Amstelveld

De Amstelkerk is een houten kerkgebouw in Amsterdam. De kerk is gelegen op het Amstelveld in het centrum van Amsterdam en is tussen 1668 en 1670 gebouwd als onderdeel van de tweede uitleg van de Grachtengordel. Het ontwerp is van Daniël Stalpaert. Het zou een tijdelijke "houten predikschuur" worden, waarbij men zich voornam om "het plein of veld aan die Kerk egter groot genoeg te laaten, om op het zelve, t'eenigen tyde, eene steenen Kerk te konnen zetten", aldus het Bureau Monumenten & Archeologie. Het centrale deel van de kerk kreeg de vorm van een kubus. Oorspronkelijk hadden de wanden van de Amstelkerk een verticale grenen beplanking die met de kopse einden in de aarde stonden. De buitenzijde was ossenbloedrood geschilderd. De ramen waren voorzien van glas-in-lood. De toegangsdeuren waren geplaatst in het midden van de buitenwanden. De vloer bestond uit eenvoudige bakstenen klinkers. Aan de binnenzijde keek men tegen de ongeverfde achterkant van de buitenwand aan. De kansel, omgeven door de dooptuin,stond in het midden aan de noordzijde. Tegenover de preekstoel stond de overkapte bank voor de notabelen. Tot 1985 werd de kerk gebruikt door de Hervormde Kerk en de Amsterdamse Studentenekklesia. Sinds 1986 is de kerk eigendom van Stadsherstel Amsterdam, dat er ook kantoor houdt en de ruimte verhuurt voor sociaal-culturele activiteiten en voor recepties en bruiloften. In het souterrain aan de zuidzijde is een restaurant gevestigd. De verbouwing daartoe verstoorde de klassieke maatverhoudingen. Sinds 2006 wordt het gebouw ook weer op zondag gebruikt voor kerkdiensten van de Christelijke Gereformeerde Kerk. De kerk heeft een vierkant grondplan van 28,3 x 28,3 meter, wat neerkomt op 100 bij 100 voet, dezelfde maat als de Oosterkerk die ook door Stalpaert is ontworpen. In 1840 is de kerk in neo-gotische stijl verbouwd onder leiding van Hendrik Springer.

De Duif is een kerkgebouw uit 1857 aan de Prinsengracht 756 in Amsterdam, dat van oorsprong tot de Rooms-Katholieke Kerk behoorde.

De Utrechtsestraat is een winkelstraat in Amsterdam. De straat is genoemd naar de stad Utrecht en dateert uit de grote stadsuitbreiding van 1658. De Utrechtsestraat ontving deze naam, omdat ze van de Reguliersbreestraat naar de Utrechtsepoort liep. De straat ligt tussen het Rembrandtplein en het Frederiksplein en kruist drie grachten: de Herengracht, Keizersgracht en Prinsengracht. Een vierde gracht die de Utrechtsestraat kruiste was de Achtergracht, maar die werd midden 19e eeuw gedempt.

De Kerkstraat is een straat in het centrum van Amsterdam. De straat loopt van de Leidsegracht in oostelijke richting naar de Magere Brug over de Amstel. De Kerkstraat loopt evenwijdig tussen de Keizersgracht en de Prinsengracht en kruist de Leidsestraat, de Nieuwe Spiegelstraat, de Vijzelstraat, de Reguliersgracht en de Utrechtsestraat. De Kerkstraat grenst (ter hoogte van nr. 339) aan het Amstelveld.

De Duifbrug, Duyfjesbrug of Duyfjessluis is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de oostelijke kade van de Reguliersgracht over de Prinsengracht. Ter plaatse aan de zuidkant van de Prinsengracht bestaat de gehele gevelwand uit gemeentelijke en rijksmonumenten, waarvan de bekendste de kerk De Duif uit 1857 is, de naamgever van de brug. Aan de overzijde van de Prinsengracht ligt de veel oudere Amstelkerk, eveneens rijksmonument.

