Brug 1896

Brug 1863 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De bruggen die gemeente Amsterdam administreert in de 1800-serie werden op een enkele na gebouwd in het eind van de 20e eeuw, toen Amsterdam polders aan de zuidwestkant richting Sloten ging volbouwen. Een van de uitzonderingen daarin is brug 1863. Deze duikerbrug dateert uit de periode 1933-1938 toen Rijkswaterstaat bezig was met de ontwikkeling van de eerste versie van Rijksweg 4 tussen Amsterdam en Sassenheim. Voor die aanleg was een aantal kunstwerken nodig zoals ook de Oude Haagsebrug (Brug 1864) over de Ringvaart Haarlemmermeerpolder. In het gebied van de Riekerpolder waar deze weg buiten de Haarlemmermeerpolder doorheen liep, liepen tot dan toe allerlei slootjes waarover krakkemikkige bruggetjes lagen; het was land- en tuinbouwgebied. Veel van de slootjes werden gedempt, maar een afwateringstocht van noord naar zuid bleef (enigszins verlegd) behouden en daarover moest een brug komen; een duikerbrug was voldoende want commerciële scheepvaart is er niet. Die brug was vanaf de bouw in beheer bij Rijkswaterstaat. Echter toen Amsterdam de nieuwe wijken ging bouwen, was de Rijksweg 4 (ook wel Haagseweg) bij de vernieuwing vanaf 1966 naar het noorden opgeschoven. Amsterdam benoemde de restanten van het oude traject in Oude Haagseweg (1975). Die weg werd steeds stiller tot zij degradeerde tot een soort Amsterdamse binnenweg. Het beheer van weg en brug ging over naar de gemeente Amsterdam en zo kreeg ze als oude brug een relatief hoog brugnummer. Dat ze ooit heeft gediend als onderdeel van een tweebaansweg is terug te vinden in de brede opzet. Bij de herinrichting van de Oude Haagseweg werd besloten de tweebaansweg te vervangen door een eenbaansweg met een middenbermpje met aan beide zijden voet- en fietspaden; er bleef nog een strook over, die "groen" gehouden kon worden.

Brug 1897 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het is een voetbrug die de verbinding verzorgt tussen de Oude Haagseweg aan de noordkant en parkgebied De Oeverlanden aan de zuidkant. De voetbrug geeft vanaf die Oude Haagseweg rechtstreeks toegang naar een plaatselijk horecabedrijf alsmede de zomerveerdienst over de Nieuwe Meer naar en van het Amsterdamse Bos. Men moet daarvoor het kruisende voet- en fietspad Anton Schleperpad (vernoemd naar oprichter van vereniging De Oeverlanden blijven) oversteken. De houten brug met dito brugpijlers en betonnen landhoofden dateert van circa 1999.

De Oude Haagseweg is een weg in Sloten in de gemeente Amsterdam, gevormd door het overgebleven deel van de eerste snelweg van Amsterdam naar Den Haag. De weg loopt sinds 1975 vanaf de Johan Huizingalaan in Amsterdam Nieuw-West door de Riekerpolder, in westelijke en zuidwestelijke richting over de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder en vervolgens door de gemeente Haarlemmermeer (buurtschap Nieuwe Meer) tot aan de rijksweg 9 bij Schiphol-Noord. Het oostelijke deel van de weg, tussen Johan Huizingalaan en de Anderlechtlaan, maakt deel uit van de zijtak van de stadsroute s107. Op het zuidwestelijke deel, waaronder de Oude Haagsebrug over de Ringvaart, is een vrije busbaan ingericht voor het R-net en GVB, een vorm van hoogwaardig openbaar vervoer. Hier loopt ook een doorgaand fietspad langs de weg dat deel uitmaakt van het fietsknooppuntennetwerk. Het Amsterdamse gedeelte van de Oude Haagseweg biedt toegang tot het Mercure Hotel Amsterdam West, het natuurgebied en recreatiegebied De Oeverlanden, de kunstenaarscomplexen (broedplaatsen) Rijkshemelvaart en Nieuw en Meer en de jachthaven Driessen. Bij een ingang van De Oeverlanden staat het kunstwerk Giant pink glasses van Daniella Rubinovitz en aan de gebouwen van de voormalige Rijksluchtvaartdienst op nummer 50 hangt een reliëf van Hans Verhulst. Aan het Haarlemmermeerse deel van de weg is de ingang van de golfclub The International.

