Plantsoen Harmoniehof

Het Oorlogsmonument Gerard Terborgstraat is een beeld annex oorlogsmonument in Amsterdam-Zuid. Het monument uit 2017 is ontworpen door Victor Levie. Vier bewoners en huurders bij de Samenwerking (Amsterdamse Coöperatieve Woningbouwvereniging Samenwerking) begonnen in 2015 een onderzoek naar slachtoffers van het Naziregime tijdens de Tweede Wereldoorlog. Zij kwamen met een overzicht van 169 namen van huurders van de Samenwerking en die vanwege hun Joodse geloof werden gedeporteerd en omgebracht, maar ook mensen die zelf een einde aan hun leven hebben gemaakt en omgebrachte verzetsmensen. De lijst werd aangevuld met bijvoorbeeld onderduikers, die ook slachtoffer werden. Het monument bestaat uit een viertal houten deurposten, een symbool van deuren waarachter slachtoffers woonden. Op de posten daarvan zijn witte, groene en zwarte plaatjes bevestigd. De witte geven de straat aan, de groene het huisnummer (en etage) en de zwarte de naam van de voormalige bewoners. Naast het monument is een plaquette aangebracht met uitleg. Het is “ondertekend” door www.samenwerking.org die hier destijds actief was en ook in de 21e eeuw woningen beheert.

The College Hotel is een hotel in Amsterdam Oud-Zuid, in het Fashion & Museum District. Het viersterrenhotel draait onder meer op studenten van verschillende hotelscholen. Het hotel opende in mei 2005. Het is gevestigd in een oud schoolgebouw van de HBS aan de Roelof Hartstraat in Amsterdam-Zuid.

Het Oorlogsmonument aan het Harmoniehof is een oorlogsmonument in Amsterdam-Zuid. Het is een zogenaamde Vrijheidsboom (Krimlinde, Tilia euchlora) in 1947 geplant aan de zoom van een van de plantsoentjes die het Harmoniehof rijk is. De vrijheidsboom, ook wel vredesboom, wordt beschermd door een sierrand bestaande uit hardstenen segmenten. Op die sierrand staat de tekst:Vrijheidsboom 1945; A.C.W. Samenwerking. A.C.W. Samenwerking staat voor Amsterdamsche Coöperatieve Woningvereeniging 'Samenwerking', die het plein en omgeving liet bouwen. Die woningcorporatie plaatste in 2017 ook het Oorlogsmonument Gerard Terborgstraat.

Het Roelof Hartplein is een plein in Amsterdam-Zuid waar de Roelof Hartstraat, Van Baerlestraat, J.M. Coenenstraat en de Cornelis Anthoniszstraat samenkomen. Het plein kreeg zijn naam in 1917 en is vernoemd naar de geneesheer en filantroop Roelof Hart (1837-1892).

De Hanny Michaelisbrug (brug 405) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is een van de vier bruggen die in het wegennet De Kom omsluiten. De brug ligt over het Noorder Amstelkanaal, waarvan de zuidoever Mozartkade heet. Hij verbindt de Stadionweg met de Hobbemakade en Van Hilligaertstraat in de Nieuwe Pijp. De brug is rond 1927 gebouwd naar een ontwerp van Piet Kramer, werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Kramer hanteerde de van hem bekende stijl van de Amsterdamse School met een mengeling van baksteen en graniet (en hier ook stalen liggers). Die stijl is eveneens terug te vinden in de smeedijzeren brugleuningen als ook de granieten brugpijlers. Bovendien gebruikt het hij het bijpassende lettertype voor de jaarstenen (anno 1927) en de aanduiding van NAP. De brug werd net zoals zijn oostelijke buurman Brug 406 aangelegd in het Plan-Zuid van Hendrik Petrus Berlage. Rondom de brug zijn enkele beelden van Hildo Krop te bewonderen, waaronder een faun met gitaar en een faun met trekharmonica. Ook zijn er beelden van slangen, een man en een vrouw. Krop maakte ze uit graniet. Tot 2016 stond de brug officieus te boek als de ‘Mozartbrug’, net als de nabij liggende Mozartkade vernoemd naar de componist Wolfgang Amadeus Mozart. In juli 2016 wilde de gemeente af van officieuze benamingen en liet de bevolking kiezen tussen de officieuze naam officieel maken, een verzoek tot nieuwe vernoeming insturen dan wel de brug anoniem door het leven te laten gaan. Er werd toen voor de laatste optie gekozen. In juli 2022 is de brug officieel vernoemd naar dichteres Hanny Michaelis. Op 19 december 2022 volgde de naamplaat.

Het Nieuwe Huis is een appartementencomplex 'Amerikaanse stijl' met een portiersloge aan het Roelof Hartplein, aan de kop van de Van Baerlestraat in Amsterdam Oud-Zuid. Het gebouw staat sinds 2004 op de rijksmonumentenlijst. Het pand is ontworpen door architect Barend van den Nieuwen Amstel. In 1928 werd het opgeleverd met als doel onderdak te bieden aan (gegoede) vrijgezellen, voor wie het in de jaren twintig moeilijker was een woning te vinden dan voor gezinnen. Het Nieuwe Huis heeft 188 kleine tot middelgrote appartementen. Onderin bevinden zich een vestiging van de Openbare Bibliotheek Amsterdam en een loge. In 1974 maakte schrijver en dichter Jan Arends een einde aan zijn leven door uit het raam van zijn appartement aan de binnentuin van 'Het Nieuwe Huis' te springen. Op de dag van zijn dood verscheen zijn dichtbundel Lunchpauzegedichten. Aan de speelse gevel met rondingen en trapvensters is de invloed van de Amsterdamse School af te lezen.

De Pieter Baststraat is een straat in het Museumkwartier in Amsterdam-Zuid.

De Joh. M. Coenenstraat is een straat in Amsterdam-Zuid, tussen het Roelof Hartplein en de Beethovenstraat. Vanwege de vrij korte lengte van de straat wordt vaak ten onrechte gedacht dat dit stuk ook Beethovenstraat heet. De straat is desondanks wel een doorgaande weg. Ondanks de nabijheid van drukke winkelstraten (Beethovenstraat, Van Baerlestraat) heeft de Joh. M. Coenenstraat slechts een woonfunctie. Wel houdt het Leger des Heils in de straat onder de naam Zuiderburgh een passantenverblijf operationeel. De straat kent een bijzondere architectuur die deel uitmaakt van verschillende bouwstijlen. Aan het begin van de straat, bij het Roelof Hartplein, staat Het Nieuwe Huis in Amerikaanse stijl. De straat is vernoemd naar de Haagse dirigent en componist Johannes Meinardus Coenen (1824-1899).

Duivelseiland is een wijk in Amsterdam, in het stadsdeel Zuid, in de Nederlandse provincie Noord-Holland. De wijk had 0 inwoners per 1 januari 2023. Op centraal stedelijk niveau wordt de wijk aangeduid als buurtcombinatie V50. De oppervlakte van Duivelseiland is 6,15 hectare. Duivelseiland wordt begrensd door: Hobbemakade, Roelof Hartstraat, Roelof Hartplein, Van Baerlestraat en Ruysdaelstraat. Ondanks dat de naam zo doet vermoeden, is Duivelseiland dus feitelijk geen eiland, in die zin dat de wijk niet met water is omsloten. Rond 1900 was er ter hoogte van de latere Ruysdaelstraat een afgelegen buurtje te midden van een kale vlakte aan de Boerenwetering en werd het genoemd naar het eiland voor de kust van Frans-Guyana waar de Franse kapitein Alfred Dreyfus naartoe verbannen werd. Ook stond hier een waskaarsenfabriek die veel stankoverlast gaf.

De Ruysdaelstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat ligt via de Diamantbrug in het verlengde van de Albert Cuypstraat en loopt van de Hobbemakade naar de Hondecoeterstraat en kruist de Van Baerlestraat. De straat is, evenals de Ruysdaelkade, vernoemd naar het 17e-eeuwse geslacht van schilders en graveurs Ruysdael, waarvan de landschapsschilder Jacob Isaacsz. van Ruisdael (1628-1682) de bekendste is. De straat kwam reeds voor 1888 onder deze naam in de gemeente Nieuwer-Amstel voor, en kwam na annexatie van Nieuwer-Amstel in 1896 in Amsterdam te liggen.

De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De Rijksverzekeringbank betrok in 1939 hun gebouw aan de Apollolaan 15 in Amsterdam. Het gaf in 1904 aan de twee beeldhouwers Hildo Krop en Frits van Hall de opdracht voor het leveren van twee beelden, te plaatsen in de nissen in de pijlers, die de overstek van het gebouw dragen. Krop had zijn De beschermer en handhaver van de sociale wetgeving al het volgend jaar klaar; het werd pas in 1954 geplaatst. Met zowel Van Hall als zijn beeld liep het slecht af. Van Hall werd gefusilleerd onder het Nazi-regime, zijn beeld overleefde de opslag in het gebouw niet door water, vocht en ijs. Jan Bronner en Mari Andriessen keken nog of het te herstellen was, maar dat was niet mogelijk. In 1951 werd aan Han Wezelaar gevraagd een alternatief beeld te maken voor de lege nis. Hij kwam met De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid in de vorm van een vrouwenfiguur die een lam vasthoudt; een symbool van sociale zorg en gerechtigheid. Wezelaar maakte een proefexemplaar op 1/3-grootte en zond het naar Parijs om het te laten vergroten; hijzelf zag ertegen op ("een homp klei"). Het beeld kon daarna in Nederland gegoten worden. Op 29 juli 1954 werden de beide beelden onthuld door staatssecretaris Aat van Rhijn van Ministerie van Sociale Zaken.

De beschermer en handhaver van de sociale wetgeving is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De Rijksverzekeringsbank betrok in 1939 hun gebouw aan de Apollolaan 15. Het gaf in 1940 aan de twee beeldhouwers Hildo Krop en Frits van Hall de opdracht voor het leveren van twee beelden, te plaatsen in nissen in de pijlers, die de overstek van het gebouw dragen. Van Hall en zijn gipsen mal voor zijn beeld overleefden de Tweede Wereldoorlog niet. Hildo Krop refereerde er wel aan in zijn in memoriam F.J. van Hall in De vrije kunstenaar van 11 augustus 1945. Aan Han Wezelaar werd in 1951 gevraagd een alternatief te maken: De beschermster van de sociale zorg en gerechtigheid. Krop was sneller. Hij maakte eerst een kleiner exemplaar van gips. Vervolgens maakte hij in vier maanden een mal voor het uiteindelijke werk. De mal werd overgebracht naar de bronsgieterij Binder in Haarlem, die het op de grens van 1940/1941 goot. Het beeld werd eind januari 1941 overgebracht naar het Stedelijk Museum Amsterdam. Krop maakte een allegorische voorstelling waarbij een mannenfiguur in zijn rechterhand (een veel kleinere) vrouwenfiguur draagt en in zijn linkerhand een zwaard vasthoudt. De vrouwenfiguur staat voor de sociale wetgeving. De stijl van het beeld is klassieker dan de beelden die hij maakte tijdens de periode van de Amsterdamse School. De een (Buitenbeeld in beeld) ziet een verschuiving naar Griekse en Italiaanse beeldhouwkunst, de ander (Tim Swings) ziet invloeden van Sociaal realisme. Op 29 juli 1954 werden de beide beelden onthuld door staatssecretaris Aat van Rhijn van Ministerie van Sociale Zaken.