Westerstraat 184-198 (Amsterdam)

Het Huiszittenweduwenhof, beter bekend als het Karthuizerhofje, is de naam van een hofje aan de Karthuizersstraat in de Amsterdamse wijk de Jordaan, dat in 1650 werd gebouwd. Het ontwerp voor het hofje met 104 kleine beneden- en bovenwoningen komt van stadsbouwmeester Daniël Stalpaert in opdracht van de zogeheten Huiszittenmeesters. Hij ontwierp vier vleugels die om een ruim binnenplein werden geplaatst. Het hofje is een rijksmonument.

De Westerstraat 202, Amsterdam is een bouwwerk aan de Westerstraat in Amsterdam-Centrum. Het gebouw is tweezijdig een anachronisme. Het gebouw steekt vanwege haar 20e eeuwse architectuur af tegen de rest van de bebouwing; in de gevel zit een gevelsteen die verwijst naar 1770.

Hermanusje van Alles is een drogisterij en museum gevestigd aan de Westerstraat 138 te Amsterdam. Het pand waar de drogisterij in is gevestigd is gebouwd rond 1600 op de plek waar voorheen een leerlooierij was gevestigd. In de etalage wordt sinds 1980 maandelijks een aantal woordgrapjes tentoongesteld waardoor de drogisterij en museum zijn bekendheid heeft gekregen.

De Westerstraat-markt in Amsterdam is een wekelijkse markt met ruim 150 kramen, die op maandag wordt gehouden in de Westerstraat in de wijk de Jordaan. Er staan veel kramen met stoffen en lapjes. De markt wordt daarom wel 'de lapjesmarkt' genoemd. De naam van de markt: 'de Westerstraat-markt' wordt soms verward met de naam van het nabijgelegen plein: de Westermarkt. Op het plein 'de Westermarkt' aan de voet van de Westertoren is geen markt.

De Tichelkerk of Tichel is een kerkgebouw op de hoek van de Lijnbaansgracht en de Tichelstraat in de Amsterdamse Jordaan. Ze werd in 1912 gebouwd als rooms-katholieke Sint-Antoniuskerk. In 2005 werd het de Russisch-orthodoxe Heilige Nikolaas van Myrakerk. In datzelfde jaar werd het gebouw aangewezen als gemeentelijk monument. Naar aanleiding van de Russische invasie van Oekraïne in 2022 scheidde de parochie zich af van het Patriarchaat Moskou en sloot zich aan bij het Orthodox Aartsbisdom van België, Exarchaat van Nederland en Luxemburg onder het Oecumenisch patriarchaat van Constantinopel.

Het G. Perlee Draaiorgelmuseum is een museum in Amsterdam met een wisselende collectie draaiorgels van het orgelbedrijf Perlee. Het museum is gevestigd aan de Westerstraat 119 in de Jordaan, waar sinds 1932 het orgelbedrijf Perlee is gevestigd. In dat jaar nam de naamgever van het museum, Gijs Perlee, het bedrijf van zijn schoonvader Leon Warnies over. Warnies was een Belg die zijn bedrijf als orgeldraaier en -verhuurder in 1875 startte aan de Egelantiersstraat in Amsterdam. De rondgang door het museum voert door de authentieke, nog operationele werkplaats van het bedrijf. Hier worden orgels gebouwd en gerepareerd en gaatjesboeken geschreven en uitgeponst. Bij dit handwerk wordt onder meer authentiek gereedschap uit de 19e eeuw gebruikt. Tijdens een bezoek kunnen bezoekers een orgelboek in het orgel plaatsen en leren hoe een orgel in het juiste tempo wordt gedraaid. Er is een wisselende collectie van pierementen en andere draaiorgels te zien, waarvan sommige exemplaren wereldwijde bekendheid hebben gekregen. Het museum is op afspraak in groepen te bezoeken. De orgels behoren tot de collectie van het Museum Speelklok in Utrecht en worden in bruikleen gegeven voor tentoonstelling en restauratie.

De Tuinstraat is een straat in de Amsterdamse wijk de Jordaan, tussen de Lijnbaansgracht en de Prinsengracht. De Tuinstraat is ± 500 meter lang en kruist onder meer de eerste en tweede Tuindwarsstraat. De Nieuwe Tuinstraat ligt in het verlengde van de Tuinstraat voorbij de Lijnbaansgracht en loopt door tot de Singelgracht.

De Jordaan is een wijk in het centrum van de Nederlandse stad Amsterdam. De grenzen van de Jordaan worden gevormd door het water van de Prinsengracht, de Brouwersgracht, de Singelgracht en de Leidsegracht. In dit gebied wonen 19.545 inwoners (2023).

Lijnbaansgracht 55-57/Gietersstraat 5-57 is een appartementencomplex in Amsterdam-Centrum, hoek Lijnbaansgracht en Gietersstraat. Amsterdam richtte op deze plaats in 1614 een Giethuis in. Het zou tot 1821 dienst doen tot de gemeentelijke klok- en geschutsgieterij, al dan niet geëxploiteerd door de gemeente zelf (Giethuis werd later verbasterd tot Gieters). In 1856/1857 trok Stoommeelfabriek Weichsel in het gebouw. Het gebouw werd vervolgens in 1865 verkocht middels een veiling in het Oudezijds Heerenlogement. In 1872 brandde de fabriek af, de opslagplaatsen bleven gespaard. De aanvoer verliep nog per schuit via de Lijnbaansgracht, kranten brachten in mei 1884 nog het nieuws, dat een schuit deels gekapseisd was, waarbij 247 balen graan en vier werklieden in de gracht belandden. In 1886 wordt het complex uitgebreid met een gebouw waarin graansilo's ontworpen door Jacob Frederik Klinkhamer. Niet veel later zou hij samen met Dolf van Gendt het ontwerp leveren voor de Stenen Silo. Rond 1900 kwam het complex in handen van Hellingman’s Bouwmaatschappij, die er in samenwerking met de heer Johannes Reynvaan (een neef van Anna Reynvaan) van dan CV De Weichsel er een soort bedrijfsverzamelgebouw van maakt. Het gebouw, dat voorzien was van een moderne elektrische installatie door de Nederlandsche Electriciteit Maatschappij NV, herbergde een magnesietfabriek (N. Haag en Co), een stoomkoffiebranderij (De Blauwe Reiger), een papierfabriek, lithografische inrichting met cartonagefabriek, een stoomschoenenfabriek, tegelfabriek, boogspitsenfabriek, metaalwarenfabriek, een boardfabriek en een draadwarenfabriek. In september 1903 gaat een deel van het complex opnieuw door brand verloren. De brand in de houtmeelfabriek. De brandweer die met groot materieel, inclusief blusboot uitrukte kon voorkomen dat het gehele complex verloren ging, maar de houtmeelfabriek en magnesietfabriek gingen wel verloren. In 1934 wordt het gebouw wederom door brand getroffen. Eind 20e eeuw werd het gehele complex omgebouwd tot appartementengebouw. Er werd toen een soort hofje geschapen of beter een Amsterdamse gang. In 2004 werd het aangewezen als gemeentelijk monument. Een gedenksteen herinnert nog aan de brand in 1902.

Op het gebouw Lijnbaansgracht 60 te Amsterdam bevindt zich een titelloze muurschildering naar Vanessa Jane Phaff. Phaff is geboren in Tarleton, 1965 en opgeleid aan de Willem de Kooning Academie. Het gebouw Lijnbaansgracht 59-60 doorlopend tot Westerstraat 252-254 is relatieve nieuwbouw aan de westelijke grens van de Jordaan. Het gebouw stamt uit 1931 en is ontworpen door architect Justus Hendrik Scheerboom. Het heeft een bedrijfsverdieping, drie bovenverdiepingen en daarboven nog een zolderetage. Op nummer 61 staat een “gebouwtje” van slechts één bouwlaag met laag puntdak; het is een gemeentelijk monument (59-60 is dat niet). Huisnummer 60 heeft dus aan die kant een enorme blinde witte dan wel grijze gevel zonder enige tekening. In 2010 liet een bewoner of eigenaar bij het aanbrengen van een isolatielaag er een tekening van Phaff van opzetten. Zij is bekend vanwege haar kunst met dunne lijntjes en onvriendelijk ogende figuurtjes. Voor de muurschildering werd een titelloze linosnede uit 2004 gebruikt, een origineel is het bezit is van het Museum Boijmans Van Beuningen (in depot). Er hangen hier drie “krengetjes” in de ringen. Net als het origineel is de muurschildering uitgevoerd in zwart en wit.

Lijnbaansgracht 61 is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Het gebouw staat aan de Lijnbaansgracht, even ten noorden van de Westerstraat. Het in circa 1850 gebouwde pand van architect/makelaar J. Adriaansz. diende een tijdlang tot garagebedrijf M. Drent en de Amsterdamsche Kolen Centrale. Het gebouw kent een poort, rond raam op de eerste etage en onder de dakrand van het zadeldak zijn de bakstenen in een hoek van 45 graden gemetseld. Het gebouw is des te opvallender aangezien het ter plaatse een van de weinige lage gebouwen is, gesitueerd tussen de hogere (4 etages) woonblokken eromheen. Nadat de genoemde bedrijven vertrokken kende het pand diverse bestemmingen en ging de onderhoudstoestand achteruit. In 2013/2014 is het pand rigoureus gerenoveerd onder de begeleiding van architectenbureau Klein en onder toeziend oog van de particuliere eigenaren. Achter de historische gevel werd in wezen op een nieuwe paalfundering een nieuw gebouw neergezet, dat kon dienen tot magazijn en woning. De financiering kwam deels tot stand met medewerking van het restauratiefonds. Tijdens die renovatie verdwenen alle bedrijfsnamen van de gevel. Het gebouw was in 2005 al benoemd tot gemeentelijk monument.

Concordia Noordwest is een complex woninkjes op de hoek van de Westerstraat en Lijnbaansgracht in Amsterdam-Centrum. Amsterdam kent drie Concordiahofjes; twee aan de Westerstraat (de andere zijn Concordia Noordoost) en Concordia Zuid aan de Elandstraat. Concordia Noordwest omvat de adressen 327 tot en met 405 alsmede Lijnbaansgracht 63-65. Het is een van de vroege uitingen van sociale woningbouw. De woningen werden gebouwd op initiatief van Henrick Samuel van Lennep een vermogend jurist die iets wilde doen aan de abominabele woningen en woninguitbuiting in de Jordaan. De gemeente had net de Anjeliersgracht (op het tracé van de Westerstraat) gedempt vanwege de slecht hygiënische toestanden. Van Lennep schakelde architect Pieter Hamer in voor een complex van tweeënzeventig arbeiderswoningen. De arbeiderswoninkjes werd destijds veelal rug-tegen-rug gebouwd (zonder tussentuin) om ruimte te besparen. Het complex verrees in 1862 en is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Het complex is diverse malen gerenoveerd en werd in februari 2006 tot gemeentelijk monument verklaard. Een natuurstenen ligger boven de toegang op de afgeronde hoek draagt een tekst uit Lukas 10: "Vreden zij deze huize!" Op de binnenplaats staat een lantaarnpaal op een sokkel met de tekst "De vreeze des heeren is een springbron des levens". (Spreuken 14:27) Bij een van de renovaties werd de onderdoorgang vanuit de Westerstraat naar de binnentuin voorzien van artistieke tegeltableaus.