Giant pink glasses (Nederlands: Gigantische roze bril) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Kunstenares Daniella Rubinovitz wilde dat we de wereld eens anders bezagen, niet in het open veld, maar door een doorkijk, in dit geval een grote roze bril. Het zou een mens tot ander inzicht kunnen brengen. Rubinovitz zag mogelijkheden in mensen die zichzelf fotografeerden, al dan niet via een selfie en dat dan weer terugkeken, waarbij het perspectief steeds verandert. Het kunstwerk was oorspronkelijk bedoeld voor Apenheul in Apeldoorn, maar daar bleek het te groot voor. Het stond vervolgens op Keukenhof, vervolgens bij Paleis Soestdijk, Verzetsstrijderspark te Apeldoorn. In 2018 werd het verwacht bij Future Play (een festival) gehouden in De Oeverlanden in Amsterdam Nieuw-West. Er vond overleg plaats met de plaatselijke parkwachter en ze kozen een plek uit nabij de Nieuwe Meer. Gezien de kleur zou het goed passen in de omgeving van de daar liggende homo-ontmoetingsplaats. Degene die het gevaarte moest plaatsen kon de aangewezen plek niet vinden en zette het op een heuveltje langs de Oude Haagseweg neer. Dat was niet de bedoeling, maar vlak na het plaatsen bereikten kunstenares en parkwachter vragen, ook van de homogroep of het "beeld" daar niet permanent kon blijven. De kunstenares kreeg toestemming van de gemeente het beeld daar minstens vijf jaar te laten staan. Het gevaarte meet 4 (breed) bij 1,7 (hoog) bij 4,4 (diep) meter en is van gepoedercoat metaal. Rubinovitz haalde zelf een uitspraak van Audrey Hepburn aan (La vie en rose/I am looking at the world through rose-colord glasses).

De Oeverlanden is een park, recreatie- en natuurgebied in Amsterdam Nieuw-West. Het park ligt ten noorden van de Nieuwe Meer, ten zuiden van de Oude Haagseweg, ten westen van het volkstuincomplex Ons Buiten en ten oosten van de Ringvaart. Het natuurgebied De Oeverlanden is sinds de jaren vijftig ontstaan op de opgespoten grond uit de Nieuwe Meer. Een gebied met ruige natuur is hier toen gegroeid. Toen de gemeente Amsterdam in de jaren tachtig het gebied wilde bestemmen voor woningbouw kwam hiertegen protest en werd in 1984 de 'Vereniging De Oeverlanden Blijven' opgericht die sindsdien opkomt voor behoud en voor het beheer zorgt. In de jaren negentig zijn er recreatievoorzieningen gemaakt voor de nabijgelegen nieuwbouwwijk Nieuw-Sloten. Ten noorden van het park, aan de Oude Haagseweg, bevindt zich Mercure Hotel Amsterdam West [1] op de plaats van het vroegere Euromotel uit 1978. Aan de noordzijde is het park bereikbaar met GVB buslijn 369 en Connexxion buslijn 397. Tussen april en oktober vaart in de weekenden over de Nieuwe Meer het motorveer Helena voor voetgangers en fietsers tussen het park en het Amsterdamse Bos nabij boerderij Meerzicht. Sinds 2004 staat bij aanlegplaats van het veer het kunstwerk 'Zullen we wachten op de boot?', van Semna van Ooy. Een extra lange bank, met klok op mast. Andere kunstwerken in de Oeverlanden zijn: de 'Witte bollenboom' en 'Gigantische roze bril’. De Oeverlanden is reeds vele decennia in gebruik als homo-ontmoetingsplaats. Het langs het gebied lopende Anton Schleperspad is in 1994 vernoemd naar Anton Schlepers (1945-1991), de 'ontdekker van de Oeverlanden'.

