoor, ruimten voor onderhoudsdiensten (straatzijde) en vier rouwkamers met bijbehorende ruimten (kant van begraafplaats). Het heeft een specifiek uiterlijk; kijkt men in de lengterichting dan vallen de houten kolommen op, kijkt men in de breedterichting dan is een glaswand te zien. Het gebouw werd klimaatneutraal gebouwd conform richtlinnen van "Industrieel flexibel en demontabel" bouwen (IFD). Het werd grotendeels uit prefabelementen opgetrokken. De plint van het gebouw ligt vanaf de begraafplaats net boven maaiveldniveau; het geeft het gebouw een licht karakter. Dit wordt versterkt door het uitkragende dak, dat in een lichte kleur is uitgevoerd. Ten zuidoosten van het kantoor staat het Islamitisch uitvaartcentrum De Nieuwe Ooster dat ongeveer tegelijkertijd werd gebouwd. Beide gebouwen dongen in 2013 mee met de Amsterdamse Architectuur Prijs (AAP). Het Amsterdam University College ging er met die prijs vandoor. Bierman Henket Architecten zijn trouwens vaker betrokken bij gebouwen op dit terrein. Zo is het crematorium dat achter de Aula De Nieuwe Ooster is gebouwd van hun hand.

Het Asbestemmingsgebied van De Nieuwe Ooster is een onderdeel van De Nieuwe Ooster, grootste begraafplaats van Nederland. De Nieuwe Ooster werd in drie fases opgebouwd. De eerste fase werd aangelegd in 1889; een tweede volgde in 1918. Beide werden ontworpen door Leonard Springer. In 1928 volgde aan de achterzijde tegen de Zaaiersweg een deel dat ingericht werd door de Dienst der Publieke Werken. Dat laatste gedeelte raakte na diverse herinrichtingen een overzichtelijke indeling kwijt. Dat gebied van 2 hectare werd na jaren planning omgebouwd tot een asbestemmingsgebied, de begraafplaats had een aantal jaren eerder een crematorium gekregen. Onder ontwerp van Karres en Brands Landschaparchitecten (Sylvia Karres, Bart Brands en Lieneke van Campen) werd er tussen 2005 en 2009 een nieuwe indeling met stroken gemaakt waarbij op veldjes van 1 bij 1 meter urnen konden worden gezet. Het terrein werd toen tevens voorzien van een modern columbarium en vijver. Het genoemde architectenbureau was van mening dat er een eigen identiteit aan deze ruimte gegeven moest worden, zodat een duidelijk onderscheid is terug te vinden tussen de eerste en tweede fase enerzijds en deze derde fase anderzijds. De vijver, op bestelling geleverd, want de begraafplaats wilde een waterpartij, biedt plaats aan een aantal drijvende urnen naar ontwerp van kunstenaar Maria van Kesteren, toepasselijk Charon genaamd. Over de vijver loopt een aantal bruggen over de vijver. Een aantal daarvan volgen nog de patronen van de oude wandelpaden; een andere brug dient om de drijvende urnen te kunnen bereiken. Langs de vijver ligt enerzijds een zeventigtal keldergraven, aan de andere zijde ligt een stalen strip met daarop de naam van as van overledene. Het columbarium heeft aan de buitenzijde een gesloten karakter, voor een relatief groot gebouw vond men het onopvallend. De binnenzijde is open en ingedeeld in wit beton; het gebouwen lijkt in brokken uiteen te vallen. Het heeft geen echt dak; de hemel moet het dak vormen. Het geheel werd in 2016 onderscheiden met de International Funeral Award.