Brug 74 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de Kerkstraat en overspant de Reguliersgracht in de Amsterdamse grachtengordel. De brug, zelf per 1995 een gemeentelijk monument wordt omringd door rijksmonumenten waarvan de Amstelkerk op het Amstelveld het bekendst is. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert, de stadsarchitect, tekende op zijn plattegrond in 1662 al een brug. Er is dan nog vrijwel geen bebouwing hier, maar het noodgebouw van de Amstelkerk staat er al wel. Frederik de Wit tekende op zijn kaart uit 1688 wel bebouwing en ook dan is de brug zichtbaar in de Amstel Kerck Straet over de Reguliers Graft. Er is een tekening bekend uit circa 1760, waarop nog een houten brug zichtbaar is zonder boog. Een van de walkanten werd daarbij nog gebruikt als opslag. De huidige brug stamt vermoedelijk uit 1780, het jaartal wordt aan de noordkant vermeld in twee gevelstenen met “Anno” “1780”. De brug viel als een van de weinige bruggen niet ten prooi aan verlaging en verbreding. Eind 19e eeuw begin 20e eeuw werden veel bruggen in de Amsterdamse binnenstad afgetopt om het wegverkeer makkelijker op en af de brug te laten rijden. Echter er is hier relatief weinig verkeer, vandaar dat lang gewacht kon worden met aanpassing. Het heeft dus de overgang naar ijzeren ligger/balkbrug en weer terug naar boogbrug doorstaan. Pas in 1981 was de oude brug aan de beurt voor vervanging. Daarbij werd gekozen om het brugdek van gewapend beton te maken en wellicht de fundering te vernieuwen, maar de rest lijkt toch vooral bij het oude gelaten te zijn. De brug had als officieuze aanduiding de Kerksluis, Kerk verwijzend naar de straat, sluis naar “stenen brug”. De Amstelkerk was in die dagen slechts een houten loods dienende tot noodkerk, er waren toen voorlopig geen plannen daar een permanente kerk te bouwen. De loods hield het heel lang vol als bedehuis. Een andere naam in de volksmond is Ronde brug. De boog reflecteert in bijzondere omstandigheden in het water en boog en reflectie laten een hele cirkel zien. De brug beschikt over een doorvaartopening met een hoogte van 2.60 meter.

Brug 75 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Prinsengracht. Het is de laatste brug van de Utrechtsestraat richting stad uit, de ooit aangelegde brug over de Achtergracht werd gesloopt bij de demping van die gracht. Het is de op een na laatste brug van over de Prinsengracht voordat ze bij de Frans Hendricksz. Oetgensbrug de Amstel instroomt. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis met overbrugging ingetekend met in het stuk naar de Amstel de verdikte kade. Ook in de Keizersgracht (brug 37) en Herengracht (brug 34) lagen sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in zijn ontwerpkaart van 1662, maar het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Prince Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de genoemde grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. Net als de twee andere genoemde bruggen kwam deze brug ter sprake bij het gereedmaken van de bruggen in de Utrechtsestraat voor de komst van de trams van de Amsterdamsche Omnibus Maatschappij. Er moest verlaagd en verbreed worden. In 1907 werd gekeken of de Utrechtsestraat gebruikt kon worden als radiaalweg de stad uit; zij zou daartoe tot 25 meter verbreed moeten worden. Het werd te duur geacht, de radiaalwegfunctie ging naar de Vijzelstraat, waarbij talloze gebouwen gesloopt werden. De brug zou tijdens de vernieuwing van de Utrechtsestraat in 2009-2011 vervangen worden. Na het debacle bij de vernieuwing van brug 34 (verkeerde bouwconstructie toegepast) werd besloten de brug voorlopig met rust te laten.

Utrechtsedwarsstraat 6-8 is een gebouw aan de Utrechtsedwarsstraat in Amsterdam-Centrum. De bovenwoningen kregen huisnummer 6; huisnummer 8 is de berging.

Utrechtsedwarsstraat 4 te Amsterdam is een gebouw aan de Utrechtsedwarsstraat in Amsterdam-Centrum.

Brug 37 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waar tramlijn 4 sinds 1948 over heen rijdt, is gelegen in de Utrechtsestraat en voert over de Keizersgracht. Ze is de op een na laatste brug voordat de Keizersgracht bij de Lucas Jansz Sinckbrug de Amstel in stroomt. De brug, zelf geen monument in omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Er ligt hier al eeuwen een bouwwerk. Op de kaart van Jacob Bosch met de Vierde uitleg van circa 1679 is hier een sluis ingetekend. Die binnensluis stond bekend als een “peylsluis”. Ook in de Herengracht en Prinsengracht lagen dergelijke sluizen. Stadsarchitect Daniël Stalpaert had die sluizen ook al ingetekend in het ontwerpgedeelte van zijn kaart van 1662, het was toen nog voornamelijk leeg gebied aan de Utrechtse straet en Keisers Graft. Hij meldde daarbij dat het ging om "Binne sluysen en verlaten om het in latende water vanden Amstel op te houden". In 1673 werden de Amstelsluizen gebouwd, waardoor de sluizen in de grachten hun functies verloren. Frederik de Wit tekende op zijn kaart in 1688 dus geen sluizen meer, maar lage bruggen. De geschiedenis van de brug loopt ongeveer gelijk aan die van brug 34 (in de Utrechtsestraat over de Herengracht), omdat deze brug in het verlengde daarvan ligt. Ze moest dus ook verbreed worden om de mogelijkheid te scheppen voor tramhalte over de brug (vermoedelijk jaren tachtig van de 19e eeuw) etc. Daarnaast werd de brug ook mogelijk verbreed om al vast te passen in een verbreding van de Utrechtsestraat, die als radiaalweg vanuit het centrum zou moeten gaan dienen. Dat plan ging echter niet door. In 2009 waren er plannen om de brug rigoureus te vernieuwen in het kader van de algemene aanpassing van de verkeersweg Utrechtsestraat, herprofilering, aanpassen aan de eisen van de tijd, nieuwe tramrails etc. Echter na het debacle bij brug 34, een meningsverschil over de veiligheid van de vernieuwde brug die een enorme vertraging in het project gaf, werd bekeken of deze brug de tand des tijds beter had doorstaan dan die brug. Er werd ingeschat dat brug 37 nog wel een tijdje mee kon gaan, zodat deze brug niet vernieuwd werd. Vanuit de lucht bezien heeft de brug nog steeds de vorm van een sluis. Ten oosten van de brug is de gracht versmald, op de verbreding van de kades stond het sluiswachterhuisje, in latere tijd een bloemstal. Aangezien de brug nog redelijk laag is, was plaatsing van woonboten in de Keizersgracht alleen ten oosten van de brug mogelijk.

Prinsengracht 808 is een gecombineerd kantoor-, woon- en winkelgebouw op de hoek van de Amsterdamse Prinsengracht en de Utrechtsestraat. Het werd gebouwd in opdracht van de Onderlinge Levensverzekeringsmaatschappij "'s-Gravenhage" (het tegelplateau boven ingang verwijst er naar) naar ontwerp van A.D.N. en J.G. van Gendt. Een torentje is als hoekaccent zichtbaar. In 1939 zijn verschillende venstertraceringen aan de Prinsengrachtzijde veranderd. Het is een van de rijksmonumenten uit de periode 1850-1940 die in 2001 op de monumentenlijst werd geplaatst.

De Falckstraat is een relatief brede straat in Amsterdam-Centrum. De straat is per raadsbesluit van 11 mei 1870 vernoemd naar de staatsman, minister en advocaat Anton Reinhard Falck.