Brug 1898 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West De voet- en fietsbrug is gelegen in het Anton Schleperpad (vernoemd naar oprichter van vereniging De Oeverlanden blijven), dat het park De Oeverlanden als doorgaande wandel- en fietsroute van oost naar west doorkruist. Ze overspant een afwateringstocht dat het park afscheidt van de asfaltstrook van de Oude Haagseweg. De houten brug dateert uit circa 1999.

Constructie in DIN 20 is een artistiek kunstwerk staande in het Siegerpark, Amsterdam Nieuw-West. Het abstracte beeld van André Volten maakt sinds 1998 deel uit van het beeldenpark van genoemd park. Volten maakte een serie onder de gemeenschappelijke noemer Constructie waarvan twee andere werken eveneens in Amsterdam staan: Constructie H-Balk DIN 30 en Constructie staal DIN 20. In andere steden werden ze ook geplaatst. Net als die werken is het werk in het Siegerpark een stapeling van aan elkaar gelaste H-profielen, geplaatst in allerlei hoeken ten opzichte van elkaar. Ons Amsterdam gaf aan dat dit beeld afwijkt van de andere beelden en zag erin (mede door de plaats waar het neergezet is) een overgang tussen park en de oprukkende stad. Zo kijkt het beeld uit op de rijksweg 4, waarvoor het Siegerpark in de jaren zestig een deel moest inleveren. Overigens kwam de stadsbebouwing na de plaatsing nog dichterbij met het inrichten van hert John M. Keynesplein.

De Geer Ban is een straat in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. De naam Geer Ban is overgenomen uit de voormalige kern van Sloten waar de naam van 990 tot 1990 bestond. De gemeente heeft met veel tegenzin van de bewoners uit het dorp Sloten de naam gebruikt voor een straat buiten Sloten. Ook tussen de jaren 1950 en 1990 heeft de weg die loopt tussen de Oude Haagseweg en de Plesmanlaan de naam Geer Ban gedragen, tegenwoordig heet deze weg de Anderlechtlaan.

Twee kinderen is een artistiek kunstwerk geplaatst in het Siegerpark, Riekerpolder, Amsterdam Nieuw-West. Het beeld van Hildo Krop maakt sinds 1998 deel uit van de beeldentuin van genoemd park. Het werk van Krop is als stadsbeeldhouwer wijd verspreid in Amsterdam. Vooral in de buurten uit de jaren twintig van de 20e eeuw is zijn werk te vinden. De Twee kinderen zijn daarvan ver verwijderd. Ze staan dus sinds 1998 in Amsterdam Nieuw-West, een wijk die er nog niet was in de jaren twintig. Krop beeldde in zijn leven van alles en nog wat af tot allegorische voorstellingen aan toe. De twee naakte kinderen zijn simpeler geïnspireerd; het zijn zoon Johan en zijn dochter Heleen uit zijn huwelijk met Willemina Frederika Sleef. De zus, de oudste, heeft haar arm rond haar broertje geslagen. Krop maakte het beeld voor hemzelf en liet daarmee ook de kenmerken van de Amsterdamse School. Het is een klassiek beeld uit circa 1926. Het werd omschreven in een artikel over een tentoonstelling in "Kunstzaal d’Audretsch" in 1928. Het beeld hoort tot de collectie van het Stedelijk Museum Amsterdam, die het uitleende voor de beeldentuin in het park. Ze staan bij de particuliere gebouwde brug vanuit het Adam Smithplein. Het is voorzien van het monogram HLK (Hildebrand Lucien Krop).