Rijksmonument 335369 is een blokje woningen met hoekwinkel aan de Veeteeltstraat, Betondorp, Amsterdam-Oost. Ze heeft betrekking op Veeteeltstraat 118-120. Het blokje werd op 20 oktober 1988 opgenomen in het monumentenregister. De Veeteeltstraat is een straat die de Brink van oost naar west doorkruist. Veeteeltstraat 118-120 ligt aan de westzijde van het plein en is via een poortconstructie verbonden met Brink 4 tot en met 22 (Rijksmonument 335357). Het blokje is opgetrokken naar ontwerp van architect Dick Greiner en uitgevoerd in korrelbeton, naamgever van de wijk. Het geheel is net als de andere bebouwing kubistisch van opzet, rechte bouwlijnen uit het Nieuwe Bouwen met hier en daar nog invloeden van de Amsterdamse School. Het gebouw kent een soort terrasachtige opbouw. Er zijn drie bouwlagen. Het winkelgedeelte heeft in principe maar één bouwlaag, maar daarop zijn het balkon en uitbouw van de eerste verdieping geplaatst. De uitbouw van de eerste verdieping dient dan weer tot balkon van de tweede verdieping. Het enige rondingen aan het gebouw zijn de later aangebracht hemelwaterafvoeren. De aansluitende bebouwing aan de Veeteeltstraat (122-130) kent een teruggetrokken rooilijn. Rijksmonument 335363 met Landbouwstraat 72-78 vormt de weerspiegeling aan de andere zijde van het plein.

Orato (zichtbaar of uitzicht) is een gebouw aan de H.J.E. Wenckebachweg in Amsterdam-Oost.

Rijksmonument 335310 omvat een blok woningen en winkels rondom de Brink en zijstraten in Betondorp, Amsterdam-Oost. Ze heeft betrekking op Brink 24-32 en aanbouwsels in zowel de Veeteelt- (huisnummers 123-125) en Landbouwstraat (80-82). Het blok werd op 20 oktober 1988 tot rijksmonument verklaard, deel uitmakend van het grotere monumentencomplex Brink (rijksmonument 335305). Dit complex staat aan de zuidwestelijke rand van het plein. Naar ontwerp van Dick Greiner werd hier in de periode van 1924 tot 1926 een blok winkels met bovenwoningen neergezet. Het centrale deel bestaat uit een viertal winkels met bovenwoningen. Boven de winkeldeuren zijn twee (2x huisnummer 26 en huisnummers 30-32) om twee luifels geplaatst met daarboven lichtstroken. De etalageruiten en deuren zijn daarbij ook twee om twee gespiegeld. De deuren hebben daarbij een vlakverdeling die doet denken aan de werken van Piet Mondriaan (rechthoekig en vierkant met klein vlak in het midden, alleen kleuren blauw en wit). De vier etalageruiten bestaan uit een rechthoekig groot deel, vervolgens een kalf. Boven de kalf twee kleine ruiten geflankeerd door zeven ruitjes in trapmodel. Boven de winkels is enigszins teruggetrokken een galerij annex balkon geplaatst met toegangsdeuren en ruiten. Boven de bouwstrook met ramen en deuren vindt middels een uitkraging aansluiting met het platte dak plaats. Aansluitend op deze vier eenheden is aan beide zijden onder stompe hoek een afwijkend woon- en winkelhuis (huisnummers 24 en 32) geplaatst Hier is geen balkon/galerij aan de voorzijde gebouwd, boven de winkels loopt de gevel direct naar het dak. Beide hoeken zijn spiegelbeelden van elkaar. De toegangspartijen van deze twee gebouwen zijn naar voren geplaatst, waarbij die naar voren geplaatste delen juist wel weer een balkon bevatten. De deuren zijn van dezelfde constructie als die van de vier eerdergenoemde winkels, maar worden geflankeerd door eerdergenoemde raampjes in trapmodel. Achter deze hoekgebouwen loopt de bebouwing de Landbouw- en Veeteeltstraat in. Het bovengenoemde ensemble gaat hier over in een gebouw met drie bouwlagen, dat rechttoe rechtaan is gebouwd. Opvallend zijn daarbij de teruggetrokken vensters op de tweede verdieping en een knalgele deur opnieuw in Mondriaanmotief. Er wordt afgesloten met blokje van slechts twee bouwlagen met raamstroken. In de vooral hoekige constructie van het geheel bevinden zich hier portieken met rondbogen.