De Juwelier (restaurant)

Brug 37 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waar tramlijn 4 sinds 1948 over heen rijdt, is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Keizersgracht. Ze is de op een na laatste brug voordat de Keizersgracht bij de Lucas Jansz Sinckbrug de Amstel in stroomt. De brug, zelf geen monument in omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis ingetekend. Die binnensluis stond bekend als een “peylsluis”. Ook in de Herengracht en Prinsengracht lagen dergelijke sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in het ontwerpgedeelte van zijn kaart van 1662, het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Keisers Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. De geschiedenis van de brug loopt ongeveer gelijk aan die van brug 34 (in de Utrechtsestraat over de Herengracht), omdat deze brug in het verlengde daarvan ligt. Ze moest dus ook verbreed worden om de mogelijkheid te scheppen voor tramhalte over de brug (vermoedelijk jaren tachtig van de 19e eeuw) etc. Daarnaast werd de brug ook mogelijk verbreed om al vast te passen in een verbreding van de Utrechtsestraat, die als radiaalweg vanuit het centrum zou moeten gaan dienen. Dat plan ging echter niet door. In 2009 waren er plannen om de brug rigoureus te vernieuwen in het kader van de algemene aanpassing van de verkeersweg Utrechtsestraat, herprofilering, aanpassen aan de eisen van de tijd, nieuwe tramrails etc. Echter na het debacle bij brug 34, een meningsverschil over de veiligheid van de vernieuwde brug die een enorme vertraging in het project gaf, werd bekeken of deze brug de tand des tijds beter had doorstaan dan die brug. Er werd ingeschat dat brug 37 nog wel een tijdje mee kon gaan, zodat deze brug niet vernieuwd werd. Vanuit de lucht bezien heeft de brug nog steeds de vorm van een sluis. Ten oosten van de brug is de gracht versmald, op de verbreding van de kades stond het sluiswachterhuisje, in latere tijd een bloemstal. Aangezien de brug nog redelijk laag is, was plaatsing van woonboten in de Keizersgracht alleen ten oosten van de brug mogelijk.

Brug 34 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waar tramlijn 4 sinds 1948 over heen rijdt, is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Herengracht. Het is de op een na laatste brug voordat de Herengracht onder de Hendrick Jacobsz. Staetsbrug (brug 35) in de Amstel stroomt. De brug, zelf geen monument, is omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten, waarvan het gebouw van de Amsterdamsche Bank de grootste blikvanger is. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis met overbrugging ingetekend met in het stuk naar de Amstel de kade van het Weesperveer (Weesoper-veer). Ook in de Keizersgracht en Prinsengracht lagen sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in het ontwerpgedeelte van zijn kaart van 1662, maar het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Heere Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. In tegenstelling tot de meeste bruggen in de stad is deze brug ooit verhoogd in een tijdperk dat de tram al in zicht was. Het verzoek kwam rond 1884 vanuit de kant van de scheepvaart, die het vreemd vonden dat de brug 35 "hoog" was en men er wel onderdoor kon, maar dan amper 100 meter op deze lage brug stuitte. Tegelijkertijd met de verhoging van de brug, werd zij ook verbreed voor het landverkeer. De Amsterdamsche Omnibus Maatschappij had hierom gevraagd. De brug werd 14,10 meter breed (rijweg 9,60, trottoirs 2,25 m). In 1907 werd gekeken of de Utrechtsestraat gebruikt kon worden als radiaalweg de stad uit; zij zou daartoe tot 25 meter verbreed moeten worden. Het werd te duur geacht, de radiaalwegfunctie ging naar de Vijzelstraat, waarbij talloze gebouwen gesloopt werden. In 1913 werd opnieuw bekeken of verbreding noodzakelijk was; daar werd bij de bepaling van de rooilijn van de nieuwbouw van de Amsterdamsche Bank rekening mee gehouden, het is dan 1920. Vermoedelijk is rond die tijd de brug alweer verbreed. De straat zou tussen Rembrandtplein en Herengracht 20 meter breed worden (was 11,5 meter). Pas in laat 1927 begon men met de bouw van de bank, maar toen was de brug al breed. Ze dreigde daarbij ook slachtoffer te worden van een verzakking die optrad tijdens de heiwerkzaamheden. De brug werd in de 21e eeuw een punt van geschil in de renovatie van de Utrechtsestraat en omgeving vanaf 2009. De aannemers werden het niet eens over de aanpak van genoemde brug. Het werk lag minstens een jaar stil vanwege onenigheid omtrent de dikte van het asfalt en de laagte van de brug. In november 2010 kon geconstateerd worden dat de brug stevig genoeg was voor het verkeer. Al in maart 2011 is er opnieuw discussie met de vraag of de twee andere bruggen in de Utrechtsestraat ook aangepast moeten worden. Na onderzoek blijkt dat die het nog wel 10 jaar zouden volhouden. In 2017 ligt er over de Herengracht een brug van spanbetonnen liggers en een betonnen wegdek tussen twee vernieuwde landhoofden.

De Utrechtsestraat is een winkelstraat in Amsterdam. De straat is genoemd naar de stad Utrecht en dateert uit de grote stadsuitbreiding van 1658. De Utrechtsestraat ontving deze naam, omdat ze van de Reguliersbreestraat naar de Utrechtsepoort liep. De straat ligt tussen het Rembrandtplein en het Frederiksplein en kruist drie grachten: de Herengracht, Keizersgracht en Prinsengracht. Een vierde gracht die de Utrechtsestraat kruiste was de Achtergracht, maar die werd midden 19e eeuw gedempt.

Huis Willet-Holthuysen aan Herengracht 605 in Amsterdam, een rijksmonument, is een voor het publiek geopend grachtenpand met volledig ingerichte stijlkamers. Het museum geeft een beeld van het leven in een chic pand aan de Amsterdamse grachtengordel in de 18e en 19e eeuw. Het wordt beheerd door het Amsterdam Museum. Drie etages zijn te bezichtigen: het souterrain met keuken en formele tuin, gerestaureerd in 1972 de bel-etage met eetzaal, balzaal en centrale hal de bovenetage met slaapkamer. De zogenaamde blauwe salon, een stijlkamer die uit een ander grachtenpand naar het museum is verplaatst, bevat werk van Jacob de Wit, waaronder een plafondschildering en een grisaille. Het museum heeft een aanzienlijke collectie zilver, keramiek, glaswerk, meubelen, boeken en kunstwerken. Naast de permanente collectie worden op de eerste verdieping wisselende tentoonstellingen gehouden. Twee kleinere werken van William-Adolphe Bouguereau zijn in het museum te vinden.

De Lellebel is een café in Amsterdam dat bekend staat om de travestie-optredens. Het werd geopend in 1997 en is gevestigd aan de Utrechtsestraat 4, pal om de hoek van het Rembrandtplein.

De iT was een club die met extravagante feesten internationale bekendheid kreeg. De zaak werd door Manfred Langer op 7 september 1989 geopend aan de Amstelstraat nr. 24 in Amsterdam. De iT werd gesloten in 2002, heropende enkele maanden later en sloot definitief in 2004. Sinds 2010 bevindt zich op deze locatie Club AIR en sinds 2021 ook het dancemuseum Our House.

Het Hoofdkantoor van de Amsterdamsche Bank is een gebouw op het Rembrandtplein in Amsterdam, dat gebouwd is als hoofdkantoor van de voormalige Amsterdamsche Bank. De Amsterdamse Bank is later opgegaan in de Amro Bank, die op haar beurt weer opging in de ABN Amro. Nadat deze net voor haar déconfiture naar een nieuw hoofdkantoor op de Zuidas was verhuisd, fungeerde het gebouw een tijdlang als hoofdkantoor van de firma TomTom. Na een grondige verbouwing staat het gebouw inmiddels bekend als The Bank en zijn er hippe ketenrestaurants en bedrijven in te vinden. Het gebouw is ontworpen door het architectenbureau van B.J. Ouëndag, dat voor het ontwerp ook H.P. Berlage raadpleegde. Van zijn ideeën is niet veel overgebleven. In het oorspronkelijke interieur was veel beeldhouwwerk van de kunstenaar Lambertus Zijl aanwezig. Het gebouw is in de jaren 70 van de twintigste eeuw uitgebreid verbouwd door de architecten Zwiers en Fontein, die de lichtkoepel verwijderden. Het gebouw is recentelijk opnieuw verbouwd door de architect Kees Rijnboutt, die veel van de oorspronkelijke elementen terugbracht. Dat er in de naastgelegen Amstelstraat een stukje strengelspoor voor de tram ligt, is een gevolg van de voormalige functie van het gebouw; dit maakte het makkelijker om de vrachtwagens met waardetransporten hier te kunnen lossen.

Spectrum (voorheen Librije's Zusje) is een restaurant dat gevestigd is in het Waldorf Astoria Amsterdam in Amsterdam, Nederland. Het heeft sinds 2015 twee Michelinsterren.

De Amstelstraat is een straat in Amsterdam-Centrum tussen het Rembrandtplein en de over de rivier de Amstel gelegen Blauwbrug, nabij de Stopera aan het Waterlooplein. De straat is vernoemd naar de rivier. De 'Nieuwe Amstelstraat' ligt op de andere oever van de Amstel en verbindt het Waterlooplein met het Jonas Daniël Meijerplein. Evenals het aangrenzende Rembrandtplein is de Amstelstraat een uitgaansgebied. Er liggen onder meer cafés en restaurants en het Eden Hotel.

Vivelavie was een café voor lesbische en biseksuele vrouwen in Amsterdam. Het werd in 1980 geopend aan de Nieuwezijds Voorburgwal en was van 1985 t/m 2017 gevestigd aan de Amstelstraat. Aanvankelijk was Vivelavie gevestigd in een kelderruimte aan de Nieuwezijds Voorburgwal 171. Eigenaar Mieke Martelhoff had het bedoeld als een gewoon buurtcafé, maar omdat al snel het gerucht ging dat het een nieuw lesbisch café was, werd het dat binnen een aantal weken ook. Desondanks zijn mannen er altijd welkom gebleven, al werden er dat nooit erg veel. In 1985 werd het café door een brand getroffen, waarna de zaak verhuisde naar een nieuwbouwpand aan de Amstelstraat 7, op de hoek met de Paardenstraat. Dit pand had grote ramen, waardoor Vivelavie voor vrouwen dezelfde open uitstraling kreeg als café April voor homomannen. Alszodanig trok de zaak niet alleen bezoekers uit Amsterdam, maar ook uit de rest van Nederland, alsmede uit het buitenland. Net als de eigenaren van de April, organiseerde ook Mieke Martelhoff de grotere feesten in samenwerking met Manfred Langer in diens roemruchte discotheek iT. Later werden deze als "Lesbian Party" voortgezet in Amsterdam Marcanti, waar voor zo'n 2500 vrouwelijke bezoekers artiesten als Ruth Jacott, Karin Bloemen en Loïs Lane optraden. Martelhoff was bovendien een van de oprichters van Gay Business Amsterdam (GBA), die van 1996 t/m 2005 de Amsterdam Gay Pride organiseerde. In het kader van dat evenement organiseert Vivelavie dan ook elk jaar in de naastgelegen Paardenstraat een straatfeest speciaal voor vrouwen. Voor haar inzet voor de emancipatie van lesbische vrouwen werd Mieke Martelhoff in 1999 onderscheiden met het lidmaatschap in de Orde van Oranje Nassau. In juni 2017 maakte Mieke Martelhoff bekend dat ze café Vivelavie na 37 jaar zou gaan sluiten om meer tijd voor haar privéleven te hebben. Op 24 juni werd de zaak gesloten met een laatste Coyote Ugly-feest. In december 2017 deed de Vivelavie een oproep op Facebook met de vraag of de Vivelavie doorgezet moet worden met een tweede ondernemer. In maart 2018 stond in De Telegraaf dat de Vivelavie hoopte nog dat jaar een doorstart te maken, maar dit is niet gebeurd. Na de sluiting van Vivelavie was Saarein aan de Elandsstraat een tijdje het enige vrouwencafé in Amsterdam, maar in 2019 is er een nieuw lesbisch café geopend door een voormalig bezoeker van Vivelavie: Bar Buka op de Albert Cuypstraat.

Het Amstelveld is een plein in het centrum van Amsterdam, tussen de Reguliersgracht, Prinsengracht en de Kerkstraat, vlak bij de Utrechtsestraat. De Amstelkerk, een overwegend van hout vervaardigd gebouw, staat aan het plein. De karakteristieke beplanting bestaat uit 46 Kaukasische vleugelnootbomen (Pterocarya fraxinifolia). In 1658 moest Amsterdam uitgebreid worden en er werd een lange straat gepland tussen de Keizers- en Prinsengracht. Langs deze straat kwamen vier grote ruimtes voor nieuwe kerken. De straat werd de Kerkstraat genoemd en een van die lege ruimtes werd het Amstelveld. 's Maandags is er bloemenmarkt. Er worden ook antiekmarkten gehouden. Er is een café met terras, een kinderspeelplaats met zandbak, een jeu-de-boulesbaan en ruimte om te voetballen. Een klein beeld van de Amsterdamse volksfiguur Kokadorus staat langs het plein, gemaakt door Erica van Eeghen. Op 21 maart 1974 opende Irene Vorrink, op dat moment minister van Volksgezondheid en Milieuhygiëne, het eerste witkarstation, aan het Amstelveld. In 2006 verleende Stadsdeel Amsterdam-Centrum een kapvergunning voor 14 (van de 46) vleugelnootbomen. Omwonenden stelden in 2007 hoger beroep in bij de Raad van State. In 2010 resulteerde het overleg met bewoners in de Werkgroep Amstelveld, in herbestrating met behoud van alle bomen.

Brug 75 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Prinsengracht. Het is de laatste brug van de Utrechtsestraat richting stad uit, de ooit aangelegde brug over de Achtergracht werd gesloopt bij de demping van die gracht. Het is de op een na laatste brug van over de Prinsengracht voordat ze bij de Frans Hendricksz. Oetgensbrug de Amstel instroomt. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis met overbrugging ingetekend met in het stuk naar de Amstel de verdikte kade. Ook in de Keizersgracht (brug 37) en Herengracht (brug 34) lagen sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in zijn ontwerpkaart van 1662, maar het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Prince Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de genoemde grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. Net als de twee andere genoemde bruggen kwam deze brug ter sprake bij het gereedmaken van de bruggen in de Utrechtsestraat voor de komst van de trams van de Amsterdamsche Omnibus Maatschappij. Er moest verlaagd en verbreed worden. In 1907 werd gekeken of de Utrechtsestraat gebruikt kon worden als radiaalweg de stad uit; zij zou daartoe tot 25 meter verbreed moeten worden. Het werd te duur geacht, de radiaalwegfunctie ging naar de Vijzelstraat, waarbij talloze gebouwen gesloopt werden. De brug zou tijdens de vernieuwing van de Utrechtsestraat in 2009-2011 vervangen worden. Na het debacle bij de vernieuwing van brug 34 (verkeerde bouwconstructie toegepast) werd besloten de brug voorlopig met rust te laten.