Demeure 4 (Lanleff) is een artistiek kunstwerk staande in het Siegerpark, Riekerpolder, Amsterdam Nieuw-West.

De Riekerpolder is een polder in de gemeente Amsterdam, stadsdeel Nieuw-West (voor 1921 gemeente Sloten), ten noorden van de Nieuwe Meer. De Riekerpolder is een voortzetting van de Rietwijkerpolder en de Bovenwegse Sloterpolder (of Sloterbuitenpolder) en ontstond in 1636 toen het gebied tussen de Sloterweg en de Nieuwe Meer bedijkt werd en bemalen werd met een poldermolen, de Riekermolen. De polder is onderdeel van een veenweidegebied dat deel uitmaakte van het Hollands-Utrechtse veengebied. Het aldus ontstane weidegebied bleef eeuwenlang ongeschonden. Bij de inpoldering van de Haarlemmermeer (1849-1852) werd een stukje van de polder in het zuidwesten doorgraven voor de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder, tussen waar nu Badhoevedorp en de buurtschap Nieuwe Meer liggen. Langs de Sloterweg bevindt zich sinds de jaren dertig het Siegerpark. Voorts zijn er volkstuinen ('Ons Buiten'), die hier zijn gevestigd sinds 1927, en is er het Sportpark Riekerhaven. Ook het Sportpark Sloten, het (oude) Bijenpark en de tuinparken 'Lissabon', 'Eigen Hof' en VAT liggen in de Riekerpolder. Op 14 november 1938 verongelukte in de Riekerpolder een Douglas DC-3 van de KLM, de PH-ARY "IJsvogel". Er waren zes dodelijke slachtoffers te betreuren, waaronder vier van de vijf bemanningsleden. De verstedelijking begon met de aanleg van het Bedrijventerrein Riekerhaven bij de Schinkel in de jaren veertig. In 1952 werd begonnen met zandwinning. Het zand was bestemd om weilanden ten noorden van Sloten op te hogen voor woningbouw in de Westelijke Tuinsteden. De ontstane Riekerplas werd bij de Nieuwe Meer gevoegd. De poldermolen, waarvan de functie in 1932 grotendeels werd overgenomen door een motorisch aangedreven pomp, werd in 1956 gedemonteerd en in 1961 verplaatst naar zijn huidige standplaats, de Amsteldijk bij de Kalfjeslaan. In de jaren dertig werd het gebied in tweeën gedeeld door de aanleg van de nieuwe weg naar Schiphol en Den Haag (Haagseweg). In de jaren zestig werd een nieuw dijklichaam aangelegd voor de nieuwe A4. Midden jaren zeventig werd in de middenberm van deze snelweg de Schiphollijn aangelegd, waarvan het eerste gedeelte op 20 december 1978 in gebruik kwam. De gemeente Amsterdam gebruikte het restant van de Riekerpolder tot 1985 om grond en puin op te slaan, maar sommige delen van de polder bleven intact. Deze werden bedreigd door de aanleg van bebouwing en wegen, alsmede een nieuwe aansluiting met de A4 en uitbreiding van kantoorgebouwen in het kantorengebied Riekerpolder. Sinds de jaren zestig waren er meerdere gebouwen van de IBM gevestigd waaronder een fabriek voor schrijfmachines en in de jaren zeventig werd het Nederlandse hoofdkantoor gevestigd aan de Johan Huizingalaan nr. 765 (architect W.Th. Ellerman, bureau Lucas & Niemeijer, 1978). Het kantoorgebouw staat sinds 2008 als een der jongste gebouwen op de gemeentelijke monumentenlijst.

Het Siegerpark is een klein stadspark aan de Sloterweg in de Riekerpolder in Amsterdam-Nieuw-West. De naam is niet vastgelegd in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen.