Torpedo Theater

De Lommertbrug (brug 203) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De voetgangersbrug uit 1926 verzorgt de verbinding tussen de twee kaden van de Oudezijds Voorburgwal ter hoogte van de Enge Lombardsteeg. Ten oosten van de brug ligt rijksmonument Prinsenhof, onder Amsterdammers beter bekend als het oude Stadhuis. Ten westen van de brug liggen de rijksmonumenten De Brakke Grond en haar naamgever de Bank van Lening (Lommert of Lombard). Hier ligt al eeuwen een brug. Ze is al te zien op stadsplattegronden van Pieter Bast (1599) en Balthasar Florisz. van Berckenrode (1625). De naamgever van de brug is dan ook ingetekend als Leenbanck. De brug is vastgelegd op een tekening uit omstreeks 1665. In de loop der eeuwen werd de brug steeds vernieuwd onder meer in de jaren 1857, 1888 en 1905. In 1926 moesten er opnieuw werkzaamheden verricht worden. De brug werd in haar geheel vernieuwd. Onder leiding van bruggenarchitect Piet Kramer van de Dienst der Publieke Werken werd er vanaf 5 juli 1926 tot 3 oktober 1926 gebouwd aan een nieuwe brug. Er kon vermoedelijk gebruik gemaakt worden van de aanwezige houten paalfundering. Daarop kwamen stenen landhoofden waartussen stalen liggers werden geplaatst, waarop houten planken werden gemonteerd als brugdek. Kramer raakte later bekend vanwege zijn bakstenen bruggen in de bouwstijl van de Amsterdamse School. Daar was hier geen plaats voor op deze nauwe middeleeuwse kaden. Toch is Kramers hand te herkennen in de granieten legstenen op de trappen, die een basis hebben in de Amsterdamse School. Ook herkenbaar zijn de sierlijke afsluitingen van de brugleuningen, balustrades van siersmeedwerk. In de jaren vijftig werd dit soort type brug aangeduid als "lelijke ijzeren brug" en men wilde die eigenlijk niet meer in het oude stadsbeeld. Die toenmalige mening van heemschutters staat haaks op het feit dat de brug een aantal jaren later in 1995 benoemd werd tot gemeentelijk monument.

Suriname Onafhankelijk Nu was op 1 juli 1971 een protestmanefestatie in De Brakke Grond in Amsterdam. De manifestatie viel samen met Emancipatiedag, de dag waarop de afschaffing van de slavernij wordt herdacht, en werd aangekondigd als een demonstratieve meeting. Deze vond plaats vier jaar voordat de Surinaamse onafhankelijkheid een feit werd en op een moment toen hierover nog geen politieke consensus was in Suriname. Premier Jules Sedney (PNP) vormde toen een coalitie met Jagernath Lachmon (VHP) en beiden waren geen voorstanders van onafhankelijkheid. Dit veranderde toen een groot voorstander, Henck Arron, Sedney in 1973 opvolgde. De organisatie lag bij het Suriname-comité dat een pamflet had gedrukt in een oranjerode kleur. Hierin werd tegengesproken dat de Nederlandse regering erg gretig zou zijn, naar aanleiding van een opmerking dat "Suriname maar één kik hoefde te geven om met instemming van Den Haag onafhankelijk te zijn." Vervolgens werd een aantal beweringen gegeven die juist zouden bewijzen dat er "een voortdurende repressie van Nederlandse zijde was om het onafhankelijkheidsstreven in te dammen en te kanaliseren." Er werd onder meer beweerd dat een uitzending van 300 mariniers naar de West op 30 mei 1971 bedoeld was om daar het verzet neer te slaan, de Antilliaanse waarnemend hoofdcommissaris Sprockel in december 1970 was ontslagen, de revolutionaire schrijver R. Dobru was gekneveld, Jozef Slagveer en Rudi Kross een spreekverbod op de radio hadden gekregen en er in het Surinaamse nieuws werd gezwegen over dekolonisatie. Tijdens de vertoning van films van leden van de Surinaamse regering klonken in de zaal kreten als leugenaars en volksmisleiders. Op de muren hingen spandoeken om de eisen kracht bij te zetten en een beeltenis van Karl Marx, een grondlegger van het communisme. Op de manifestatie kwamen twee- tot driehonderd bezoekers af, rond de een à twee procent van de in Amsterdam wonende Surinamers. Vooraan zaten aan een lange tafel vijf sprekers. Een van hen zei dat Suriname "niet veel aan Nederland te danken" had, zoals een Surinaamse minister dat had gezegd, maar Suriname driehonderd jaar had uitgebuit en dat Nederland daarvoor herstelbetalingen zou moeten doen. Een van de sprekers eiste dat kinderarbeid in Suriname zou worden afgeschaft en de feodale acties van Sticusa moesten worden stopgezet. Sticusa was de Stichting voor Culturele Samenwerking tussen Nederland, Suriname en de Nederlandse Antillen.

De Brakke Grond, voluit Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, is een Vlaams cultuurcentrum aan Nes 45 in Amsterdam. Het huidige gebouw is een ontwerp van architect Arthur Staal. De Brakke Grond, gelegen aan een pleintje midden in het theaterdistrict aan de Nes, biedt voorstellingen op het gebied van podiumkunsten, beeldende kunsten, muziek en andere kunstvormen. Ook wordt de Brakke Grond gebruikt voor tentoonstellingen, festivals, debatten en andere evenementen. Het cultuurhuis heeft een café-restaurant, met een terras op het pleintje, waar voornamelijk Vlaamse gerechten geserveerd worden. De Brakke Grond werd geopend door de Vlaamse overheid in 1981 met het doel de Vlaamse culturele identiteit te profileren in Nederland, Vlaams-Nederlandse culturele uitwisseling te bevorderen en Vlaamse artiesten een podium in Nederland te bieden. Tot 2002 was De Brakke Grond een deel van de Vlaamse overheid. Sindsdien opereert het als Nederlandse stichting beheerd door de Vlaamse overheid. In 2019 had De Brakke Grond bijna 48.000 bezoekers. Het poortje met de opschrift "De Brakke Grond" en het jaartal 1624, tussen Oudezijds Voorburgwal 298 en 290, is een achteruitgang van het Brakke Grond-complex.

Bridges is een veel bekroond restaurant in Amsterdam (Nederland) en richt zich voornamelijk op gerechten met vis. Bridges beschikt over een chef's table in het hart van de keuken en een private dining-ruimte achter in het restaurant. GaultMillau gaf het restaurant in 2024 16 van de 20 punten. Bridges is gevestigd in het vijfsterren Sofitel Legend The Grand Amsterdam, het voormalige stadhuis van Amsterdam, in het vertrek dat oorspronkelijk de personeelskantine was, aan de voorzijde van het hotel. Het restaurant heeft zijn naam te danken aan de tegenover het restaurant gelegen brug en werd in april 2012 geopend door toenmalig burgemeester Job Cohen. Van november 2012 tot september 2014 was Joris Bijdendijk chef-kok van Bridges. Na zijn vertrek naar restaurant RIJKS® werd hij opgevolgd door Bobby Rust en in augustus 2016 door Andrès Delpeut. Sinds december 2018 is Raoul Meuwese chef de cuisine van het restaurant.

De Pijlsteeg is een steeg in het centrum van Amsterdam. De steeg loopt achter de Damstraat, van de Dam naar de Oudezijds Voorburgwal. Na de aankoop en sloop van naastgelegen panden door Hotel Krasnapolsky wordt de Pijlsteeg nu deels overkapt door het Krasnapolsky en loopt midden door het hotel heen. De steeg is echter wel openbaar toegankelijk gebied gebleven. Aan de Pijlsteeg bevindt zich een bekende toeristische trekpleister, De Gekroonde Wildeman. Dit voormalige proeflokaal van de likeurstokerij Wijnand Fockink stamt uit 1679. De huidige firma Wijnand Fockink beheert ook een slijterij en distilleerderij in de Pijlsteeg. De distilleerderij, De Liefde geheten, dient tevens als museum en informatiecentrum over de bereiding van jenever en andere likeuren. In de rechtermuur van de ingang vanaf de Pijlsteeg naar de Wintertuin van het Krasnapolsky zijn drie gevelstenen ingemetseld van panden die zijn afgebroken voor de nieuwbouw van het hotel. Een van deze gevelstenen toont een houten stoel en het jaartal "Anno 1728". De steen zat oorspronkelijk op de gevel van een huis aan de Pijlsteeg waar in de 18e eeuw een stoelenmaker woonde en werkte.

De uitbreiding van het stadhuis van Amsterdam verwijst naar het bouwwerk naast het Prinsenhof aan de Oudezijds Voorburgwal 197/199.

Het Urinoir Oudezijds Voorburgwal, Amsterdam is een urinoir staande op de oostelijke kade van de Oudezijds Voorburgwal, Amsterdam-Centrum. Het staat ter hoogte van huisnummer 193 en de in- en uitgang van de Prinsenhofssteeg, tussen het water van de burgwal en de straat op de kade. Het gebouwtje werd in 1926 neergezet naar een ontwerp van Allard Remco Hulshoff werkend bij de Dienst der Publieke Werken. Het ontwerp is een stenen variant op Jo van der Meys metalen plaskrul en is opgetrokken in de stijl van de Amsterdamse School. Het urinoir werd gebouwd in de periode dat diezelfde dienst bezig was met de bouw van een nieuwe vleugel aan het toenmalige stadhuis, die nieuwe vleugel kwam ook in de stijl van de Amsterdamse School. Hulsholff schreef een enigszins ovaalronde natuurstenen plint voor. Boven deze plint is (ook rondom) een bakstenen raster geplaatst. Het geheel wordt afgerond door een plat stenen dak. Onder het geheel bevindt zich een stalen voetplaat, die aan het eind van de 20e eeuw nog vernieuwd is. De uitbreiding van het stadhuis laat aan de Oudezijds Voorburgwal diverse beeldengalerijen zien. Dit is doorgetrokken naar het urinoir. Op het dak bij de ingang staat een beeldhouwwerk van Hildo Krop. Aan de voorzijde is een volksredenaar met gebalde vuist uitgebeeld, verwijzend naar het stadhuis met haar raadszaal. Aan de achterzijde zijn verschillende gezichten met open mond te zien. Het beeld wordt gedragen door een natuurstenen kolom (in plaats van het rasterwerk). De plint geeft onder het beeld ook enkele boogfriezen te zien. Het urinoir is op 27 september 2001 aangewezen als rijksmonument. Redenen daarvoor vond men in de cultuurhistorische waarde en de uniciteit binnen het oeuvre aan straatmeubilair ontworpen door Publieke Werken binnen de genoemde bouwstijl. Daarnaast is er sprake van typologische en zeldzaamheidswaarde. Dat het gebouwtje voorzien is van beeldhouwwerk van Krop droeg ook bij tot de monumentstatus.

De Damstraat is een zijstraat van de Dam in Amsterdam. De straat loopt in min of meer oostelijke richting vanaf de Dam tot aan de Oudezijds Voorburgwal. In het oostelijk verlengde liggen de Oude Doelenstraat (tussen Oudezijds Voorburgwal en Oudezijds Achterburgwal), de Oude Hoogstraat (tussen Oudezijds Achterburgwal en Kloveniersburgwal) en de Nieuwe Hoogstraat (tussen Kloveniersburgwal en Sint Antoniesbreestraat). Veel bedrijvigheid in de straat is gericht op het toerisme.

The Empire was een van de oudste met name bekende homocafés van Amsterdam. De zaak bevond zich aan de Nes 17 en werd voor het eerst vermeld in 1911. Het café heette later onder meer Maxim en Bob's-Bar Bodega en bleef tot eind jaren dertig een homoseksueel publiek trekken. Vaak wordt gedacht dat Café 't Mandje (1927) of de Amstel Taveerne (1964) het oudste homocafé van Amsterdam is, maar al in het eerste kwart van de 20e eeuw waren er ongeveer vijf zaken die als specifieke homobar bekendstonden. The Empire was daarvan de bekendste en is ook de zaak waarover de meeste informatie beschikbaar is.

De Stadsbank van Lening is een Amsterdamse kredietbank, die is opgericht in 1614. De bank is een gemeentelijke instelling en is de oudste geldverstrekker van Amsterdam. In 2021 werkten ongeveer 50 mensen in drie filialen, de winkel en het veilinghuis. De oudste vestiging, tevens het hoofdkantoor, bevindt zich tussen de Oudezijds Voorburgwal en de Nes, waarvoor destijds een voormalig klooster werd aangepast. In 1658 werd Vondel aangesteld als suppoost. Hij bleef ruim tien jaar in dienst en zijn "bureaustoel" is bewaard gebleven. In 1664 werd het naastgelegen pand bij de bank betrokken. Naast de hoofvestiging zijn er filialen op het Bijlmerplein en Osdorpplein. Tot 2016 was er ook een filiaal aan de Albert Cuypstraat.

Rocket 020 is een driedelig artistiek kunstwerk ontworpen door Street Art Frankey. De raketten zijn toegepaste kunst; ze dienen tevens tot straatverlichting. Al in de jaren tien van de 21e eeuw vroeg de bedrijfsvereniging Biz Nes toestemming voor het plaatsen van een meerdelig werk van deze kunstenaar. Het werd een zaak van lange adem, want het plaatsen van een kunstwerk in de nauwe straat/steeg Nes heeft sowieso invloed op de omgeving. Het plan voor de raketten zeurde een hele tijd door, in 2022 kwam het Stadscuratorium Amsterdam (SCA) nog met een negatief advies. Frankey had hier al enkele kunstwerken (gewild en ongewild) geleverd en een mooie bijdrage vond men het niet. Het SCA had liever een andere kunstenaar gewild met werk dat leidde tot meer inclusiviteit. De vereniging bracht daartegenin dat de opdracht (dus) al veel eerder was gegeven en dat sommige van Frankey’s uitingen alweer verdwenen waren uit het stadsdeel. Zo was het Legobeeld van André Hazes alweer verdwenen en ook Flip Fluitketel (Frankey’s eerbetoon aan André van Duin was verplaatst naar de Amstelsluizen. Uiteindelijk ging het SCA overstag onder de opmerking dat het aanbestedingstraject voortaan anders moest. Niet alleen het SCA was tegen, maar ook de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad was tegen; in hun ogen leken het geen raketten als ruimtevaartuig, maar rakketten als wapens. Frankey haalde inspiratie uit de lantaarns die er toch al hingen, de raketten van Elon Musk en de bouwstijl Amsterdamse School met haar donkerrode kleur en rondingen, zie bijvoorbeeld de vorm van Museum Het Schip. Frankey wilde zelf na het zien van Top Gun en Back to the Future straaljagerpiloot worden, vaak de opstap richting astronaut; hij werd afgekeurd. Het kunstwerk bestaat uit drie raketvormige lantaarns die bijdragen aan de stadsverlichting. Het kunstwerk werd onthuld op 30 oktober 2024; 30 oktober 1985 was de dag dat de Nederlandse ruimtevaarder Wubbo Ockels begon aan zijn eerste ruimtevlucht. Tegelijkertijd onthulde Joos Ockels (weduwe van Wubbo) een infobord ter nagedachtenis aan haar man. Een jaar (2023) eerder werd van Frankey de Adyen-brug geopend in de nabijgelegen Nieuwe Sint Pieterpoort.

Het Prinsenhof is een gebouw aan de Oudezijds Voorburgwal 195-199 in Amsterdam. Het gebouw heeft in de loop der tijd diverse functies gehad.